Het overrompelt me die stoomlocomotief
na jaren nu hij het normale spoor verlaten heeft.
tegn zo'n zwarte reus opkijken doet me krimpen
hoe sierlijk hij daar nog staat
op deze tentoonstelling
Hij lost verdrongen angsten los
in een stille kinderziel
vantoen hij het station binnendaverde
remmend en piepend tot stilstand kwam
een machinst en stoker uit het raampje keken
de stangen van de grote wielen 
in éénzelfde kadans ronddraaiden 
alls een geniale vondst van herhaling.
De schrille stoomfluit klonkl akelig in de morgen ,
in de avond als een onzichtbare dreiging

Even ben ik de werkelijkheid kwijt
en zie mijn grootmoeder nog uit de wagen stappen 
van de hoge loopplank
met de rieten reiskoffer die ze droeg.
Het is allemaal voorbij.

Nog slechts herinneringen voor een museum
en door een museum.


Ingrid Lenaerts