Hart van peperkoek
deelbaar door ware liefde
klop bij hem thuis aan

Ingrid Lenaerts

we trekken niet meer over de ijsblauwe vlakte
nu kan het al niet meer echt jammer
de lente komt steeds sneller over
een warme wind uit het zuidergat
beduvelt de seizoensverandering
het smeltwater vult de oevermonding
sleurt de losse schotsen mee stroomafwaarts

Zo vergaat het onze winterdromen
die sneeuw en ijs herinneren
weldrals het land van ooit
ergens uit een ver verleden
toen we medio december hier
nog niet onder de palmen zaten

ngrid Lenaerts

Je kan me vinden
daar waar de vijver droomt
onder de grote treurwilg
die nu zijn blaren laat warrelen
in het water
Snaterende eenden in hun winterdons
peddelen door de vijver zonder zorgen
kikkers zijn verdwenen
wachten andere seizoenen.
De rietkragen dragen winterkleuren
wuiven hun gefluister
als een mediatie in open natuur
Ik beluister.

Ingrid Lenaerts

Het dorp taant in zijn geschiedenis
de glorie van wat het was
drijft weg samen  met de winterbeek
nu gekanaliseerd en gerecht
de meanders zijn nu dode kreken
waar stiekem vuil wordt gedumpt
de boerderijen liggen te wachten
op andere bestemmingen dan voorzien
ze zijn een beetje gedegenereerd
treuren in hun onmacht
het verdriet van het vierkantserf.
nu de pronksite van  nieuwe rijken
het coccon der dagen

Nog lege velden worden bebouwd
flats schieten als brandnetels uit de grond
leegstand heeft zijn intrede gedaan
De grote kerk waakt nog over het plein
maar stilaan verschuift de ziel
van dit boerendorp 
 
Ingrid Lenaerts

Morgen zet me uit het bed
regen roffelt ritmisch op het dak

In diepe voren
scharrelen eksters zaden
krassende drukte

dreigend de wolken 
windvlagen jagen hen weg
zwermen ze uiteen 

Ingrid Lenaerts
 

Stilte in het bos
vergeelde blaren zwijgen
tot een eikel ploft

vogels ritsen weg
verschrikt in eengedoken
op een kale tak

een eekhoorn hamstert
springt bedrijvig in het rond
vult wintergaten

Ingrid Lenaerts

Zij voelt zich verweesd
vecht tegen werldvreemde gedachten
die ze wil ontkennen
ze wordt gepest om haar onwrikbaarheid

ze wil niet niet buigen zegt hij
de aanvoerder van het ontij
zijn gezicht brandt op tekens  van haat
Hij zal haar vinden wanneer de avond valt
als een grote laffaard.

Ingrid Lenaerts

Guur weer en een snijdende wind
bakken water over de wegen
omgeploegde velden eenzaam stil

volle grachten vol bruine smeurie
een lucht van varianten grijs benauwt
zoals een liftkoker even licht laat zien
de rivier zwelt aan dreigt over te lopen
de dijk wordt bedreigd door zware druk
een kolkende watermassa raast voorbij.
Laat het tij keren met grote spoed !

Ingrid Lenaerts

Op zoek naar de overkant van het leven
door het bos van paddenstoelen en zwammen
die ruiken naar vergankelijkheid en dood
Op zoek tussen verre geesten en verwanten
van dit onbekende verblijf  dat samenvalt
met het niets ,brult hij scheurend
door de geheimen van de nacht
die 's morgens nog nasmeulen
wanneer de overkant van het leven in zicht is
nog slechts één ademtocht
wil hij niet vertrekken met geen paarden

Mijn vader klemt zich aan zijn lakens vast
stampt de schipper plat in zijn boot
wil opnieuw deze kant van het leven zien.
En wonder boven wonder haalt hij weer winst.
wij willen hem alle tegoed nog gunnen.

Ingrid Lenaerts

Wij alsof we zitten prinsheerlijk onder de sterren
de nacht te bevragen naar zijn charmes
zijn parfum en omfloerste stem in de hals
een mand boordevol zomers verlangen denken

we weten dat het nog winter is nu het sneeuwt
in onze verzen het bos wit als poedersuiker
spinnenwebben als kanten kragen aan de boom
wellicht schaatsers in onze droom op het ijs.

Morgen vieren we onze helden in rondelen
Einstein die het heelal uit zijn hoofd haalde
die de formules doorzag en klaarstoomde
de wetenschap in dienst sprak van relatviteit

Wij hebben kriebels van zoveel gedachten vleugels
woorden die ons stuwen tot behoefte of begeerte
de wens wie durft zich in liefde waden of dompelen
vrede hopen want wij geen helden van het laatse uur

hebben nu alleen slaap.

Ingrid Lenaerts

Weet dat ik in dit lege huis iets zoek

maar weet niet wat of waar in hoeken

of op kanten de waarheid op haar kop.

Ooit was dit lege huis mijn thuis

dat de volle waarheid sprak

maar zij moordde woorden in mijn hoofd

dreef me tot de rand in wanhoop

die voorbijtrok als een school vissen

die hier in schoonheid voorbijzwom.

Ze sloot ramen en deuren

ontkende ons bestaan

tot ik nu alle herinneringen bevel gaf

haar te vermorzelen.

Vandaar deze onwerkelijke tocht

weet dat ik in dit lege huis iets zoek

iets meer dan mijn geborgenheid

Ingrid Lenaerts

En ik mis je even erg
als zou je alle pannen van het dak halen
als zou je de glimlach in je ogen doven
en nooit meer knipogen

als boogschutter die zijn laatste pijlen mist
en ik mis je nog altijd
over alle rotspartijen heen
bij woelige zee
zal ik glibberen tot houvast

en trouw aan onze wetten
zwijgen dat ik zweet, zo  zegt men
en ik mis je even erg
als de boom in winter zijn blaren.
Ingrid Lenaerts