Tijdens het voorbije weekend werd er opnieuw een “Meeting of Styles” georganiseerd. Telkens komen daar artiesten van de hele wereld op af en dat was deze keer niet anders. Vandaag gingen we naar de resultaten zien : zonder drukte, zonder stank van de spuitbussen en vooral geen verkeer in de straat zodat er nergens auto’s in de weg konden staan om de kunstwerken te fotograferen. Er waren weer pareltjes bij, onze voorkeur ging naar een goudvis in een plastiek zakje – zeer levensecht !

Omdat we toch in de buurt waren profiteerden we er meteen van om nog een rondje lab caches te doen. Het kostte ons wat moeite om alles te vinden maar het lukte toch. Nog een terrasje met een onvriendelijke ober en dan weer naar onze tijdelijke thuis bij Yum. De voorbije dagen sturen we ze steeds meer richting zelfredzaamheid, vanaf morgen trekken we immers naar Boombalfestival en kan ze niet meer op ons rekenen voor een weekje. Met alle uitgeschreven schema’s en veelgekleurde pillendozen zou het moeten lukken om onze afwezigheid te overbruggen. Drie keer per dag komt er iemand van de thuisverpleging, de voorbije week heb ik telkens voor een persoon extra eten gemaakt zodat er nu voor elke dag iets in de diepvries zit om op te warmen. En ik hoor een aantal onder jullie al denken : een stapeltje lasagne en een doos koekjes … Neeje : Patatjes met groenten en (namaak)vlees, pasta met rivierkreeftjes en mascarpone, pasta arrabiata, nasi goreng enz

Vandaag een muzikale dag. In de vroege namiddag stonden we al aan te schuiven bij het Openluchttheater van het Rivierenhof voor een dik uur Motown hits. Volop ambiance met plaatjes die je allemaal kan meebrullen. Een dansje was bijna onmogelijk wegens gebrek aan ruimte. We hadden een aantal mensen meegevraagd en ter plaatse groeide ons gezelschap alsmaar verder aan. Later hoorden we dat er zo’n vijfhonderd mensen geweigerd waren vanwege volzet. Met die wetenschap wisten we meteen dat we voor het avondprogramma nóg langer op voorhand aanwezig moesten zijn.

Om 19u gingen de poorten open maar een half uur vroeger stonden al zo’n 2000 mensen aan te schuiven aan de ingang, het was duidelijk dat hier weer een flink aantal geïnteresseerden niet zou binnen geraken. Wij waren gelukkig nog bij de gelukkigen en we hadden een goede plaats om meer dan twee uur te genieten van Floyd Matters, een Pink Floyd coverband van de bovenste plank. Voor de pauze werd Dark Side of the Moon integraal gespeeld, na de onderbreking kwamen nog talrijke nummers uit het rijke aanbod aan de beurt : Astronomy Domine, Arnold Layne, Brick in the Wall, Wish you were here enz.

Zowel middag- als avondvoorstelling waren een schot in de roos en dat allemaal gratis – dank u !

Gisteren was het feest in Wilrijk : markt, beestenmarkt, kermis en de koers achter derny motoren. Die koers is altijd een spektakel waar ik naar uitkijk. Vroeger werd er door mannen gereden, recent zijn ze overgeschakeld op vrouwen. Voor dit jaar was Lotte Kopecky aangekondigd maar die stuurde haar kat, één dag nadat ze wereldkampioen op de weg werd – niet echt sympathiek. Ik blijf wel immens respect hebben voor haar ! We kregen wel een aantal andere toprijdsters en van hen was de Nederlandse van Vleuten de snelste. Op de markt lieten we ons weer vangen aan de “plantencamion”. Nu ja, vangen is hier niet het juiste woord want hier wordt kwaliteit geleverd aan lage prijzen en de show krijg je er gratis bij.

Vandaag namen we het risico om Yum de hele dag alleen te laten, samen met een heleboel spuitjes en pilletjes duidelijk in volgorde gelegd. Zo konden wij naar de jaarlijkse familie BBQ in Lochristi. Altijd gezellig : heel de familie langs onze pa zijn kant bij elkaar in de tuin. Minder plezant was de terugrit ‘s avonds naar Antwerpen, maar liefst twee en een half uur onderweg ! En met een beetje pech kan ik ook nog een boete verwachten vanwege een illegale plasbeurt in het midden van de file.

Dinsdag deed ik een klein reeksje caches dat me toch weer enkele plekjes toonde waarvan ik het bestaan niet kende.

Vanaf afgelopen woensdag zagen de weersvoorspellingen er veelbelovend uit en vertrok ik in mijn eentje naar de camping in Sint-Job. Eindelijk nog eens onderuit in de zetel in de zon, dat was lang geleden.

Donderdag had ik een afspraak voor de jaarlijkse keuring van de Sandero. Er werd geen enkel probleem vastgesteld en ik kreeg nog meer goed nieuws. Omdat de auto aan een aantal eisen voldeed moet ik pas binnen twee jaar terug naar de keuring, dat is dan weer geld én een pak zenuwen gespaard.

Gisteren had ik afgesproken in Brecht om samen met Leo en Wilma een aantal ontbrekende caches te gaan zoeken van een reeks die we vorige keer niet helemaal afgewerkt kregen. Alles verliep zeer vlot en zo hadden we nog tijd voor een extra reeksje en een terrasje. De serie bood heel veel afwisseling en vooral de bonuscache was fantastisch.

Na een regenachtige nacht hield ik het vandaag voor bekeken en reed naar Deurne om weer bij Carina en Yum te zijn.

Schoonmama Yum voelde zich eergisteren alsof ze nooit in het ziekenhuis heeft gelegen. Om dat te vieren kon er wel een kleine verrassing gepland worden. Vroeger als kind heeft ze in de Vekestraat gewoond en daar praat ze de laatste weken regelmatig over. We zijn dan even naar daar gereden en dat was voor haar een emotioneel moment.

‘s Avonds zijn we iets gaan bij Sifa, een Turkse snackbar waar ze ons nog nooit teleurgesteld hebben. Daarna gingen we, zonder Yum, naar het Open Lucht Theater in het Rivierenhof voor Don Vitalski’s legendarische dinsdagclub. Ook op een vrijdagavond is dit een knotsgekke bonte avond met poëzie, comedy, muziek, dans, een live kapster en vooral absurde humor. Dit alles gebracht door een hele reeks al dan niet bekende gasten en aangevuld met een uitgebreid rariteitenkabinet. Een zeer geslaagde avond !

Gisteren hebben we – dank zij het mooie zomerweer – helemaal niks gedaan. Vandaag naar het WK in Schotland gekeken, onderbroken door de slaapverwekkende eerste helft van Antwerp op Anderlecht. De Brusselaars kwamen tijdens de toegevoegde tijd op voorsprong dank zij een licht toegekende penalty. De tweede helft was een stuk beter maar verder dan de (onterecht ?) afgekeurde goal van Antwerp kwamen we niet.

Om toch nog positief te eindigen, gingen we iets eten bij Anoot.

Even mijn gal spuwen. Carina haar man is nu bijna drie maanden geleden overleden en nog steeds is de administratieve rompslomp niet voorbij. Overal krijg je wachtmuziekjes waarbij ze steevast zeggen dat het heel druk is en ze je zo snel mogelijk zullen verder helpen. Wachttijden van een half uur zijn geen uitzondering en dan moet je nog hopen dat ze weten waarover het gaat óf de bevoegde persoon niet met vakantie is. Ter zake : er moeten twee (zeer bescheiden) levensverzekeringen uitbetaald worden. Eentje was 14 dagen na het overlijden al uitbetaald, daar was niet meer dan een overlijdensakte en een kopie van een identiteitskaart voor nodig. Dank u AG Fortis. De andere verzekering, het gaat hier echt over een belachelijk bedrag, moet van Ergo komen. Het is bijna halucinant te noemen hoe zij deze zaak afhandelen. Mails waarop je een standaard bevestiging (“Wij danken u voor uw vertrouwen en bla bla bla”) krijgt maar nooit beantwoord worden. Papieren die al honderd keer zijn doorgestuurd en nog maar eens opnieuw gevraagd worden, liefst ondertekend door de overledene ! “Volgende week hoort u van ons” kan je alleen interpreteren als : wij gaan het nog maar vergeten maar bel gerust nog eens om uw zoveelste ochtend te verpesten. Op hun website zijn ze fier op het feit dat ze voor de zesde keer op rij zijn uitgeroepen tot “Best managed company”. Ik vermoed dat dit alleen voor de aandeelhouders telt die maar al te blij zullen zijn met de bedrijfspolitiek die uitbetalingen steeds maanden blijft uitstellen … Dat al die miserie ook nog gepaard gaat met torenhoge kosten voor notaris, schatter, begrafenisondernemer, erfenisrechten en geblokkeerde rekeningen maakt het niet gemakkelijker. Een zomer om snel te vergeten, niet alleen vanwege de regen !

Zondag in de voormiddag kreeg ik geheel onverwacht een berichtje van een oud collega/kameraad. Hij kon door omstandigheden niet naar RAFC-Cercle gaan kijken en vroeg of ik in zijn plaats wou gaan. Daar moest ik niet lang over nadenken en dus pakte ik bus 19 naar den Bosuil. Jaaaaaaaren geleden dat ik daar nog was, de laatste wedstrijden die ik live bijwoonde waren de Europese matchen in het Koning Boudewijnstadion óf in Spanje tijdens de winterstage. Een schitterende wedstrijd was het niet, ook al kreeg Antwerp de beste kansen. In ieder geval : de eerste drie punten zijn binnen en dat is voorlopig het belangrijkste.

Gisteren zijn we samen toch even naar de camping in Sint-Job gereden. Gewoon om te kijken of alles in orde was na de kletsnatte maand juli en om de elektriciteitsrekening te betalen. Ook even langs de Dacia garage gereden. Ik heb onlangs vier nieuwe banden onder de Sandero laten zetten en moet volgende week naar de technische keuring. Ze hadden mij enkele weken geleden tijdens het jaarlijkse onderhoud verwittigd dat ik na het monteren van nieuwe banden best nog eens zou langskomen om de lichten opnieuw te regelen. Dat bleek ook nodig te zijn en tien minuutjes later konden we weer naar Deurne rijden.

Het blijft verdorie kwakkelweer en dus geraak ik zelfs in mijn eentje niet op de camping in Sint-Job. En zo blijft het maar over en weer rijden naar het ziekenhuis of de thuiszorgwinkel, met elke woensdag als afwisseling naar de markt achter de hoek voor lekkere kersen en druiven. Deze namiddag reden we naar het shopping center in Wijnegem om de laatste dagen van de solden mee te pikken. Terwijl de regen buiten met bakken uit de hemel viel, had blijkbaar heel Antwerpen hetzelfde idee, wat een drukte ! Lang hielden we het niet uit en achteraf kwamen we tot rust bij Brasserie Anoot.

Iets plannen is niet gemakkelijk de laatste weken. Normaal gezien zou ik vandaag (maandag) terugkeren uit Lochristi maar na een paniekerig telefoontje van Carina ivm haar mama ben ik zaterdag al teruggekeerd. Uiteindelijk was het niet echt nodig maar Carina was toch blij en zo zitten we nu weer in Deurne, in de regen. Gelukkig werd de boel wat opgevrolijkt door de overwinning van Lotte Kopecky bij de Tour de France voor vrouwen en natuurlijk mogen we de prestatie van Jordi Meeus en Jasper Philipsen niet vergeten. En daar nog de overwinning van RAFC bovenop. Na de beker en landskampioen nu ook de Supercup binnen gehaald – wat een ploeg !

Dinsdagmiddag heb ik een zestal kilometers gewandeld om een paar lab caches te zoeken en in de late namiddag ging ik – verrassing ! - naar de Gentse Feesten voor alweer een avondje in het Baudelopark. De avond begon met een dansinitiatie balfolk en daarna konden de beentjes losgegooid worden tijdens het optreden van Hot Griselda. Tussendoor ging ik aan Sint-Jacobs naar de Skyblasters kijken, altijd ambiance ! Om 22u45 kwamen de mannen van Beat Bouet Trio op het grote podium van Baudelo en al snel werd het publiek ingepakt met hun mix van hiphop en folk. De set was compleet anders dan die van de avond voordien en de dansvloer stond snel vol. Vooral het moulinette-accrocher-polka gedeelte is altijd hilarisch en vooral pure chaos. Daarna nog wat blijven hangen en met de nachtbus naar Lochristi.

En dan de dag erna … je voelt dan toch dat je geen 20 meer bent. Vooral omdat ik het fantastische plan had om vroeg in het ziekenhuis te zijn voor een bloedafname. Dat ging allemaal vlot en daarna reed ik verder naar Antwerpen om Carina te verrassen met een bezoekje. Echt lang blijven kon niet want ‘s avonds werd ik opnieuw verwacht op de Feesten. Eerst ging ik even kijken naar het Jonge Wolven podium waar Jess need Strong Boy flink indruk maakte. Denk aan een vroege Vive la Fëte, maar dan in het Duits. Vervolgens werd ik weer verwacht om foto’s te nemen van de dansinitiatie met daarna een optreden van Cardboard Cabin en een volle dansvloer.

Vandaag was platte rust gepland maar ik ben in de buurt toch eens naar de solden gaan kijken, gelukkig voor de portemonnee was er niets te vinden. Toen de wolken toch wel heel donker van kleur werden, haastte ik me snel naar mijn tijdelijke thuis.

Sinds vrijdag is de mama ontslagen uit het ziekenhuis maar heeft thuis natuurlijk hulp nodig. Ik ben dus in mijn eentje naar Lochristi gereden en zaterdag was voor mij de eerste dag van de Gentse Feesten. Tegen 19u was ik aanwezig in het Baudelo park, daar is naar jaarlijkse gewoonte regelmatig een deel voorbehouden aan “de boomballers”. Eerst zoals het hoort een initiatie voor de beginners en dan live muziek. Terwijl overal in het park danslessen werden gegeven werd ik toch afgeleid door Steve, een stevige band die in het kader van “Jonge Wolven” flink stond te rammen.

Ondertussen was het tijd voor live muziek op het hoofdpodium : Floris and the Flames. Vorige week op Na Fir Bolg hadden we ze in de verte gehoord, klonk goed maar het was toen te warm om een vin te verroeren. Een herkansing in Gent dus … en wat voor één ! Ze hadden hun repertoire een folktintje gegeven en toch bleef je covers van oa Led Zeppelin, Queen en the Beatles herkennen. Ook eigenwijze versies van Bach en Paganini schuwden ze niet, knappe muzikanten en hun plaats op het Boombalfestival eind augustus zeker waard.

Gisteren zondag was het rustdag, zo moet dat op de dag des Heren. Vandaag had ik wel graag enkele caches gezocht maar dat plan werd gedwarsboomd door regenbuitjes verspreid over de hele dag.

Deze avond trok ik toch naar het centrum van Gent om daar op het Walter De Buckplein het optreden van Beat Bouet Trio mee te pikken. Daar hadden ze de ondankbare taak om de dag te openen voor een bijna leeg plein. Nooit gemakkelijk, zeker niet wanneer het aanwezige publiek absoluut niet weet wat het kan verwachten. Een tovercirkel met tien dansers, het is weer wat anders. Ik heb ze alvast verwittigd dat het morgenavond in het Baudelopark heel wat anders zal zijn qua drukte en aantal dansers.

Zondag zijn we samen naar de camping gereden en maandag nam Carina de bus terug naar Deurne. Ik bleef in Sint-Job slapen want dinsdag was ik (oorspronkelijk wij) afgesproken om samen met Wilma en Leo in de buurt een grote reeks caches af te werken. Om 10u vertrokken we met de fiets en rond 16u vonden we het genoeg geweest en besloten we – na ruim 70 gevonden caches – de rest op een andere keer te doen. Het was een mooi toertje met veel afwisseling en op twee na werd alles gevonden. Gisteren heb ik dan ook de camping verlaten want om 17u moest ik in Borsbeek zijn voor vier nieuwe banden. Het belooft een dure maand te worden …

En we eindigen met goed nieuws : Yum, de mama van Carina, zal morgen waarschijnlijk naar huis mogen. Ze alleen laten zal niet lukken want er een moet een zeer strak tempo aangehouden worden met spuiten en pilletjes. Carina blijft dus bij de mama en ik vertrek dan in mijn eentje (snik) naar Lochristi om daar het huis te bewaken, de schapen eten te geven en hopelijk mooie en droge Gentse Feesten mee te pikken.

Zo, het eerste echte festivalweekend zit erop en ook al was het voor ons een ingekorte editie : het was heel plezant ! Vrijdag bleef Carina in Deurne zodat ze haar mama kon bezoeken en ik vertrok naar Vorselaar voor het Na Fir Bolg festival. Met de mama gaat het trouwens bijna miraculeus veel beter en misschien mag ze volgende week zelfs naar huis.

Vrijdag dus in mijn eentje naar de Kempen waar ik de vaste kliek ontmoette. De eerste groepen hoorden we vanop een afstand, het was veel te gezellig op de camping en bovendien stond er niks onmisbaar op het podium. Het hele programma was dit jaar niet zo aantrekkelijk dan der vorige jaren. Toch is dit altijd de perfecte opener van het seizoen. Pas tegen 20u30 gingen we de eerste groep bekijken : 10cc ! Wat moesten we daar van verwachten ? Een bende oude mannen die nog snel een centje komen bijverdienen om hun karige pensioentje aan te vullen ? Nee, het tegendeel was waar – ook al blijft er van de originele bezetting alleen Graham Gouldman over. Alle hits passeerden de revue en dat zijn er veeeeeeeel ! De band was stevig en funky en vooral de zang met de vele hoge noten was zeer zuiver. Voltreffer ! Daarna was het tijd voor Laïs, recent gereduceerd tot twee zangeressen en bijgestaan door een aantal steengoede muzikanten die hun sporen al in verschillende groepen verdiend hebben. Plaats om te dansen was er aan het podium niet maar spontaan vormden zich groepjes dansende mensen, over het hele terrein verspreid.

Op het grote podium kregen we nog Faun, één van de vele Duitse pagan bands maar niks om te onthouden als je niet echt fan bent van het genre. Afgesloten werd er met Et Encore, altijd goed voor een feestje.

Gisteren ging Carina dus wel mee en rond 11u waren we op de camping. In de namiddag kwam de organisatie waarschuwen voor een naderend onweer maar meer dan een klein buitje kregen we niet te verwerken.

Door de warmte werd er de eerste uren niet veel bewogen en alhoewel er al vanalles te beleven was vanaf 13u was het al 19u toen we naar de Dinky Toys gingen kijken : een aantal eigen hits, aangevuld met enkele covers – het publiek lustte er wel pap van. En dan de Gipsy Kings, beter kan je met deze zwoele temperaturen niet programmeren. Met zijn tienen op het podium en een tropisch sfeertje, iedereen tevreden …

Green Crow Collective was een en al energie, zwevend tussen punk en ja, wat eigenlijk … In de gaten houden, staan volgend jaar volgens mij op grotere festivals.

De laatste band gisteren was Vive la Fête en ook al blijven de meningen binnen onze festivalbende verdeeld : ik blijf fan. Ik herinner mij nog perfect de eerste keer dat ik ze zag, intussen 25 jaar geleden. Ergens in een hoekje van De Singel tijdens het jaarlijkse evenement “De nachten”, een allegaartje van schrijvers, dichters, muzikanten enz speelden Danny en Els toen één van hun eerste concerten en ik was meteen verkocht.

Terug op de camping werd er nog wat nagepraat en werd er weer wat om te eten op tafel getoverd. We willen trouwens iedereen bedanken voor het lekkere eten, snoep, snacks, cava, cocktails enz !

Vandaag laten we aan ons voorbij gaan : zo kan Carina opnieuw op bezoek bij Yum en hoef ik de “Ketnetterige” familiezondag, inclusief Natalia, niet mee te maken.

Lang heeft mijn verblijf op de camping niet geduurd. Maandagavond rond 21u kreeg ik telefoon van schoonzoon Rachid dat Yum (Carina’s mama) die middag met spoed geopereerd was. Ondanks het uitdrukkelijke “bevel” op de camping te blijven ben ik toch maar snel de auto ingestapt en naar Deurne gereden. Intussen zijn we weer een aantal dagen verder en gaat het veel beter met haar.

Deze middag vertrek ik naar Vorselaar voor het Na Fir Bolg festival. De vaste kliek is daar gisteren al neergestreken en normaal zou onze tent daar ook al op de camping staan maar door de omstandigheden zal het dit jaar anders zijn. Ik vertrek vandaag dus in mijn eentje en kom deze nacht terug naar Deurne slapen. Morgen, als er geen rare dingen gebeuren, gaat Carina wel mee. Zo kunnen we ons samen toch nog een dagje amuseren en is zijn de driedaagse tickets niet helemaal voor niks gekocht.

Eindelijk heb ik Carina kunnen overtuigen om een bezoekje aan de mama over te slaan zodat we een dagje naar de camping konden. Er werd afgesproken dat er zeker iemand anders de mama gezelschap zou houden terwijl wij van een vrije dag konden genieten. Dat was wel nodig want na een stuk gevallen kopje en een geiser die niet werkt was Carina behoorlijk over haar toeren. Bij elke telefoon verstijft ze van schrik want je weet nooit wie het is en of er goed of slecht nieuws te verwachten is. Het etentje op de camping liet haar dat alles even vergeten ook al werden we met een ander probleem geconfronteerd … Terwijl Carina onder de douche stond probeerde een of ander perverse vent haar onder de deur met zijn telefoon te filmen. We hebben het gemeld aan de receptie én bij de politie maar veel kunnen die ook niet doen. Carina zelf heeft gezworen dat hij het pak rammel van zijn leven krijgt als ze hem tegenkomt want zijn smoel staat in haar geheugen gegrift.

Gisterenavond zijn we ook nog op de camping blijven slapen, dan zaten we deze ochtend al aan de goede kant van Antwerpen om de auto naar de garage in Kapellen te rijden voor een jaarlijks onderhoud. We gingen tijdens de wachttijd enkele caches zoeken en toen nam Carina de bus naar huis. Ik ben terug naar de camping gereden om van de buitenlucht te genieten.

De voorbije dagen verliepen telkens ongeveer hetzelfde. Lang slapen, naar de winkel gaan maar ook onbenullige maar noodzakelijke zaken als het abonnement van De Lijn vernieuwen. In de namiddag gaat Carina op bezoek bij haar mama en terwijl maak ik een wandeling in de hoop nog enkele caches te scoren. Tegen 19u30, als het bezoekuur voorbij is, zorg ik er dan voor dat er eten op tafel staat.

Vandaag mocht ik de hele dag alleen buiten  en om 13u zat ik op de tram naar Linkeroever. Een aantal weken geleden had ik een inkomticket gewonnen voor het live is live festival. Je kon toen overal kaarten winnen, wat voor mij betekende dat de voorverkoop niet echt vlot liep. De affiche was mooi en de prijzen redelijk, daar kon het niet aan liggen. Toen ik van de tram stapte waren de parkings nog bijna helemaal leeg en ook de festivalweide en bijhorende VIP-tribune gaven een desolate indruk. De enkele honderden aanwezigen vielen niet meteen op want iedereen kroop bijeen in de schaduw gevende tenten of onder de bomen.

Eerste groep was the Hickey Underworld, het enigste wat ik daarvan wist is dat het geen filmtitel van Spielberg is. Toch een goed optreden en dan afwachten wat de Whispering Sons, die ik wel een beetje ken, er van zouden bakken. Dat sloeg een beetje tegen, ik had het een beetje duisterder verwacht. Ik herkende invloeden van Virgin Prunes, Joy Division en Doors maar toch was het niet genoeg. Néomí was perfect om een middagdutje te ondersteunen maar niet meer dan dat.

En dan de eerste verrassing : Belle and Sebastian, die ik alleen ken van de hit “Funny little frog”. Een negenkoppige Schotse band die alleen maar vrolijkheid uitstraalde, super ! Hop, naar het kleine podium om een stukje Hydrogen Sea mee te pikken – viel wel mee maar niet voor langer dan een kwartiertje.

Suede dan, met Brett Anderson als ADHD-er van dienst, en een resem hits uit de jaren 90. Optreden dat een beetje gefnuikt werd door stem- en/of geluidsproblemen maar dat werd dan weer goedgemaakt door een rondje crowdsurfen. Achter het hoekje kreeg Admiral Freebee zonder veel moeite de hele weide vol, dubbel en dik verdiend !

Terug naar het hoofdpodium voor dEUS, voor de eerste keer kwamen de schaduwzoekers in het daglicht. Ook de frontstage ruimte begon nu vol te lopen. Vroeger kon je in die zones alleen binnen als papa, broer, nonkel of buurman op het podium stond en jij op de gastenlijst. Nu kan je jezelf VIP noemen als je extra betaalt, hetzelfde telde overigens voor de zittribune. De groep stond nog maar net op het podium en een deel van de lichtconstructie begaf het, gelukkig zonder gekwetsten. Tom Barman en de zijnen deden wat ze moesten doen en we kregen een geslaagde mix van nieuwe en oude nummers.

Het podium was al een half uur klaar voor de afsluiter maar het bleef donker tot 23u20 en door de luidsprekers “Ladies en Gentlemen : Grace Jones” klonk. Het werd een show zoals verwacht en daarmee wil ik zeker niet negatief klinken. De ene hit na de andere passeerde en regelmatig werd er van outfit gewisseld, zoals het een echte ster betaamt. Haar pakjes waren soms echt indrukwekkend en de begeleidende band was stevig. Miss Jones ging ook de confrontatie met het publiek aan en schudde uitvoerig handjes. Een waardige top-of-the-bill en ik hoop dat dit festival een blijver wordt. Trouwens ook nog een pluim voor het aantal eetkraampjes, de tijd dat je de keuze had uit een hamburger of een braadworst is duidelijk helemaal voorbij !

Vandaag viel uiteen in twee stukken. Eerst gingen Carina en ik naar Borgerrio om daar wat over de braderij te slenteren en onderweg konden we zo van de parade genieten. Altijd een vrolijk – en vooral lawaaierig – schouwspel dat ik niet graag mis.

Daarna ging Carina naar het ziekenhuis om bij haar mama te zitten. Ik zocht nog enkele lab caches in Borgerhout en nam dan de tram naar de Konijnenwei op Antwerpen-Zuid. Daar werd het Asia Festival georganiseerd met als gastland de Filipijnen. Eerst vier euro betalen en dan kiezen uit de vele kraampjes om iets te eten. De muziek op de achtergrond gaf, samen met de zomerse temperatuur, alles een exotische uitstraling. Tegen 19u kwam Carina ook naar daar en konden we onze culinaire ontdekkingstocht beginnen.

Intussen ligt Yum, de mama van Carina al enkele dagen in het ziekenhuis. We “logeren” dus nog altijd in Deurne, ons officiële thuisadres overigens. Dat is gemakkelijker want slechts enkele minuten van AZ Monica verwijderd. Carina gaat zoveel ze kan op bezoek en als mijn neus leeg gepeuterd is, probeer ik dan terwijl wat te wandelen en af en toe een cache te zoeken.

Gisteren had ik een afspraak bij de dermatoloog op ‘t Eilandje en daar hang ik altijd graag een beetje rond. Met het vernieuwde Steen heb ik mij nog altijd niet helemaal verzoend maar het blijft natuurlijk een fotogeniek geheel. 

‘s Middags wandelde ik door Deurne-Zuid, daar heb ik vroeger nog een tijdje gewoond. Tijdens het zoeken naar lab caches kwam ik voorbij mijn oude adres en er ligt daar zelfs een “struikelsteen” voor de deur. Google maar even om te weten waarover het gaat. De school waar ik naast woonde is helemaal plat gegooid en op de Arenaweide, waar we destijds betoogden om de bouw van woningen in dat stukje groen tegen te houden, staat het nu vol huizen. Ik zou er zelfs willen wonen, het ziet er gezellig uit. En dan de Arenahal zelf, daar heb ik ooit nog artiesten als Lou Reed, AC/DC en Chic zien optreden. Bovendien moest ik daar begin jaren 80 van de vorige eeuw elke dag zijn voor mijn stempeltje als werkloze.

Ik wandelde ook nog verder richting Park Groot Schijn en toen ik bijna het rond punt van Wommelgem naderde was het tijd om terug te gaan naar het ziekenhuis waar het bezoekuur bijna voorbij was.

Zaterdag moesten we lichtjes tegen onze zin ons huisje in Sunparks Oostduinkerke achterlaten. Als je het hele jaar in een caravan woont, is zelfs het simpelste huisje grote luxe. Onderweg planden we een tussenstop bij de familie in Lochristi en werden we zachtjes aangemaand om te blijven voor een BBQ. Net op het moment dat we eraan begonnen, vielen de eerste druppels na meer dan een maand in België. Geen paniek, enkele minuten later was het alweer droog. Zondag reden we naar Antwerpen en voorlopig zijn we nog niet op de camping in Sint-Job geraakt. De mama van Carina (bij iedereen bekend als Yum) sukkelt een beetje met haar gezondheid en dus blijven we hier wat hangen.