|
Vaak ligt het raakvlak verbeelding
in een vogelvlucht hoog boven het land
het verlangen te zweven in de wind
te drijven op een wolkenstroom
naar het onbekende over zee
vleugels van kant of papier
die onze broosheid accentueren
vleugels die ons met krachtige slagen vervoeren
gewoon een engel
op het podium klapwiekend
naar de allesomvattende droom
der oneindigheid
die dag toen ik tien werd
ik mijn vleugels verloor
in een kinderlijk gestoei
in het engelenkoor
met de aartsengel Michaël
Ik wou zijn goudomrande vleugels hebben
schitterend in de zon
de mijne waren slechts van witgeverfd karton.
Zelfs gevleugelden
hebben hun mindere kanten.
Ingrid Lenaerts
|
