Vandaag zie je me

denkend met het verstand van een ander

een dans is niemands dans

dit is een woord

op een kale vlek

ik voel al mijn afwezig verdriet

met handen uit porfier getailleerd

terwijl ik langzaam

als een inferieure

ontsteking

uitdoof

als me een kaars haar licht

ontleent

blakert me mijn zoldergedachten

op een muur van ver

of was het ontstentenis ?

jij die zegt

dat je alles bent

niet hoort of ziet

de nietigheid in je armen draagt

ze aait ze omsluit

zeg me,is dit de kansloze koude?

Een trojaans paard

voor afgrijselijk stilte?

Ingrid Lenaerts