In  West-Vlaanderen glooien mijn herinneringen
tussen Leie en Franse grenzen
Ze spreken de taal die ik niet meer hoor
tenzij ik heel even terugvaar naar oude plaatsen

die inmiddels verjongd zijn of verzonken
Alles lijkt zo mega of anders te zijn
maar toch kan ik er me er nog hechten
aan de draad die gespannen werd

ergens op een brug of een gebouw
de school die sinds eeuwen verborgen  ligt
tussen het groen van geschiedenis en veldslag

het ouderlijk huis met andere bewoners
parken en monumenten die vreemde landschappen werden
 het vreet aan mijn oog en oor 
dat de tijd ook mij verandert valt niet te ontkennen.

Ingrid Lenaerts