Nieuwe dag, nieuwe uitstap. Deze keer naar “the cradle of humankind” maar dat ging niet vanzelf. De GPS bracht ons eerst naar Boutique Hotel The cradle maar daar was duidelijk niets te beleven. Een beetje rondgereden tot we een groepje zwarten naast de baan zagen staan. Een van de mannen legde de weg beter uit dan meneer Garmin of mevrouw TomTom ooit zouden kunnen. We waren duidelijk nog een eindje verwijderd maar de aanwijzingen die we gekregen hadden, waren perfect.

Bij “The Cradle” draait alles dus rond “de wieg van de mensheid”. In de buurt zijn zeer veel overblijfselen gevonden van onze voorvaderen en dat wordt hier allemaal mooi gedocumenteerd en voorgesteld. Alle periodes passeren de revue en met een bootje reis je zelfs door de ijstijd. Zoals in elke museum kan je hier, als je alles van dichtbij wil zien of lezen, uren doorbrengen maar daarvoor is het buiten te mooi weer. Wel een absolute aanrader en dat allemaal weer voor een uitzonderlijk lage ticketprijs. Als extra krijg je nog de fantastische uitzichten er bij, ruimte heb je hier in overvloed. En ook hier werd mijn ijdelheid weer gestreeld : nice hair ! Zelfs de verkopers die zowat op elk kruispunt staan, draaien nog een keer extra rond de auto om dan “love your dreads” te zeggen.

‘s Avonds waren we uitgenodigd bj Marc (zoon van Eddy) en Maggie om te komen eten, absoluut een gezellige avond ! Alles werd nog een beetje plezanter toen we de auto’s te zien kregen. Marc is al een hele tijd bezig met een Lotus 7 replica te maken, een project dat volgens mij nog wel enkele jaren in beslag zal nemen. Recent heeft hij ook een Volvo Amazon break uit begin jaren 60 gekocht. Perfecte carrosserie, werkelijk in nieuwstaat maar tijdens een klein ritje in de buurt werd duidelijk dat er nog flink wat werk is om alles betrouwbaar te maken. En dan kwam ook de Subaru WRC uit de garage, wat een zalig geluid !

Om af te sluiten nog een vaststelling : ik heb hier nog geen enkele Harley of camper gezien !

Deze voormiddag bracht Eddy ons naar Croc City, hier niet zo ver vandaan. Na het betalen van een belachelijk laag inkomticket (zeker vergeleken met de olifanten gisteren) konden we het domein betreden en tot de gids ons kwam halen mochten we rondwandelen tussen de konijntjes en schildpadden. We kregen zelfs een zak moet worteltjes mee. Al snel was duidelijk dat de beestjes de gang van zaken perfect kennen. Konijnen komen aangehuppeld en staan als het moet op hun achterpoten om te schooien. Bij de schildpadden gaat het iets trager maar die eisen ook een deel van de voorraad op.

Iets later kwam de gids ons halen en al snel haalde hij een “baby” krokodil uit een terrarium. Het beestje was een jaar oud en bij navraag kon het geen vinger afbijten, maar hechtingen zouden wel nodig zijn als hij je te pakken krijgt.

Carina raapte al haar moed bij elkaar en nam het kleintje in haar handen, gisteren bij de olifanten voelde ze zich meer op haar gemak. Daarna werden de slangen tevoorschijn gehaald en toen had ons groot bakkes bijna een pamper nodig. Strelen ging nog net, maar vastpakken ? NOOIT ! Ik liet de reptielen zonder problemen in mijn nek leggen. De kleinste ging op verkenning en begon zich in mijn baard al snel thuis te voelen. De grotere (boa) was van een ander kaliber, met een geschat gewicht van een kleine tien kilogram is dat niet meteen een sjaaltje waar je de hele dag mee wil rondlopen.

En dan was het tijd voor de nog grotere monsters. Ik schat dat in totaal zo’n 100 krokodillen aanwezig zijn maar meer dan rondhangen doen die beesten meestal niet. Dat was hier in de brandende zon niet anders.

Vandaag zondag en weer vroeg uit bed, dat kan niet anders met de verplichte “avondklok”. We reden nog eens naar een winkelcentrum, Rosebank deze keer. Gewoon om de dagelijkse boodschappen te doen maar toch vooral voor de zondagsmarkt op de bovenverdieping. Het was moeilijk om te weerstaan aan het uitgebreide aanbod. Veel kleurige kleding uiteraard maar ook houtsnijwerk, petten, tafeltjes enz. Nieuwe spullen maar ook een tweedehands en vintage afdeling.

Daarna ging we naar de kelder van hetzelfde gebouw waar nog 100 winkeltjes waren met alle mogelijke resultaten van huisvlijt en onnodige decoratie. Wel overal die brede glimlach, echt opvallend. Ook nooit te beroerd om een praatje te maken en te vragen van waar je komt. Als je België zegt, krijg je regelmatig verwijzingen naar de Rode Duivels te horen. “Hey rasta man, wanna buy some weed ?” heb ik ook al in verschillende versies gehoord. Vandaag werd een hasj pijpje aangeboden : it’s illegal but I can put some grass in it …

Deze namiddag kwam de hele familie nog eens langs.

Op tijd uit bed want vandaag stond het Elephant Sanctuary Hartbeespoort op het programma, een uurtje rijden. Ik hoop natuurlijk dat we in het Krugerpark meer soortgenoten in het wild te zien krijgen maar dichter bij dan hier zal het niet lukken.

Onze immer vrolijke gids stelde zich voor als James Bond en we zullen dan maar geloven dat dat zijn echte naam is. We kregen eerst wat veiligheidsinstructies en het belangrijkste om te onthouden was dat wanneer de olifanten eten krijgen, je ze binnen bepaalde restricties best kan aanraken. Er staan vier olifanten die getraind zijn, niet tam gemaakt – dat is iets anders, en die we eten mochten geven. Rechtstreeks in de slurf en dan rustig terug stappen. Zou je langer blijven staan, dat zou je in het decor kunnen belanden. Afrikaanse olifanten zijn nu eenmaal iets minder gedomesticeerd dan de Aziatische.

Iedereen kwam aan de beurt en na een wandeling met de grote beesten was het tijd om uitgebreid foto’s te (laten) nemen.

Dat was niet alles, want je mocht elk plekje van de olifant aanraken om de grote verschillen te voelen. Een knie bijvoorbeeld is heel ruw en eelterig, de binnenkant van een oor is superzacht – bijna velours, de poten lijken wel van tropisch hardhout. We konden zelfs even tandarts spelen.

De rondleiding werd beëindigd met een heleboel uitleg en was absoluut niet saai. Ik weet niet of ik het allemaal juist onthouden heb maar ik probeer toch een beetje. Elke olifant heeft hier 100 ha ter beschikking en is nooit alleen, stropers ! Het zwaarste exemplaar was vier meter hoog en woog vijf ton. Hun hersenen zijn in verhouding tot het totaal gewicht zeer klein maar toch horen ze bij de slimsten van de klas. Een olifantengeheugen is trouwens niet zomaar een uitdrukking. Ze ruiken water vanop 20 km afstand en drie meter diep ! Een olifant wisselt tijdens zijn leven vijf keer van tanden. Na de laatste wissel verslijten ze hun tanden tot het einde. Dat heeft tot gevolg dat een olifant in het wild meestal sterft door uithongering.

Na het bezoek reden we naar Lanseria, de naam van het restaurant ben ik vergeten. Daar kwam een deel van de familie ook mee lunchen. Heel veel zaken op de kaart, zijn daar ter plaatse gekweekt. Zo kan je in de tuin rondwandelen en zien welke soorten sla, welke kruiden enz er groeien. De kip die er vandaag rond loopt kan morgen op je bord liggen. De pizza die ik bestelde was zeer lekker !

‘s Avonds was het alweer vroeg bedtijd. Johannesburg, en bij uitbreiding heel Zuid-Afrika, kampt met elektriciteitsproblemen. Dé oplossing is “load shedding”, wijk per wijk wordt de stroom tijdelijk afgesloten. Er zijn negen verschillende stadia. Stage 1 is een uurtje per dag, stage 9 is nul komma nul stroom gedurende 24 uur. Als die power cut één keer per dag is tussen 14 en 16u valt dat nog mee. We zitten hier nu aan stage 6 en dat betekende vandaag geen stroom tussen 4 en 6u, opnieuw tussen 10 en 12u om te eindigen met een laatste onderbreking tussen 20 en 24u. Gelukkig wordt het allemaal op tijd meegedeeld, een schrale troost. Als de stroom uitvalt hoor je overal zware generatoren opstarten, ideaal voor de luchtvervuiling.

Gisteren was bewust ingepland als rustdag, vandaag werd het heel wat anders. ‘s morgens reden we al vroeg naar Fourways Mall, een gigantisch groot winkelcentrum met maar liefst 178000 m² oppervlakte. Wijnegem 60000 m², om maar even te vergelijken. We waren er nog voor de winkels openden en dus gaf het geheel een desolate indruk. Hier komen we beslist nog eens terug om inkopen te doen. Daarna wandelden we naar Montecasino, een compleet nagemaakt Italiaans dorp met enkele winkels maar vooral veel restaurants en een – hoe kan het anders – casino. Tot dan verliep alles rustig – terug thuis was het wachten op de hele Zuid-Afrikaanse tak van de familie. Vier volwassenen, vier kinderen en drie extra honden. Allemaal sympathieke mensen en vooral Iris (oudste dochter van zoon van Carina’s broer) stal ons hart. De anderen waren ook best schattig maar met kindjes van minder dan vier ben ik niet zo handig. Iris vroeg meteen of ze mij Uncle mocht noemen, aangezien ik niet getrouwd ben met Carina. Dat mocht natuurlijk van mij en de hele namiddag was een aaneenschakeling van Uncle, can we do this – Uncle do you wanna enz; Bij Auntie Carina ging het er net hetzelfde aan toe. Helemaal 100% familie op enkele minuten tijd dikke vrienden ook al had ze ons nog nooit gezien.

Na de algemene kennismaking werden geschenkjes uitgedeeld : vooral kilo’s en kilo’s pralines en andere chocolade spullen.

Ook absoluut grappig : iedereen spreekt thuis Engels maar is ook min of meer bedreven in het Afrikaans en dus komt regelmatig de zeer Antwerps klinkende joa (ja) uit hun mond. Tellen gaat ook als volgt : één-twee-drie-…oacht-nege, best grappig. En met nege zijn we meteen ook bij het woord neger aangekomen. Dat woord wordt hier nog door iedereen gebruikt, niks woke geen discriminatie.

Qua vluchturen en stiptheid mochten we niet klagen. Dat wil echter helemaal niet zeggen dat alles vlekkeloos is verlopen tijdens onze trip met Air Belgium. Ik had om te beginnen iets meer beenruimte verwacht voor zo’n lange vlucht maar het lukte wel. Dat er een bagageruimte boven ons hoofd nogal kraakte en piepte namen we ook voor lief. En die 352 kindjes die ons omringden, die slapen straks toch allemaal ? Niet dus ! Als ze niet alles vol met plaksnoep smeerden huilden/krijsten/schreeuwden ze om beurten. Als de laatste het beu was, begon de eerste opnieuw. Als ze dan toch allemaal moe werden, kropen ze tussen de zetels op de grond om daar te slapen. Geraak je voeten maar ergens kwijt als medepassagier … Er zijn steeds meer hotels die kinderen weigeren, kunnen vliegtuigmaatschappijen dit voorbeeld volgen aub.

Intussen probeerden we de tijd te doden met films of series kijken op het ingebouwde scherm voor ons. Toen we daar genoeg van kregen, schakelde Carina over op spelletjes en ik probeerde in te dommelen met de grootste hits van Metallica en consoorten.

Deze ochtend werden we vroeg gewekt voor een lekker ontbijt. Het avondeten gisterenavond viel trouwens ook goed mee ook al kan je je afvragen waarom rode wijn gratis is en je voor witte wijn moet betalen.

De bagageafhandeling, de douane en alle andere controles verliepen vlot en in de aankomsthal stond Eddy, de broer van Carina, ons al op te wachten. En nu wil ik nog eens duidelijk zeggen : we zijn hier in de eerste plaats op familiebezoek, het zal dus geen vakantie zijn zoals we die zelf zouden plannen. Drie weken lang laten we ons gidsen door de omgeving, goed beseffend dat vele mensen zullen opperen : waarom ben je niet in Kaapstad geweest, hebben jullie Durban bezocht ? Nee dus, omdat het land zeeeeeer groot is en we geen zin hebben om twee weken in de auto te zitten én ook omdat we er van uit gaan dat we nog eens terug zullen komen om andere delen van Zuid-Afrika te zien.

Tijdens de rit naar Fourways waar Eddy woont, konden we al meteen ervaren hoe anders het autoverkeer hier verloopt. Rode lichten worden constant genegeerd, op de snelweg lopen mensen rond en auto’s stoppen er gewoon om een foto te nemen of iets te kopen bij de kraampjes langs de weg. Ongeveer de helft van de wagens is niet verzekerd en je moet hier enkel naar de technische keuring als je een auto koopt of verkoopt. Dertig jaar lang met hetzelfde wrak rondrijden is geen probleem. Voorrang van links of rechts bestaat niet: iedereen stopt en dan kan iedereen om beurt zijn weg vervolgen. Politie zie je amper en als ze moeilijk doen wordt dat opgelost met enkele Rands. Minder geruststellend zijn de borden met daarop : hot spot – grab and pick ! Een waarschuwing voor dieven die aan het rode licht (robot in het Afrikaans) je autoruit inslaan en je handtas meepikken. Ook daarom stopt niet iedereen aan de rode lichten.

Na een klein uur naderden we ons vakantieverblijf. De wijk kan je niet zomaar inrijden, dit is een “gated community” met slagbomen en een wachtpost. Overal zie je metershoge muren daar bovenop nog extra schrik- of prikkeldraad en borden met de naam van de bewakingsfirma die verantwoordelijk is. Soms met de toevoeging : armed intervention.

Eddy opende de automatische poort en onmiddellijk werden we verwelkomd door de twee grote honden Cricket (bastaard Boerboel) en Ella (iets tussen galgo en dobermann. Duidelijk allebei zeer goede waakhonden en Ella was al snel te kalmeren. Cricket was ronduit angstaanjagend, ik heb zelden zo’n schrik gehad van een hond. Ik kan amper bewegen of hij staat klaar om mij op te peuzelen. Gelukkig hebben we ons eigen gastenverblijf met keuken, badkamer, salon enz.

Om het slaaptekort van de vorige nacht op te vangen gingen we vroeg naar bed. Dat gebeurt hier niet helemaal uit vrije wil maar onder invloed van de stroomonderbrekingen. Hierover schrijf ik de volgende dagen wel iets meer.

Eergisteren gingen we naar de nieuwjaarsreceptie van Shangrila, een organisatie die zich inzet voor de opvang van straatkinderen in Kathmandu. Daar zagen we vele bekende gezichten terug, overwegend vrienden van de vaste zomerse festivalkliek.

Daarna namen we de tram naar Antwerpen-centrum waar we nog de laatste minuten van de kerstmarkt konden meepikken. Veel tijd om rond te slenteren hadden we niet want we hadden telefonisch nog een tafel kunnen bemachtigen bij restaurant Caramba. In dit restaurant ben ik al meer dan 30 jaar zeer tevreden klant. Uiteraard vroeger regelmatiger dan nu maar zelfs de laatste jaren probeer ik toch altijd één of twee keer per jaar langs te gaan. De volgende keer zullen we ons moeten haasten, want einde juni stoppen ze ermee. Het huurcontract loopt ten einde en alles wordt verbouwd volgens de laatste normen. Daarmee zal ongetwijfeld de sfeer van dit restaurant grotendeels verdwijnen. Zonde …

Gisteren werden nog enkele aankopen gedaan om de familie aan de andere kant van de wereld gelukkig te maken (vele kilo’s pralines) én om ons gezond (muggenmelk met 50% deet) te houden. Er was ook nog wel wat tijd over om een cache te zoeken maar telkens ik van de tram stapte, begon het te regenen. Terug opstappen dus en thuis bij de stoof gaan zitten !

Vandaag werd er vooral gepuzzeld om te zien wie wat waar in welke valies zou krijgen en moest ik nóg eens naar het ziekenfonds om de zoveelste fout recht te zetten. Allemaal foutjes waar ik min of meer toevallig achterkwam maar zware financiële gevolgen van zou kunnen ondervinden. Deze avond gingen we nog een keer bij de Chinees eten.

Morgen vertrekken we rond 20u met een rechtstreekse vlucht naar Johannesburg. Meer dan 11 uren stil zitten is niet plezant maar dat ik tijdens de vlucht de bekerwedstrijd van Antwerp tegen Genk moet missen, is nog veel erger !

De afgelopen dagen werden vooral gevuld met familiebezoekjes. Soms “gewoon” bij de dochter en de gestoorde poes maar ook regelmatig bij familie die je normaal alleen ziet bij begrafenissen en waarvan ik altijd denk : daar moet ik nog eens langsgaan. Dat is de afgelopen dagen dus gelukt, vooral bij aangetrouwde familie van mijn mama’s kant. Tussendoor was er ook nog een avondje uit met vrienden die 50 jaar getrouwd waren én goed nieuws bij de dermatoloog. Een beetje rondwandelen in het park of de koekenstad hoort er ook bij en zo blijven we maar verder aftellen tot komende woensdag.

We kunnen al beginnen uitkijken naar Pasen nu de eindejaarsfeesten achter de rug zijn. Het was weer gezellig in Lochristi met een groot stuk van de familie verenigd om samen te vieren. Er werd gekozen voor “pannekes” met keuze tussen gourmet of raclette, altijd gemakkelijk als er niemand de hele dag of avond in de keuken in potten moet staan roeren. De geschenken uitpakken gebeurt elk jaar vroeger, vooral door de kinderen die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Onze pa was er dit jaar ook bij, dat was heel lang geleden. Neef Peter was er met zijn spiksplinternieuwe Polestar en die kreeg natuurlijk de nodige aandacht.

Zondagochtend kregen de overnachters (ook wij dus) een massa pistolets en koffiekoeken voorgeschoteld en ‘s avonds werd de overschot van de feestdis nog met veel smaak verorberd.

Tussendoor reden we nog over en weer naar Mortsel voor een redelijk grote geocaching bijeenkomst. Veel namen die we onderweg wel eens in logboekjes tegenkomen, kregen nu een “smoeleke”.

Sinds gisteren zijn we terug in Deurne bij Antwerpen en gingen we onze laatste inenting halen in Hoboken om dan direct daarna terug naar Deurne te trammen om ons te laten inschrijven bij een groepspraktijk.

‘s Avonds gingen we met z’n allen (wij + mama, dochter en schoonzoon met kleinzoon) bij de Chinees achter het hoekje eten.