Een bezoek aan Firenze en of ik het geweten heb. Om half tien begin ik er aan. Het is 23 graden. Ik heb me voorgenomen om alle hoogtepunten van het centrum te bezoeken. Een wandeling van een kleine 10 km. Ik zal proberen om de foto’s in volgorde op de blog te zetten van de bezienswaardigheden die ik heb bezocht.
Vol goede moed vertrekken we naar Piazza della Liberta. Hier is een poort die de moeite waard is om te fotograferen. Van hieruit vervolgen we de wandeling naar Piazza S.S Annunziata een mooi plein met een prachtig gebouw en standbeelden. Vervolgens is Piazza Duomo aan de beurd, volgens mij het mooiste plein dat ik vandaag tegenkom. Prachtige gebouwen met en een geweldig mooie toren. Ondertussen is de temperatuur op aan het lopen en is het al een graadje of 30 in de schaduw. De wandeling begint al een beetje een kruisweg te worden. Met al wat minder goede moet wordt de Piazza del Signoria gezocht. Het zoeken is geen enkel probleem dankzij de fantastische gps op mijn gsm die me werkelijk zonder moeite naar elke bezienswaardigheid brengt. Na het bezoek aan Piazza del Signoria is de beroemde maar werkelijk overroepen Ponte Vecchio aan de beurd. Vroeger werd deze brug bewoond door slagers en leerlooiers. Omdat deze de rivier Arno te zwaar bevuilden zijn die hier min of meer buiten gevlogen. In de plaats van deze ambachtslieden hebben de juweliers de brug in beslag genomen. Aan beide zijden van de brug staat de juwelierszaken tegen elkaar. Alles van sieraden tot horloges is er te koop. Niet voor de Kees zijn budget.
Het is 33 graden als ik de steile beklimming aanvang naar Piazzi de ‘Pitti. De wandeling is nu meer en marteling. Mijn voeten branden in mijn schoenen. De pas genezen bleinen die ik een paar dagen geleden heb opgelopen zijn in volle glorie terug aan het komen. Het wandelen is meer strompelen geworden. Maar aangezien opgeven niet mijn sterkste punt is strompel ik naar boven. Ik heb geluk, vandaag is het kasteel of hoe je het gebouw ook wilt noemen gratis te bezichtigen, evenals de bijbehorende grote, wat zeg ik, zeg maar zeer grote tuin. De tuin is zo groot dat het zelfs een naam heeft gekregen Giardino di Boboli.
Het gebouw heeft drie verdiepingen met ontelbare kamers die barstens vol met kunstwerken staan. Het eerste wat me opvalt, is dat al de mannelijke beelden verminkt zijn. Waarschijnlijk doordat de maatschappij steeds preutser is geworden zijn in opdracht van god weet wie de penissen van letterlijk alle beelden verwijderd. Het is echt pure verminking van deze kunstwerken. In diverse kamers zijn er prachtige schilderwerken op de plafonds aangebracht. De aankleding van de kamers is zo overweldigend dat het voor mij bijna kitscherig wordt. Na dit cultureel hoogstandje is het tijd voor de luch. Er moeten wat krachten opgedaan worden om de zware beklimming in de tuin te beginnen. Eenmaal op het hoogste punt aangekomen is er een mooi zicht over Firenze.
Puffend, blazend en stomend begin ik aan de afdaling om terug via de Ponte Vecchio naar het Piazza S.M Novellate gaan. Daar aangekomen wordt ik door en paar jongeren aangesproken, ze werken voor een vereniging die de strijd aan gaat tegen het druggebruik bij jongeren. Ik heb de fut niet om te discussiëren en doneer € 10. Ik krijg zelfs een officieel reçu.
Het bloed loopt ondertussen uit mijn schoenen, diverse spataders staan op springen, mijn tong is een lap leer ondanks de liters water en ijsjes die al soldaat zijn gemaakt. Mijn broek hangt bijna op mijn enkels van de kilo’s die er af vliegen en mijn knieën doen zeer tot in mijn nek als ik vallend, kruipend en huilend naar de laatste bezienswaardigheid sukkel, het Fortezza da Basso. Gelukkig kan het niet bezocht worden want zo te zien zouden er weer vel trappen moeten worden genomen. Met mijn laatste krachten begin ik aan de 2,5 km naar mijn kamer.
Na een frisse douche en een goede maaltijd ziet het er allemaal weer veel beter uit. Toch heb ik het voor vandaag wel gezien. Verslag schrijven, mailtjes beantwoorden boekje lezen en slapen.
Morgen een rit door het mooie Toscane van 330 km. We overnachten in Brescia en zijn dan zowat aan de voet van de Italiaanse Alpen.
PS
Er is toch weer een foutje geslopen bij het plaatsen van de foto's. Het ligt aan de warmte of aan de leeftijd of aan de vermoeidheid of aan de concentratie of aan van al die dingen een beetje.
Om acht uur vertrokken met een temperatuur van 28 graden. Het mooie Toscane valt een beetje tegen. De typische heuvels met cipressen is maar in een klein deel van Toscane te zien. Zodra we Firenze met zijn hectisch verkeer verlaten hebben rijden we pardoes de bergen in. Niks heuveltjes van Toscane maar bergen die tot een hoogte van 1.500 m gaan. Zeer dun bewoont maar perfecte wegen. De doorkomst van de Giro zal hier wel mee te maken hebben.
Vanaf 800 m hoogte wordt de airco aangezet. We hebben een heerlijke temperatuur van 22 graden. De eerste koffie stop is er dan ook redelijk snel. Het is aangenaam vertoeven op en groot terras in een klein bergdorpje. De prijzen zijn er eerlijk en de koffie heerlijk.
We rijden tot Modena door de bergen, het is een plezier om met de Tri de vloeiende bochten maar evenzo de haarspeldbochten te nemen. Na Modena gaan we voor 50 km op de peage. We passeren op een dertigtal kilometer voorbij het Garda meer maar ik heb geen zin om een omweg te maken om daar te gaan zien. Ik heb in het verleden de toer, trouwens een hele mooie toer al gedaan. Het kan er zeer druk zijn en ik ben dan ook bang dat ik daar in een file terecht ga komen. Niet direct een mooi vooruitzicht bij een temperatuur van 31 graden.
We nemen de kortste weg naar Brescia en rijden nog door verschillende mooie dorpjes. Om stipt 15 uur komen we in de mooie B&B aan. De ontvangst is hartelijk en de bagage wordt door de uitbater naar boven gebracht. Ik krijg een platte grond van het stadje en enkele goede tips om het stadje te gaan verkennen.
Uitpakken, douchen en weer op verkenning in het zoveelste stadje van deze reis. Brescia, gelegen in Lombardije, tussen het Garda meer en het Iseo meer vind ik een aanrader, prachtige piazza’s, heel open en weinig verkeer. Niets van het hectische van Firenze en naar mijn gevoel niet minder mooi. Oké, er zijn hier wat minder kunstwerken en standbeelden maar je struikelt hier niet over de toeristen. Je hebt amper last van verkeer en de prijzen zijn normaal. Prachtige winkelstraten verbinden de piazza’s. Het leuke is dat er op elk plein wel een piano staat waar vrij op gespeeld mag worden. Er klinkt dan ook werkelijk goede muziek in de straatje en op de pleinen. Er heerst hier een fantastische sfeer die je naar mijn gevoel in Firenze niet kunt vinden.
Morgen een tamelijke zware bergrit van 215 km naar Sondalo. Dit stadje ligt op een hoogte van 800 meter, we zitten dan in het hartje van de Italiaanse Alpen.
Ik citeer het weerbericht nog even letterlijk; Lombardy, Orange Warning for Thunderstorms until dinsdag,jun 9
Zeer goed geslapen en wat ook belangrijk is een fantastisch ontbijt gekregen. Van de donder en bliksem die werden voorspeld is geen spoor te zien. Het is bewolkt, we starten met een aangename temperatuur van 22 graden.
Een prachtige dag is het geworden. We zijn door talrijke mooie bergdorpjes gereden die letterlijk in een fantastisch decor liggen van besneeuwde bergtoppen. In de voormiddag krijgen we af en toe een mals buitje(af en toe heel mals) maar dat kan de pret niet drukken. De temperaturen varieren naargelang op welke hoogte we rijden. Het minium 10 graden. Maximum 22 graden.
Wat is die Tri toch een dijk van een machine. Ze ziet er misschien wel log uit maar wat kun je er bochten mee pakken. We rijden 250 km door de bergen en het is ongelooflijk genieten. We rijden toeristisch maar af en toe wordt er ook flink aan het gas gedraaid het is een lust om met deze machine door de bergen te rijden. Geen enkele foto of filmpje kan weergeven wat een gevoel het geeft om hier rond te rijden. Vandaag heb ik werkelijk de essentie en de beheersing van het motor rijden kunnen ondergaan. HEERLIJK.
Na de middag komen we in het Parco Nazionale dello Stelvio. Hier kan de pret helemaal niet meer op. De ene bergpas na de andere. Technisch gezien is de moeilijkste pas vandaag de Passo Gavia 2.621 m Langs één kant is hij goed te doen. Ik heb de beklimming langs de minder goede kant gedaan. Zeer smalle weg met verschrikkelijk scherpe haarspelbochten. Je hebt in deze bochten werkelijk de hele breedte van de baan nodig om er door te komen. De pas is dan ook verboden voor bussen, vrachtwagens, mobilhomes en voertuigen met een aanhangwagen. Op de kaart staat de weg aangegeven met rode puntjes. Je rijdt langs ijzingwekkende diepten zonder wegbescherming. Op veel plaatsen zijn er verbredingen gemaakt waar de voertuigen kunnen passeren. Dit is zeker nodig omdat de weg op veel plaatsen te smal is om elkaar te kruisen.
De Tri heeft er geen problemen mee. De Kees heeft af en toe klamme handjes als hij in de diepte kijkt. Een ware belevenis.
Na deze pas nog een paar tunnels en we komen om 15u30 in het hotel Delle Alpi aan gelegen in Sondalo. Wat ik niet goed begrijp is dat Wikipedia zegt dat deze pas in de Italiaanse Alpen ligt en dat ik onderweg een bord tegen kom waar op staat Dolomiti di Brenda. Als er onder de lezers een Italië specialist is kan die mij dat misschien uitleggen. Ik zie er naar uit.
Morgen een ritje van 195 km. Weer heel de dag door de bergen. Ik hoop dat weer is zoals vandaag want de STELVIO staat op het programma. Onze rit eindigt in Klosterle am Alberg we zitten dan in Oostenrijk.
10/06/2015 Een goed ontbijt en mooi weer, de dag kan weer niet beter beginnen. Een paar Noren, die gisteravond zijn aangekomen rijden hier een week rond met gehuurde motors. Ik verschrik van de prijs, ze betalen € 100 per dag per motor. Ze hadden geen tijd om met de motor van Noorwegen naar hier te komen. Dat noem ik dus een dure vakantie.
We rijden over een mooie route naar de Stelvio die al redelijk snel in beeld komt. De Stelvio is een fantastische pas voor motorrijders. De verhalen die ik er al over gehoord heb zijn zeker niet overdreven. Zeer de moeite waard. Alle informatie over de Stelvio is weer heel gemakkelijk te vinden op het web. Op de top aangekomen kom ik aan de praat met een Belg als we samen bij het monument van Coppi staan. Het is de eerste keer dat hij solo op reis is voor veertien dagen. Hij heeft nog maar drie dagen gedaan en het bevalt hem goed. Nu ik moet zeggen dat het mij ook nog steeds bevalt, geen sprake van verveling of heimwee. De dagen vliegen voorbij, zeker met het prachtige weer dat ik tot nu heb gehad.
Na de fantastische afdaling van de Stelvio zijn we al redelijk snel in Oostenrijk. Getankt, een paar heerlijke keizerbroodjes en een vignet gekocht, we kunnen er weer tegen. Het is een heerlijke 25 graden als we Oostenrijk binnen rijden. Het eerste dorpje dat we tegenkomen is Nauders. Vele jaren geleden ben ik hier op verlof geweest maar ik kan me van het dorpje toch niet veel meer herinneren.
Het mag gezegd worden vind ik, Oostenrijk is toch ook een prachtig land. Je moet natuurlijk wel van bergen houden, maar welke motorrijder wil er niet over en perfect wegdek rijden en heerlijke bergpassen nemen. Wat een verschil met Italië als het over de wegen gaat. Gewoonweg perfect hier. Geen putje, geen kiezelsteentje niets van dit alles hier. Als je pech hebt ligt er een dennenappel op de weg, en die ligt dan nog aan de kant. Als je heel veel pech hebt liggen er wel eens twee van die dingen. Maar als je echt pech hebt wordt je aangehouden door de politie. Een charmante jongedame heeft twee problemen met mijn rijgedrag. Ten eerste te hard gereden en ten tweede een inhaalverbod genegeerd. De snelheid die ik had was 73 km per uur waar ik 60 per uur mag rijden. Zal wel zijn, weinig tegen in te brengen. De discussie gaat echter over het inhaalverbod. Ik rij achter een mobilhome die ruim plaats maakt voor mij. Ik passeer hem zonder op de weghelft van het tegemoet komend verkeer te komen. Ik weiger dan ook de minnelijke schikking voor het inhaalverbod. Dit kan niet, mag niet en gaat niet en nog veel meer tralala. Oké, zeg ik maak maar pv op dan laat ik het voor de rechtbank komen. Waarschijnlijk was dit te veel werk en kom ik er van af met een minnelijke schikking van € 25 contant te betalen.
Terwijl ik mijn papieren terug weg steek wordt er nog iemand aangehouden wegens overdreven snelheid. Blijkbaar kent hij de politie goed want er worden een paar grapjes gemaakt en hij mag doorrijden. Wat hebben we geleerd, dat de politie in elk land toeristen pesten en dat een boer in elk land altijd moet werken.
Garmien weet me te vertellen dat we morgen nog een ritje hebben van exact 878 km. Voor de Tri zal dit geen probleem zijn, en de Kees zal dat ook nog wel aankunnen zeker.
Dus, bij leven en welzijn zal morgen het laatste verslag van deze reis op de blog komen.
De laatse nacht van deze reis slaap ik in een mooi pension. Er is geen mogelijkheid voor avondeten maar er is een restaurantje op loopafstand van het pension.
Welgemutst ga ik rond 18 uur naar het restaurant, het ligt aan een grote vijver waar prachtige forellen in rond zwemmen. Het water loopt me in de mond als ik er aan denk dat er straks zo één op mijn bord ligt.
Als ik de menu kaart vraag stelt er zich een probleem. Het is niet te geloven maar vandaag is het pastadag. Er wordt niets van de kaart geserveerd. Je kunt kiezen uit drie verschillende soorten pasta en de ingredienten die je er in wil hebben kun je zelf samenstellen uit een soort buffet dat er staat. De kok maakt dan de pasta klaar in een grote wok. Ik leg uit dat ik drie weken in Italie heb rond gereden en dat ik geen pasta meer kan zien , graag zou ik een heerlijke forel geserveerd zien. Niets aan te doen pastadag is pastadag en daarmee basta.
Na een zeer goede nachtrust en een uitstekend ontbijt starten we om 8u30 voor een rit van 875 km. Het is lang geleden dat dergelijke afstand nog gereden heb. Ben dan ook benieuwd of ik het ga volhouden.
Rond de middag krijg ik een dipje maar dit wordt opgelost met een goede braadwordt. We hebben een aangename temperatuur van 22 graden. Drie file's trotseren we bij de onvermijdelijke wegenwerken in Duitsland, hoe dichter we bij Belgie komen hoe hoger de temperatuur wordt. Nabij Venlo zitten we aan 28 graden. In Nederland nog een ferme file, maar dan eindelijk de afslag Roosendaal.
Stipt om 19 uur zijn we terug thuis.
Italie was een mooie reis, het is de tweede keer dat ik in dit land geweest ben. De foto's geven maar een beperkt beeld, zijn moment opnamen. Er is zo veel meer te zien geweest op deze meer dan 5.000 km lange reis. Je kunt met foto's proberen een beetje de sfeer mee te geven. Je mist echter de geur, het gevoel van het rondrijden in echt prachtige streken en zo veel meer. Wil je het echte Italie beleven moet je er in rond trekken, het is zelfs met de beste foto's niet weer te geven wat er te beleven is in dit land.
Ook deze reis heb ik weer met veel plezier aan de blog gewerkt. Ik had even overwogen om er mee te stoppen, er kruipt een pak werk in, het is dikwijls sukkelen met een slechte internetverbindingen en het mag ook neit te veel ergernis worden. Maar ik heb nu weer ondervonden dat ik het nog altijd graag doe, dus de volgende reis die op de agenda staat zullen de artikels en foto's weer verschijnen. (iets meer commentaren zijn altijd welkom)
Het motorpak is gewassen, de Tri staat terug te blinken en de plannen voor de volgende reis moeten dringend aangepakt worden.
Op 01/08/2015 willen we (Theo & Kees) indien we de documenten in orde krijgen naar Rusland. Het programma ziet er ongeveer alsvolgt uit; Essen, Moskou, St. Petersburg, Helsinki, Stockholm, Oslo, ferry Olslo-Kiel, Essen.
