|
wachtend bij volle maan
bij de vijver op de hei
tot de weerwolf uit de struiken springt
tot hij huilt als lijkhond
in de bleke schaduw
van het nachtlicht
en jij dan ziet
hoe ik huiver van schrik
je niet meer durf naderen
loerend achteraan de zandheuvel
ik merk dan dat je wolvenpels afvalt
dat jij weer in je kleren springt
alsof er niets geweest is
wachten tot ik bekom van deze nachtmerrie
jij slaapt daar
gewoon in bed
bij het eerste ochtendgloren
ontwaak je
ik ben geen weerwolf meer verzeker je me
ik sta perplex.
|
