Weer vroeg uit bed deze ochtend, het begint een gewoonte te worden. Om 7u pikte een pendeldienst ons op aan de luchthaven van Jo’Burg en reed ons naar Hazyview, een afstand van zo’n 450 km. Rond de middag arriveerden we bij de Kruger Adventure Lodge, waar we vier dagen/drie nachten zullen verblijven. De eerste indruk was meteen positief, we kregen een mooie “hut” met alles erop en eraan : tv, airco, badkamer, koelkast enz en daar bovenop nog een stapelbed. Het geheel van het omheinde domein oogt erg gezellig en de bar zou ons waarschijnlijk regelmatig op bezoek krijgen. We bestelden enkele kleinigheden om te eten en iets daarna was het tijd voor onze eerste ‘open air vehicle game drive”, in het Swahili : een rondrit door een deel van het Krugerpark in een open 4x4.

De eerste toer duurde bijna 3 uur en we hadden al meteen heel veel geluk. Dertien verschillende bewoners van het park lieten zich spotten, al bleven sommige exemplaren heel ver weg. Volledig ingezoomd zonder statief is het dan moeilijk om scherpe foto’s te krijgen maar ik ben toch redelijk tevreden.

Na het park werd er een mojito besteld en daarna was het tijd voor het avondeten. Alles à la carte te bestellen en inbegrepen in de prijs. Bovendien keuze genoeg en veel vegetarische opties. Het enigste wat toen nog overbleef was vroeg naar bed gaan, ook al hebben we van load shedding hier geen last door de aanwezigheid van een hospitaal (niet meer dan een schuur), dat natuurlijk niet zonder stroom gezet kan worden.

Gisteren was het hier mega druk. Ik heb heb het niet precies geteld maar in totaal waren zeker twintig mensen aanwezig. Dat komt ervan als je opa bent en beschikt over het grootste huis, grootste zwembad en een jacuzzi. Daar hoort natuurlijk eten bij en als je in Zuid-Afrika eten zegt, heb je het vaak ook meteen over de braai. Wat bij ons in het noorden gewoon bbq heet en vooral gebruikt wordt om vlees te grillen, wordt hier voor alles gebruikt. Zo was het gisteren tijd voor een pizzabraai. Het recept is vrij simpel : je maakt deeg (vergeet daarbij niet de hele keuken vol te kliederen), kneed het deeg in vormpjes die min of meer op een pizza lijken en leg die op de braai om voor te bakken. Daarna ga je naar het buffet waar alle ingrediënten klaarstaan die je op je pizza kan leggen : champignons, tomatensaus, spekjes, paprika, kaas enz. Dan gaat het belegde deeg voor 10-15 minuten onder de stolp die bij de braai hoort en hop : verse pizza en lekker !

Vandaag deden we de honden weg naar een pension want morgenvroeg vertrekken we naar het Krugerpark. Zoals altijd voelen die beesten op voorhand dat er iets gaat gebeuren en dat was hier niet anders. Ze in de auto krijgen was het moeilijkste onderdeel. Daar ter plaatse ze in het hok krijgen ging al iets gemakkelijker maar was toch vooral tegen de zin van Cricket. Trouwens een heel mooie plek om je honden op hotel te laten gaan.

Morgenvroeg is het dus tijd voor wat het hoogtepunt van ons bezoek zouden moeten worden, al is het altijd afwachten wat je te zien gaat krijgen. Eén van de bezoekers gaat elk jaar voor minstens een week naar het natuurgebied en telkens is het anders. De ene keer krijg je extra veel vogels te zien, de andere keer massa’s olifanten of ook wel eens een zeer zeldzaam dier waarvan ik de naam alweer vergeten ben. We zien wel … De organisatie belooft dat er 80% kans is dat je “the big five” ziet : leeuw, luipaard, olifant, buffel en neushoorn. Behalve dat is de kans zeer groot op een ontmoeting met giraffen, zebra’s, wilde honden en nog veel meer.

Alles is op voorhand geboekt. Eddy had ook met zijn eigen auto kunnen gaan maar koos wijselijk voor een georganiseerde toer. In ons geval is daar de verplaatsing van Johannesburg naar Hazyview inbegrepen, slapen we net buiten het park in een comfortabele lodge en worden we rondgereden in een open 4x4. De rangers die ons zullen vergezellen staan met elkaar in contact en op die manier heb je meer kans je veel wildlife te zien krijgt. Wij gaan dus gewoon kijken en foto’s nemen, er wordt niet geschoten ! De begeleiders hebben uiteraard wel een geweer bij, je weet maar nooit. Het park is ongeveer 20000 km² groot, alles zien in enkele dagen is dus onmogelijk. Voor deze uitstap moeten we medicijnen tegen malaria nemen maar als je de bijsluiter met bijwerkingen leest, is het volgens mij aangenamer om gewoon malaria te krijgen.

Op dag drie gaan we een ander stuk van de omgeving verkennen. We doen dan de “panorama tour” en komen zo bij onder meer Blyde River Canyon, God’s window, verscheidene watervallen en wie weet nog meer onverwachte stukjes natuur.

De voorbije dagen gebeurde er niets speciaals en lag de nadruk vooral op de familiebanden aanhalen. Een beetje in het rond het zwembad hangen, naar de winkel en om beurten bij iemand uit eten. Dat gaat soms gepaard met complete volksverhuizingen, tien mensen en een hoop honden. Cricket, de hond die mij vorige week het liefste rauw zou opeten, heeft zich stilaan met mij verzoend. Af en toe blaft hij nog wel eens, maar ik mag intussen toch naast hem in de zetel zitten.

Gisteren kwamen we weer iets tegen dat ik nooit eerder had gezien : op de parking van de supermarkt was een bark park, een speeltuin voor honden – inclusief voorbehouden plaatsen voor de auto van het baasje. Binnen in de supermarkt was er dan weer een zitbank waar alleen gepensioneerden mogen zitten. Het plezantste vond ik de autoverkoper van het merk Beijing, een van de vele merken die we in België of Spanje niet kennen. Voor de eerste keer werden we aangesproken in het Afrikaans, zo’n zalig taaltje maar je hoort het haast nergens. Toch niet in onze buurt.

Waar we stilaan aan gewend zijn de talrijke stroomonderbrekingen. Als het weer zover is, vallen ook de verkeerslichten (robots) uit en dan wordt hun taak vrijwillig overgenomen door de zwarten die je overal langs of op de weg ziet. Om rommel te verkopen, folders uit te delen of het verkeer te regelen dus. Ze trekken een fluo hesje aan en spelen politieagent. Ze hebben geen enkele officiële functie maar iedereen volgt wel hun aanwijzingen. Soms krijgen ze dan een beetje geld toegeworpen en dan duiken ze op de grond om het op te rapen. Wat er op dat moment dan met het verkeer gebeurt is bijkomstig.

En hoewel de apartheid al een hele tijd is afgeschaft en er flink wat donker gekleurde mensen in een Porsche, Maserati of dikke Mercedes rijden, toch is er nog een verschil te merken. In de chiquere winkelcentra zijn de klanten toch overwegend wit en is het personeel zwart. Wij behandelen ze zoals gelijken maar veel blanken hebben toch nog altijd die zweem van superioriteit.

Nu is het natuurlijk zo dat de buurt waar wij wonen vergelijkbaar is met Brasschaat of een andere dure villawijk in België of Nederland. Iedereen heeft hier minstens één poetsvrouw en daar bovenop een tuinier en een nanny. Gisteren had de poetsvrouw hier onze kleren gewassen en gestreken en er was een t-shirt bij dat ik niet meer wilde hebben. Ik vroeg haar of ze soms iemand kende die daarmee blij zou zijn. Ik heb zelden iemand zo blij én tegelijk onderdanig gezien. Met een brede glimlach maakte ze twee buigingen uit dankbaarheid. En daarmee voel ik me dan een beetje ongemakkelijk en zelfs schuldig. Alsof ik verantwoordelijk ben voor de ongelijkheid die er nog steeds is.

Als we (schoon)broer Eddy aanspreken over de situatie in bv Pretoria of Johannesburg centrum en of er misschien een mogelijkheid bestaat, wordt de bal altijd afgehouden. Hij komt daar zelf nooit en is dat duidelijk ook niet van plan. De centra bestaan vooral uit burelen en overheidsgebouwen. Als je die buurt verlaat kom je al snel in de sloppenwijken of townships terecht en daar loop je volgens hem nergens veilig. Overvallen gaan trouwens vaak met geweld gepaard en mensen zijn blij dat ze alleen vastgebonden worden bij een home jacking.

Vandaag overwegend bewolkt, sinds de eerste keer sinds we hier zijn. Het is wel droog en de temperatuur schommelt nog altijd rond de 30 graden. Deze ochtend wandelden we naar het Montecasino vogelpark. Ik weet het : vogels horen vrij rond te vliegen en hun leven niet te slijten in hokken. Toch is dit soms de enige manier om de veelkleurige vliegeniers te kunnen zien. We zagen hier een bonte verzameling van inheemse als ingevoerde vogels. Met het fenomeen “load shedding” – stroomonderbrekingen – gaat het van kwaad naar erger. We hebben er vandaag al twee achter de rug en deze avond zitten we in het donker tussen 18u en 22u30 ! Gisteren sprak ik nog met de poetsvrouw van nicht Tammie en die zei dat het land stilaan om zeep wordt geholpen en dat er geen verbetering in zicht is.

Omdat thuis uren in het donker zitten begint te vervelen besloten we om restaurant te gaan. De grote zaken hebben allemaal generatoren om te blijven werken. Eén van Eddy’s favoriete restaurants is Fishmonger, met – logisch – een uitgebreide viskaart maar je kan ook pasta of vlees kiezen. Eddy ging voor een flinke tong met spinazie, Carina koos de Gourmet Platter (van alles een beetje) en mijn oog viel op Malaysian Prawns. Allemaal zeer lekker en ook hier weer voor een belachelijk lage prijs. Ook hier weer overal super vriendelijk personeel die je als een koning behandelen, ook al kunnen ze met hun dagloon misschien niet eens de fles wijn betalen.

Als Carina gestoken wordt door een mug is het gevolg dikke bulten en veel jeuk. Alle middeltjes werden al geprobeerd, maar zonder al te veel succes. Vóór ons vertrek naar Zuid-Afrika ging ik nog naar AS-Adventure Store om een tekentangetje en Care Plus spray met 50% deet te kopen tegen de stekende beestjes. Mijn oog viel toen op iets dat ik niet kende maar het leek wel de moeite om het te proberen : Care Plus Click relief.
Vandaag had Carina prijs tijdens ons bezoek aan een vogelpark en toen we thuis kwamen meteen het wondermiddel geprobeerd en wonder boven wonder : jeuk meteen weg ! Werkt op een totaal andere manier dan alle andere middelen en geeft pijnloze stroomstootjes. Zo één apparaatje zou tot 4000 keer kunnen gebruikt worden. Dat wil zeggen 0,00225 euro per "dosis". Ik weet het, dit lijkt bijna op publiciteit maar als je regelmatig last hebt van stekende en bijtende smeerlapkes (zou ook tegen teken,dazen en kwallenbeten helpen) : KOPEN ! Zoals altijd bijsluiter lezen, mensen met hartritmestoornissen, pace makers enz kunnen beter een pintje extra drinken om de jeuk te vergeten.

Nieuwe dag, nieuwe uitstap. Deze keer naar “the cradle of humankind” maar dat ging niet vanzelf. De GPS bracht ons eerst naar Boutique Hotel The cradle maar daar was duidelijk niets te beleven. Een beetje rondgereden tot we een groepje zwarten naast de baan zagen staan. Een van de mannen legde de weg beter uit dan meneer Garmin of mevrouw TomTom ooit zouden kunnen. We waren duidelijk nog een eindje verwijderd maar de aanwijzingen die we gekregen hadden, waren perfect.

Bij “The Cradle” draait alles dus rond “de wieg van de mensheid”. In de buurt zijn zeer veel overblijfselen gevonden van onze voorvaderen en dat wordt hier allemaal mooi gedocumenteerd en voorgesteld. Alle periodes passeren de revue en met een bootje reis je zelfs door de ijstijd. Zoals in elke museum kan je hier, als je alles van dichtbij wil zien of lezen, uren doorbrengen maar daarvoor is het buiten te mooi weer. Wel een absolute aanrader en dat allemaal weer voor een uitzonderlijk lage ticketprijs. Als extra krijg je nog de fantastische uitzichten er bij, ruimte heb je hier in overvloed. En ook hier werd mijn ijdelheid weer gestreeld : nice hair ! Zelfs de verkopers die zowat op elk kruispunt staan, draaien nog een keer extra rond de auto om dan “love your dreads” te zeggen.

‘s Avonds waren we uitgenodigd bj Marc (zoon van Eddy) en Maggie om te komen eten, absoluut een gezellige avond ! Alles werd nog een beetje plezanter toen we de auto’s te zien kregen. Marc is al een hele tijd bezig met een Lotus 7 replica te maken, een project dat volgens mij nog wel enkele jaren in beslag zal nemen. Recent heeft hij ook een Volvo Amazon break uit begin jaren 60 gekocht. Perfecte carrosserie, werkelijk in nieuwstaat maar tijdens een klein ritje in de buurt werd duidelijk dat er nog flink wat werk is om alles betrouwbaar te maken. En dan kwam ook de Subaru WRC uit de garage, wat een zalig geluid !

Om af te sluiten nog een vaststelling : ik heb hier nog geen enkele Harley of camper gezien !

Deze voormiddag bracht Eddy ons naar Croc City, hier niet zo ver vandaan. Na het betalen van een belachelijk laag inkomticket (zeker vergeleken met de olifanten gisteren) konden we het domein betreden en tot de gids ons kwam halen mochten we rondwandelen tussen de konijntjes en schildpadden. We kregen zelfs een zak moet worteltjes mee. Al snel was duidelijk dat de beestjes de gang van zaken perfect kennen. Konijnen komen aangehuppeld en staan als het moet op hun achterpoten om te schooien. Bij de schildpadden gaat het iets trager maar die eisen ook een deel van de voorraad op.

Iets later kwam de gids ons halen en al snel haalde hij een “baby” krokodil uit een terrarium. Het beestje was een jaar oud en bij navraag kon het geen vinger afbijten, maar hechtingen zouden wel nodig zijn als hij je te pakken krijgt.

Carina raapte al haar moed bij elkaar en nam het kleintje in haar handen, gisteren bij de olifanten voelde ze zich meer op haar gemak. Daarna werden de slangen tevoorschijn gehaald en toen had ons groot bakkes bijna een pamper nodig. Strelen ging nog net, maar vastpakken ? NOOIT ! Ik liet de reptielen zonder problemen in mijn nek leggen. De kleinste ging op verkenning en begon zich in mijn baard al snel thuis te voelen. De grotere (boa) was van een ander kaliber, met een geschat gewicht van een kleine tien kilogram is dat niet meteen een sjaaltje waar je de hele dag mee wil rondlopen.

En dan was het tijd voor de nog grotere monsters. Ik schat dat in totaal zo’n 100 krokodillen aanwezig zijn maar meer dan rondhangen doen die beesten meestal niet. Dat was hier in de brandende zon niet anders.

Vandaag zondag en weer vroeg uit bed, dat kan niet anders met de verplichte “avondklok”. We reden nog eens naar een winkelcentrum, Rosebank deze keer. Gewoon om de dagelijkse boodschappen te doen maar toch vooral voor de zondagsmarkt op de bovenverdieping. Het was moeilijk om te weerstaan aan het uitgebreide aanbod. Veel kleurige kleding uiteraard maar ook houtsnijwerk, petten, tafeltjes enz. Nieuwe spullen maar ook een tweedehands en vintage afdeling.

Daarna ging we naar de kelder van hetzelfde gebouw waar nog 100 winkeltjes waren met alle mogelijke resultaten van huisvlijt en onnodige decoratie. Wel overal die brede glimlach, echt opvallend. Ook nooit te beroerd om een praatje te maken en te vragen van waar je komt. Als je België zegt, krijg je regelmatig verwijzingen naar de Rode Duivels te horen. “Hey rasta man, wanna buy some weed ?” heb ik ook al in verschillende versies gehoord. Vandaag werd een hasj pijpje aangeboden : it’s illegal but I can put some grass in it …

Deze namiddag kwam de hele familie nog eens langs.

Op tijd uit bed want vandaag stond het Elephant Sanctuary Hartbeespoort op het programma, een uurtje rijden. Ik hoop natuurlijk dat we in het Krugerpark meer soortgenoten in het wild te zien krijgen maar dichter bij dan hier zal het niet lukken.

Onze immer vrolijke gids stelde zich voor als James Bond en we zullen dan maar geloven dat dat zijn echte naam is. We kregen eerst wat veiligheidsinstructies en het belangrijkste om te onthouden was dat wanneer de olifanten eten krijgen, je ze binnen bepaalde restricties best kan aanraken. Er staan vier olifanten die getraind zijn, niet tam gemaakt – dat is iets anders, en die we eten mochten geven. Rechtstreeks in de slurf en dan rustig terug stappen. Zou je langer blijven staan, dat zou je in het decor kunnen belanden. Afrikaanse olifanten zijn nu eenmaal iets minder gedomesticeerd dan de Aziatische.

Iedereen kwam aan de beurt en na een wandeling met de grote beesten was het tijd om uitgebreid foto’s te (laten) nemen.

Dat was niet alles, want je mocht elk plekje van de olifant aanraken om de grote verschillen te voelen. Een knie bijvoorbeeld is heel ruw en eelterig, de binnenkant van een oor is superzacht – bijna velours, de poten lijken wel van tropisch hardhout. We konden zelfs even tandarts spelen.

De rondleiding werd beëindigd met een heleboel uitleg en was absoluut niet saai. Ik weet niet of ik het allemaal juist onthouden heb maar ik probeer toch een beetje. Elke olifant heeft hier 100 ha ter beschikking en is nooit alleen, stropers ! Het zwaarste exemplaar was vier meter hoog en woog vijf ton. Hun hersenen zijn in verhouding tot het totaal gewicht zeer klein maar toch horen ze bij de slimsten van de klas. Een olifantengeheugen is trouwens niet zomaar een uitdrukking. Ze ruiken water vanop 20 km afstand en drie meter diep ! Een olifant wisselt tijdens zijn leven vijf keer van tanden. Na de laatste wissel verslijten ze hun tanden tot het einde. Dat heeft tot gevolg dat een olifant in het wild meestal sterft door uithongering.

Na het bezoek reden we naar Lanseria, de naam van het restaurant ben ik vergeten. Daar kwam een deel van de familie ook mee lunchen. Heel veel zaken op de kaart, zijn daar ter plaatse gekweekt. Zo kan je in de tuin rondwandelen en zien welke soorten sla, welke kruiden enz er groeien. De kip die er vandaag rond loopt kan morgen op je bord liggen. De pizza die ik bestelde was zeer lekker !

‘s Avonds was het alweer vroeg bedtijd. Johannesburg, en bij uitbreiding heel Zuid-Afrika, kampt met elektriciteitsproblemen. Dé oplossing is “load shedding”, wijk per wijk wordt de stroom tijdelijk afgesloten. Er zijn negen verschillende stadia. Stage 1 is een uurtje per dag, stage 9 is nul komma nul stroom gedurende 24 uur. Als die power cut één keer per dag is tussen 14 en 16u valt dat nog mee. We zitten hier nu aan stage 6 en dat betekende vandaag geen stroom tussen 4 en 6u, opnieuw tussen 10 en 12u om te eindigen met een laatste onderbreking tussen 20 en 24u. Gelukkig wordt het allemaal op tijd meegedeeld, een schrale troost. Als de stroom uitvalt hoor je overal zware generatoren opstarten, ideaal voor de luchtvervuiling.

Gisteren was bewust ingepland als rustdag, vandaag werd het heel wat anders. ‘s morgens reden we al vroeg naar Fourways Mall, een gigantisch groot winkelcentrum met maar liefst 178000 m² oppervlakte. Wijnegem 60000 m², om maar even te vergelijken. We waren er nog voor de winkels openden en dus gaf het geheel een desolate indruk. Hier komen we beslist nog eens terug om inkopen te doen. Daarna wandelden we naar Montecasino, een compleet nagemaakt Italiaans dorp met enkele winkels maar vooral veel restaurants en een – hoe kan het anders – casino. Tot dan verliep alles rustig – terug thuis was het wachten op de hele Zuid-Afrikaanse tak van de familie. Vier volwassenen, vier kinderen en drie extra honden. Allemaal sympathieke mensen en vooral Iris (oudste dochter van zoon van Carina’s broer) stal ons hart. De anderen waren ook best schattig maar met kindjes van minder dan vier ben ik niet zo handig. Iris vroeg meteen of ze mij Uncle mocht noemen, aangezien ik niet getrouwd ben met Carina. Dat mocht natuurlijk van mij en de hele namiddag was een aaneenschakeling van Uncle, can we do this – Uncle do you wanna enz; Bij Auntie Carina ging het er net hetzelfde aan toe. Helemaal 100% familie op enkele minuten tijd dikke vrienden ook al had ze ons nog nooit gezien.

Na de algemene kennismaking werden geschenkjes uitgedeeld : vooral kilo’s en kilo’s pralines en andere chocolade spullen.

Ook absoluut grappig : iedereen spreekt thuis Engels maar is ook min of meer bedreven in het Afrikaans en dus komt regelmatig de zeer Antwerps klinkende joa (ja) uit hun mond. Tellen gaat ook als volgt : één-twee-drie-…oacht-nege, best grappig. En met nege zijn we meteen ook bij het woord neger aangekomen. Dat woord wordt hier nog door iedereen gebruikt, niks woke geen discriminatie.

Qua vluchturen en stiptheid mochten we niet klagen. Dat wil echter helemaal niet zeggen dat alles vlekkeloos is verlopen tijdens onze trip met Air Belgium. Ik had om te beginnen iets meer beenruimte verwacht voor zo’n lange vlucht maar het lukte wel. Dat er een bagageruimte boven ons hoofd nogal kraakte en piepte namen we ook voor lief. En die 352 kindjes die ons omringden, die slapen straks toch allemaal ? Niet dus ! Als ze niet alles vol met plaksnoep smeerden huilden/krijsten/schreeuwden ze om beurten. Als de laatste het beu was, begon de eerste opnieuw. Als ze dan toch allemaal moe werden, kropen ze tussen de zetels op de grond om daar te slapen. Geraak je voeten maar ergens kwijt als medepassagier … Er zijn steeds meer hotels die kinderen weigeren, kunnen vliegtuigmaatschappijen dit voorbeeld volgen aub.

Intussen probeerden we de tijd te doden met films of series kijken op het ingebouwde scherm voor ons. Toen we daar genoeg van kregen, schakelde Carina over op spelletjes en ik probeerde in te dommelen met de grootste hits van Metallica en consoorten.

Deze ochtend werden we vroeg gewekt voor een lekker ontbijt. Het avondeten gisterenavond viel trouwens ook goed mee ook al kan je je afvragen waarom rode wijn gratis is en je voor witte wijn moet betalen.

De bagageafhandeling, de douane en alle andere controles verliepen vlot en in de aankomsthal stond Eddy, de broer van Carina, ons al op te wachten. En nu wil ik nog eens duidelijk zeggen : we zijn hier in de eerste plaats op familiebezoek, het zal dus geen vakantie zijn zoals we die zelf zouden plannen. Drie weken lang laten we ons gidsen door de omgeving, goed beseffend dat vele mensen zullen opperen : waarom ben je niet in Kaapstad geweest, hebben jullie Durban bezocht ? Nee dus, omdat het land zeeeeeer groot is en we geen zin hebben om twee weken in de auto te zitten én ook omdat we er van uit gaan dat we nog eens terug zullen komen om andere delen van Zuid-Afrika te zien.

Tijdens de rit naar Fourways waar Eddy woont, konden we al meteen ervaren hoe anders het autoverkeer hier verloopt. Rode lichten worden constant genegeerd, op de snelweg lopen mensen rond en auto’s stoppen er gewoon om een foto te nemen of iets te kopen bij de kraampjes langs de weg. Ongeveer de helft van de wagens is niet verzekerd en je moet hier enkel naar de technische keuring als je een auto koopt of verkoopt. Dertig jaar lang met hetzelfde wrak rondrijden is geen probleem. Voorrang van links of rechts bestaat niet: iedereen stopt en dan kan iedereen om beurt zijn weg vervolgen. Politie zie je amper en als ze moeilijk doen wordt dat opgelost met enkele Rands. Minder geruststellend zijn de borden met daarop : hot spot – grab and pick ! Een waarschuwing voor dieven die aan het rode licht (robot in het Afrikaans) je autoruit inslaan en je handtas meepikken. Ook daarom stopt niet iedereen aan de rode lichten.

Na een klein uur naderden we ons vakantieverblijf. De wijk kan je niet zomaar inrijden, dit is een “gated community” met slagbomen en een wachtpost. Overal zie je metershoge muren daar bovenop nog extra schrik- of prikkeldraad en borden met de naam van de bewakingsfirma die verantwoordelijk is. Soms met de toevoeging : armed intervention.

Eddy opende de automatische poort en onmiddellijk werden we verwelkomd door de twee grote honden Cricket (bastaard Boerboel) en Ella (iets tussen galgo en dobermann. Duidelijk allebei zeer goede waakhonden en Ella was al snel te kalmeren. Cricket was ronduit angstaanjagend, ik heb zelden zo’n schrik gehad van een hond. Ik kan amper bewegen of hij staat klaar om mij op te peuzelen. Gelukkig hebben we ons eigen gastenverblijf met keuken, badkamer, salon enz.

Om het slaaptekort van de vorige nacht op te vangen gingen we vroeg naar bed. Dat gebeurt hier niet helemaal uit vrije wil maar onder invloed van de stroomonderbrekingen. Hierover schrijf ik de volgende dagen wel iets meer.

Eergisteren gingen we naar de nieuwjaarsreceptie van Shangrila, een organisatie die zich inzet voor de opvang van straatkinderen in Kathmandu. Daar zagen we vele bekende gezichten terug, overwegend vrienden van de vaste zomerse festivalkliek.

Daarna namen we de tram naar Antwerpen-centrum waar we nog de laatste minuten van de kerstmarkt konden meepikken. Veel tijd om rond te slenteren hadden we niet want we hadden telefonisch nog een tafel kunnen bemachtigen bij restaurant Caramba. In dit restaurant ben ik al meer dan 30 jaar zeer tevreden klant. Uiteraard vroeger regelmatiger dan nu maar zelfs de laatste jaren probeer ik toch altijd één of twee keer per jaar langs te gaan. De volgende keer zullen we ons moeten haasten, want einde juni stoppen ze ermee. Het huurcontract loopt ten einde en alles wordt verbouwd volgens de laatste normen. Daarmee zal ongetwijfeld de sfeer van dit restaurant grotendeels verdwijnen. Zonde …

Gisteren werden nog enkele aankopen gedaan om de familie aan de andere kant van de wereld gelukkig te maken (vele kilo’s pralines) én om ons gezond (muggenmelk met 50% deet) te houden. Er was ook nog wel wat tijd over om een cache te zoeken maar telkens ik van de tram stapte, begon het te regenen. Terug opstappen dus en thuis bij de stoof gaan zitten !

Vandaag werd er vooral gepuzzeld om te zien wie wat waar in welke valies zou krijgen en moest ik nóg eens naar het ziekenfonds om de zoveelste fout recht te zetten. Allemaal foutjes waar ik min of meer toevallig achterkwam maar zware financiële gevolgen van zou kunnen ondervinden. Deze avond gingen we nog een keer bij de Chinees eten.

Morgen vertrekken we rond 20u met een rechtstreekse vlucht naar Johannesburg. Meer dan 11 uren stil zitten is niet plezant maar dat ik tijdens de vlucht de bekerwedstrijd van Antwerp tegen Genk moet missen, is nog veel erger !

De afgelopen dagen werden vooral gevuld met familiebezoekjes. Soms “gewoon” bij de dochter en de gestoorde poes maar ook regelmatig bij familie die je normaal alleen ziet bij begrafenissen en waarvan ik altijd denk : daar moet ik nog eens langsgaan. Dat is de afgelopen dagen dus gelukt, vooral bij aangetrouwde familie van mijn mama’s kant. Tussendoor was er ook nog een avondje uit met vrienden die 50 jaar getrouwd waren én goed nieuws bij de dermatoloog. Een beetje rondwandelen in het park of de koekenstad hoort er ook bij en zo blijven we maar verder aftellen tot komende woensdag.

We kunnen al beginnen uitkijken naar Pasen nu de eindejaarsfeesten achter de rug zijn. Het was weer gezellig in Lochristi met een groot stuk van de familie verenigd om samen te vieren. Er werd gekozen voor “pannekes” met keuze tussen gourmet of raclette, altijd gemakkelijk als er niemand de hele dag of avond in de keuken in potten moet staan roeren. De geschenken uitpakken gebeurt elk jaar vroeger, vooral door de kinderen die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Onze pa was er dit jaar ook bij, dat was heel lang geleden. Neef Peter was er met zijn spiksplinternieuwe Polestar en die kreeg natuurlijk de nodige aandacht.

Zondagochtend kregen de overnachters (ook wij dus) een massa pistolets en koffiekoeken voorgeschoteld en ‘s avonds werd de overschot van de feestdis nog met veel smaak verorberd.

Tussendoor reden we nog over en weer naar Mortsel voor een redelijk grote geocaching bijeenkomst. Veel namen die we onderweg wel eens in logboekjes tegenkomen, kregen nu een “smoeleke”.

Sinds gisteren zijn we terug in Deurne bij Antwerpen en gingen we onze laatste inenting halen in Hoboken om dan direct daarna terug naar Deurne te trammen om ons te laten inschrijven bij een groepspraktijk.

‘s Avonds gingen we met z’n allen (wij + mama, dochter en schoonzoon met kleinzoon) bij de Chinees achter het hoekje eten.

Veel zon maar ook altijd een nogal stevige wind, perfect om aan te branden zonder dat je het voelt. Omdat onze pa vrijdag naar België vliegt en nog niet weet wanneer hij kan/mag terugkeren naar Spanje moet zijn diepvries en koelkast leeggegeten worden. Gisteren werd een zak diepvries churros in de frietketel gegooid, perfecte kost voor een diabetespatiënt – zeker met lekkere dikke chocolademelk erbij.

Vandaag liep het een beetje anders dan we in gedachten hadden. Eerst slaagde ik erin om de luifel van Marleen en Frank om zeep te helpen en terwijl ik daarmee bezig was kreeg ik telefoon van onze pa. Hij was naar de Orange Grove camperplaats gereden om iets te vragen en toen hij wou vertrekken wou de auto niet meer starten. Er werd naar de verzekering getelefoneerd en al snel was de takelwagen ter plaatse en werd de Astra naar de garage gebracht.

Ik pikte onze pa op en we reden naar La Livi, de garage was intussen toch aan zijn middagpauze begonnen. La Livi was weer uitzonderlijk lekker, onze pa kiest meestal voor soep en dat deed hij ook vandaag. Ik ging voor het magistrale slaatje met gebakken camembert en gekarameliseerde appeltjes. Daarna kwamen nog een vispannetje en een cordon blue met champignonsaus. Afgesloten werd er met een tiramisu en een cappuccino met slagroom. Een soort afscheidsmaaltijd dus, tenzij we morgen nog eens ergens gaan eten ...

Na het eten gingen we naar garage Kramer horen hoe het met de Opel gesteld was. De baas zelf kwam onmiddellijk een kijkje nemen en klapte de zitting van de achterbank naar boven. Blijkt dat daar de benzinepomp zit, je moet het maar weten. Even een beetje aan de contacten gefrutseld en alles werkte weer zoals het hoort. Twee minuten werk en handig nu onze pa weet hoe het volgende keer te verhelpen is. Daarna samen naar mijn caravan om de laatste administratie in orde te brengen zodat hij vrijdag hopelijk zonder problemen naar Brussel kan vliegen.

Gisteren in de voormiddag heb ik de Molí de Mànec bezocht. Eerst met de fiets naar rastro Don Quijote waar we “op uitnodiging van het gemeentebestuur” waren afgesproken met een kleine groep geïnteresseerden. Gids Richard (Engelstalig) bleek al snel een geboren verteller. Denk bij molen niet aan eentje met wieken op een heuveltop, dit was lang geleden een watermolen en was door de jaren heen verworden tot niet meer dan een ruïne. Zonder gids kan je hier voorlopig niet terecht maar de plannen zijn wel om elke zaterdagochtend om 10u een groep rond te leiden in het Engels, vooraf aanmelden zal nodig zijn. Zonder enige uitleg loop je hier twee minuten rond maar de deskundige uitleg brengt het allemaal tot leven en maakt het interessant.

Vandaag ben ik met onze pa nog eens bij La Livi gaan eten en daarna hebben we nog een wandelingetje gemaakt. Doel was de nieuwe/vergrote winkel van Ale-Hop aan het strand van Albir. Zeer ruime winkel nu met nog meer hebbedingen waar niemand op zit te wachten. Niks gekocht, een hele prestatie !

De zon blijft maar schijnen en daar profiteren we dan ook allemaal optimaal van. Omdat de hele dag liggen stoven niet gezond is, wandelen of fietsen we af en toe naar een restaurant om onze buik te vullen.

Gisteren kozen Rob en Letty voor Déjà Vu en onze pa en ikke gingen mee. Sterren gaan ze hier niet verdienen en de bediening mocht wat sneller maar dat was vooral vervelend omdat we na een tijdje in de schaduw zaten en het frisser werd. Voor de rest ? Prima eten en grote porties !

Vandaag veranderde het gezelschap en gingen Frank, Leo en Wilma en ik eten bij Transilvania. Na al die jaren blijft dit een goed adres met een uitstekende prijs/kwaliteit verhouding. Bovendien de enigste plaats die ik ken waar ze nog met de soepterrine aan tafel je bord vol komen scheppen.

Ik ben ook nog even de cache van de 800 jaar oude johannesbroodboom gaan nakijken. Die was door een aantal vorige zoekers niet gevonden maar ik kan ze alleen maar aanraden om volgende keer beter rond te kijken want de cache ligt waar hij moet liggen ! Meteen ben ik dan ook de buurt daar een beetje gaan verkennen want overmorgen moet ik daar ook zijn. Daarover vrijdag dus meer ...

De grijze dagen zijn weeral achter de rug en er kondigt zich nu weer een langere periode aan met flink wat zonneschijn. In de voormiddag heb ik daarvan al geprofiteerd en ben ik met de fiets naar de markt in Albir gereden. Bijna alle kramen stonden wel maar er liep echt weinig volk rond maar aan het kippenkraam stond zoals altijd weer een flinke rij. Aan zee was het duidelijk te zien dat het voor veel Spanjaarden een verlengd weekend was. Nog niet echt warm genoeg om op het strand te liggen maar zeker goed genoeg voor een wandeling.

Om 13u30 moest ik absoluut thuis zijn voor FCBoeren tegen Antwerp. Je moet niet altijd mooi spelen om te winnen, twee keer scoren is daarvoor genoeg. Als dan op het einde van de wedstrijd Noa Lang nog een terechte rode kaart krijgt, wil ik gerust spreken van een geslaagde namiddag.

San José (vaderkesdag) is hier een officiële feestdag en gaat normaal gepaard met uitgebreide feestelijkheden (fallas). Dit jaar is het niet meer dan een verlengd weekend en dan nog een met niet al te best weer. Gelukkig viel het vandaag nog een beetje mee, moest het gisteren geweest zijn dat had onze pa zijn etentje op zijn buik kunnen schrijven ! Zo slecht : hele dag regen en in de namiddag 5,9 graden. Zoals gezegd vandaag dus iets beter maar we (onze pa, Leo, Wilma en ik) waren toch blij dat we een tafel binnen hadden gereserveerd bij La Livi.

Gisteren een hele dag binnen en dus …

Fatima. De Portugese versie van Lourdes, maar dan in het Engels. Drie kinderen zien de maagd Maria verschijnen en ontketenen een ware stormloop van gelovigen. Je kan het massahysterie noemen maar het heeft toch iets ontroerend : zo’n massa diepgelovigen die zijn lot in de handen van weetikwie legt. Ik ben zelf overigens twee keer in het bedevaartsoord Fatima geweest.

Ammonite. Ik weet niet precies waarom, maar één van mijn favoriete actrices is Kate Winslet. Niet dat ik al zoveel films met haar gezien heb maar ze stelt nooit teleur, ook niet in deze film. Een heel traag verhaal gebaseerd op ware feiten, ook al zijn de nabestaanden daar niet helemaal mee akkoord.

Novecento, de filmklassieker uit 1976 van Bertolucci, met de onherkenbare jong De Niro en Depardieu. Het verhaal blijft mooi maar vijf uur blijven zitten is toch wel heel lang.

Mank, naar het schijnt topfavoriet voor een Oscar. Een biopic over Citizen Kane scenarist Herman J. Manckiewicz (film van Orson Welles en voor sommigen de beste film aller tijden) en voor mij te hoog gegrepen.

Ook opgepikt vanwege een Oscarnominatie : Quo vadis Aida met Johan Heldenbergh als kolonel tijdens de Srebrenica crisis. Akkoord, het Nederlandse bataljon kon niks beginnen tegen de Servische overmacht van generaal Mladic en werd totaal in de steek gelaten door de UN maar echt heldhaftig hebben ze zich toch niet gedragen. Beklijvende film, helaas met heel slechte (Engelse) ondertitels. Beter dan niks, want Bosnisch versta ik niet.

De zon blijft maar schijnen, ook al is ze soms vergezeld van een fris windje. Goed genoeg om elke dag een stukje te wandelen, met of zonder Clovis. Intussen ziet het er naar uit dat ook deze festivalzomer minstens voor een deel in het water zal vallen, na het annuleren van Rock Werchter (een grapjas schreef : dan wachten we wel op Torhout) zullen er waarschijnlijk nog andere afhaken.

Ik probeer het positief te bekijken : geen festivals betekent minder geld uitgeven en meer tijd om eigen land nog wat meer te verkennen. En toch … het zou zoooooo plezant zijn om op zijn minst te weten wanneer het allemaal terug “normaal” gaat zijn, dan heb je toch al iets om naar uit te kijken.

Onze pa zijn oproepingsbrief om gevaccineerd te worden zat gisteren in de brievenbus en die komt dus binnenkort voor een tijdje naar Antwerpen om daarna liefst zo snel mogelijk weer naar Spanje af te reizen, ook al zie ik dat niet gauw gebeuren. Zijn vriendin Angelina heb ik deze middag naar Alicante gebracht en die is intussen aangekomen in België. Daarna hebben we ons steentje weer bijgedragen om de locale horeca te steunen.

Er valt weinig te klagen de laatste dagen. Donderdag gerookte zalm bij Rob en Letty, vrijdag naar Belgomar voor garnaalkroketten en stoofvlees “van ons moemoe”, gisteren – eigen lof stinkt – zelf lekker eten gemaakt en vandaag naar La Livi. Daar was in het voorgerecht iets gebruikt dat ik nooit gezien had : lágrimas de pimiento, kleine pepertjes in de vorm van een traan, niet echt pikant en fris van smaak. De tiramisu als dessert moet de lekkerste zijn in maanden. En alles onder een stralende zon, dat was ook wel gezellig na zo’n lange grijze periode.

Morgen mogen hier in de regio de terrassen voor 100% open en binnen mag 30% van de tafels bezet zijn. Het aantal nieuwe besmettingen loopt ook elke week terug en bijna de hele provincie is nu groen gekleurd. Veel ben je er niet mee want volgens de Belgische overheid is alles hier nog donkerrood.