Mijn vader loopt aardewaarts traag
gekromd door de tijd die hem inhaalt
weigert enige hulp of steun
die hem vennoot van zijn leeftijd maakt
Hij loopt over een brug herinneringen
van meer dan honderd jaren
die hij in een notendop draagt
Hij houdt nog van zijn godendrank
hier en nu in dit dit uur
dat  hem de harde werkelijkheid versmalt
de dagdagelijkse sleur laat verdwijnen
in de relativiteit der dingen rondom
Mijn vader loopt aardewaarts traag

Ingrid Lenaerts

De avond klopt met zijn gevolg op de deur.
al maar vroeger minder buitenlicht
enkele  vogels springen over de grond
ze geven het alarmsignaal voor die rotkat
die door het hoge gras sluipt
tegen de duisternis in
Ik roep  haar naam en ze komt langzaam bij
ze duwt zich tegen de muur
als grote verleidster van het late uur
als rover bij de nacht
ze deugt echt niet dat beest
bij momenten
de vogels zitten op stok en in het nest

de maan is al veraf gaan wonen
de avond heeft al zijn tenten opgeslaan
dicteert zijn wetten binnenskamers
voor een lange nacht
Ingrid Lenaerts

Mijn verwondering 
een halte tussen laagstam
peren en appels

Niets spectaculair
Alleen een overvloed fruit
sappig  in de mond

Ingrid Lenaerts

Heb je gemist  als zo iets subtiels
was het maar anders vandaag
Op zoek was ik  naar de verloren tijd
die ik in een bloemenbed  plantte
maar waar ik helaas
geen toegang meer kon verkrijgen

Herinnering die mij in mij opwelde
alleen een bron van weemoed.

Ik zou me moeten rechten
maar een loodzwaaar gewicht
haalt me naar beneden
Profielgegevens gestapeld
en als een bij moet ik puren
de honing die je me naliet
te weinig te zuinig
enz.... weet ik veel

Ingrid Lenaerts

In het avondrood
duiken wolkenslierten op
een vlucht duiven volgt 
zwermen her en der 
zetten koers naar het westen
veraf wacht Arras

Ingrid Lenaerts

  
Wie daar nog te vinden was achter de spiegel
die gaf geen antwoord hoewel ze het vroeg
ze ging paswaarts achteruit en weer vooruit
betastte zichzelf als weer die andere ik
maakte gekke bekken als een clown
terwijl de andere juist hetzelfde deed.
altijd was de spiegel akkoord hetzelfde te doen
bij iedereen die erin keek
de spiegel bleef een raadsel voor Tine
waar de oplossing nog lang niet inzat

Was de spiegelmaker dan een tovenaar
die tweemaal dezefde mensen maken kon?
Later ging ze naar de spiegelmakersschool
en dan zou ze het wel weten

Ingrid Lenaerts

Sloom en slakkerig zonder woorden
tam en traag in mijn hoofd als leeg
ingehouden stemmen
laten niets beduidend na
te ver van je af
eenzaamheid die me overvalt

Ingrid Lenaerts

Nachten als donkere mantels
over de aarde gespreid
waaronder wij dromen verbergen
ze aan middenaarde toevertrouwen

Nacht die zich spiegelt als woelwater
in de vele liefdes die zich bedrijven
klimmen naar oneindige hoogten
verzinken in het niets van duisternis

waar zoveel alter-ego's hun sporen wissen
ja zelfs in de nog ongeboren maan
het leven dat bedauwd weer morgen wordt
bibberend in de vale septembermorgen

Ingrid Lenaerts

Door het oog van een naald
een kunst die alleen de draad vermag
hoewel sommigen onder ons 
een waterkans hebben
om deze prangende gebeurtenis
te realiseren dankzij het enge toeval
dat hen die kans bood
te overleven of te vluchten
op het scherp van de snede
Het oog van de naald is niet uitnodigend
in het dagdagelijks gebruik
eerder onvriendelijk dan toepasselijk.


Ingrid Lenaerts

Aan  de wijnstokken
kleuren druiventrossen rijp
onder een herfstzon

Innige warmte
gloeit over de leistenen
Dra wijn in wording

Ingrid Lenaerts

De staat van het bezit
Ik stel veroudering vast,ja.
Gisteren sneuvelde alweer iets
Meer van het lege nest brak af;

De schommel onder de boom
In de wind nog plank en touw
Te bergen voor dce vuilnisronde
Een leven heengesneld

Ingrid Lenaerts

Uit de bundel "huishouding"

Kop in het zand kop in het zand
Ik vraag wat is er toch aan de hand

Het wil niet vlotten in dit hoofd
hoewel de toekomst juist alles belooft

ik weet het echt: ik ben geen held
het is mismoed die me telkens velt

Ik wil het schreeuwen van alle daken
de wereld wil ik gaan wraken

ik voel me in mijn woord stikken
ik verdraag geen misprijzende blikken

Ik wil weer tussen  mensen lopen
kon ik er maar een beetje op hopen

Ik draag dat verdomde mal gezicht
ik denk alle blikken op mij gericht

gebrandmerkt als een nietsnut van belang
voor deze uitspraken ben ik zo bang

ik bibber de barsten in mijn lijf dicht
mijn ellende is innerwaarts gericht

ik moet mijn poorten openstellen
de levenskrachten laten opwellen

ik kan het niet op eigen krachten
ik zal op oneindig moeten wachten

ik moet hulp voor dit zieke hoofd
 ik voel mij van vreugde beroofd

Kop in het zand  kop in het zand
Wat is met mij aan de hand?

Ingrid Lenaerts

Zoals vele  indianen  bij een vreugdevuur
hebben wij gedanst op dit dorpsfeest
Uitbundig zoals kinderen sprongen we rond
rijdansen als molenwieken draaiend in de wind
we roffelden rytme op potten en pannen
experimenteel evenement onder de kerktoren
die om het kwartier klokken liet weergalmen
met toeters en bellen hebben we gedweept
tot de feestvarkens ons hun apotheose showden
met een tango die tot de verbeelding sprak.
Onvergetelijk festijn  aan wasdraad herinneringen
Memo aan deze zonnige septemberdagen

Ingrid Lenaerts

Naar het oosten werd hij gedreven
niet zoals de wijzen die tegengesteld reisden
hij verzamelde voor deze lange tocht
zijn gedichte gedachten van een leven
dat begon bij de inwijding vol geheimen
een analyse der dingen
en nog veel meer

Ingrid Lenaerts

September is van 's morgens vroeg gespannen
tussen kantwerk waar spinnen klossen
Zij zijn de meesters van het vak
hoeven geen patroon of andere hulp

Dauw en nevel hangt  er te bengelen
als parels kristal die je hoort tingelen
het gras ademt de aaardewarmte uit
je hoort het zuchten en zalven

schudt zijn natte sprieten in de ochtendzon.
de appelboom achterin de tuin vergeelt
zijn roodrijpe appels ploffen op de grond
De pluk moet vandaag nog beginnen.

Ingrid Lenaerts