Tussen velden en rietpluimen slaapt het dorp
de smalle wegen verdampen nog morgenkou
daar ergens bij het kasteel van de stille waanzin
worden wij gedropt in een vervreemde wereld 

van fantasmen op hol in hun gesloten burcht
tussen witte paarden en olifanten op stelten 
galerijen vol foto's een surrealistsich gezelschap
dandys en nietsdoende dames op decor

de akelige wereld van Salvator Dali 's verwend nest
zijn eega die zichzelf duizendmaal ontmoet
in zwartgallige fantasie die de wereld ontbindt
in een grafkelder van eeuwige eenzaamheid
 Ingrid Lenaerts

Dahlia’s lachen

De nazomer krachtig toe

Herfst wacht geduldig

Het licht ontsnapt al

De boot vaart langzaam binnen

De haven laait op

Het uur geeuwt verveeld

Mijn ogen worden loodzwaar

De muggen dansen

Hasselt en Japan

Het Oosten inspireert ons

Wijsheid elke dag

Vissen spartelen

Het water uit naar de kant

Happen gretig brood.

Wandelaars lopen

Loom in het park dat mijmert

Blaren verdorren

Stil vertraagt de dag

De zon vol gedachten zinkt

Aan de horizon

Nacht verblauwt het bos

De maan ontsteekt nu haar vuur

Een rosse gloed smeult

De kerkuil beloert ons

Wij zien hem breeduit zwenken

De klok slaat het uur.

De stilte omfloerst ons

Wij praten woordloos denken

Schaduwen zwijgen

De slaap wacht op zand

Voor vermoeide ogen rust

Sluiten wij de dag

Ingrid Lenaerts

Geschroeide aarde onder een staalblauwe lucht

Geen wolk waar de zon haar koninkrijk koestert

Hier en daar dunne hoge grassen op een rotsbodem

Doornbomen verspreid in het grillige decorum

Ze staan er als vreemde reuzen in formatie

verspreid en bij elkaar gezet voor de stoet

Zij wachten slechts nog op het teken van hun leider

die de optocht in goede banen leidt denk je

Hun kruin lijkt net een waaihoofd vol gaten

waar de wind zijn klaaglied van droogte afspeelt

vreemdsoortige armen grijpen de hitte

als visionaire woudgeesten uit de tropen.

Ingrid Lenaerts

De regenton is een vergeetput
van de dagelijkse druppels
weerverdriet

Zonder verlangen
vult zij haar buik
tot zij barst

Dan komt mijn grootvader
Hij herstelt haar levensloop
naar hij zegt
zo vloeibaar
als het water zelf

Zo klinkend
is nu ook zijn woord
als de speelse echo
van zijn stem
in de oude ton.

Ingrid Lenaerts

Voor de poort van het huis staat een een bidstoel
net alsof hij uit doelloos uit de kerk weggelopen is
godvergeten alleen in de volle zon hoogzomer
een kat draait er rond loerend als een dief
opgeschrikt door het gekraak van takken
rent ze pardoes de tuin in hals over kop
zo snel haar poten het kattenlijf dragen kunnen
het is bijna een spel van welles nietes
ze spitst haar oren en sluipt naderbij
om even snel weer cirkelend te vertrekken
De begeerde schaduw onder de stoel
kost de kat alle moeite dit koeloord
als trotse bezitter grandioos te veroveren

Ingrid Lenaerts

Voorjaarszon omfloerst de lucht

De rijen populieren ontluiken alweer

De stilte zwijgt tussen hun takken

Het soldatenkerkhof baadt in licht

Witte kruisen aan gedachten gekluisterd

Aan eeuwigheid in aarde zonder stem

Lentebloemen verstuiven er weelderig

Hun bloei op de wieken van de wind

De jonge helden indachtig.

Het uur tikt door in dagdromen

Zonder grenzen het verdriet

Dat verstomt in de buik van de tijd


Ingrid Lenaerts

Kavel na kavel onder een zware lucht

Karrensporen verzinken er van jaren

modder maar aan tegen de flanken

natuurhistorie die zich niet laat dwingen

horizonten vervloeien als potloodstrepen

stilte verliest haar adem en stolt

als in eeuwigheid lood gegoten

zelfs de wandelaar keert nooit weer.

          Ingrid  Lenaerts