Vanmorgen om 8u was de auto ingeladen en vertrokken we naar het zuiden. We kozen voor een reisweg over Charleroi-Reims-Châlons-Troyes-Auxerre naar Nevers. Zo’n 600 km zonder péage en langs rustige wegen. Onderweg kwamen we heel veel campers tegen en meer dan de helft had een Belgische nummerplaat. Ik leerde ook een nieuw woord : friperie ! Nog nooit van gehoord en ik dacht aan een combinatie van frituur en tripes (ingewanden). Gelukkig is de waarheid minder vies : het blijkt gewoon een tweedehands (vooral kleding) zaak te zijn. Wat ook opviel onderweg : veel plaatsnaamborden van de gemeentes hangen ondersteboven. Dat zou nog een overblijfsel zijn van boerenprotest.

Ons hotelletje voor deze nacht was er een van de keten Première Classe. Kleine kamertjes met prefab badkamer, alles heel basic maar ook heel goedkoop en proper. In ons geval belangrijk : een Del Arte restaurant op wandelafstand. Altijd lekker Italiaans eten en dat was vandaag ook zo.

Maandag hebben we de caravan in Sint-Job zijn winterslaap ingestuurd : water afgelaten, extra steunen onder de voortent, vochtvreters geplaatst enz. Intussen zijn we thuis in de Seefhoek begonnen met de voorbereidingen om naar Spanje te vertrekken. Nog eens stofzuigen, de laatste keer een wasmachine aan het werk gezet, koffers pakken – je kent het wel. Er staat ook een flinke doos medicijnen klaar om de volgende maanden te overbruggen. Enkele dagen geleden hebben we ook allebei nog een griep- en covid inenting gekregen. Het is de bedoeling om morgenvroeg rond 8u te vertrekken en dan te rijden tot Nevers. Volgende stap zal dan Perpignan zijn en daarna nog een keertje overnachten ergens in Spanje voor we ons doel bereiken.

De voorbije week verliep ongeveer zoals de vorige weken.  Maandag naar de Seefhoek voor de kinesist van Carina, wasmachine laten draaien, diepvries stilaan "leeg eten" en daarna weer voor een paar dagen naar de camping.  Het enige verschil deze week was dat we met Yum en onze pa donderdag iets zijn gaan eten.  Gisteren (vrijdag) is onze pa terug naar Spanje vertrokken, met de bus deze keer. Normaal gezien moet hij vandaag in de vroege namiddag aankomen in Benidorm.  Hij is dan meer dan vier maanden in België geweest, uitzonderlijk lang maar hij krijgt het elk jaar moeilijker om de de zomerse warmte aan de Costa Blanca te trotseren.  Hij begint zich ook meer en meer als iemand van zijn leeftijd (94) te gedragen. Zo snel mogelijk langs de trap naar boven of gaan wandelen op een glibberig rotspad zit er niet meer in.  Toch is hij nog altijd sneller dan Carina, die blijft problemen hebben met haar evenwichtgevoel.  Ook haar versleten rechterknie wil niet meewerken en een cortisonespuit klinkt voor haar even erg dan een amputatie.  Toch zullen we volgende zaterdag naar Spanje vertrekken, we zien dan wel of het ginder op onze berg een beetje leefbaar is.   We blijven er toch maar maximum twee maanden want dan zijn we weer enkele weken bezig met controles in het ziekenhuis.  En daarna ? Geen idee, hopelijk zo snel mogelijk weer naar Spanje zodat we in totaal toch minstens 4-5 maanden van de Spaanse zon kunnen genieten.

Sinds woensdagmiddag zijn we weer te vinden op de camping in Sint-Job.  Sporadisch doet het laatste overschotje zon nog moeite om de boel op te warmen maar het is vooral winderig.  Af en toe een flinke plensbui hoort er ook bij half september.  Als het regent kruipen we elk in onze hoek en kijken naar series, docu's en films op de laptop.  Wat is er allemaal gepasseerd ? Het eerste en tweede seizoen van Wednesday, de spin-off van de Addams Family, in vind het maar niks maar Carina ziet het graag.  Eindelijk terug begonnen aan Twin Peaks, vroeger was ik grote fan en Carina kende het niet.  Viel na al die jaren nog mee maar wel heel traag vergeleken met wat er nu allemaal gemaakt wordt.  Ook nog een reeks over Hitler en de nürnberger processen, daar kan ik nooit genoeg van krijgen.  Een Franse film kon er ook nog bij : fête de famille, een familiefeestje dat helemaal de verkeerde kant uitgaat.  Ook een docu over Bobbejaan Schoepen en enkele afleveringen over de Noordzee konden ons bekoren.

Gisteren is schoonbroer Eddy weer vertrokken naar Zuid-Afrika. Zaterdagavond was er natuurlijk nog een afscheidsetentje bij Anoot.

Vandaag is het precies een jaar geleden dat Carina in het Monica ziekenhuis is opgenomen. Er is een grote weg afgelegd maar we zijn er nog bijlange niet. Haar geheugen is nog altijd een grote zeef en als ze probeert te wandelen zonder hulpmiddelen, lijkt het wel een dronken eend. Niet lief van mij ? Ze omschrijft het zelf op die manier !

En toch had ze vandaag weer een goede dag. Deze voormiddag naar de kine en in de namiddag waren we in de dierentuin afgesproken met onze pa. De kruk werd daar ingeruild voor een rolstoel want het hele traject zou anders te zwaar zijn.

Intussen zijn we nog een extra keer gaan eten bij Anoot en ook de Chinees achter de hoek mocht ons volproppen. En maak ik zelf ook nog eens eten ? Jazeker, gisteren schorseneren met blinde vink.

Woensdag heeft Carina twee inentingen gekregen. Inentingen die normaal bijna automatisch aan kinderen gegeven worden. Cocktails tegen difterie, polio, tetanos enz. Carina is al die bescherming kwijt geraakt door de stamceltransplantatie en we willen natuurlijk geen enkel risico nemen.

Gisteren ben ik met schoonbroer Eddy naar de stad geweest om daar op zoek te gaan naar de opblaasbare kunst van Antwerpen on Air. De eerste keer was er echt een wow-gevoel maar nu kwam het weinig spectaculair over. Enkel King Kong die de Boerentoren beklimt blijft indrukwekkend.

Voor alles moet er een eerste keer zijn en zo gingen we zondagmiddag naar Brasserie Oud Antwerpen in Brasschaat om een babyborrel bij te wonen. Mooie zaak met grote speeltuin en perfect om zoiets te organiseren. De drankjes en – vooral – de hapjes waren zeer lekker en baby Sverre (van mama Lana en papa Dimi) was een mooi en braaf kindje.

Vandaag rinkelde de wekker wel heel vroeg want om 6u30 zaten we al in de auto richting Zaventem om Carina’s broer Eddy op te halen. Die was zijn zoon in de joenijted steets gaan bezoeken en op de terugweg naar Zuid-Afrika komt hij nog voor een weekje naar België.

De vorige keer dat hij op bezoek was, hadden we een heel programma uitgestippeld (Brugge-Gent-Ieper enz) maar met de beperkte mobiliteit van Carina zal het nu meer kletsen en eten zijn. Deze avond om te beginnen, bij Anoot – ons vaste adres bij schoonmoeder Yum in de straat.

Begin deze week gingen we langs schoonmoeder Yum. Het is er nu maar een kale bedoening met al die gekapte bomen. Elke gekapte boom wordt nu herdacht met een kruisje, veel zal het niet helpenen groener wordt de omgeving om die manier ook niet …

Terwijl er gedebatteerd wordt over de geplande keerlus komt vervoersmaatschappij De Lijn met nog meer goed nieuws : van november dit jaar tot voorjaar 2027 rijdt tram 9 niet verder dan Berchem Station, daar komt dan nog bij dat binnenkort alle trams onder de Schelde voor enkele maanden niet rijden. Leven het openbaar vervoer ! Bij ons thuis de tram nemen lukt ook nog altijd niet want de roltrap naar de premetro wordt nog altijd vernieuwd. Hoera hoera hoera.

Op de camping hebben we daar allemaal geen last van, daar hebben ze nog nooit een bus of tram gezien. Bij de inkom staat wel een bordje voor een halte van de belbus maar als je die probeert te “boeken” krijg je alleen te horen dat die halte niet bediend wordt.

En zo blijft er niets anders over dan te klagen over het slechte internet op de camping. Met een laptop vol series en films heb je geen sociale media nodig en is het zalig om alles te bekijken zonder de degoutante reclame onderbrekingen.

Boombalfestival is voor ons meestal de afsluiter van de zomer, soms volgt Manifiesta nog enkele weken later. Zoals jullie allemaal weten is het deze zomer allemaal iets anders verlopen : geen Gentse Feesten, geen Lokerse Feesten, geen Na Fir Bolg – eigenlijk helemaal niks.
Eerder deze week kregen we de vraag of we het niet zagen zitten om toch eens langs te komen in Lovendegem voor het Boombalfestival en we zijn op die uitnodiging met veel plezier ingegaan. Het was echt ontroerend hoe we onthaald werden, zowel door vrienden als door de organisatie. Eigenlijk is het daar één grote familie ! Voor mij was het de eerste keer in tien jaar dat ik alles als “gewone” bezoeker meemaakte, normaal zie ik alles door de viewfinder van mijn fototoestel.
Iedereen wou ons trakteren, zelfs mensen die de eetkraampjes uitbaten. Het werd dus een zeer mooie namiddag maar het was ook vermoeiend voor Carina.

We verblijven nog altijd op de camping en hebben al flink geprofiteerd van het mooie weer. We zijn ook al enkele keren over en weer gereden naar Antwerpen voor een bezoekje aan de kinesist. Maandag werd dat gecombineerd met een manifestatie tegen een geplande keerlus van De Lijn en het kappen van tientallen bomen in Deurne. Met Carina ging het al een tijdje elke dag een stukje beter maar enkele dagen is ze gevallen op de knie waar ze al veel jaren mee sukkelt. Deze keer heeft ook haar zelfvertrouwen daarmee een deuk gekregen en staat ze weer heel wankel op haar benen.

Woensdag zijn we na bezoek aan de kinesist – eindelijk nog eens – naar de camping vertrokken. Er werd mooi weer voorspeld en dat kregen we ook. Vrijdag, “moederkesdag” in en rond Antwerpen, kregen we bezoek van dochter, schoonzoon en mama Yum en zo ging de dag voorbij met kletsen en snoepen.

Gisteren gingen we iets eten in Brasserie de Kolonie, samen met Staf en Chris. Staf had tijdens onze lange afwezigheid ons perceel onderhouden : onkruid verwijderen, gras afrijden enz. Voor Carina ziek werd had hij ook geholpen met de verhuis van de caravan en het zetten van de voortent. Zij hadden dus wel een etentje verdiend. De zon was niet van de partij en dus hadden we tijd om uitgebreid te genieten van de aperitiefjes, mocktails, vitello tonnato, kaaskroketten, stoofvlees, scampi’s, ijsjes enz. Voor Carina was het de eerste keer na de genezing dat we zo uitgebreid hebben gegeten, haar eetlust is helemaal terug en ze heeft veel in te halen. De laatste dagen wordt ze echt in sneltempo beter. Haar geheugen wordt steeds betrouwbaarder, ze is veel alerter en ze stapt beter. Deze middag hebben we een kleine wandeling gemaakt op de camping, zonder krukken of rollator ! Misschien komt er nog een inzinking maar voorlopig ben ik heel blij en optimistisch.

Ons jaarlijkse augustusverblijf in Lochristi is achter de rug. Deze middag moest Carina weer naar de kine, deze keer zij met de rollator heen en ik met de rollator terug naar huis. Daar de auto genomen om haar na de oefeningen op te pikken en naar schoonmoeder Yum te gaan. Daar werden we weer bedolven onder pakken snoep, ze zal het nooit afleren.

In ons huis is het inmiddels nog heerlijk koel maar als de temperaturen blijven aanhouden zoals ze voorspellen zal dat niet lang duren.

Vandaag op controle geweest in het Universitair Ziekenhuis. De uitslagen van de recente MRI scan waren prima en ook al de bloedwaarden waren in orde. En dan denkt iedereen dat alles achter de rug is maar niks is minder waar. We zullen nog altijd veel geduld moeten hebben en de dokter heeft nu ook toegegeven dat het niveau van vóór de miserie waarschijnlijk nooit meer gehaald zal worden. Op wat we dan precies wél mogen hopen durft niemand zich uitspreken. Carina heeft het er steeds moeilijker mee en volgens haar heeft het al lang genoeg geduurd. Toch moet ook zij toegeven dat er week na week kleine vorderingen worden gemaakt. Het grootste probleem momenteel is dat ze zeer wankel op haar benen staat.

De volgende controle zou normaal eind oktober zijn maar we hebben die opgeschoven naar begin december. Op die manier kunnen we misschien met de auto toch voor een tweetal maanden naar Spanje, daarna zien we dan wel weer. De dokter ziet geen enkel bezwaar tegen die plannen, ook niet als we met het vliegtuig zouden gaan.

En zo konden we toch met goed nieuws het ziekenhuis verlaten en reden we naar huis. Waarschijnlijk waren we te voet sneller geweest want er stond een gigantische file op de Antwerpse Ring. Morgenvroeg is er weer een afspraak bij de kine en daarna verdwijnen we opnieuw voor een paar dagen naar Lochristi.

Afgelopen zondag waren we weer uitgenodigd voor de jaarlijkse familie BBQ.  Altijd plezant om alle nonkels, tantes, neven en nichten langs onze pa zijn bloedlijn nog eens te zien.  Echt mooi weer was het niet maar uiteindelijk viel het wel mee.  's Avonds ging iedereen naar huis en een dag later bleven wij alleen achter om het huis te bewaken en de schapen eten te geven.  Deze keer wordt ons verblijf in Lochristi weer regelmatig onderbroken om over en weer te rijden naar Antwerpen voor kine- en doktersafspraken.  

Vandaag moesten we niet naar de koekenstad en dus gedroegen we voor het eerst sinds lange tijd als een doorsnee toerist.  Ik reed naar Oostakker om de basiliek met bijhorende Lourdes grot te bezoeken en daarna genoten we op het terras van een lekkere cappuccino. Uitermate rustige plaats waar we zeker nog eens terugkomen.  De menukaart ziet er veelbelovend uit en volgens een van de obers komen de klanten van heinde en ver voor de pannenkoeken en Brusselse wafels.

Nog een tussenstop bij C&A voor enkele nieuwe spullen, een bijna verplichte stop bij Action om totaal overbodige spullen te kopen. De laatste halte was bij Lidl maar daar bleef Carina in de auto op mij wachten want het was genoeg geweest voor vandaag.

Ons leven lijkt wel één groot afsprakenboek. Elke dag moet er wel iemand naar de kine, de mutualiteit, een specialist, de huisarts enz. Om echt te leven blijft er weinig tijd over en de momenten dat je denkt : nu kunnen we even buiten, begint het te regenen. Met het openbaar vervoer ergens heen gaan blijft tot half september quasi onmogelijk want dan pas zal de laatste vernieuwde roltrap in ons metrostation in gebruik genomen worden.

Gisteren moest Carina voor de zoveelste keer in de MRI scanner en nu moeten we wachten tot volgende week voor meer uitleg maar op het eerste zicht ziet alles er goed uit.

Vandaag was het aan mij om de witte jassen op te zoeken maar bij de afdeling vasculaire en thoracale heelkunde konden ze niks bedreigend vinden, ook al was er eerst een vermoeden van aderverkalking in mijn hals.

Gisteren is Carina naar een kantoor van de mutualiteit geweest. In de zomer zijn ze enkel geopend op woensdagmiddag en donderdagvoormiddag. De wachtzaal zat dan ook overvol en ik ging dan maar een uur in de auto zitten wachten.

We passeerden ook nog even langs schoonmama Yum en ’s avonds kwamen Rachid en Jessy langs.

Vandaag is Carina aan een hele lange reeks bij de kinesist begonnen. Voorlopig een serie van 18 maar de voorschriften voor nog enkele tientallen beurten zijn onderweg. Je mag hieruit gerust afleiden dat het dagelijkse leven voor Carina nog altijd niet gemakkelijk is. Conditie stelt nog altijd niet veel voor en ze blijft heel duizelig.

Zelf ben ik vandaag met de Dacia naar de keuring geweest, op afspraak om lange wachttijden te vermijden. Geen enkele opmerking, probleemloze auto !

We zijn terug thuis in de Seefhoek na twee weken Lochristi. De familie heeft een mooie kampeervakantie gehad in Normandië. Echt stabiel zomerweer hebben ze niet gehad maar daarvoor ga je ook niet naar die streek.

Zondagavond kwamen ze thuis en wij hadden voor een Spaans buffet gezorgd : patatas bravas, ensaladilla rusa, tortilla, gazpacho, boquerones, jamon serrano enz. Zo leek het alsof we zelf ook een beetje naar het zuiden waren geweest.

Onze vakantie in Lochristi loopt al stilaan ten einde. Veel valt er niet te melden : onze dagen bestaan uit in de zetel hangen, schapen eten geven, af en toe naar de supermarkt. Het weer is maar kwakkel, winderig en zeker niet altijd zonnig maar gelukkig overwegend droog. Intussen zijn we nog een keertje over en weer gereden naar Antwerpen voor een bezoek aan de tandarts. We kregen de gratis raad om beter te poetsen en te flossen, heb je al ooit iets anders gehoord ? Zo slecht zal ik het toch niet doen want alweer geen gaatjes ! Carina’s gebit heeft het afgelopen jaar afgezien door de chemo maar ook bij haar viel alles mee. Er zullen wel twee tanden getrokken moeten worden maar dat wordt nog even uitgesteld. De tandarts vond het aangewezen om dat in het UZA te laten doen, in samenspraak met de dienst hematologie/oncologie.

Gisteren reden we over en weer naar Antwerpen om enkele doktersafspraken na te komen die al lang gepland waren. Dit zou meteen ook een grote test worden voor Carina : flinke stukken wandelen, voor de eerste keer tram nemen. Het begon goed, de eerste roltrap werkte zoals het moet maar om nog een niveau lager te geraken is er geen roltrap. Carina dan maar heel voorzichtig met de gewone trap naar beneden terwijl ik de rollator droeg. Op de tram geraken ging vlot en onmiddellijk stond er iemand zijn zitplaats af. Dan vanuit metrostation Opera met werkende roltrappen naar boven en een kleine wandeling naar tram 1 bovengronds. Die tram stopt voor het nieuwe Cadix ziekenhuis voor de eerste afspraak maar de wandeling van daaruit naar Dermadok (dermatologen groepspraktijk) was zwaar onderschat. Normaal doe ik over die afstand tien minuten maar nu waren we ruim een uur onderweg.

Voor de terugweg naar huis namen we tram 24 tot het centraal station. Daar konden we met een lift naar beneden maar daarna moet je toch weer een stuk gewone trap nemen. Snel waren we aan onze halte van de metro en toen begon de miserie. Roltrap (alweer) buiten werking ! Zeer recent zijn hier drie roltrappen vervangen maar veel heeft dat niet geholpen. Ik betwijfel trouwens of ze echt defect zijn of door rondhangende rotjong opzettelijk worden gesaboteerd. Met de trap omhoog dus en dat was de doodsteek voor Carina, terwijl ik de rollator naar boven droeg. Ik heb ze al dikwijls geteld, ik vergeet het aantal altijd maar het gaat hier over meer dan 100 treden !!!

In dit verhaaltje heb ik het alleen maar over niet functioneren van de roltrappen maar ook onderweg op straat moet je constant uitkijken naar putten in de weg, verkeerd geparkeerde steps, achterlijke fietsers die je bijna van het voetpad rijden enz. Dat zijn allemaal zaken waar je normaal gezien geen aandacht aan schenkt maar van grote invloed zijn op het comfort van de minder mobiele mensen. Ik eindig met positief nieuws : overal zijn er mensen die willen helpen als je sukkelt op de (rol)trappen en bijna iedereen staat vlotjes zijn/haar zitplaats af. De onbeschofteriken die geen manieren hebben worden per ongeluk aangereden met de rollator.

Donderdagavond zijn we met de rollator nog eens naar Bar Ziek gewandeld. Er staat nu ook een food truck en elke donderdag kan je daar iets eten. Ik was in de namiddag al eens poolshoogte gaan nemen en tijdens de voorbereiding zag het er goed uit. Voor 16 euro krijg je een bord vol lekker veggie eten.

Vrijdagvoormiddag ben ik dan mijn nieuwe rijbewijs gaan halen en daarna zijn we goedendag gaan zetten aan Yum. De bedoeling was om daarna te vertrekken naar Lochristi maar in laatste instantie hadden we nog een afspraak gemaakt bij de huisdokter. Reden : wij vonden dat Carina eerder slechter werd dan beter. En voor de zoveelste keer kregen we te horen dat we meer geduld moeten hebben, het zal dan wel waar zijn zeker ?

En zo zijn we uiteindelijk aan ons jaarlijkse oppasveertiendaagse begonnen. Vast stramien : de familie vertrekt op reis en wij zorgen er voor dat alles er bewoond blijft uit zien, eten ons buikje rond met de spullen die zijn achtergelaten in de koelkast en diepvries en geven de schapen eten. Gras maaien hoort niet meer tot de verplichte routine, nicht Sarah heeft al een tijdje een vriend en die heeft die taak op zich genomen. Mij hoor je niet klagen ...