Men spreekt zacht in blauwe ogen
een monument van diepe stilte
dit bolwerk zondagavond valt alles te begrijpen
buiten angst en dan gebroken taal

Men verstopt jaren verzwegen nietigheid
als luis op de agora zwervend
ooit te ontmoeten dat zilverspoor
van een slankengang naar bestemming

Men twijfelt de werld op zijn kop
aan één realiteit of zij er is
en niet een andere , een spiegel die barst
van woorden in gestolde lava

Men hoort  een misthhoorn op maandag
gewoon de gang der dagen binnen handbereik
In het kristal tintelt de zon eeuwig verder
vergeet dit kromme leven dat vastnagelt

Ingrid Lenaerts