De plantage zwijgt
het fruit werd met zorg geplukt
door de blaren de kaalheid
de wind die rukt aan de takken
als een engerd van je welste
Morgen nog een laatste glimp van de zon 
dan komt de herfst zonder erbarmen
weer bij ons wonen  


Ingrid Lenaerts

twee werelden zien 
scherp de gebroken kosmos
het aards paradijs
de werkelijkheid
valt naast gemiste kansen
weer op zijn voeten
een open vlakte
desolaat zweeft daar stilte 
over het moeras.

Ingrid Lenaerts

Herfst in bladerpak
brengt veelkleurig afsterven
in meer nuances 

Ingrid Lenaerts

In schitterend wit pak
harlekijn van verdriet der sterren
daal je langs de wolken neer

Ik zie je ogen vol tranen
wanneer je langs de ladder daalt
op deze slapende aarde.

Je weet van elk onheil
onder elk dak slaapt een kind
dat je wil trroosten

tot de morgen ontwaakt
in elk hart van de nacht
wacht dan een nieuw begin

Ingrid Lenaerts

Grassprieten in goot
hun kortstondig bestaan  treurt
om de volle zon  

Niets kan hun redden
alleen de komst van water
lest honger en dorst

Ingrid Lenaerts

Kastanjes beginnen nu weer een ander leven
hun blaren dwarrelen neer één per één
hun lotsbestemming is de rulle aarde
mosbruin tapijt met roeste inslag
een geritsel onder de voeten
tussen de hopen , gehelmde vruchten
de bolstes met hun vreemde geuren
van tuberculine in gedachten van toen .

die namiddagen toen we nog kastanjes zochten
in de illusie van ware vrijheid
wij ze vonden  in hun donzig nest
ze eruit haalden en analytisch bekeken
in de lessen van werkelijkheidsonderricht.
Ik citeer uit lang vervolgen tijden
onze nostalgische gewoonten. 

Ingrid Lenaerts

Hij aan de rand van de weg
jaren geleden  tegen de linde geknald
van de boskapel der zwijgzaamheid
zijn nagedachtenis tegen de boomstam
de littekens in de schors
nog slechts een rauw kruis 
dat herinnert aan zijn heengaan
een rampzalige vernietiging
van de mens in een razend snelle wagen
was het onverklaarbaar?
Of was het zijn wil deze keuze te maken ?
Uit het leven verdwijnen als een homp vlees .
Ik zag de linde en huiverde.

Ingrid Lenaerts

Zij bedenkt zich een landschap
vredig zonder weer en wind
waar ze kuieren kan ongestoord
waar hemelzoete muziek weerklinkt
alle woorden als rozenblaadjes
neerdwarrelen
de perfecte illusie
die valt met de morgen die ontwaakt
een maandagmorgen doordeweeks
regen tegen de ruiten van de wagen
de file van halfacht in aaantocht.


Ingrid Lenaerts

de vogel is afwezig gemeld
het zwaluwnest is nu leeg 
ligt te wachten zonder meer
onder het dak van hoeve Hagemans
tijd heeft een brokkelgebit 
de zomer kalft af tot een rest 
een streep schaduw na de zon
 
de herfst heeft zich aangeboden
in de dieprode kleuren van de wingerd
in het vallen van een vergeeld blad
de berkenkolonie draagt al roest 
het schilderspalet deed zijn werk.
de wind speelt in de kalende takken 
de symfonie van de najaarsdans
Weldra wordt weer alles anders.

Ingrid Lenaerts