Waar gaat hij heen
met z'n vreemde kleren aan
met ogen als nachtuil
met z'n veel te grote schoenen
speurend bij klaarlichte dag ?
naar zijn prooi?
Heeft hij zijn jagerstas bij ?
Zal hij Lies en Lotte verkleien
tot kermiskonijnen?
Zou hij geen honger hebben
en de konijnen oppeuzelen
als lekkere hapjes
 met saus van de angst.?
Noortje kan niet meer slapen
sinds men de boeman ontbood.

Ingrid Lenaerts

Stokvis

Dat zij niet gevraagd hebben

Deze vissen om gedroogd te worden

Hun gruwelijk lijf in de lauwe wind

Met de stank der vergankelijkheid

Uitgestelde consumptie

Zwierend aan een touw

Gebonden tussen palen

Hun graf in uitgesteld relais

Mijn walging in zomertijd

Ingrid Lenaerts

Daar waar het zonnevuur wordt gestookt
zitten de hemelgoden te schilderen
concurrenten van onze grote abstracten

Ze laten het kleur geel vloeien
uit hun bekers nectar
Ze laten het rood vonken
uit hun liefdespassie
Ze laten wit schitteren
uit hun diamanten juwelen
Het paars staat voor hun woede
stormend als een orkaan

De kleuren van het zonnevuur fonkelen
in een kaleidoscoop van vervoering.

Ingrid Lenaerts

Zij zat te denken de tanden afgezaagd
zodat zij  niet bijten kon
de tongriem in zoet geprakt

vastgebonden in gedachten
oogkleppen aan de zijkant
zij leek wel een paard
maar dan ingeblikt op stal

Zij mocht niet op avontuur
mocht geen ziel kwijt
aan haar eigen taal
kritisch aangescherpt
monddood moest zij
luisterend naar de grote meesters
die eisten dat zij zou buigen
om mooi te zijn en te zwijgen

Maar buiten de waard gerekend
onsnapte  zij de deuren
 strijdvaardig opweg
 naar het paleis der holle vaten.
 
Ingrid Lenaerts

Hij herinnert zich nog de eerste sneeuw
hier in dit land lag zijn groot mysterie
onverklaarbaar tot buitensporige belevenis
Hij had er zelfs nooit van kunnen dromen 
het kind kende slechts de tropen
verzengende hitte in een steppe

hij keek verwonderd
wou het dragen maar wit
werd water tot zijn groot verdriet
hij wou sneeuw bestendigen
maar het liep door zijn hand
zijn vreugde ging eveneens smelten
lange zoute tranen dropen over zijn wangen
ja toen
Ingrid Lenaerts

Sikkelvormig de maan boven mijn hoofd
de duisternis vergezelt me tot de werkvloer
de nacht zit in mijn brede binnenzak
als trouwste metgezel in zomer en winter
eens de klok van tien voorbij
dan begint het werk omden brode
de persen draaien op volle toeren
na twaalven braken de persen
het nieuws heet van de naald
de politieke verzuchtingen het weer
de rechtspraak de geldmarkten
goed en kwaad op papier
de nachtshift zit me op de hielen
het werk is hectisch de inzet  groot
de aandacht alles voor "de krant"
tegen vier zit het nieuws op transport
voor de distributie zorgt de buitenwereld
mijn nachttaaak loopt ten einde
bij dag en dauw fiets ik huiswaarts
alles onder een leegje ijs
de kou bijt me in het gezicht
dra gaik onder de wol.

Ingrid Lenaerts

Bij een heldere nacht ,
sterren hoog aan de duisternis gehecht
verpinken met trots en afstand hun licht
De vrieskou ijlt in een blauwig avontuur
zijn adem kronkelt tussen de takken
in opake stilte sluimert zijn boodschap
de wereld kraakt in zijn bast
zoekt houvast in warmte onder een dak
in een stal waar runderen dicht bij elkaar
hun temperatuur op peil houden

Bij een heldere nacht
vervormt vrieskou de vijver
tot een schuilplaats met kristallen dak
dat sterker wordt in zijn melkwitte bedekking
het ijs is een ware dekmantel
die lang op zich liet wachten
in deze zwakke winter zonder ruggegraat.

Ingrid Lenaerts

Bij schraal licht zie ik ze lopen
ze lijkt goed aangeschoten  waggelend
ze loopt doelloos op en neer
trippelend op hoge hakken met netkousen 
een nepbontjas en een dunne flodderjurk.
Wanneer ik haar kruis klampt ze me aan
probeert zich te verkopen 
voor een belachelijke prijs

Ik vertel haar dat ze zich vergist
ik doe geen beroep op haar diensten
totaal geen interesse
ze begint te huilen ziet het niet meer zitten 
ze vraagt haar te helpen en dringend zegt ze
wat rest me te doen  buiten hulp zoeken
Zij is van streek en ik schrok me rot
De ziekenwagen komt er weldra aan.
geen alledaags voorval
waarvan ik even moet bekomen.

Ingrid Lenaerts


 

Rotslecht is haar humeur
zoals winterse vlagen bij tussenpozen
als een heks die kwallensoep bereidt
venijnig en rancuneus
valt ze me al jaren  aan
rotslecht ben ik

dat ik de schuld ben van haar verdriet
Ik ben met haar zoon gaan lopen
het zot aan zijn kop heb ik ingeblazen
de schoondochter der verdoemenis

Ach wat was ik het niet geweest
dan was het andere fluistert
relativiteistheorie
Ingrid Lenaerts