Vandaag zondag en weer vroeg uit bed, dat kan niet anders met de verplichte “avondklok”. We reden nog eens naar een winkelcentrum, Rosebank deze keer. Gewoon om de dagelijkse boodschappen te doen maar toch vooral voor de zondagsmarkt op de bovenverdieping. Het was moeilijk om te weerstaan aan het uitgebreide aanbod. Veel kleurige kleding uiteraard maar ook houtsnijwerk, petten, tafeltjes enz. Nieuwe spullen maar ook een tweedehands en vintage afdeling.

Daarna ging we naar de kelder van hetzelfde gebouw waar nog 100 winkeltjes waren met alle mogelijke resultaten van huisvlijt en onnodige decoratie. Wel overal die brede glimlach, echt opvallend. Ook nooit te beroerd om een praatje te maken en te vragen van waar je komt. Als je België zegt, krijg je regelmatig verwijzingen naar de Rode Duivels te horen. “Hey rasta man, wanna buy some weed ?” heb ik ook al in verschillende versies gehoord. Vandaag werd een hasj pijpje aangeboden : it’s illegal but I can put some grass in it …

Deze namiddag kwam de hele familie nog eens langs.

Op tijd uit bed want vandaag stond het Elephant Sanctuary Hartbeespoort op het programma, een uurtje rijden. Ik hoop natuurlijk dat we in het Krugerpark meer soortgenoten in het wild te zien krijgen maar dichter bij dan hier zal het niet lukken.

Onze immer vrolijke gids stelde zich voor als James Bond en we zullen dan maar geloven dat dat zijn echte naam is. We kregen eerst wat veiligheidsinstructies en het belangrijkste om te onthouden was dat wanneer de olifanten eten krijgen, je ze binnen bepaalde restricties best kan aanraken. Er staan vier olifanten die getraind zijn, niet tam gemaakt – dat is iets anders, en die we eten mochten geven. Rechtstreeks in de slurf en dan rustig terug stappen. Zou je langer blijven staan, dat zou je in het decor kunnen belanden. Afrikaanse olifanten zijn nu eenmaal iets minder gedomesticeerd dan de Aziatische.

Iedereen kwam aan de beurt en na een wandeling met de grote beesten was het tijd om uitgebreid foto’s te (laten) nemen.

Dat was niet alles, want je mocht elk plekje van de olifant aanraken om de grote verschillen te voelen. Een knie bijvoorbeeld is heel ruw en eelterig, de binnenkant van een oor is superzacht – bijna velours, de poten lijken wel van tropisch hardhout. We konden zelfs even tandarts spelen.

De rondleiding werd beëindigd met een heleboel uitleg en was absoluut niet saai. Ik weet niet of ik het allemaal juist onthouden heb maar ik probeer toch een beetje. Elke olifant heeft hier 100 ha ter beschikking en is nooit alleen, stropers ! Het zwaarste exemplaar was vier meter hoog en woog vijf ton. Hun hersenen zijn in verhouding tot het totaal gewicht zeer klein maar toch horen ze bij de slimsten van de klas. Een olifantengeheugen is trouwens niet zomaar een uitdrukking. Ze ruiken water vanop 20 km afstand en drie meter diep ! Een olifant wisselt tijdens zijn leven vijf keer van tanden. Na de laatste wissel verslijten ze hun tanden tot het einde. Dat heeft tot gevolg dat een olifant in het wild meestal sterft door uithongering.

Na het bezoek reden we naar Lanseria, de naam van het restaurant ben ik vergeten. Daar kwam een deel van de familie ook mee lunchen. Heel veel zaken op de kaart, zijn daar ter plaatse gekweekt. Zo kan je in de tuin rondwandelen en zien welke soorten sla, welke kruiden enz er groeien. De kip die er vandaag rond loopt kan morgen op je bord liggen. De pizza die ik bestelde was zeer lekker !

‘s Avonds was het alweer vroeg bedtijd. Johannesburg, en bij uitbreiding heel Zuid-Afrika, kampt met elektriciteitsproblemen. Dé oplossing is “load shedding”, wijk per wijk wordt de stroom tijdelijk afgesloten. Er zijn negen verschillende stadia. Stage 1 is een uurtje per dag, stage 9 is nul komma nul stroom gedurende 24 uur. Als die power cut één keer per dag is tussen 14 en 16u valt dat nog mee. We zitten hier nu aan stage 6 en dat betekende vandaag geen stroom tussen 4 en 6u, opnieuw tussen 10 en 12u om te eindigen met een laatste onderbreking tussen 20 en 24u. Gelukkig wordt het allemaal op tijd meegedeeld, een schrale troost. Als de stroom uitvalt hoor je overal zware generatoren opstarten, ideaal voor de luchtvervuiling.

Gisteren was bewust ingepland als rustdag, vandaag werd het heel wat anders. ‘s morgens reden we al vroeg naar Fourways Mall, een gigantisch groot winkelcentrum met maar liefst 178000 m² oppervlakte. Wijnegem 60000 m², om maar even te vergelijken. We waren er nog voor de winkels openden en dus gaf het geheel een desolate indruk. Hier komen we beslist nog eens terug om inkopen te doen. Daarna wandelden we naar Montecasino, een compleet nagemaakt Italiaans dorp met enkele winkels maar vooral veel restaurants en een – hoe kan het anders – casino. Tot dan verliep alles rustig – terug thuis was het wachten op de hele Zuid-Afrikaanse tak van de familie. Vier volwassenen, vier kinderen en drie extra honden. Allemaal sympathieke mensen en vooral Iris (oudste dochter van zoon van Carina’s broer) stal ons hart. De anderen waren ook best schattig maar met kindjes van minder dan vier ben ik niet zo handig. Iris vroeg meteen of ze mij Uncle mocht noemen, aangezien ik niet getrouwd ben met Carina. Dat mocht natuurlijk van mij en de hele namiddag was een aaneenschakeling van Uncle, can we do this – Uncle do you wanna enz; Bij Auntie Carina ging het er net hetzelfde aan toe. Helemaal 100% familie op enkele minuten tijd dikke vrienden ook al had ze ons nog nooit gezien.

Na de algemene kennismaking werden geschenkjes uitgedeeld : vooral kilo’s en kilo’s pralines en andere chocolade spullen.

Ook absoluut grappig : iedereen spreekt thuis Engels maar is ook min of meer bedreven in het Afrikaans en dus komt regelmatig de zeer Antwerps klinkende joa (ja) uit hun mond. Tellen gaat ook als volgt : één-twee-drie-…oacht-nege, best grappig. En met nege zijn we meteen ook bij het woord neger aangekomen. Dat woord wordt hier nog door iedereen gebruikt, niks woke geen discriminatie.

Qua vluchturen en stiptheid mochten we niet klagen. Dat wil echter helemaal niet zeggen dat alles vlekkeloos is verlopen tijdens onze trip met Air Belgium. Ik had om te beginnen iets meer beenruimte verwacht voor zo’n lange vlucht maar het lukte wel. Dat er een bagageruimte boven ons hoofd nogal kraakte en piepte namen we ook voor lief. En die 352 kindjes die ons omringden, die slapen straks toch allemaal ? Niet dus ! Als ze niet alles vol met plaksnoep smeerden huilden/krijsten/schreeuwden ze om beurten. Als de laatste het beu was, begon de eerste opnieuw. Als ze dan toch allemaal moe werden, kropen ze tussen de zetels op de grond om daar te slapen. Geraak je voeten maar ergens kwijt als medepassagier … Er zijn steeds meer hotels die kinderen weigeren, kunnen vliegtuigmaatschappijen dit voorbeeld volgen aub.

Intussen probeerden we de tijd te doden met films of series kijken op het ingebouwde scherm voor ons. Toen we daar genoeg van kregen, schakelde Carina over op spelletjes en ik probeerde in te dommelen met de grootste hits van Metallica en consoorten.

Deze ochtend werden we vroeg gewekt voor een lekker ontbijt. Het avondeten gisterenavond viel trouwens ook goed mee ook al kan je je afvragen waarom rode wijn gratis is en je voor witte wijn moet betalen.

De bagageafhandeling, de douane en alle andere controles verliepen vlot en in de aankomsthal stond Eddy, de broer van Carina, ons al op te wachten. En nu wil ik nog eens duidelijk zeggen : we zijn hier in de eerste plaats op familiebezoek, het zal dus geen vakantie zijn zoals we die zelf zouden plannen. Drie weken lang laten we ons gidsen door de omgeving, goed beseffend dat vele mensen zullen opperen : waarom ben je niet in Kaapstad geweest, hebben jullie Durban bezocht ? Nee dus, omdat het land zeeeeeer groot is en we geen zin hebben om twee weken in de auto te zitten én ook omdat we er van uit gaan dat we nog eens terug zullen komen om andere delen van Zuid-Afrika te zien.

Tijdens de rit naar Fourways waar Eddy woont, konden we al meteen ervaren hoe anders het autoverkeer hier verloopt. Rode lichten worden constant genegeerd, op de snelweg lopen mensen rond en auto’s stoppen er gewoon om een foto te nemen of iets te kopen bij de kraampjes langs de weg. Ongeveer de helft van de wagens is niet verzekerd en je moet hier enkel naar de technische keuring als je een auto koopt of verkoopt. Dertig jaar lang met hetzelfde wrak rondrijden is geen probleem. Voorrang van links of rechts bestaat niet: iedereen stopt en dan kan iedereen om beurt zijn weg vervolgen. Politie zie je amper en als ze moeilijk doen wordt dat opgelost met enkele Rands. Minder geruststellend zijn de borden met daarop : hot spot – grab and pick ! Een waarschuwing voor dieven die aan het rode licht (robot in het Afrikaans) je autoruit inslaan en je handtas meepikken. Ook daarom stopt niet iedereen aan de rode lichten.

Na een klein uur naderden we ons vakantieverblijf. De wijk kan je niet zomaar inrijden, dit is een “gated community” met slagbomen en een wachtpost. Overal zie je metershoge muren daar bovenop nog extra schrik- of prikkeldraad en borden met de naam van de bewakingsfirma die verantwoordelijk is. Soms met de toevoeging : armed intervention.

Eddy opende de automatische poort en onmiddellijk werden we verwelkomd door de twee grote honden Cricket (bastaard Boerboel) en Ella (iets tussen galgo en dobermann. Duidelijk allebei zeer goede waakhonden en Ella was al snel te kalmeren. Cricket was ronduit angstaanjagend, ik heb zelden zo’n schrik gehad van een hond. Ik kan amper bewegen of hij staat klaar om mij op te peuzelen. Gelukkig hebben we ons eigen gastenverblijf met keuken, badkamer, salon enz.

Om het slaaptekort van de vorige nacht op te vangen gingen we vroeg naar bed. Dat gebeurt hier niet helemaal uit vrije wil maar onder invloed van de stroomonderbrekingen. Hierover schrijf ik de volgende dagen wel iets meer.

Eergisteren gingen we naar de nieuwjaarsreceptie van Shangrila, een organisatie die zich inzet voor de opvang van straatkinderen in Kathmandu. Daar zagen we vele bekende gezichten terug, overwegend vrienden van de vaste zomerse festivalkliek.

Daarna namen we de tram naar Antwerpen-centrum waar we nog de laatste minuten van de kerstmarkt konden meepikken. Veel tijd om rond te slenteren hadden we niet want we hadden telefonisch nog een tafel kunnen bemachtigen bij restaurant Caramba. In dit restaurant ben ik al meer dan 30 jaar zeer tevreden klant. Uiteraard vroeger regelmatiger dan nu maar zelfs de laatste jaren probeer ik toch altijd één of twee keer per jaar langs te gaan. De volgende keer zullen we ons moeten haasten, want einde juni stoppen ze ermee. Het huurcontract loopt ten einde en alles wordt verbouwd volgens de laatste normen. Daarmee zal ongetwijfeld de sfeer van dit restaurant grotendeels verdwijnen. Zonde …

Gisteren werden nog enkele aankopen gedaan om de familie aan de andere kant van de wereld gelukkig te maken (vele kilo’s pralines) én om ons gezond (muggenmelk met 50% deet) te houden. Er was ook nog wel wat tijd over om een cache te zoeken maar telkens ik van de tram stapte, begon het te regenen. Terug opstappen dus en thuis bij de stoof gaan zitten !

Vandaag werd er vooral gepuzzeld om te zien wie wat waar in welke valies zou krijgen en moest ik nóg eens naar het ziekenfonds om de zoveelste fout recht te zetten. Allemaal foutjes waar ik min of meer toevallig achterkwam maar zware financiële gevolgen van zou kunnen ondervinden. Deze avond gingen we nog een keer bij de Chinees eten.

Morgen vertrekken we rond 20u met een rechtstreekse vlucht naar Johannesburg. Meer dan 11 uren stil zitten is niet plezant maar dat ik tijdens de vlucht de bekerwedstrijd van Antwerp tegen Genk moet missen, is nog veel erger !

De afgelopen dagen werden vooral gevuld met familiebezoekjes. Soms “gewoon” bij de dochter en de gestoorde poes maar ook regelmatig bij familie die je normaal alleen ziet bij begrafenissen en waarvan ik altijd denk : daar moet ik nog eens langsgaan. Dat is de afgelopen dagen dus gelukt, vooral bij aangetrouwde familie van mijn mama’s kant. Tussendoor was er ook nog een avondje uit met vrienden die 50 jaar getrouwd waren én goed nieuws bij de dermatoloog. Een beetje rondwandelen in het park of de koekenstad hoort er ook bij en zo blijven we maar verder aftellen tot komende woensdag.

We kunnen al beginnen uitkijken naar Pasen nu de eindejaarsfeesten achter de rug zijn. Het was weer gezellig in Lochristi met een groot stuk van de familie verenigd om samen te vieren. Er werd gekozen voor “pannekes” met keuze tussen gourmet of raclette, altijd gemakkelijk als er niemand de hele dag of avond in de keuken in potten moet staan roeren. De geschenken uitpakken gebeurt elk jaar vroeger, vooral door de kinderen die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Onze pa was er dit jaar ook bij, dat was heel lang geleden. Neef Peter was er met zijn spiksplinternieuwe Polestar en die kreeg natuurlijk de nodige aandacht.

Zondagochtend kregen de overnachters (ook wij dus) een massa pistolets en koffiekoeken voorgeschoteld en ‘s avonds werd de overschot van de feestdis nog met veel smaak verorberd.

Tussendoor reden we nog over en weer naar Mortsel voor een redelijk grote geocaching bijeenkomst. Veel namen die we onderweg wel eens in logboekjes tegenkomen, kregen nu een “smoeleke”.

Sinds gisteren zijn we terug in Deurne bij Antwerpen en gingen we onze laatste inenting halen in Hoboken om dan direct daarna terug naar Deurne te trammen om ons te laten inschrijven bij een groepspraktijk.

‘s Avonds gingen we met z’n allen (wij + mama, dochter en schoonzoon met kleinzoon) bij de Chinees achter het hoekje eten.

Veel zon maar ook altijd een nogal stevige wind, perfect om aan te branden zonder dat je het voelt. Omdat onze pa vrijdag naar België vliegt en nog niet weet wanneer hij kan/mag terugkeren naar Spanje moet zijn diepvries en koelkast leeggegeten worden. Gisteren werd een zak diepvries churros in de frietketel gegooid, perfecte kost voor een diabetespatiënt – zeker met lekkere dikke chocolademelk erbij.

Vandaag liep het een beetje anders dan we in gedachten hadden. Eerst slaagde ik erin om de luifel van Marleen en Frank om zeep te helpen en terwijl ik daarmee bezig was kreeg ik telefoon van onze pa. Hij was naar de Orange Grove camperplaats gereden om iets te vragen en toen hij wou vertrekken wou de auto niet meer starten. Er werd naar de verzekering getelefoneerd en al snel was de takelwagen ter plaatse en werd de Astra naar de garage gebracht.

Ik pikte onze pa op en we reden naar La Livi, de garage was intussen toch aan zijn middagpauze begonnen. La Livi was weer uitzonderlijk lekker, onze pa kiest meestal voor soep en dat deed hij ook vandaag. Ik ging voor het magistrale slaatje met gebakken camembert en gekarameliseerde appeltjes. Daarna kwamen nog een vispannetje en een cordon blue met champignonsaus. Afgesloten werd er met een tiramisu en een cappuccino met slagroom. Een soort afscheidsmaaltijd dus, tenzij we morgen nog eens ergens gaan eten ...

Na het eten gingen we naar garage Kramer horen hoe het met de Opel gesteld was. De baas zelf kwam onmiddellijk een kijkje nemen en klapte de zitting van de achterbank naar boven. Blijkt dat daar de benzinepomp zit, je moet het maar weten. Even een beetje aan de contacten gefrutseld en alles werkte weer zoals het hoort. Twee minuten werk en handig nu onze pa weet hoe het volgende keer te verhelpen is. Daarna samen naar mijn caravan om de laatste administratie in orde te brengen zodat hij vrijdag hopelijk zonder problemen naar Brussel kan vliegen.

Gisteren in de voormiddag heb ik de Molí de Mànec bezocht. Eerst met de fiets naar rastro Don Quijote waar we “op uitnodiging van het gemeentebestuur” waren afgesproken met een kleine groep geïnteresseerden. Gids Richard (Engelstalig) bleek al snel een geboren verteller. Denk bij molen niet aan eentje met wieken op een heuveltop, dit was lang geleden een watermolen en was door de jaren heen verworden tot niet meer dan een ruïne. Zonder gids kan je hier voorlopig niet terecht maar de plannen zijn wel om elke zaterdagochtend om 10u een groep rond te leiden in het Engels, vooraf aanmelden zal nodig zijn. Zonder enige uitleg loop je hier twee minuten rond maar de deskundige uitleg brengt het allemaal tot leven en maakt het interessant.

Vandaag ben ik met onze pa nog eens bij La Livi gaan eten en daarna hebben we nog een wandelingetje gemaakt. Doel was de nieuwe/vergrote winkel van Ale-Hop aan het strand van Albir. Zeer ruime winkel nu met nog meer hebbedingen waar niemand op zit te wachten. Niks gekocht, een hele prestatie !

De zon blijft maar schijnen en daar profiteren we dan ook allemaal optimaal van. Omdat de hele dag liggen stoven niet gezond is, wandelen of fietsen we af en toe naar een restaurant om onze buik te vullen.

Gisteren kozen Rob en Letty voor Déjà Vu en onze pa en ikke gingen mee. Sterren gaan ze hier niet verdienen en de bediening mocht wat sneller maar dat was vooral vervelend omdat we na een tijdje in de schaduw zaten en het frisser werd. Voor de rest ? Prima eten en grote porties !

Vandaag veranderde het gezelschap en gingen Frank, Leo en Wilma en ik eten bij Transilvania. Na al die jaren blijft dit een goed adres met een uitstekende prijs/kwaliteit verhouding. Bovendien de enigste plaats die ik ken waar ze nog met de soepterrine aan tafel je bord vol komen scheppen.

Ik ben ook nog even de cache van de 800 jaar oude johannesbroodboom gaan nakijken. Die was door een aantal vorige zoekers niet gevonden maar ik kan ze alleen maar aanraden om volgende keer beter rond te kijken want de cache ligt waar hij moet liggen ! Meteen ben ik dan ook de buurt daar een beetje gaan verkennen want overmorgen moet ik daar ook zijn. Daarover vrijdag dus meer ...

De grijze dagen zijn weeral achter de rug en er kondigt zich nu weer een langere periode aan met flink wat zonneschijn. In de voormiddag heb ik daarvan al geprofiteerd en ben ik met de fiets naar de markt in Albir gereden. Bijna alle kramen stonden wel maar er liep echt weinig volk rond maar aan het kippenkraam stond zoals altijd weer een flinke rij. Aan zee was het duidelijk te zien dat het voor veel Spanjaarden een verlengd weekend was. Nog niet echt warm genoeg om op het strand te liggen maar zeker goed genoeg voor een wandeling.

Om 13u30 moest ik absoluut thuis zijn voor FCBoeren tegen Antwerp. Je moet niet altijd mooi spelen om te winnen, twee keer scoren is daarvoor genoeg. Als dan op het einde van de wedstrijd Noa Lang nog een terechte rode kaart krijgt, wil ik gerust spreken van een geslaagde namiddag.

San José (vaderkesdag) is hier een officiële feestdag en gaat normaal gepaard met uitgebreide feestelijkheden (fallas). Dit jaar is het niet meer dan een verlengd weekend en dan nog een met niet al te best weer. Gelukkig viel het vandaag nog een beetje mee, moest het gisteren geweest zijn dat had onze pa zijn etentje op zijn buik kunnen schrijven ! Zo slecht : hele dag regen en in de namiddag 5,9 graden. Zoals gezegd vandaag dus iets beter maar we (onze pa, Leo, Wilma en ik) waren toch blij dat we een tafel binnen hadden gereserveerd bij La Livi.

Gisteren een hele dag binnen en dus …

Fatima. De Portugese versie van Lourdes, maar dan in het Engels. Drie kinderen zien de maagd Maria verschijnen en ontketenen een ware stormloop van gelovigen. Je kan het massahysterie noemen maar het heeft toch iets ontroerend : zo’n massa diepgelovigen die zijn lot in de handen van weetikwie legt. Ik ben zelf overigens twee keer in het bedevaartsoord Fatima geweest.

Ammonite. Ik weet niet precies waarom, maar één van mijn favoriete actrices is Kate Winslet. Niet dat ik al zoveel films met haar gezien heb maar ze stelt nooit teleur, ook niet in deze film. Een heel traag verhaal gebaseerd op ware feiten, ook al zijn de nabestaanden daar niet helemaal mee akkoord.

Novecento, de filmklassieker uit 1976 van Bertolucci, met de onherkenbare jong De Niro en Depardieu. Het verhaal blijft mooi maar vijf uur blijven zitten is toch wel heel lang.

Mank, naar het schijnt topfavoriet voor een Oscar. Een biopic over Citizen Kane scenarist Herman J. Manckiewicz (film van Orson Welles en voor sommigen de beste film aller tijden) en voor mij te hoog gegrepen.

Ook opgepikt vanwege een Oscarnominatie : Quo vadis Aida met Johan Heldenbergh als kolonel tijdens de Srebrenica crisis. Akkoord, het Nederlandse bataljon kon niks beginnen tegen de Servische overmacht van generaal Mladic en werd totaal in de steek gelaten door de UN maar echt heldhaftig hebben ze zich toch niet gedragen. Beklijvende film, helaas met heel slechte (Engelse) ondertitels. Beter dan niks, want Bosnisch versta ik niet.

De zon blijft maar schijnen, ook al is ze soms vergezeld van een fris windje. Goed genoeg om elke dag een stukje te wandelen, met of zonder Clovis. Intussen ziet het er naar uit dat ook deze festivalzomer minstens voor een deel in het water zal vallen, na het annuleren van Rock Werchter (een grapjas schreef : dan wachten we wel op Torhout) zullen er waarschijnlijk nog andere afhaken.

Ik probeer het positief te bekijken : geen festivals betekent minder geld uitgeven en meer tijd om eigen land nog wat meer te verkennen. En toch … het zou zoooooo plezant zijn om op zijn minst te weten wanneer het allemaal terug “normaal” gaat zijn, dan heb je toch al iets om naar uit te kijken.

Onze pa zijn oproepingsbrief om gevaccineerd te worden zat gisteren in de brievenbus en die komt dus binnenkort voor een tijdje naar Antwerpen om daarna liefst zo snel mogelijk weer naar Spanje af te reizen, ook al zie ik dat niet gauw gebeuren. Zijn vriendin Angelina heb ik deze middag naar Alicante gebracht en die is intussen aangekomen in België. Daarna hebben we ons steentje weer bijgedragen om de locale horeca te steunen.

Er valt weinig te klagen de laatste dagen. Donderdag gerookte zalm bij Rob en Letty, vrijdag naar Belgomar voor garnaalkroketten en stoofvlees “van ons moemoe”, gisteren – eigen lof stinkt – zelf lekker eten gemaakt en vandaag naar La Livi. Daar was in het voorgerecht iets gebruikt dat ik nooit gezien had : lágrimas de pimiento, kleine pepertjes in de vorm van een traan, niet echt pikant en fris van smaak. De tiramisu als dessert moet de lekkerste zijn in maanden. En alles onder een stralende zon, dat was ook wel gezellig na zo’n lange grijze periode.

Morgen mogen hier in de regio de terrassen voor 100% open en binnen mag 30% van de tafels bezet zijn. Het aantal nieuwe besmettingen loopt ook elke week terug en bijna de hele provincie is nu groen gekleurd. Veel ben je er niet mee want volgens de Belgische overheid is alles hier nog donkerrood.

Na nog een twijfeldag gisteren kregen we vandaag uitbundig de zon te zien. Normaal zou ik dan naar één van mijn favoriete restaurants gaan (lees : uitbaters die ik bij voorkeur wil steunen) maar vermits de Vlaamse Vriendenkring Benidorm voor de eerste keer sinds lang nog eens bijeenkwam op het terras van Pinocchio werd beslist om daar iets te eten. En dat was absoluut geen slechte keuze : onze pa en Angelina dagsoep en daarna macaroni, ik ging voor scampi’s in een chilisausje en daarna een flinke portie spare ribs. En daarmee zitten we meteen weer op het goede pad om de volgende dagen meer restaurants blij te maken.

Vrijdag ben ik nog eens naar de markt van Alfaz geweest, de laatste keer was nog in 2020 denk ik. Ik schat dat zowat 75% van de marktkramers intussen weer present is maar veel wordt er niet verkocht. Op de groenten- en fruitafdeling is het druk als altijd. Na de markt ben ik toch maar eens gaan kijken op het terras van Albeniz en ook al scheen de zon niet : toch bekenden tegengekomen en dus iets gedronken.

Zaterdag viel het weer nog een beetje mee maar gisteren zondag heeft het echt de hele dag geregend en ook vandaag bleef het niet altijd droog. Ik zou zoooooo graag iets gaan eten op een van de vele recent heropende terrassen maar niet met een paraplu. Morgen wordt nog een overgangsdag en dan zouden we eindelijk terug de zon te zien krijgen.

Alweer niet echt veel te vertellen. De voorbije dagen waren heel winderig en de lucht bleef overwegend grijs. Toch blijf ik elke dag wandelen. Gisteren heb ik met Clovis een flinke wandeling gemaakt van bijna 11 kilometers. Regelmatig wist ik echt niet waar ik was maar gelukkig laat mijn oriënteringsvermogen me niet al te vaak in de steek.

Ik ben de laatste weken vooral een beetje aan het uitkijken waar ik volgende winter – als er opnieuw meer zoekers in de buurt zijn – nieuwe caches kan leggen. Ik heb een groot gebied gevonden waar ik een hele reeks kwijt kan, hopelijk komt er niemand op hetzelfde idee.

Sinds maandag zijn de terrassen terug open maar met het mindere weer is het voorlopig eigengemaakte (of gekregen) kost geweest. Ik gun elke uitbater een vol terras maar met een dikke trui en jas vind ik het toch een stuk minder aangenaam. Wachten tot volgende week dus, sorry jongens !

Wel weer overvloedig naar films en series gekeken …

Black-out. De VRT houdt al jaren een mooie traditie in stand : zondagavond worden we steevast verwend met een flinke portie fictie van eigen boden. Deze keer heb ik op twee dagen de 10 afleveringen van Black-out uitgekeken. Helemaal fictie was het niet want gebaseerd op de sabotage in de kerncentrale van Doel enkele jaren geleden.

When they see us. Heel erg, al die ongelijkheid in de USA en heel spijtig dat de zwarten daarvan meestal de dupe zijn. De zoveelste film die over dit onderwerp gemaakt is, overstijgt alle andere soortgelijke producties niet.

Naar het tweede seizoen van Beau Séjour keek ik erg uit. De eerste jaargang vond ik heel geslaagd, ook al moet je mij er niets over vragen want alles vergeten Wat wel meteen duidelijk was dat dit een totaal nieuw verhaal is, met andere acteurs. Die acteurs/actrices zijn trouwens schitterend, allemaal eerder nieuwe gezichten en gelukkig weer niet de smoelen die in elke reeks opdagen. Ik ben helemaal geen fan van Gene Bervoets maar zelfs hij doet het goed. Vooral het personage van Jasper (zevenjarig jongetje) is fantastisch. Kijken, de reeks loopt nu elke zondagavond op één !

Zonen van Van As vind ik al vijf seizoenen lang aangenaam tijdverdrijf. Hetzelfde volksvermaak als, maar een stuk plezanter dan de zoveelste heruitzending van FC De Kampioenen.

Catch 22. Moeilijk om hier een oordeel over te vellen. Een verhaaltje over de absurditeiten op een luchtmachtbasis tijdens WOII. Doet me een beetje aan MASH denken, maar dan zonder Hot Lips.

Red Light, niet bijster origineel qua invalshoek maar altijd plezant om de hoerenbuurt van Antwerpen nog eens te zien haha.

The bridge over the river Kwai, dát was lang geleden. Het blijft een klassieker maar het gaat allemaal zo traag en het komt zo ouderwets over (is ook al van 1957) dat het een hele opgave is om bijna drie uur te blijven zitten.

Fair Trade, nieuwe serie. Elke bekende kop duikt hier weer op, helaas spelen ze hun rol ook allemaal weer op dezelfde manier dan ze altijd al gedaan hebben. De onbekende koppen mogen dat van mij ook blijven. Ook het hele verhaal is zwaar overdreven, hoop ik maar …

Voilà, weer een jaar erbij vandaag en met voorsprong een van mijn triestigste verjaardagen ooit : niet op restaurant, niet op reis, Carina ver weg, zelfs de zon deed niet echt veel moeite. Gelukkig werd ik deze middag opgevrolijkt door de plaatselijke fanfare die me gezond fruit en ongezonde chocolade en koekjes brachten. Naar jaarlijkse traditie regende het op Facebook felicitaties in alle talen, toch altijd plezant ! Zelfs de NMBS en de Nationale Loterij zijn me niet vergeten. En wat in België onmogelijk zou zijn : gelukwensen van Hospital de Levante met kortingen van 30 en 50 euro op een aantal behandelingen.

Om de maand goed af te sluiten ben ik ook vandaag weer enkele kilometers gaan wandelen maar ik zou liegen als ik beweer dat mijn conditie verbetert. Met de gekregen snoep zal het morgen wel beter gaan haha.

Vanaf morgen mogen de terrassen weer open en toen ik gisteren door Albir fietste zag je overal de voorbereidingen in volle gang en werd er enthousiast gepoetst. Wel spijtig dat ze voor de volgende dagen niet echt schitterend weer voorspellen.

Het weekend is voorbijgegaan zoals alle voorbije weekends : een beetje rondhangen, in de zon zitten, met de fiets naar de supermarkt, een slechte wedstrijd van Antwerp. Ontsnappen aan mijn bijna dagelijkse wandelingen met Clovis is moeilijk want de moment dat ik mijn schoenen aantrek staat hij al te springen en te blaffen. Gisteren was dat moeilijk want ik wou te voet naar onze pa gaan, die had op bestelling selder met balletjes in tomatensaus gemaakt. Maar Clovis denkt dan natuurlijk dat hij mee mag. Dus heb ik eerst mijn schoenen aangetrokken, hem een snoepje gegeven om af te leiden en dan snel met de fiets doorgereden. Net toen ik buiten de poort was, had hij me ingehaald en ik hoorde hem nog een hele tijd blaffen.

Intussen is het alweer dinsdagavond en we hebben een zonnige maar toch eerder frisse dag achter de rug. Toch is er zeker ook positief nieuws : het aantal COVID-positieven in onze provincie (Alicante) vermindert al voor de zoveelste keer op rij en nu is er ook sprake van een beperkte versoepeling van de regeltjes. Vanaf volgende week zullen de lokale lockdowns tijdens de weekends waarschijnlijk verdwijnen en zouden misschien de terrasjes met beperkte bezetting opnieuw mogen openen.

Voor de geïnteresseerden ook weer een kijklijstje :

The nanny diaries. Een typisch Amerikaanse zaterdagavondfilm met happy end. Om de meligheid weg te spoelen heb ik daarna nog enkele afleveringen gezien van de enige echte nanny : Fran !

El desorden que dejas (The mess you leave behind), Spaanse serie die me weinig kon boeien. Een half uur gezien van de eerste aflevering en dan overgeschakeld naar iets anders. Een paar weken later toch een tweede kans gegeven en met plezier blijven kijken. Verhaal : een lerares moet een collega vervangen die overleden is (zelfmoord ?) en wordt niet onmiddellijk aanvaard door de leerlingen.

Fatale, geen idee of de titel puur toeval is maar mij laat het denken aan Fatal Attraction ook al ken ik het precieze verhaal niet meer. Een goede raad : kijk uit als je vreemd gaat en zeker als je one night stand luistert naar de naam Hillary Swank. Film zoals je er 13 in een dozijn vindt maar zeker goed genoeg voor twee uurtjes ontspanning.

Tussen de soep en de patatjes heb ik ook nog eens teruggekeken naar Het Pleintje. De serie komt absoluut gedateerd over en de helft van de acteurs/actrices is intussen al dood. Toch nog plezier aan beleefd, nostalgie …

Schitt’s Creek. Langs verschillende kanalen had ik al een hele tijd opgevangen dat ik dit niet mocht missen. Ik heb het eerste seizoen gezien en de volgende vier staan te wachten maar voorlopig zet ik die even in de wachtkamer. De laatste aflevering van seizoen 1 sluit de boel wel af denk ik. Een vervolg hoeft voor mij niet echt.

Sex. Vanaf hier begint iedereen mee te lezen. Bespaar je de moeite, totaal oninteressante (en gelukkig heel korte) serie.

En dan The Queen’s Gambit, overal heel lovende commentaren en terecht ! Je zou bijna denken dat het een waargebeurd verhaal is, maar dat is het niet. Een ietwat vreemd meisje komt in een weeshuis terecht en ontwikkelt zich in de kelder van de concierge (nee, niks achter zoeken !) tot een schaakgenie. Het einde is een beetje abrupt.

Ik heb recent een slim horloge gekocht, zo eentje dat behalve de tijd ook hartslag, aantal stappen en je slaapkwaliteit meedeelt. Tegelijkertijd ben ik ook begonnen met opnieuw een beetje conditie opbouwen want die ging de laatste maanden zienderogen achteruit. Tegen de tijd dat ik terug in België ben is de kans groot dat jullie mij niet meer zullen herkennen met mijn afgetraind lichaam. Het zou ook kunnen dat tegen dan de volgende neerwaartse trend al is ingezet en al de spieren weer zijn omgezet in puur vet.

Wanneer ik naar het noorden trek, hangt grotendeels af van wanneer ze mij op de lijst zetten om het COVID-19 vaccin te krijgen én ik wil ook op een min of meer normale manier door Frankrijk kunnen rijden. We zien dus wel … Intussen wandel ik dus elke dag een bescheiden aantal kilometers tot ik opnieuw zonder problemen 20-25 km kan verteren.

Gisteren en vandaag had ik gezelschap tijdens de wandeling. Een niet te onderschatten sparring partner want eentje met vierpootaandrijving : Clovis. Die vindt het in ieder geval heel plezant, zeker nu Gauthier (zijn baasje) voor een weekje in Madrid is.