Kasteelmuren druipen traag hun tranen
langoureus is hun juliziel 
onder deze druilerige hemel
een loden stilte hangt boven de vijver
die de regendruppels laat uitdeinen 
tot grote rondeen  vicieuze cirkels

Het regent en het blijft plensen
de herhaling ondersteunt de zondagsmonotonie
van deze eerste dag van de zomermaand.
Kinderen wachten in rode regenjassen 
bij de muren aan de bushalte
Ze joelen ondanks alle somberheid
Ze gaan naar het pretpark der zonnedromen.
de grijze morgen deert hen niet.

Ingrid Lenaerts
 

 

Veelkoppig monster
een wilde wolk jaagt me na
ze klauwt als een draak

Wind blaast uit zijn keel
een gorgelende reus kermt
in regenvlagen

schuilen in een schuur
zotte deuren rammelen
daar klaart de hemel

Een zon klatergoud
verblindt er de natte weg
duiveltjeskermis

Ingrid Lenaerts

Hoge grassendans
windballetten golven zacht
in het landritme

Ingrid Lenaerts

Ik werd uit het nest gezet
veroorzaakte de herrie
scherpte de gifpijlen
met een laaiende tong
dreef mijn speer door harten
zoals een trefzekere jager
ik werd geschuwd
als donder en bliksem
omdat ik rook naar solfer en pek
duivelsgebroed
ongewenst in het dorp
Ik werd uit het nest gezet
mijn wraak gluurt
op avondrood.

Ingrid Lenaerts

Uit de blokken geveerd
een nieuwe start
onder een nieuwe zon
als jonge hinden
de renbaan op
de toekomst als een roze lybelle
we zitten goed op vleugelslag
drijvend op de wind
de tijd der zorgeloosheid
in zicht

Ingrid Lenaerts

Lezer op de rijen van  verwoording
droomt oneindig weg in zoveel vormen
spanning speelse ontboezeming of verdriet

kan ook nog veel meer,wellicht  met rode oortjes
verkent trillend de schrijvers gedachten
en deze laaste weet het niet
de vreemde dialoog
over afstand of herkenning.

Ingrid Lenaerts

Woorden zonder franjes
noem ze kortgerokt
schieten recht op hun doel
trefzekerheid waarvoor ze staan
waarvoor ze buigen of barsten
in  hun boodschap.

Ingrid Lenaerts

Laatavondzon schittert
Buurmans ramen zijn wolken
als hemelspiegels

Ingrid Lenaerts

Een brandhoutstapel
kraakt van droogte in de zon
ook daar slaapt de poes

Ze droomt van muizen 
languit ligt ze te soezen
 voor ze roven gaat

Ingrid Lenaerts

Vlaardingse stadsfeesten

 Het hondengeblaf 
weerklinkt schel tegen de muur
in het maannachtlicht

Ingrid Lenaerts

Zij  laat de rozenbaadjes dwarrrelen
vanaf het liefdesbalkon
waar Eros haar bekoorde
en zij in zijn ogen verzonk

Zij alleen wil dat de wind haar zal voeren
op gele witte roze en  rode wervelingen
tegen de avondzon
Zij wacht tot Eros weerkeert
nu hij weet dat zij hem liefheeft.

Ingrid Lenaerts

Onzekerheid
draait als een windmolen
in het hoofd
waait als noorderwind
over de kavels van het geheugen
hakt als een bijl
in de zee van emoties
Ze deugt voor niets
 tenzij voor destabilisatie
van ons al te korte bestaan

Ingrid Lenaerts

Vanuit het raam zie ik de zonsondergang
allicht voor de laatste maal in dit huis
Het maakt me heel  weemoedig
ik lijk in een vaccum van  korte tijd te zitten
tussen nu en de overbrugging naar morgen
Nog voor zondogopgang wordt een punt gezet
voor jaren in deze woonst die de onze was
Ik schrijf haar requiem vannacht

Dan rijdt morgen vroeg de verhuiswagen voor
de laatste spullen worden ingetast
We rijden dan richting meubelcontainer
onze laatse eigenste spullen  moeten  nu wachten
op een nieuw leven dat we de bel aanbinden
hopelijk over zes maanden
Inmiddeels hebben  wij onszelf  vogelvrij verklaard.

Ingrid Lenaerts