Het bos denkt met al zijn wortels dat

Het zweet als een zwoegend paard

Na het onweer. Zijn gedachten verdampen

Met veel geroffel nog in de verte te verdwijnen

Een dikke raaf stapt als een baron zomaar

Onder de bomen alsof hij alleenheerser is

Pikkend en pakkend wat hem te beurt valt

Fier en zonder schaamte de helling af.

Een verweesde wandelaar keert huiswaarts

Druilerig en nat als een vis op het droge

Lijkt afwezig gestraft door de regenbuien

Zoekt zijn troost in de monotone stap

Wij zien de lucht zijn kleuren wisselen

Het wordt weer helder in onze plannen

Opgeklaard de donderwolken, de bliksem

Het zomerbos wuift alweer zijn regelmaat

Ingrid Lenaerts