Wel grappig : zaterdag gingen we iets eten met onze pa vanwege “vaderkesdag” en dezelfde dag vierden de Britten mother’s day. Raar volkje.

Vandaag was het weer tijd voor de VVB-namiddag, deze keer met een totaal afwijkend programma. Geen optreden, geen bingo maar voorzittersverkiezingen. Carina en ik, en met ons vele anderen, willen gewoon dat de club blijft bestaan en wie voorzitter is, is van minder belang. Toch werd het nog een spannende strijd en toen de winnaar bekend werd gemaakt, was duidelijk niet iedereen daar gelukkig mee. Ik kan mij met iedereen verzoenen maar bleef toch achter met een ongemakkelijk gevoel. We zullen zien hoe het in de toekomst verder gaat maar vermoedelijk zal er niet veel veranderen.

Een daguitstap met de VVB, dat betekent meestal onmenselijk vroeg opstaan maar dat was vandaag anders. Twee redenen : als we in noordelijke richting rijden zijn wij in Albir de laatste opstappers én we reden naar Denia, amper 60 km rijden.

In deze periode vinden hier (en andere steden in de buurt) de jaarlijkse fallas plaats. Met dit feest wordt de komst van de lente gevierd en dat gaat gepaard met een veelvoud aan activiteiten. Eerst en vooral zijn er de beelden van soms ruim meer dan tien meter hoog, echte kunstwerken die over de hele stad verspreid staan. Soms gewoon verbazend mooi, soms een aanklacht tegen de maatschappij – je zou het een beetje kunnen vergelijken met het carnaval van Aalst in België. Uiteraard verloopt dit alles met veel lawaai met vuurwerk en voetzoekers. De parades in traditionele kledij, muziekgroepen en bloemenofferandes maken het geheel compleet. Op de laatste avond/nacht worden de beelden in brand gestoken en daarmee worden alle slechte dingen van het voorbije jaar symbolisch achtergelaten.

Het centrum van dit alles is de stad Valencia maar daar is het enorm druk. Denia is een mooi alternatief, helaas hadden we veeeeeeel te weinig tijd om de 12 fallas die hier staan allemaal te zien. Met een andere dagindeling hadden we veel meer kunnen ontdekken. Om 13u werden we in hotel Port Denia verwacht voor een lekker buffet en daarna reden we nog langs Cabo San Antonio. Of de buschauffeur daar blij mee was wil ik betwijfelen, de weg is daar onder normale omstandigheden al redelijk smal en nu waren ze er ook nog aan de weg aan het werken. Ik zou als chauffeur al in mijn broek schijten maar Emilio bracht ons weer veilig waar we moesten zijn en we konden genieten van een mooi uitzicht.

Het mooie weer blijft aanhouden en er wordt dus uitgebreid geluierd in de zon afgewisseld met hier en daar uit eten gaan. Gisteren was het weer tijd om naar hotel Marina af te zakken voor de vaste VVB-namiddag. Het is duidelijk te merken dat voor veel mensen de overwinteringsperiode al afgelopen is want er was merkelijk minder volk dan anders. De muziek was weer best te pruimen, na de passsage van Kike en Freya twee weken geleden gaat het alleen maar in stijgende lijn. Vorige week was dat met Tony Vincent, gisteren met Nacho. Echt goede covers van oa Sheeran, McLean, Otis en Ezra. Drie weken zonder Sweet Caroline oh oh oh, het is echt een opluchting !

De bingo was deze keer een echte uitverkoop : einde seizoen en alles moest weg. Ik denk niet dat er iemand aanwezig was die de prijzentafel niet mocht plunderen.

Buiten was het in de Engelse wijk ook overal feest. Saint Patrick’s day komt eraan en dus moet er vooraf al flink geoefend worden. De terrassen puilden uit met alle gradaties van verbrande lijven en bezopen koppen. Als je de plaatselijke pers mag geloven worden alle records op de luchthaven van Alicante-Elche weer gebroken en dat wil ik best geloven. Volgend seizoen wordt er geprobeerd om meer Duitsers deze richting te lokken. Als daar maar geen wereldoorlog van komt ...

Net als de vorige dagen weer een overwegend blauwe hemel vandaag en dus tijd voor – eindelijk – een uitstapje. Rond 11u vertrokken we via Polop en Bolulla naar Tárbena waar we de auto aan de mirador parkeerden om te genieten van het uitzicht. Helaas : heeeeeeeeel veel wind, een beetje op een bankje zitten zat er niet in. De cache die er verstopt zou zijn, vonden we ook niet. Verder naar de Coll de Rates dan maar, onderweg voorzichtig laverend tussen de vele wielertoeristen die op pad waren. Sommigen nemen in de afdaling hun bochten wel héél ruim en solliciteren zo voor een plekje tegen mijn voorruit. Boven parkeerden we de auto naast een Indian (motorfiets) met een Belgisch kenteken en dronken een koffie binnen in het café, op het terras zitten was door de wind niet aangenaam. In de buurt vonden we hier wel een cache en iets later was het aan ons om aan de afdaling richting Parcent te beginnen, nauwelijks verkeer en dat maakt het zeer aangenaam.

In Alcalalí vonden we nog twee caches en werd het stilaan etenstijd. Zou La Solana nog bestaan ? Ja hoor, en dus was de keuze snel gemaakt. Vroeger toen ik op bezoek kwam bij mijn ouders reden wij (en vele anderen) regelmatig vanuit Benidorm naar dit restaurant vanwege de betaalbare lekkere menu”s. Dat is na al die jaren nog niet veranderd en met de buikjes vol konden we naar huis rijden. Carina verkoos de N332 in plaats van de AP7 en zo konden we stoppen bij de orthodoxe kerk in Altea. Sinds kort moet je hier inkom betalen en dus bleef ik buiten wachten, ik heb de kerk inmiddels al dikwijls genoeg gezien.

Onderweg nog een relatief korte stop bij MercaChina om geld uit te geven aan compleet nutteloze zaken.

Beter kan een zondag niet zijn. Enkele adventure lab caches gezocht, een kleine geocachers bijeenkomst bijgewoond, daarna een modeshow in Benidorm gevolgd door een klinkende overwinning van RAFC.

Antwerp naar de finale van de Beker van België, dat is toch wel veruit het belangrijkste nieuws van de afgelopen dagen. Het was bibberen tot het einde maar na penalty’s heeft de beste ploeg gewonnen. Uiteraard hebben we die overwinning meegemaakt in café Panaché, waar anders ? Gisteren ging ik met Robert (VVB-kameraad) naar Villajoyosa om daar het eerder bestelde en op maat gemaakte tentzeil op te halen. Onze voortent is al een tijdje niet meer waterdicht maar voor de rest nog in redelijke staat. Bij elk klein regenbuitje is het dweilen en alles afdekken met plastiek. Daar zou nu dus opgelost moeten zijn want na de aankoop klom Robert onmiddellijk op de ladder om alles te bevestigen. Het resultaat ziet er prima uit, nu wachten op het eerste onweer.

Vandaag was het mooi weer en we besloten een beetje te gaan wandelen aan zee. We waren nog geen halve kilometer weg en zagen een Yorkshire terriër op straat lopen. Beestje opgepakt en eens gaan kijken een beetje verder waar de poort open stond. Meteen een goede gok en onze goede daad van vandaag was weeral in orde.

Iets later zetten we de auto op de markt en wandelden richting zee. Echt ver geraakten we niet want al onmiddellijk viel ons oog op het dagmenu van restaurant La Roca. “Hé, dat ziet er niet slecht uit” en hop, gedaan met wandelen en voetjes onder tafel. Gezellige aankleding, aangepaste muziek, vriendelijke bediening en lekker eten. Na het eten moest er absoluut nog iets gekocht worden bij Ale Hop, de winkel waar je niet buiten geraakt zonder nutteloze aankoop

Daarna nog een tussenstop bij Aldi en we konden weer naar huis.

Vrijdagavond werden we verwacht bij Almafra waar we een tafel gereserveerd hadden. Die reservering was echt nodig want de zaak zat afgeladen vol. Sinds de reorganisatie van het restaurant gebeurt het wel meer dat het zoeken is naar een plaatsje, een goed teken ! Behalve de uitgebreide kaart hebben ze elke dag een aanbieding en op vrijdag is dat uiteraard fish and chips, meteen ook onze keuze. Om 20u begon F.B.I. te spelen, een Shadows tribute band. Exact dezelfde sound en iedereen tevreden weer naar huis.

Vanaf zaterdag werd het zonniger maar het blijft buiten toch te koud voor eind februari. Enkele dagen geleden was het ‘s morgens in de caravan zes graden en buiten 0,5°. Het gevolg daarvan is dat er ook overdag wat meer in de zetel gehangen wordt en er meer films passeren. Deze zijn in positieve zin blijven hangen : Novembre - over de dagen na de aanslagen in Parijs, All quiet at the western front – een echte oorlogsfilm met alle miserie die daar bij hoort en Death of Stalin – de titel zegt het al.

Gisteren gingen we ongepland nog eens bij Almafra eten. Als dagschotel kregen we paprika’s gevuld met chili con carne en omdat het daar zo goedkoop is, zat er nog genoeg geld in de portemonnee voor een dessert.

Vandaag gingen we ontbijten met onze pa bij de Universal Lounge Bar en daarna was het al snel tijd om naar hotel Marina te trekken voor de VVB-namiddag. Neenee, we stonden niet voor een gesloten deur. Het “gezellig samenzijn” was verplaatst naar dinsdag omdat de zaal woensdag niet vrij was. De muzikale act oversteeg ruim het gemiddelde niveau met het duo Kike y Freya. De zangeres heeft echt een zeer goede stem en gitarist Kike heb ik al meerdere malen zien spelen in kroegen als Daytona of Heartbreak, topmuzikant !

Tijdens het optreden haalde onze pa dozen kaasblokjes, salami en chocolade boven om ter gelegenheid van mijn verjaardag onze tafel te verwennen. Door al dat gesnoep hadden we eigenlijk geen honger meer, maar een verjaardag zonder restaurant kan natuurlijk niet. Een simpel “Chinezeke” dan maar ? Waarom niet en zo kwamen we terecht bij Dong Ying. Sfeer nul, geen muziek en geen andere klanten maar wel een zeer uitgebreid menu voor negen euro per persoon, drank inbegrepen + de overschot meegenomen voor de volgende 351 dagen.

Alweer bijna een week voorbij en weer geen spannende gebeurtenissen te melden. Zaterdag gingen we (Rob, Carina, Letty en ik) naar Benidorm om enkele recente caches te zoeken en daarna trokken we naar een geocaching bijeenkomst in het park. Ik maakte van de gelegenheid dan maar gebruik om een virtuele cache te “plaatsen”. Zo’n virtuele cache is wel handig, je hoeft nooit bang te zijn dat hij verdwijnt of dat je een logboekje moet vervangen. Het is dan ook een hele eer dat ik één van de wereldwijd 4000 mocht plaatsen. Na de bijeenkomst gingen moesten we nog iets eten en toen we eetcafé Pinocchio passeerden was iedereen snel akkoord om dat eens te proberen. Lekker eten, uitermate vriendelijk personeel en gezellige inrichting.

De volgende dagen was het – alweer – wachten op echt mooi weer en omdat je daar honger van krijgt aten we ook nog eens iets op camping Almafra, bij Panaché en bij La Livi. Geen nieuwe ontdekkingen dus.

Gisteren was het weer de vaste VVB-namiddag, deze keer na enkele weken onderbreking opnieuw in hotel Marina. We bleven niet lang want in “onzen hof” werd intussen een verjaardagsfeestje voorbereid voor de verjaardag van Filip en tegelijk ook voor de mijne, ook al duurt dat nog enkele dagen. De temperatuur bleef deze keer redelijk aangenaam en zeker rond het vuur was het gezellig warm.

Intussen zijn we weeral een week op onze vertrouwde winterplek. Winterplek is wel het goede woord want echt warm is het hier nog niet geweest, ook al is 15 graden overdag niet slecht. De wind waait nooit echt hard maar toch altijd hard genoeg om het te koud te maken om buiten te zitten. Voor mij extra koud want ik heb een flink stuk van mijn baard geknipt en daardoor mis ik toch voor een deel het “sjaalgevoel”.

En wat hebben we intussen gedaan ? Zoals altijd : op restaurant geweest, zowel met ons tweetjes als samen met onze pa en met Valentijn zelfs met Bernard en Annie.

Woensdag gingen we uiteraard naar de VVB namiddag. Tijdens onze afwezigheid was het oude vertrouwde hotel Marina gesloten en moest de club uitwijken naar de kelder van Rockstar. Voor mij is elk alternatief goed genoeg, ik ben in mijn lange leven al een en ander gezien. De toiletten lieten me helemaal terugdenken aan de gore kroegen van Stadswaag in Antwerpen tijdens de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. Vanaf volgende week zou alles terug verhuizen naar Marina en ik denk dat de meeste mensen daar wel blij mee zijn.

Vandaag zijn we nog eens langs de markt van Alfaz gewandeld en via een tussenstop bij Bar Casa Jose kwamen we bij Albeniz terecht voor patatas bravas, gambas, calamares en albondigas. Op de markt zelf ben ik nog maar zelden zoveel bekend volk tegengekomen. Wat daar opviel, net als afgelopen woensdag tijdens de clubbijeenkomst, is dat er heel veel mensen onze reis naar Zuid-Afrika gevolgd hebben via de blog of facebook. Dat doet mij echt plezier !  

Onze laatste avond gingen we eten bij Brasserie Anoot, de derde keer op een week tijd. Bijna alle andere keuzemogelijkheden zijn weggevallen : Fratelli failliet en de Chinees gesloten vanwege reis naar China.

Gisteren naar Spanje vliegen ging niet vanzelf. Na een klein half uurtje wandelen stonden we ruim op tijd aan de incheckbalie van Antwerp Airport. Om 11u zouden we de lucht ingaan en het vliegtuig dat ons naar het zuiden zou brengen landde om 10u. Dat zag er dus allemaal heel goed uit. Helaas kregen we al snel te horen dat er een defect was aan het vliegtuig en dat ze ons op de hoogte zouden houden. Nog een half uurtje later werd gemeld dat de technieker het probleem niet kon oplossen en dat we op een ander vliegtuig moesten wachten dat onderweg was van Finland naar Deurne.

Intussen kreeg elke passagier een tegoedbon van 7,50 euro – genoeg voor een broodje zonder drank. Alles werd zonder veel morren aanvaard en uiteindelijk gingen we de lucht in om 14u45. Eigenlijk viel dat nog mee en na een vlucht van amper twee uur waren we in Alicante. Ik heb een vermoeden waarom ze zo snel gevlogen zijn. Vanaf drie uur vertraging heb je recht op een compensatie van enkele honderden euro’s en dat willen ze graag vermijden. Ik heb in ieder geval een aanvraag tot betaling ingediend, je weet maar nooit.

Onze pendelbus van Beniconnect stond op ons te wachten en vertrok onmiddellijk. Na slecht drie haltes in Benidorm werden we afgezet aan camping Almafra waar onze pa ons al stond op te wachten. De bagage in de koffer gegooid en onmiddellijk iets gaan eten, dat was het plan en dat lukte ook. Zo waren we toch nog op een redelijk uur in onze caravan “op den berg”.

Vandaag was het afwisselend zonnig en bewolkt maar een koude wind maakte het onaangenaam om buiten te zitten. Dan maar de beschermhoes van de auto gedaan en afwachten of hij na zeven weken nog zou starten. Niemand was er gerust in, ik wel – een Dacia laat je nooit in de steek Toch maar wat kilometers gedaan naar oa Decathlon en Aldi.

Ons weekje in Antwerpen begon nat maar de laatste dagen kregen we koud en zonnig weer. We zijn eens langs de camping in Sint-Job geweest om te zien of alles in orde was. Het is toch altijd een beetje bang afwachten met alle regenbuien en stormwinden van de voorbije maanden maar alles was in prima staat.

We zijn natuurlijk af en toe iets gaan eten, we hebben wat rondgewandeld in de stad en er is sporadisch ook naar een cache gezocht. Vandaag vond ik zelfs mijn 7000e cache en ik heb me voorgenomen om van 2023 een topjaar te maken, zal waarschijnlijk weer helemaal anders uitdraaien.

Ik ben ook nog veel bezig geweest met de foto's van Zuid-Afrika maar daar ben ik voorlopig mee klaar. In Spanje wordt alles nog eens gekopieerd naar een andere laptop en een aantal extra harde schijven. Morgenvroeg worden we rond 9u bij de luchthaven van Deurne verwacht en in de namiddag zijn we dan weer in Spanje.

Nog enkele onsamenhangende gedachten.

Ons bezoek bij de Zuid-Afrikaanse familie is intussen voorbij. De plannen om opnieuw naar het zuiden te trekken zijn al gedeeltelijk gesmeed, maar eerst nog wat sparen.

Het zijn drie fantastische weken geweest en ik kan Zuid-Afrika met geen enkel land vergelijken waar ik geweest ben. Alles ademt Afrika en overal is de brede glimlach aanwezig. Hoewel je ook veel zwarten in dure auto’s ziet rijden, is er toch nog duidelijk een verschil zichtbaar. Wij hebben ons vrijwel constant in de rijkere buurten opgehouden en dat is een schril contrast met de sloppenwijken die je hier en daar langs de weg ziet. Dan wil ik het nog niet hebben over de gigantische townships als Soweto.

Ik blijf me vooral verbazen over het autoverkeer. Het is onvoorstelbaar hoe ver je raakt met een beetje hoffelijkheid. Op elk kruispunt stopt iedereen en na een beetje oogcontact mag de eerst aangekomene ook als eerste doorrijden en dat werkt ! Wat ook helpt is rondrijden zonder nummerplaat. Onverzekerd of zonder rijbewijs kan natuurlijk ook. Op de snelwegen rond Johannesburg wordt elektronisch tol geheven maar niemand betaalt en dat heeft geen gevolgen.

Waar je ook loopt, overal zie je mensen lopen – ook op de snelweg. De roekelozen steken zo’n weg met tot twaalf (!) rijvakken ook gewoon over, met mijn conditie zou het niet lukken. Ze rijden ook overal met karretjes op straat waarop ze (in onze ogen) rommel stapelen waaraan ze nog iets kunnen verdienen. Op die manier worden straten ook relatief proper gehouden.

Echt bedelaars zie je niet zo heel vaak. Ze doen altijd wel iets om een paar Rand te krijgen : een dansje, ze zingen, ze verkopen sleutelhangers, ze regelen het verkeer – alles waar wij niet aan zouden denken … Voor alles en iedereen probeert men een job te creëren : iemand die een plaats aanwijst op de parking, een andere die na het winkelen wijst waar je auto geparkeerd staat, iemand die de boodschappen inpakt, iemand die de boodschappen naar je auto brengt …

Wat wel vervelend is : het openbaar vervoer. Er rijden hier tienduizenden minibusjes rond maar je weet nooit van waar ze komen of waar ze heen gaan. Echte grote lijnbussen worden alleen gebruikt voor lange afstanden of voor georganiseerde rondritten. Dat maakt het allemaal moeilijk om zonder auto ergens te geraken. Een taxi zoals wij die kennen, heb ik hier ook niet zien rondrijden. Gelukkig hadden wij chauffeur/gids/(schoon)broer Eddy om ons overal te brengen.

In onze tuin hoorden we constant vreemde vogelgeluiden maar ze lieten zich amper zien. Intussen heb ik me wel gespecialiseerd in het zoeken van automerken of -modellen die in Europa niet bestaan. Een Dacia Sandero (zoals de onze) is hier gewoon een Renault Sandero.

Opmerkelijk : zendmasten worden op veel plaatsen gecamoufleerd als boom, goed idee.

En nog maar eens : een blanke met dreadlocks is een zeldzaamheid en je wordt dan ook snel(ler) als “een van hen” aanvaard. Althans, dat maak ik mezelf toch wijs.

Nog belangrijk : Zuid-Afrika is geen achterlijk land en je kan overal met een bankkaart betalen.

En dan ook nog een pluim voor Proximus en hun daily roaming pass. Voor 6 euro per dag kan je je abonnement van België ook gewoon aan de andere kant van de wereld gebruiken. In mijn geval betekent dat onbeperkt bellen naar Belgische en Zuid-Afrikaanse nummers en heel veel data. Na tien dagen zit je aan een maximum van 60 euro (per kalendermaand) en daar blijft het bij. De volgende 20 dagen zijn in dat geval gratis. Elke dag wordt je op de hoogte gehouden via een sms, perfect !

Vandaag een uitstap met gemengde gevoelens : naar het Voortrekkermonument. Geschiedenis hoort bij het leven en mag je niet verwaarlozen. Een koning of een dictator die iets of heel veel mispeuterd heeft, hoeft na zijn dood niet te verhuizen naar de archieven. Je moet het niet eens zijn met wat er in het verleden gebeurd is, maar je moet het ook niet verzwijgen. Zo ben ik tegen het neerhalen van alle Lenin-, Stalin- of Marxstandbeelden in het voormalige Oostblok geweest. Die mensen hebben nu eenmaal een land gemaakt tot wat het is, ook met alle pijnlijke momenten. Was Leopold II fout in Congo ? Ja, ik veronderstel van wel maar moet je daarvoor alles op het stort gooien ? Ik ben eerder voorstander van infobordjes die uitleggen waarom iemand (in de ogen van wie dan ook) fout was.

Het voortrekkermonument dus, dit monument/museum verheerlijkt de de rol van de Nederlanders en latere “bezoekers” die hier halverwege de 17^e eeuw voet aan wal zetten. Ik kan me best voorstellen dat zij trots waren op hun verwezenlijkingen. Wie de geschiedenis een beetje kent, weet dat het hier niet altijd peis en vree was. Rond 1900 werd hier de Boerenoorlog uitgevochten, de Engelsen waren de overwinnaars en werd stilaan de weg geplaveid naar nog meer onderdrukking van de zwarten. In 1948 werd de Apartheid officieel ingesteld met alle gevolgen vandien : gescheiden onderwijs, openbaar vervoer enz. Zwarten waren in het beste geval tweederangsburgers en blanken bestuurden het land, ondanks het feit dat zij ver in de minderheid waren. Pas in 1990 werd Apartheid afgeschaft en vier jaar later werd Nelson Mandela president.

Behalve (het best mooie en interessante) monument konden we ook Fort Schanskop bezoeken en genieten van heerlijke uitzichten, helaas werkte het weer niet echt mee vandaag zodat het bezoek iets vroeger dan gepland werd afgesloten. Over het weer mogen we eigenlijk niet klagen, als je in het regenseizoen reist en slechts twee mindere dagen krijgt …

In de namiddag gingen we een kijkje nemen in het nieuw aangekochte huis van Tammie (dochter van schoonbroer Eddy) en Wayne. Een huis dat niet zou misstaan in Hollywood Hills, ik zeg maar wat – alsof ik weet hoe het er daar uit ziet. Magnifiek huis waar nog wat werk aan is, maar zodra het nieuwe zwembad er is en de nieuwe keuken geplaatst wordt, hopen ze einde deze maand te verhuizen.

Voor ons laatste avondmaal – morgen vertrekken we – kozen we nog een keer Fishmonger, daar waren we een tweetal weken geleden ook geweest.

Omdat we vorige week in het Krugerpark een beetje op onze honger bleven zitten wat betreft de katachtigen (slechts een leeuwin in de verte) besloten we om vandaag naar het Lion & Safari Park te gaan.

Het domein is absoluut niet te vergelijken met de grote broer in het oosten van het land, het valt eerder onder de categorie Beekse Bergen maar dan ongeveer tien keer groter.

In het Krugerpark beloven ze niks, dus alles wat je te zien krijgt is meegenomen. Hier krijg je gegarandeerd het hele assortiment katachtigen te zien. Dat kunnen ze alleen maar doen door bepaalde diersoorten af te zonderen want anders zouden er al snel slachtoffers vallen. Hier worden de beesten gevoederd, hun jachtinstinct wordt op die manier onderdrukt. Dat wil echter niet zeggen dat ze ongevaarlijk zijn, de safari trucks zijn flink beveiligd met dubbel hekwerk. Ons vrachtwagentje was half gevuld en dus was er gelegenheid genoeg om van links naar rechts te verhuizen als er iets te zien was.

En of er iets te zien was : alle grote en kleine poezen poseerden gewillig voor de lens en af en toe kwamen we nog een verdwaalde giraf of wildebeest tegen. Het was echt een mooie rondrit die de inkomprijs (ongeveer 40 euro voor drie gepensioneerden) zeker waard is.

Na de rondrit bleven we nog wat rondhangen in het domein. Het geheel is gratis toegankelijk, alleen voor de attracties zoals de “safari”, quad tochten of paardrijden moet betaald worden. Ik kan me voorstellen dat dit tijdens het weekend een populaire attractie is met z’n grote restaurant, reuze speeltuin en wandelpaadjes waar je krokodillen, stekelvarkens en meerkatten kan zien. Wij sloten onze middag af in het obligate winkeltje. Dit was niet zomaar een winkeltje, vandaar de naam 5DOME. Het geheel bestaat uit vijf aparte winkeltjes, onderling verborgen met bruggetjes. Natuurlijk ging onze portemonnee weer open.

Nog een plezant verhaaltje : in onze truck zaten ook enkele Indonesiërs en ik had de naam Radja horen vallen. Na de toer sprak ik hen aan en vroeg of ze Radja Nainggolan kenden. Natuurlijk kenden ze die en ik zei dat hij bij “mijn” team gespeeld had. “Where then ?” was de meest logische vraag. Ik antwoordde bij Royal Antwerp Football Club en zei dat dat in België was, een klein landje tussen Duitsland, Frankrijk en Nederland. Onmiddellijk volgde : We know Belgium, they’ve got the best chocolate in the world. Dat is dus nog net iets belangrijker dan voetbal.

Gisteren gingen we in de voormiddag nog een keertje naar de zondagmarkt in Rosebank. De markt was groter dan twee weken geleden want behalve het Afrikaanse gedeelte was er nu ook een ”gewone” rommelmarkt. Natuurlijk ging onze portemonnee regelmatig open om een t-shirt of armbandje te kopen. Ik ben benieuwd of we alles in onze koffer gaan krijgen.

Na de markt reden we naar Norscot Koppies Nature Reserve, dat is een naar Zuid-Afrikaanse normen bescheiden park dat enkel de tweede en laatste zondag van de maand open is. Er zitten heel veel verschillende vogelsoorten en met een beetje geluk zie je ook kruipende en huppelende beesten. Wij kregen niet veel in het vizier maar het werd wel een gezellige rondwandeling onder een loodzware zon.

In de namiddag kwamen er steeds meer wolken de zon verduisteren en uiteindelijk werden we ook geconfronteerd met het aangekondigde onweer. Intussen waren alle kinderen en kleinkinderen weer aanwezig om het huis op stelten te zetten. Uiteraard inclusief honden, Ella was de enigste die zich iets aantrok van het gedonder. Na de regenbui was de thermometer flink gedaald en ook deze ochtend was het verschil duidelijk voelbaar. Gisterenochtend was het nog 25°, vandaag 10 graden minder en dus kon er eindelijk iets met lange mouwen uit de kast gehaald worden.

Rond de middag deden we een poging om Fort Klapperkop te bezoeken maar dat mislukte. De hoofdingang was afgesloten en de bewaker stuurde ons helemaal rond. Toen we langs een andere kant het fort benaderden, bleek daar dat deze bezienswaardigheid op maandag gesloten is. Op de site staat nochtans open van 10 tot 15u. Misschien ondernemen we woensdag nog een tweede en laatste poging. Terug naar huis reden we langs Diepsloot, een van de vele krottenwijken. Echt vrolijk word je daar niet van.

Vandaag hadden we nog een halve dag om wat rond te hangen en we besloten een eindje richting Hazyview te wandelen. Helaas begon het halverwege te miezeren en we zijn dan maar teruggekeerd. Carina en broer Eddy gingen meteen richting bar voor de zoveelste mojito. Amper drie weken tijd heeft ons lieveke nodig om iedereen op het slechte pad te brengen.

Om 12u werden we opgepikt en naar luchthaven OR Tambo gebracht om van daaruit naar huis te rijden.

Het waren vier fantastische dagen en ik wil hier ook zeker Kruger Adventure Lodge aanbevelen. Er zijn absoluut mooiere overnachtingsmogelijkheden in de buurt maar dan betaal je ook een pak meer en tenslotte ga je niet naar Afrika om in je hut te zitten. Het personeel, van de poetsvrouw, de receptioniste, het barpersoneel tot de chauffeurs was enorm vriendelijk en op het eten was ook weinig aan te merken. Als je niet van pikant eten houdt, kan je dat best op voorhand even melden want Carina heeft zich meermaals mispakt.

Eindelijk een menselijk uur om te vertrekken vandaag : pas om 8u30 stapten we in het minibusje om te beginnen met de panoramatoer. Net als gisteren hadden we geen medepassagiers mee, veel ruimte en zicht langs alle kanten dus. De oorspronkelijke volgorde van de uitstap werd een beetje aangepast omwille van de weersomstandigheden. Bijna de hele dag hingen er donkergrijze onheilspellende wolken boven al het natuurschoon maar druppels kregen we pas op het einde bij het naar het hotel rijden.

De excursie van vandaag zou een complete verrassing worden. We wisten beiden niet wat we konden verwachten maar zelfs de stoutste dromen werden overtroffen. De eerste stop was The Pinnacle met adembenemende uitzichten, vlak daarna overtroffen door God’s Window. Daar moest een stukje gewandeld worden en dat was welkom na de vele uren in de auto zitten. De beloning was de moeite en als extra kregen we nog een show van een aantal Zuid-Afrikaanse vriendinnen.

De Three Rondavels en de Berlin waterval waren ook mooi maar alles werd in de schaduw gesteld door Bourke’s Luck Potholes en de Blyde River Canyon. Er wordt wel eens gezegd dat een foto meer zegt dan 1000 woorden, hier kan je zelfs met vijf miljoen foto’s de thuisblijvers het wauwgevoel niet overbrengen. Dit moet je echt zelf meemaken, ik heb me zelden zo nietig gevoeld, ik ben nochtans een grote struise vent !

Onze daguitstap eindigde in Graskop bij Garden’s Shed. Heel veel verschillende schotels te krijgen, op de kaart ook game meat : krokodillen-, antilopen- en zebravlees. Ik hield het bij een vegetarische curry.

Na al die fantastische ervaringen keerden we terug naar onze lodge waar iets later het avondeten alweer smaakte.

Vandaag stond een hele dag Krugerpark geprogrammeerd en om 5u30 vertrok onze 4WD..

Het Krugerpark is bijna 20000 km² groot en is een van de meest bekende wildparken van Afrika. Sinds 2000 is er een samenwerking met parken over de grens van Zimbabwe en Mozambique. Je geraakt het park alleen maar binnen via negen officiële toegangspoorten en binnen het park zijn er een aantal omheinde kampen waar je uit de auto kan. Er lopen ook enkele rivieren door het park maar daar staat momenteel niet veel water in. Het park herbergt ook een aantal archeologische vindplaatsen. Gisteren gingen we binnen langs de Phabeni Gate, vandaag langs de Kruger Gate. Als je door het park rijdt, moet je ten allen tijde in je voertuig blijven. We kwamen vandaag enkele werklieden tegen en die werden vergezeld door gewapende mannen. Ik dacht eerst dat de chauffeurs van de open voertuigen ook gewapend zouden zijn maar dat is niet het geval : “Wij zijn hier om de dieren te beschermen, niet om ze dood te schieten. Wij kunnen vrij goed inschatten wanneer een bepaald dier slechtgezind of agressief is en dan proberen we hen niet te dicht te benaderen. Het conflict wordt nooit opgezocht.”

Het domein herbergt niet alleen meer dan 500 soorten zoogdieren maar ook vele reptielen en vogels. De meeste toeristen komen voor de “Big Five” : de neushoorn, de leeuw, de buffel, het luipaard en de Afrikaanse olifant. Gisteren konden we zoals reeds geschreven al een heleboel dieren ontdekken maar vandaag kwamen er nog een aantal bij. Ik som een deel van onze “vangst” even op : neushoorn, leeuwin, buffel, olifant, hyena, krokodil, alle soorten bokken, apen, zebra, wrattenzwijn, giraf, jackhals enz.

Hier zie je alles in de vrije natuur, zoals het overal zou moeten. Dit is absoluut geen dierentuin, de mensen zitten achter tralies en je beseft ten volle dat je hier een nietig onderdeeltje bent in het grote raderwerk. Bovendien is de uitgestrektheid van het park niet te bevatten, in welke richting je ook kijkt zie je alleen maar ongerepte natuur.

In kamp Skukuza was er tijd om te eten, we hadden van het hotel een lunchpakket meegekregen. De bijgevoegde peer werd gepikt door een van de aanwezige supersnelle apen.

Weer vroeg uit bed deze ochtend, het begint een gewoonte te worden. Om 7u pikte een pendeldienst ons op aan de luchthaven van Jo’Burg en reed ons naar Hazyview, een afstand van zo’n 450 km. Rond de middag arriveerden we bij de Kruger Adventure Lodge, waar we vier dagen/drie nachten zullen verblijven. De eerste indruk was meteen positief, we kregen een mooie “hut” met alles erop en eraan : tv, airco, badkamer, koelkast enz en daar bovenop nog een stapelbed. Het geheel van het omheinde domein oogt erg gezellig en de bar zou ons waarschijnlijk regelmatig op bezoek krijgen. We bestelden enkele kleinigheden om te eten en iets daarna was het tijd voor onze eerste ‘open air vehicle game drive”, in het Swahili : een rondrit door een deel van het Krugerpark in een open 4x4.

De eerste toer duurde bijna 3 uur en we hadden al meteen heel veel geluk. Dertien verschillende bewoners van het park lieten zich spotten, al bleven sommige exemplaren heel ver weg. Volledig ingezoomd zonder statief is het dan moeilijk om scherpe foto’s te krijgen maar ik ben toch redelijk tevreden.

Na het park werd er een mojito besteld en daarna was het tijd voor het avondeten. Alles à la carte te bestellen en inbegrepen in de prijs. Bovendien keuze genoeg en veel vegetarische opties. Het enigste wat toen nog overbleef was vroeg naar bed gaan, ook al hebben we van load shedding hier geen last door de aanwezigheid van een hospitaal (niet meer dan een schuur), dat natuurlijk niet zonder stroom gezet kan worden.

Gisteren was het hier mega druk. Ik heb heb het niet precies geteld maar in totaal waren zeker twintig mensen aanwezig. Dat komt ervan als je opa bent en beschikt over het grootste huis, grootste zwembad en een jacuzzi. Daar hoort natuurlijk eten bij en als je in Zuid-Afrika eten zegt, heb je het vaak ook meteen over de braai. Wat bij ons in het noorden gewoon bbq heet en vooral gebruikt wordt om vlees te grillen, wordt hier voor alles gebruikt. Zo was het gisteren tijd voor een pizzabraai. Het recept is vrij simpel : je maakt deeg (vergeet daarbij niet de hele keuken vol te kliederen), kneed het deeg in vormpjes die min of meer op een pizza lijken en leg die op de braai om voor te bakken. Daarna ga je naar het buffet waar alle ingrediënten klaarstaan die je op je pizza kan leggen : champignons, tomatensaus, spekjes, paprika, kaas enz. Dan gaat het belegde deeg voor 10-15 minuten onder de stolp die bij de braai hoort en hop : verse pizza en lekker !

Vandaag deden we de honden weg naar een pension want morgenvroeg vertrekken we naar het Krugerpark. Zoals altijd voelen die beesten op voorhand dat er iets gaat gebeuren en dat was hier niet anders. Ze in de auto krijgen was het moeilijkste onderdeel. Daar ter plaatse ze in het hok krijgen ging al iets gemakkelijker maar was toch vooral tegen de zin van Cricket. Trouwens een heel mooie plek om je honden op hotel te laten gaan.

Morgenvroeg is het dus tijd voor wat het hoogtepunt van ons bezoek zouden moeten worden, al is het altijd afwachten wat je te zien gaat krijgen. Eén van de bezoekers gaat elk jaar voor minstens een week naar het natuurgebied en telkens is het anders. De ene keer krijg je extra veel vogels te zien, de andere keer massa’s olifanten of ook wel eens een zeer zeldzaam dier waarvan ik de naam alweer vergeten ben. We zien wel … De organisatie belooft dat er 80% kans is dat je “the big five” ziet : leeuw, luipaard, olifant, buffel en neushoorn. Behalve dat is de kans zeer groot op een ontmoeting met giraffen, zebra’s, wilde honden en nog veel meer.

Alles is op voorhand geboekt. Eddy had ook met zijn eigen auto kunnen gaan maar koos wijselijk voor een georganiseerde toer. In ons geval is daar de verplaatsing van Johannesburg naar Hazyview inbegrepen, slapen we net buiten het park in een comfortabele lodge en worden we rondgereden in een open 4x4. De rangers die ons zullen vergezellen staan met elkaar in contact en op die manier heb je meer kans je veel wildlife te zien krijgt. Wij gaan dus gewoon kijken en foto’s nemen, er wordt niet geschoten ! De begeleiders hebben uiteraard wel een geweer bij, je weet maar nooit. Het park is ongeveer 20000 km² groot, alles zien in enkele dagen is dus onmogelijk. Voor deze uitstap moeten we medicijnen tegen malaria nemen maar als je de bijsluiter met bijwerkingen leest, is het volgens mij aangenamer om gewoon malaria te krijgen.

Op dag drie gaan we een ander stuk van de omgeving verkennen. We doen dan de “panorama tour” en komen zo bij onder meer Blyde River Canyon, God’s window, verscheidene watervallen en wie weet nog meer onverwachte stukjes natuur.