Verdriet versteent zet zich vast in enge zielkloven een woekerplant op de wanden die heel diep wortelschiet ze valt zo moeilijk te wieden tot iemand haar bereikt met weinig woorden zijn troost als medicijn onder je schouder plaatst
het verdriet dan zijn groeikansen stopt om een beetje levensvreugde opnieuw en opnieuw toe te laten de kans met beide handen te grijpen. als warmte van een jonge zon op je hoofd en in je hart.
Ingrid Lenaerts
|