Strandstoel geborgen
alle cabines gesloopt
de zee gebleven

herinneringen
ze reizen mee in de tijd
vakantie voorbij

de meeuw krijst immer
ijzig en scherp haar geroep
onbewogen zee

september brengt wind
  het zand verwaait zot en knarst
tussen de tanden

Ingrid Lenaerts

Het uur elf
een dag zo goed als halfrond
maandag op zijn maandags
langzaamaan stippelt zich de lijn
de wekelijkse markt is volop bezig
hij gonst van mensen
van zakelijke bedrevenheid
en kleine listen
de groenten  en het fruit
ze glimmen en kleuren de voorbijganger
roepen kooplustigen
het uur twaalf nadert
de marktkramers sluiten hun kraampjes
de kaasboer is de laatste
zijn rolluiken aan het kraam  rollen af
de mussen genieten nog na
van alle resten
de vuilniswagen ruimt op

Ingrid Lenaerts

Ze weet het allemaal zegt ze

hoewel ze voortdurend vragen stelt

waarom ben ik nu hier in dat bos?

Jij wou niet thuis blijven ,je wou wandelen gaan

zijn haar conclusies

ik kon ook thuis blijven zegt ze.

Ze stapt naast me door en verwacht reactie

sneller dan ik kan antwoorden

hou jij niet van tekenfilm ?

Moet ik daarom in het bos wandelen.

Zijn dekabouters hier nu in dat bos?

Enige verklaring geeft ze niet

want zij is de groet vraagbaak

kom we gaan ze zoeken moeke ,de kabouters

en nu wij beiden op pad

oma en kleindochter op zoek

naar kabouters ,ze bestaan echt hoor moeke

op dit moment van de dag

bij hoge zomertemperaturen

nin een schaduwrijk dennenbos

denk ik : we zullen ze vinden

die mannetjes van de nacht

die zich altijd verstoppen

en we blijven maar zoeken

we zullen ze vinden ...

Ingrid Lenaerts

stoeien in het maanlicht
de gewoonte der poezen
op de rand van de daken
elkaar achtervolgen
balancerend zoals acrobaten
hun nummertje ten beste geven
daarbij  ook ander spektakel
dat het kattendom vermenigvuldigt
een gewone drukte
met het nodige lawaai
stoeien in het maanlicht

Ingrid Lenaerts

zeg het niet

aan de maan en de nacht

dat ik niet slapen kan

dat ik je nu al mis

daar zover wellicht onder de sterren

op een verre landweg

of in een denderende trein

een dobberende boot

een rinkelende tram 

die je wegvoert naar oneindig

een zee een strand een berg

de grote vlakte

mijn kind dat er niet is

geen tastbaar iets alles te ver verleden

Ingrid Lenaerts

ik moet ze dragen die stekels
als inplantaten op mijn rubberhuid
ik wil ze kwijt die naalden
die afschrikken en verjagen
ik wil alleen mijn bloemen houden
de roze droom tussen de prikkldraad
ik schaam me deze stekels te dragen
daarom ben ik niet geliefd
ik zou het anders willen
 iedereens vriend
met mijn flitsende bloei
londer de staalblauwe hemel.


Ingrid Lenaerts

vertrekkend ver licht
daar heel hoog in de wolken
de nacht verdrijft je
morgenvroeg weer daar
de nacht duw jij dan weer weg
geen dag zonder jou

Ingrid Lenaerts 

Zuid oleander
hippe bloem op hupse stam
je bent mijn zomer


Ingrid Lenaerts

Mei staat op scheiden
haalt weldra de eindmeet
dan kijk ik naar de seringenbloesems
die me toewuiven als een afscheid
van een maand die elk jaar
het nieuwe leven draagt
waar wij altijd naar trachten
in kleine ootmoed
of soms vurig verlangen
naar symbolen liefde
vruchtbaarheid van aarde
warmte in het nest
om verder te gaan
naar de zomerse triomf
van de natuur.

Ingrid Lenaerts

Wie denkt nu aan de regen

op deze zonovergoten dag?

De zon lijkt alles vrij te maken

tot eindeloos dromen

tot daar de eerste wolken doemen

hoog in de lucht

en groeien tot bloemkolen ,

dan wordt de dag weer iets zwaarder

en als dan de donder roffelt in de verte

de wind de bomen schudt

als dansende beatnicks

dan gaan we even huiveren en hopen

dat het onweer niet te brutaal zal zijn.

weergoden houden er geen rekening mee

De eenvoudige sterveling is een loteling.

Ingrid Lenaerts

Middeleeuws getailleerd
in roestkleurige straten
onder een brandende middagzon
staalblauwe hemel
daar speelt de petanqueclub
zijn kampioenschap

In de schaduw van een oude plataan
zit een muzikant accordeon te spelen
hij doet het vol overgave
langoureus intiem is zijn boodschap.

Zijn hond houdt het op loom
maar hapt soms naar de vliegen
Rode geraniums aan het raam
van le petit bistrot
op het terras met een koel glas zwijn
het zwoelt in mijn herinnering.

Ingrid Lenaerts

ze blijft zonder woorden zolas een sfinx
die een piramide bewaakt sinds eeuwen
lachen doet ze nooit geen plooien of rimpels
gezicht wezenloods op een maanlandschap

Zou zedenken van toen en wat nog zal
ik kijk haar aan alsof ik haar nog nooit zag
Ik vraag haar zon en regen en een hand
ze laat me blijvend raden naar een antwoord.

Ingrid Lenaerts

De façade oogt schijnheilig
een laagje goedkoop verbergt verval
de verloedering van het huis
van oude glorie
 doet pijn

het ademt door quasi verstopte poriën
de ramen zijn moe
 van in weer en wind weerstand te bieden  
de drempel vertoont sleet
uitgehold door de tijd
versleten voetstappen
gebroken muren verzwijgen  
een geschonden dak
een verloren ziel
die brokkelend waakt
De façade oogt schijnheilig.


Ingrid Lenaerts

Als bij toeval zoon
waar ook een vader moet bijbehoren
maar die niet opdaagt
de grote onbekende
een moeder die heenging
en achterliet haar zoon
vreemden ooms en tantes
allen stelden ze hun normen hun eisen
zegden ze wat hem het beste was
hij die de zoon was van zovelen
maar in feite van niemand
Waar moest hij heen om dit te weten?

Zonder antwoord bleef zijn vraag.
Zijn rebellie werd afgekeurd
het goede droeg geen naam
werd niet erkend
Waarom was hij er dan toch?

Ingrid Lenaerts

Op de lentetakken van  april
gingen de levenssappen klimmen
ook tot in het bloed van de man
en de vrouw die de vonken voelden
in een oogopslag die een knipoog werd
de streling op de wang van tederheid
het hart dat harder bonst
dan niet wil luisteren maar op springen staat
van de verliefdheid die kriebelten krabbelt
in gedachten en in werkelijkheid
van top tot teen van het hoofd over de handen
tot diep in de schoot waar het ware leven schuilt

 ze kusten elkaar
vol overtuiging dat het zou gebeuren
 
en het duurt nog steeds
aha die sakkerse verliefdheid
maakt haar eigen wet
er is geen ontkomen aan.

Ingrid Lenaerts

bij stapelwolken
beklimt felle zon hun rug
licht en schaduwspel 

Ingrid Lenaerts

Verliefd op de schaduw van haar naam
 hopeloos probeert hij deze te vangen
met het grootmazige visnet
waarmee hij zijn buikvlinders schepte
die hem immer kriebelden en krabbelden
alleen al bij de gedachte
naam en schaduw te ontmoeten

Hij ontrolt zijn tong op het blad der bekoring
zoals een kikker die muggen vangt
helaas is zijn vangst zeer mager
maar hij geeft de moed niet op
en blijft zijn bezigheid bestendigen
 
Ingrid Lenaerts

Starend naar de binnenkant
van zijn lijf dat zeurt  van wroeging
probeert hij zijn ziel te vinden
maar ze ontglipt hem steeds
wanneer hij haar staart wil vatten.

maar de ziel lacht en lacht
ach jongen ik heb geen staart
zelfs op de zoom van mijn baljurk
daar kan je niet op trappen

ik ben stofloos en zonder materie
ik ben je geest en niet die kerel uit de fles
luister naar mijn goede raad
die hoor je als je maar wil
dan moet je niet zoeken
dan zijn we de beste maatjes
en wroeging verdwijnt
op staande voet.
Probeer me jongen  lacht de ziel
en weg is ze weer
op ronde in zijn lijf.


Ingrid Lenaerts

Ik ben geen paashaas
die de eieren verft
die chocolade-eitjes vult
met praliné of marsepein
ik ben gewoon een mama
en een oma die  paashaas speelt
ik koop de lekkernijen
speel voor paasklok of paashaas
al van in de vroege uurtjes
met het verstoppen
van het paashaasbezit
tussen de struiken en bloembakken

maar deze morgen zag ik mijn buurman
verkleed in paashaas
met een mandje eieren aan zijn poot
hij deelde eieren uit
voor de superette in het dorp.
hij gaf mij de vijf
toen ik hem vroeg  hoe hij zich voelde
in zijn paashazengedaante.
hij kneep me stevig in de hand
zo voel ik me zei hij raaselachtig.

Hij liet zich gelden die paashaas
hij liet zich niet beetnemen.


Ingrid Lenaerts

Ik schrijf je duizend brieven
liefste liefde in zachte woorden
Ik wil tot bij je komen
zelfs op mijn vleugels van overmoed 
wanneer het goed fatsoen gaat falen 
wij  vervolgd en verguisd worden 
door een inquisitie van boze tongen
 Er is geen held die me tegenhoudt 
die de waarheid zou verpachten 
ik verbrand alle verlangens die ik achterlaat
alleen dat enig onblusbare vuur
jou te vervoegen



Ingrid Lenaerts