| Bracht me weer de natte wind van jarenhet westelijk tochtgat zette onze kragen recht
 we liepen onder de spoorwegbrug
 de treinen donderden boven onze hoofden
 zelfs dat hoorden we niet meer te bang
 te geschrokken want M. was vermoord
 gevonden op het braakland van miserie
 het lichaam gekraakt  vol schuttingtaal
 gisteren nog springlevend  op de fiets
 wij leeggeschud afgrijselijke herinnering
 amper 14 lentes voor onze klasvriendin
 Ze blijft onze onschuld in het hoofd
 wij huiveren dat het nooit zal vergaan.
 
 Ingrid Lenaerts
 
 
 
 
 
 |