|
De noordzee heeft zich rimpelend teruggetrokken
ze licht ter medidatie een heel eind verder
laat het strand nu zijn longen openen
in de weidse vlakte van nat en mul zand
Onze voeten drukken sporen diep in de bodem
ze praten met het water een zoutige taal
de schelpenkolonies verbroederen zich
ze liggen te drogen in de avondzon
in al hun donkerbruine combinaties
De meeuwen zijn er nooit tevreden
ze bekvechten steeds als een school heksen
al was het met hun schaduw
als opdracht in hun leven
de oranjerode zon is moe
ze laat zich zakken in zee
tussen de avondwolken
in het standaardcliché
van het fotografisch moment.
We rennen verder over de plassen
klimmen over de mosselbanken
we stoten elkaar aan en lachen
als kinderen op een mooie dag
Leven kent zo zij heerlijke momenten.
Ingrid Lenaerts
|
