Voor alles moet er een eerste keer zijn en zo gingen we zondagmiddag naar Brasserie Oud Antwerpen in Brasschaat om een babyborrel bij te wonen. Mooie zaak met grote speeltuin en perfect om zoiets te organiseren. De drankjes en – vooral – de hapjes waren zeer lekker en baby Sverre (van mama Lana en papa Dimi) was een mooi en braaf kindje.

Vandaag rinkelde de wekker wel heel vroeg want om 6u30 zaten we al in de auto richting Zaventem om Carina’s broer Eddy op te halen. Die was zijn zoon in de joenijted steets gaan bezoeken en op de terugweg naar Zuid-Afrika komt hij nog voor een weekje naar België.

De vorige keer dat hij op bezoek was, hadden we een heel programma uitgestippeld (Brugge-Gent-Ieper enz) maar met de beperkte mobiliteit van Carina zal het nu meer kletsen en eten zijn. Deze avond om te beginnen, bij Anoot – ons vaste adres bij schoonmoeder Yum in de straat.

Begin deze week gingen we langs schoonmoeder Yum. Het is er nu maar een kale bedoening met al die gekapte bomen. Elke gekapte boom wordt nu herdacht met een kruisje, veel zal het niet helpenen groener wordt de omgeving om die manier ook niet …

Terwijl er gedebatteerd wordt over de geplande keerlus komt vervoersmaatschappij De Lijn met nog meer goed nieuws : van november dit jaar tot voorjaar 2027 rijdt tram 9 niet verder dan Berchem Station, daar komt dan nog bij dat binnenkort alle trams onder de Schelde voor enkele maanden niet rijden. Leven het openbaar vervoer ! Bij ons thuis de tram nemen lukt ook nog altijd niet want de roltrap naar de premetro wordt nog altijd vernieuwd. Hoera hoera hoera.

Op de camping hebben we daar allemaal geen last van, daar hebben ze nog nooit een bus of tram gezien. Bij de inkom staat wel een bordje voor een halte van de belbus maar als je die probeert te “boeken” krijg je alleen te horen dat die halte niet bediend wordt.

En zo blijft er niets anders over dan te klagen over het slechte internet op de camping. Met een laptop vol series en films heb je geen sociale media nodig en is het zalig om alles te bekijken zonder de degoutante reclame onderbrekingen.

Boombalfestival is voor ons meestal de afsluiter van de zomer, soms volgt Manifiesta nog enkele weken later. Zoals jullie allemaal weten is het deze zomer allemaal iets anders verlopen : geen Gentse Feesten, geen Lokerse Feesten, geen Na Fir Bolg – eigenlijk helemaal niks.
Eerder deze week kregen we de vraag of we het niet zagen zitten om toch eens langs te komen in Lovendegem voor het Boombalfestival en we zijn op die uitnodiging met veel plezier ingegaan. Het was echt ontroerend hoe we onthaald werden, zowel door vrienden als door de organisatie. Eigenlijk is het daar één grote familie ! Voor mij was het de eerste keer in tien jaar dat ik alles als “gewone” bezoeker meemaakte, normaal zie ik alles door de viewfinder van mijn fototoestel.
Iedereen wou ons trakteren, zelfs mensen die de eetkraampjes uitbaten. Het werd dus een zeer mooie namiddag maar het was ook vermoeiend voor Carina.

We verblijven nog altijd op de camping en hebben al flink geprofiteerd van het mooie weer. We zijn ook al enkele keren over en weer gereden naar Antwerpen voor een bezoekje aan de kinesist. Maandag werd dat gecombineerd met een manifestatie tegen een geplande keerlus van De Lijn en het kappen van tientallen bomen in Deurne. Met Carina ging het al een tijdje elke dag een stukje beter maar enkele dagen is ze gevallen op de knie waar ze al veel jaren mee sukkelt. Deze keer heeft ook haar zelfvertrouwen daarmee een deuk gekregen en staat ze weer heel wankel op haar benen.

Woensdag zijn we na bezoek aan de kinesist – eindelijk nog eens – naar de camping vertrokken. Er werd mooi weer voorspeld en dat kregen we ook. Vrijdag, “moederkesdag” in en rond Antwerpen, kregen we bezoek van dochter, schoonzoon en mama Yum en zo ging de dag voorbij met kletsen en snoepen.

Gisteren gingen we iets eten in Brasserie de Kolonie, samen met Staf en Chris. Staf had tijdens onze lange afwezigheid ons perceel onderhouden : onkruid verwijderen, gras afrijden enz. Voor Carina ziek werd had hij ook geholpen met de verhuis van de caravan en het zetten van de voortent. Zij hadden dus wel een etentje verdiend. De zon was niet van de partij en dus hadden we tijd om uitgebreid te genieten van de aperitiefjes, mocktails, vitello tonnato, kaaskroketten, stoofvlees, scampi’s, ijsjes enz. Voor Carina was het de eerste keer na de genezing dat we zo uitgebreid hebben gegeten, haar eetlust is helemaal terug en ze heeft veel in te halen. De laatste dagen wordt ze echt in sneltempo beter. Haar geheugen wordt steeds betrouwbaarder, ze is veel alerter en ze stapt beter. Deze middag hebben we een kleine wandeling gemaakt op de camping, zonder krukken of rollator ! Misschien komt er nog een inzinking maar voorlopig ben ik heel blij en optimistisch.

Ons jaarlijkse augustusverblijf in Lochristi is achter de rug. Deze middag moest Carina weer naar de kine, deze keer zij met de rollator heen en ik met de rollator terug naar huis. Daar de auto genomen om haar na de oefeningen op te pikken en naar schoonmoeder Yum te gaan. Daar werden we weer bedolven onder pakken snoep, ze zal het nooit afleren.

In ons huis is het inmiddels nog heerlijk koel maar als de temperaturen blijven aanhouden zoals ze voorspellen zal dat niet lang duren.

Vandaag op controle geweest in het Universitair Ziekenhuis. De uitslagen van de recente MRI scan waren prima en ook al de bloedwaarden waren in orde. En dan denkt iedereen dat alles achter de rug is maar niks is minder waar. We zullen nog altijd veel geduld moeten hebben en de dokter heeft nu ook toegegeven dat het niveau van vóór de miserie waarschijnlijk nooit meer gehaald zal worden. Op wat we dan precies wél mogen hopen durft niemand zich uitspreken. Carina heeft het er steeds moeilijker mee en volgens haar heeft het al lang genoeg geduurd. Toch moet ook zij toegeven dat er week na week kleine vorderingen worden gemaakt. Het grootste probleem momenteel is dat ze zeer wankel op haar benen staat.

De volgende controle zou normaal eind oktober zijn maar we hebben die opgeschoven naar begin december. Op die manier kunnen we misschien met de auto toch voor een tweetal maanden naar Spanje, daarna zien we dan wel weer. De dokter ziet geen enkel bezwaar tegen die plannen, ook niet als we met het vliegtuig zouden gaan.

En zo konden we toch met goed nieuws het ziekenhuis verlaten en reden we naar huis. Waarschijnlijk waren we te voet sneller geweest want er stond een gigantische file op de Antwerpse Ring. Morgenvroeg is er weer een afspraak bij de kine en daarna verdwijnen we opnieuw voor een paar dagen naar Lochristi.

Afgelopen zondag waren we weer uitgenodigd voor de jaarlijkse familie BBQ.  Altijd plezant om alle nonkels, tantes, neven en nichten langs onze pa zijn bloedlijn nog eens te zien.  Echt mooi weer was het niet maar uiteindelijk viel het wel mee.  's Avonds ging iedereen naar huis en een dag later bleven wij alleen achter om het huis te bewaken en de schapen eten te geven.  Deze keer wordt ons verblijf in Lochristi weer regelmatig onderbroken om over en weer te rijden naar Antwerpen voor kine- en doktersafspraken.  

Vandaag moesten we niet naar de koekenstad en dus gedroegen we voor het eerst sinds lange tijd als een doorsnee toerist.  Ik reed naar Oostakker om de basiliek met bijhorende Lourdes grot te bezoeken en daarna genoten we op het terras van een lekkere cappuccino. Uitermate rustige plaats waar we zeker nog eens terugkomen.  De menukaart ziet er veelbelovend uit en volgens een van de obers komen de klanten van heinde en ver voor de pannenkoeken en Brusselse wafels.

Nog een tussenstop bij C&A voor enkele nieuwe spullen, een bijna verplichte stop bij Action om totaal overbodige spullen te kopen. De laatste halte was bij Lidl maar daar bleef Carina in de auto op mij wachten want het was genoeg geweest voor vandaag.

Ons leven lijkt wel één groot afsprakenboek. Elke dag moet er wel iemand naar de kine, de mutualiteit, een specialist, de huisarts enz. Om echt te leven blijft er weinig tijd over en de momenten dat je denkt : nu kunnen we even buiten, begint het te regenen. Met het openbaar vervoer ergens heen gaan blijft tot half september quasi onmogelijk want dan pas zal de laatste vernieuwde roltrap in ons metrostation in gebruik genomen worden.

Gisteren moest Carina voor de zoveelste keer in de MRI scanner en nu moeten we wachten tot volgende week voor meer uitleg maar op het eerste zicht ziet alles er goed uit.

Vandaag was het aan mij om de witte jassen op te zoeken maar bij de afdeling vasculaire en thoracale heelkunde konden ze niks bedreigend vinden, ook al was er eerst een vermoeden van aderverkalking in mijn hals.

Gisteren is Carina naar een kantoor van de mutualiteit geweest. In de zomer zijn ze enkel geopend op woensdagmiddag en donderdagvoormiddag. De wachtzaal zat dan ook overvol en ik ging dan maar een uur in de auto zitten wachten.

We passeerden ook nog even langs schoonmama Yum en ’s avonds kwamen Rachid en Jessy langs.

Vandaag is Carina aan een hele lange reeks bij de kinesist begonnen. Voorlopig een serie van 18 maar de voorschriften voor nog enkele tientallen beurten zijn onderweg. Je mag hieruit gerust afleiden dat het dagelijkse leven voor Carina nog altijd niet gemakkelijk is. Conditie stelt nog altijd niet veel voor en ze blijft heel duizelig.

Zelf ben ik vandaag met de Dacia naar de keuring geweest, op afspraak om lange wachttijden te vermijden. Geen enkele opmerking, probleemloze auto !

We zijn terug thuis in de Seefhoek na twee weken Lochristi. De familie heeft een mooie kampeervakantie gehad in Normandië. Echt stabiel zomerweer hebben ze niet gehad maar daarvoor ga je ook niet naar die streek.

Zondagavond kwamen ze thuis en wij hadden voor een Spaans buffet gezorgd : patatas bravas, ensaladilla rusa, tortilla, gazpacho, boquerones, jamon serrano enz. Zo leek het alsof we zelf ook een beetje naar het zuiden waren geweest.

Onze vakantie in Lochristi loopt al stilaan ten einde. Veel valt er niet te melden : onze dagen bestaan uit in de zetel hangen, schapen eten geven, af en toe naar de supermarkt. Het weer is maar kwakkel, winderig en zeker niet altijd zonnig maar gelukkig overwegend droog. Intussen zijn we nog een keertje over en weer gereden naar Antwerpen voor een bezoek aan de tandarts. We kregen de gratis raad om beter te poetsen en te flossen, heb je al ooit iets anders gehoord ? Zo slecht zal ik het toch niet doen want alweer geen gaatjes ! Carina’s gebit heeft het afgelopen jaar afgezien door de chemo maar ook bij haar viel alles mee. Er zullen wel twee tanden getrokken moeten worden maar dat wordt nog even uitgesteld. De tandarts vond het aangewezen om dat in het UZA te laten doen, in samenspraak met de dienst hematologie/oncologie.

Gisteren reden we over en weer naar Antwerpen om enkele doktersafspraken na te komen die al lang gepland waren. Dit zou meteen ook een grote test worden voor Carina : flinke stukken wandelen, voor de eerste keer tram nemen. Het begon goed, de eerste roltrap werkte zoals het moet maar om nog een niveau lager te geraken is er geen roltrap. Carina dan maar heel voorzichtig met de gewone trap naar beneden terwijl ik de rollator droeg. Op de tram geraken ging vlot en onmiddellijk stond er iemand zijn zitplaats af. Dan vanuit metrostation Opera met werkende roltrappen naar boven en een kleine wandeling naar tram 1 bovengronds. Die tram stopt voor het nieuwe Cadix ziekenhuis voor de eerste afspraak maar de wandeling van daaruit naar Dermadok (dermatologen groepspraktijk) was zwaar onderschat. Normaal doe ik over die afstand tien minuten maar nu waren we ruim een uur onderweg.

Voor de terugweg naar huis namen we tram 24 tot het centraal station. Daar konden we met een lift naar beneden maar daarna moet je toch weer een stuk gewone trap nemen. Snel waren we aan onze halte van de metro en toen begon de miserie. Roltrap (alweer) buiten werking ! Zeer recent zijn hier drie roltrappen vervangen maar veel heeft dat niet geholpen. Ik betwijfel trouwens of ze echt defect zijn of door rondhangende rotjong opzettelijk worden gesaboteerd. Met de trap omhoog dus en dat was de doodsteek voor Carina, terwijl ik de rollator naar boven droeg. Ik heb ze al dikwijls geteld, ik vergeet het aantal altijd maar het gaat hier over meer dan 100 treden !!!

In dit verhaaltje heb ik het alleen maar over niet functioneren van de roltrappen maar ook onderweg op straat moet je constant uitkijken naar putten in de weg, verkeerd geparkeerde steps, achterlijke fietsers die je bijna van het voetpad rijden enz. Dat zijn allemaal zaken waar je normaal gezien geen aandacht aan schenkt maar van grote invloed zijn op het comfort van de minder mobiele mensen. Ik eindig met positief nieuws : overal zijn er mensen die willen helpen als je sukkelt op de (rol)trappen en bijna iedereen staat vlotjes zijn/haar zitplaats af. De onbeschofteriken die geen manieren hebben worden per ongeluk aangereden met de rollator.

Donderdagavond zijn we met de rollator nog eens naar Bar Ziek gewandeld. Er staat nu ook een food truck en elke donderdag kan je daar iets eten. Ik was in de namiddag al eens poolshoogte gaan nemen en tijdens de voorbereiding zag het er goed uit. Voor 16 euro krijg je een bord vol lekker veggie eten.

Vrijdagvoormiddag ben ik dan mijn nieuwe rijbewijs gaan halen en daarna zijn we goedendag gaan zetten aan Yum. De bedoeling was om daarna te vertrekken naar Lochristi maar in laatste instantie hadden we nog een afspraak gemaakt bij de huisdokter. Reden : wij vonden dat Carina eerder slechter werd dan beter. En voor de zoveelste keer kregen we te horen dat we meer geduld moeten hebben, het zal dan wel waar zijn zeker ?

En zo zijn we uiteindelijk aan ons jaarlijkse oppasveertiendaagse begonnen. Vast stramien : de familie vertrekt op reis en wij zorgen er voor dat alles er bewoond blijft uit zien, eten ons buikje rond met de spullen die zijn achtergelaten in de koelkast en diepvries en geven de schapen eten. Gras maaien hoort niet meer tot de verplichte routine, nicht Sarah heeft al een tijdje een vriend en die heeft die taak op zich genomen. Mij hoor je niet klagen ...

Zoals gepland zijn we vandaag teruggekeerd van de camping. Het is waarschijnlijk geen verrassing als ik zeg dat het heet was in de caravan ? Toch viel het nog mee om te slapen want ’s nachts daalde de temperatuur voldoende. De voorbije dagen hingen we in de schaduw met een drankje (alcoholvrij) en een hapje maar Carina had toch veel moeite met de hitte.

Uiteraard hebben we het basketbal gevolgd op de laptop. Wat een overwinning(en) van de Belgian Cats en vooral wat een spanning tot de laatste minuut. Enkele dagen vroeger was het ook al zo spannend in de finaleweek van Blokken. De seizoensfinale van Thui-uis was dan weer voorspelbaar.

Morgen moet ik mijn nieuwe id-kaart gaan afhalen en vrijdag ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar. Jaja, ik heb nog zo’n roze papieren vodje. Daarna gaan we naar Lochristi voor een tijdje om naar jaarlijkse gewoonte schaapjes eten te geven, huis te bewaken enz.

De vorige dagen hebben we op de camping in Sint-Job doorgebracht. Veel hebben we daar niet gedaan maar we hebben wel bezoek gehad. Gisteren Veronique, Filip en Josee en vandaag van Monique. Altijd plezant en iedereen is welkom mits verwittiging op voorhand. Als het even genoeg is geweest dan zullen we dat ook eerlijk melden want soms is het te vermoeiend voor Carina. Morgen of overmorgen rijden we weer naar de camping voor een paar dagen.

Een korte samenvatting : Begin september 2024 is Carina moe en kan op een bepaald moment niet meer op haar benen staan. Ze wordt afgehaald met ambulance en na een aantal standaardtesten (bloedafname, bloeddruk, foto van de longen) blijkt ze COVID te hebben en wordt weer naar huis gestuurd. Twee dagen later laat ik opnieuw een ambulance komen omdat haar toestand verergerd is. Deze keer wordt ze wel opgenomen in AZ Monica waar ze op de longafdeling wordt gelegd.

Na enkele dagen vinden we dat er in een andere richting moet gezocht worden en er komt een neuroloog bij te pas. Er wordt een hersenbiopsie uitgevoerd, scans genomen en het verdict valt : hersenlymfoom. Met hoge spoed wordt Carina overgebracht naar het Universitair Ziekenhuis, intussen zijn er kostbare weken verloren gegaan en is haar rechterkant quasi verlamd. In het UZA worden we veel beter op de hoogte gehouden van alles wat er gebeurt maar de vooruitzichten zijn niet positief. Er volgen zware chemokuren en Carina’s dag bestaat uit overgeven, hoofdpijn, huilen en slapen. In veel gevallen mogen patiënten tussen de verschillende chemobehandelingen naar huis maar Carina is veel te zwak. Alle negatieve bijwerkingen die mogelijk zijn, krijgt ze mee te maken.

Rond nieuwjaar wordt Carina overgebracht naar het revalidatiecentrum Hoge Beuken in Hoboken. Ze mag tijdens de feestdagen zelfs af en toe naar huis. De bedoeling is om haar zo goed als mogelijk te laten genieten van het normale leven in afwachting van wat nog moet komen : een stamceltransplantatie !

Half januari is het zover en wordt ze opnieuw getransfereerd naar het UZA waar ze lichamelijk letterlijk afgebroken in de hoop dat de transplantatie zal slagen. Verschillende keren heb ik gedacht dat we ze kwijt waren. Zo ziek heb nog nooit iemand gezien. Stilaan werd het tijd om afscheid te nemen van het ziekenhuis, de behandeling daar was ten einde. Naar huis gaan was voorlopig onmogelijk en dus werd opnieuw gekozen voor Hoge Beuken. Voor maximum twee of drie weken, zo werd meegedeeld – het was toen begin maart. Het stappen en de geheugenoefeningen brachten helaas niet snel een merkbare verbetering en dus werd het verblijf altijd maar verlengd. Meer dan drie maanden duurde dat verblijf nog. De laatste weken mocht ze in het weekend altijd een nachtje naar huis en daar keek ze telkens naar uit.

En nu is het dan eindelijk zover : het definitieve ontslag uit het ziekenhuis/revalidatiecentrum, een C4 moet niet altijd negatief zijn. Alles in totaal meer dan negen maanden alleen maar witte muren, flauwe kost om te eten, afhankelijk van bezoek om voeling te houden met de buitenwereld. Bezoek dat soms niet eens toegelaten was vanwege isolatiemaatregelen. Carina is door een heel diep dal gegaan en is nu klaar om opnieuw een normaal leven te leiden. Officieel genezen verklaard tot de volgende controle …

Voor wie nu meteen de oude Carina terug verwacht, is er aan voor de moeite. Je kan er normaal mee converseren maar ze weet niet wat ze gisteren gegeten heeft. Kleine wandelingen zijn mogelijk maar de vermoeidheid loert achter het hoekje en de rollator blijft in de buurt. Vele maanden zijn uit haar geheugen verdwenen maar samen proberen we haar soms rare hersenkronkels weg te lachen.

We willen graag allebei iedereen bedanken voor de vele steunbetuigingen, kusjes, kaartjes, berichtjes en bezoekjes. Carina heeft heel dikwijls niet de fut gehad om te antwoorden maar je mag er zeker van zijn : ze heeft alles gelezen of ik heb het haar verteld. Of ze alles nog weet, is een andere zaak.

Deze middag ben ik ze gaan afhalen, ze stond te stralen aan de poort. Alles ging in de koffer, ook haar nieuwe rollator. We hebben er nu in totaal vier in omloop : eentje op de camping, een voor thuis in de buurt en de nieuwe gaat altijd mee in de auto + nog eentje in reserve bij schoonmoeder Yum. Samen met een lijstje voorschriften voor medicijnen kunnen we weer een tijdje verder. Er zal ook nog ondersteuning nodig zijn van een kinesist enkele keren per week.

Vannacht om 3u is Carina 65 jaar geworden. Omdat dat een nogal moeilijk uur is om te feesten hebben we het gisterenmiddag al gevierd. Zoals elk weekend was ik Carina gaan afhalen in Hoge Beuken en reden we naar huis. Na het verplichte “welk kleedje moet ik aandoen ?” vertrokken we om 13u naar Deurne om met de nabije familie iets te gaan eten bij Brasserie Anoot. Onder normale omstandigheden zijn we daar minstens 2-3 keer per maand klant maar dat is dus duidelijk niet gelukt de voorbije negen maanden. Er was op voorhand gereserveerd en speciaal voor ons was grote baas Radja aanwezig op zijn vrije middag.

Op de kaart was helemaal niets veranderd en dat is ook niet nodig, keuze genoeg ! Er werden wat hapjes vooraf besteld en daarna kwam de vegetarische wok, kabeljauwhaasje, scampi in currysaus, zalmschotel en steak tartaar op tafel. Allemaal even lekker en natuurlijk kwam er ook vuurwerk aan te pas !

Vandaag reden we naar Sint-Job om de caravan te controleren na de winter. Alles zag er prima uit maar een flinke poetsbeurt is wel nodig. We hebben al wat kleine dingen in orde gebracht zodat we binnenkort (hopelijk samen) weer kunnen genieten van de rust en de vogeltjes op de camping.

Gisteren kreeg ik telefoon van Jan. Jan is al tientallen jaren één van mijn beste vrienden, ook al zie ik hem bijna nooit. Hij vroeg of ik geïnteresseerd was in een optreden van Floyd Matters, een Pink Floyd tribute band. Hij had een kaartje over en dacht toen aan mij om mee te gaan. Ik antwoordde in alle eerlijkheid dat Carina voorrang krijgt en ik meestal tot na 19u in het revalidatiecentrum blijf. Om daarna nog in Herent (bij Leuven) te geraken wordt  moeilijk. En toch kreeg deze avond nog een muzikaal tintje, zij het dan geheel onverwacht.

Na de obligate bus- en tramverplaatsing om thuis te geraken wandelde ik nog even door de Handelstraat, op zoek naar eten en hoorde iets dat je hier in de buurt niet meteen verwacht : metal, achter onze hoek ! Even kijken, een openstaande poort zonder enige aanduiding van wat hier zich kunnen afspelen. Een mij onbekende metal groep was aan het sound checken en er stond blijkbaar nog meer op het programma deze avond. Ikke even snel naar huis, oordopjes halen en weer naar binnen bij wat Antwerp Music City blijkt te heten. Hier geen online tickets die gescand worden maar gewoon cash betalen en een ouderwetse stempel op je hand.

Voor 15 euro kregen we drie groepen voorgeschoteld. Eentje uit de USA, eentje uit de UK en eentje uit Brazilië. Ze maakten alle drie even veel lawaai, echt overdreven trommelvliesonvriendelijk, zelfs met oordopjes. In het kleine “zaaltje” zonder podium bracht elke band een korte set van 15-20 minuten voor een publiek van pakweg 30 mensen, met vijftig zou het wel heel overbevolkt zijn. Meer underground dan dit kan je niet bedenken. Ik ga het wel in de gaten houden want hier kom ik nog terug.

Ondertussen bleek buiten een heuse politie actie aan de gang met afgesloten straten om te bewijzen dat de politie wél aanwezig is in de wijk.

In de Hoge Beuken matten ze Carina niet alleen meer af in de “turnzaal” maar gaan ze er nu ook mee buiten om ze in een meer realistische omgeving te trainen. Ze heeft geluk, want buiten is het warmer dan in haar kamer. Daar ligt ze de hele dag met een sweater onder de dekens in haar bed. De centrale verwarming is enkele weken geleden al uitgeschakeld, toen was het mooi weer maar nu is het echt frisjes in de kamer. Carina is door haar lange verblijf in het ziekenhuis een kasplantje geworden. Vroeger had ze het nooit koud en nu zit ze constant te bibberen. Het zal de volgende dagen wel beteren, dan gaan we waarschijnlijk allemaal zagen omdat het te warm is.

Hier, thuis in de Seefhoek, gaat het leven verder. Na de dodelijke steekpartij van twee weken geleden hebben we intussen nog een massale vechtpartij gehad + een messengevecht zonder zwaargewonden en er is een bestelwagen in brand gestoken. Maar ook goed nieuws : één nieuwe roltrap van metrostation Handel is een maand vroeger in gebruik dan beloofd. Nu nog wachten op de twee andere roltrappen, ik denk wel dat het zal lukken voor het bouwverlof. Ook de heraanleg van de Lange Beeldekensstraat aan de Offerandestraat is zo goed als klaar maar daar heeft er iemand het nodig gevonden over het natte asfalt te lopen. Een nieuw laagje is nodig maar dat zal nog even duren.

Ook pech voor mijn ex Nancy. Die telefoneerde enkele dagen geleden om te zeggen dat ze met haar fiets gevallen is en voor vele weken buiten strijd zal zijn met oa een gebroken elleboog, een gebarsten heup en heel veel blauwe plekken.