Wie kan mij zeggen wat niet te zeggen valt
dat ik bij jou wil zijn altijd hier en nu
ook als het niet kan of wellcht niet mag
dan nog zijn het koude harde noten

te kraken tussen de tanden van de tijd
de brieven te willen schrijven zonder woorden
alleen op de wolken als zij de zon dulden
en hun schadunwen laten weerkaatsen

Als deze waarheid altijd verwrongen
of ontkend en dan geen waarheid meer is
hoe dan de herfst in mij groeit zonder ooit
de zomer te zijn van een blinkende hoogvlieger

of hoe de leifde zich verkleedt voor vele goden
die dan hun epos bevestigen zonder schaamte
hou mij dan toch vast laat me niet ontglippen
op de adem van hoop die ik nooit wil verliezen.

Ingrid Lenaerts