HERFSTWANDELING.

WSV. CRESCENDO – SCHINNEN.

PUTH. NL.

We wandelen vanuit het dorpje Puth en dadelijk wandelen we naar het “Sweikhuizenerbos” in het dorpje Sweikhuizen ligt op een vrij steile heuvel. Halverwege de helling ligt een kleine kerk die in 1739 gebouwd is. Onder aan de Sweikhuizerberg ligt een monumentale hoeve. De Biezenhof.

Aangenomen wordt dat de naam Sweikhuizen afkomstig is van het woord Zweihuizen oftewel twee huizen. De naam slaat op de bebouwing tussen twee huizen. Men vermoed dat de Stammenhof gelegen boven op de heuvel het boven- en de Biesenhof onder aan de heuvel het benedenhuis was. Ook ligt het dorp in het Landschapspark De Graven is een samenwerkingsverband, tot stand gekomen op een initiatief van de gemeenten Sittard, Geleen en Schinnen uit 1999, om een toegankelijk natuurgebied in het buitengebied van de drie gemeenten te realiseren. Een bekend onderdeel van het landschapspark is kasteel Terborg. Andere onderdelen zijn de Schwienswei benoorden Sittard, de beekdalontwikkeling van de Muldersplas bij Schinnen tot aan Geleen en de omgeving van de Biesenhof en de hellingen bij Sweikhuizen. Landschapspark de Graven heeft ten doel hoogwaardige natuur te ontwikkelen in de buitengebieden van de gemeenten.

Het kent een oppervlakte van 5700 hectare. Een groot aantal projecten is inmiddels gerealiseerd. De projecten aan de Geleenbeek spreken daarbij het meest tot de verbeelding. Recreatie voor de bevolking wordt bevorderd door het aanleggeven van routenetwerken voor wandelaars, fietsers en ruiters. Ook kent De Graven een bestand van Gidsen die op verzoek rondleidingen verzorgen in de buitengebieden van de genoemde gemeenten. We komen nu aan Kasteel Terborgh. Aan de voorzijde van het kasteel ligt aan een aftakking van de Geleenbeek de watermolen Terborgh of Borgermolen. Het huidige molenhuis stamt uit de achttiende eeuw en is voorzien van een vakwerkverdieping en een met pannen gedekt schilddak. De geschiedenis van de molen is veel ouder. De Borgermolen was de banmolen voor de inwoners van de heerlijkheid Schinnen. De voormalige watermolen was tot in de twintigste eeuw voorzien van een onderslag rad en werd aangedreven met behulp van een maalsluis. Eind negentiende eeuw was het molenhuis voorzien van twee waterraden. In 1888 werd één van de raderen verwijderd en in 1943 werd tenslotte het molenhuis geheel verbouwd tot woonhuis. In 1987 werd de molen gerestaureerd.

Wat verder en staan aan het kasteel Terborgh. Het huidige kasteel Terborgh is een zeventiende-eeuwse gesloten hoeve die is opgetrokken uit vier bakstenen vleugels. Twee vleugels zijn voorzien van bakstenen topgevels van het Gelderse type, afgedekt met rollagen, welke echter in een bakstenen krul eindigen. Het kasteelterrein is voorzien van een gracht die gevoed wordt door de Geleenbeek. Voorheen lagen er grote visvijvers rond het complex. Het binnenplein is bereikbaar via de voormalige ophaalbrug naar het van een topgevel voorziene poortgebouw. De noordvleugel herbergt het herenhuis en de zeshoekige huiskapel die in 1625 werd ingewijd door de bisschop van Roermond. Van de oorspronkelijke inrichting van de kapel is tegenwoordig niets meer overgebleven. Het woongedeelte beschikt over een monumentaal trappenhuis met eikenhouten bordes en diverse stucplafonds. In de zuidvleugel is de kasteelboerderij gevestigd. Achter het kasteel ligt een terp of motte, waar metersdikke restanten breuksteen wijzen op de fundamenten van een oude woontoren. Wij wandelen weer de laan uit en gaan dan verder op het parkoers.

Nog een stukje en we komen in Wolfhagen. De straat Wolfhagen is gelegen in dit gelijknamige gehucht en vormt een verbindingsweg met de eveneens tot de gemeente Schinnen behorende plaats Oirsbeek. Het Fabritiushuis (17e-eeuws renaissancehuis) is een van de oudste monumenten binnen de gemeente Schinnen. Maar Wolfhagen is bekend voor zijn Bokkenrijders. Rond de 17e eeuw werden in Wolfhagen de eerste Bokkenrijdersbendes opgericht. Door armoede gedreven bundelden mensen van allerlei allooi hun krachten en formeerden groepen die vooral middels brandbrieven de gevestigde orde onder druk probeerden te zetten. De bendeleider van die eerste bokkenrijdersbende was Geerling Daniëls, die destijds in Wolfhagen woonde. Omdat de gevestigde orde de Bokkenrijders als criminelen bestempelde, werden velen van hen nadat ze gevangen waren genomen vastgezet in de kerkers van Kasteel Terborgh en na veroordeling terechtgesteld (opgehangen) in het nabijgelegen Danikerbos.

Wolfhagen was ook de plaats waar de bokkenrijders rituelen pleegden, getuige de volgende verklaring van een bendelid:
"dat hij de eed heeft gedaan in het boske achter Wolfhagen, toen aldaer een keertse (kaars) in een dode hand staande werd aangestoken en op een neusdoek op de grond gezet, en daar naast een dooske waarin een grote en een kleine geconsacreerde hostie, dat hij gedetineerde moest beloven van geen kameraden te beklappen waar het ook zo dat zij zouden gevangen worden en door de tortuur (martelen) daartoe gedwongen, ten dien einde God afzwerende en de Duivel toe, toen opstekende de twee voorste vingeren en de duim van de rechterhand en zo zij zouden gevangen worden en door de tortuur moesten bekennen en ter dood werden gebracht dat zij alsdan alles zouden herroepen."

We wandelen door het Wolfhagen en komen terug in het bos waar we een heel eind doorwandelen om dan weer in Puth te komen. Het is een mooie wandeling waar we vele nieuwe dingen ontdekt hebben.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Puth

39E MARCHE DES BRUYERES.

LES BRUYERES EN MARCHE DE JUPILLE.

GRIVEGNEE.

Grivegnee is een deelgemeente van de stad Luik, en maakt volledig deel uit van de stedelijke kern. Grivegnée beslaat het grootste stuk van de stedelijke kern op de rechteroever van de Maas, ten noorden van de Ourthe.

De deelgemeenten van Luik dragen nog altijd de sporen van de industriële ontwikkeling van het Maasbekken. In de 19de eeuw brachten de mijnen en de staalfabrieken een wijziging teweeg van de Maasoevers die tot dan toe voor de landbouw, en met name wijnbouw werden gebruikt. Ondanks de industrie die heel dicht bij is deze wandeling toch nog een prachtige wandeling met veel groen, Grivegnee is gespaard gebleven van de industrie althans toch even verder weg dan de oevers van de Maas. Landbouw heeft zich hier stand kunnen houden en vele oude grote boerderijen zijn gebleven en worden nog altijd gebruikt als boerderij.

We worden verschillende keren getrakteerd op mooie vergezichten met heuvels met bossen. Ook de herfstkleuren zijn nog te zien en geeft alles nog een mooier uitzicht. Wij genieten van de wandeling. Een mooie en aangename wandeling in het Land van Luik.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Grivegnee

LANDSCHAPSWANDELING HEKS.

LANGS BOERENERVEN.

REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN.


Heks, een dozijn bescheiden dorpskernen en –kerkjes, met vierkanthoeven en kastelen, verspreid over de heuvelachtige, uitgestrekte landerijen, doorspekt met vlekjesbos en fruitboomgaarden. Deze greenspot is een schitterende afspiegeling van Droog Haspengouw.

Een buitengewoon boerenland met uitgestrekte akkers en spaarzame bosjes die als koepels boven de horizon uitsteken. De landelijke sfeer van weleer vind je terug in de oude dorpskernen, omringd door monumentale kasteel van Heks als pronkjuweel. Vanaf een authentieke herberg in Vechmaal vertrekken de wandelingen. Wij wandelen en komen aan het kasteel Henisdaal. Van de Heerlijkheid Hinnisdael. Eertijds was dit een gehucht van Vechmaal, genoemd naar de bewoners van het ridderslot met boerderij.

Nu bestaat dit goed uit een in mergel opgetrokken herenhuis met opschrift “Henisdaal” en een oude hoeve met een vakkundig herstelde verdedigingstoren uit 1300. Dan gaan we verder en komen aan de Grotten van Hinnisdael. Deze Grotten dateren waarschijnlijk van voor de tijd der Romeinen. Ze maken een geheel uit met de mergel- en silexgroeven van de Jekervallei. Men vindt ze in dat dal ook terug in Sluizen, Boirs en Glaaien. De grotten bevinden zich te midden van een bosje. Daar bevindt zich de ingang van de "Grote Grot" of de grotten van Hinnisdael, zo genoemd naar de vroegere eigenaars. Daar men de grotten ook "kuilen" noemt, is het duidelijk dat de silex aanvankelijk aan de grond gewonnen werd. Pas later is men begonnen met de horizontale uitbating via gangen. Het landschap aan de kuilen is hiervan een treffend voorbeeld.

De grotten vormen drie groepen van onderaardse, tamelijke ruime gangen, uitgezaagd in de bovenlaag van de zachte Maastrichterse tufsteen, in de volksmond "mergel" genoemd. De ontginning van deze steen gebeurde al in de Romeinse periode. Men gebruikte toen reeds de mergel voor de onderbouw der houten huisjes. Sommmige gebouwen zouden nu nog dergelijke basisconstructies bezitten. Wellicht, maar dan in mindere mate, werd daar ook de mergel gebruikt voor de constructie van ganse gebouwen. Zo veronderstelt men dat de vroegere burcht of kasteelhoeve van Hinnisdael, die zich midden het grottengebied bevond op een diepe rechthoekige, inzinking van het reliêf, gebouwd werd met grote mergelblokken. Tevens werd de basiliek van Tongeren gebouwd met mergel uit de groeven van Vechmaal. Ook de onderbouw van onze huidige kerk bestaat uit mergelblokken, afkomstig van deze groeven. De laatste ontginnigsactiviteiten dateren immers van rond de tijd van de bouw van onze kerk. De mergel werd tevens gebruikt als teelaarde, vermits onze voorouders hun landerijen "mergelden" om de vruchtbaarheid van de bodem te bevorderen. De hellingen en flanken van de grotten, die nu met struikgewas en kreupelhout bebost zijn, werden in de middeleeuwen als wijnbergen benut.

Door de aanwezigheid van deze groeven en door de ligging vormt Vechmaal een belangrijke overwinteringsplaats voor de insectetende vleermuizen, naast nog tal van groot slapende vleermuissoorten als de snorvleermuis, de grootoor en de dwarsoor. Inderdaad , zo'n mergelgroeve vormt de ideale biotoop voor de vleermuis om de winter te overleven ; het is er rustig en er heerst het ganse jaar door een temperatuur die schommelt tussen de +7 tot 10°C en een relatieve vochtigheidsgraad tussen de 96 à 100%. Als de vleermuis rond oktober in zo'n mergelgroeve aankomt, daalt haar eigen lichaamstemperatuur tot deze van haar omgeving en haar hartslag van 600 tot 30 slagen per minuut. Door dit mechanisme zal ze veel minder van haar vetreserves gebruiken en zo de winter weten door te komen. In de winterslaap gestoord worden kan dan de dood betekenen omdat de vleermuis dan aan een grotere kadans gaat leven en de vetreserves uitgeput zijn alvorens de slaap beëindigd is. Omwille van de constante temperatuur kweekte men rond de jaren 1930-1940 tot de jaren 1950-1960 nog volop paddestoelen. Doch deze kwekerijen verdwenen definitief met de panische angst die de bevolking trof bij het ongeval van 23 december 1958 in het nabije Zichen toen de Roosberg instortte en 18 mensen er de dood vonden. De talrijke waterputten, in feite verluchtingskokers met een puntvormig deksel, getuigen hier en daar nog in het veld van de oude grotten in de ondergrond. Ook waren er verschillende andere ingangen in Vechmaal waarvan er enkele zijn ingestort of dichtgemaakt. Zo vindt men in dit deel van Vechmaal gangen genoeg onder de grond tot in de gemeenten Zichen-Zussen-Bolder, Valmeer, Kanne en andere...

We wandelen verder en komen zo aan het kasteel van Horne dat vroeger in het bezit was van de Tongerse Familie Bosch, wiens wapenschild nog steeds boven de ingangspoort van de kasteelhoeve prijkt. Het Kasteel van Horne werd reeds herhaaldelijk gerestaureerd, en is nu in het bezit van de kunstfamilie Gerbrand-Van Tijn.

De bijhorende hoeve dateert van 1743 en werd gebouwd door de familie Bosch. In dit witgekalkt complex werden in 1967 opnamen gemaakt van de film van Harry Kümel, "Monsieur Hawarden",naar een boek van Filip de Pillecijn. Vroeger bevond er zich nog de Kasino, een verdwenen huisje in de speciale Engelse stijl dat dienst deed als jachtwachtershuis, waar ook de seizoenarbeiders voor de bietenoogst logeerden. Het bijhorend bosje wordt Bosquet genoemd. Nog even en we zijn terug aan ons vertrek. Een mooie controlewandeling

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Greenspot Heks

HERFSTTOCHT.

WC BLASUIS.

CADIER EN KEER. NL.

Cadier en Keer is een Zuid-Limburgs dorp, niet ver ten oosten van Maastricht gelegen. Oorspronkelijk waren er twee aparte plaatsen; enerzijds Cadier, dat een zelfstandige gemeente was, en anderzijds Keer, dat met Heer de gemeente Heer en Keer vormde. Nadat deze plaatsen volledig tegen elkaar aan waren gegroeid, ontstond in het jaar 1828 de nieuwe gemeente Cadier en Keer, die tevens het afzonderlijke gehucht Sint Antoniusbank omvatte.

In het landelijk gebied van Cadier & Keer aan de entree van het Heuvelland, tussen Maasdal en Mergelland, met een riant panorama op Maastricht en het traditionele Heuvelland van Berg en Terblijt en Bemelen ligt het gebied Backerbosch, Het wordt omsloten door oude bossen, glooiende landerijen en twee wijngaarden. Het terrein biedt plaats aan het klooster van de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën (S.M.A.), een kruiswegtuin. Wij vertrekken met de wandeling in het Keerhoes. Het Keerhoes is het voormalig gemeentehuis, school en schoolmeester woning. Opgetrokken uit mergel en enkele jaren geleden gerestaureerd. Tegenwoordig gemeenschapshuis. Van hier uit wandelen we naar Huize Sint Joseph een stichting Jeugdzorg. Maar hier ook de Groeve St Jozeph. Het gebied bij St. Joseph in Cadier en Keer heeft drie groeven, de Scharnderberg, De Nieuwe groeve St. Joseph en de Heerderberg. Alle drie de groeven zijn bij de stichting in beheer. Het is een mooi stukje erfgoed en mooi om te bezoeken. De kalksteengroeve werd in 1911 gebruik om stenen te kapen om het St Joseph huis te bouwen, gedurende de Tweede Wereldoorlog diende ze als schuilkelders. Er is ook een Mariagrot in ondergebracht.

We wandelen verder en komen in het Savelbos. Het Savelsbos is een relatief smalle bosstrook op de rand van het Maasterras, tussen het plateau van Margraten in het oosten en het terrassenlandschap van de Maasvallei in het westen. De helling wordt overal doorsneden door grubben: laagten die uitgeslepen zijn door het regen- en smeltwater dat van het plateau afstroomt, met veelal een bijzonder microklimaat. Het bos kent zeer steile, vaak eroderende hellingen en veel trappenpaden. Het bos is onderverdeeld in het Eijsderbos, het Rijkholterbos, de Riesenberg en het eigenlijke Savelsbos. De grubben staan meestal droog en bieden plaats aan bijzondere planten. Binnenin en aan de randen van het bosgebied liggen enkele hoogstamboomgaarden en graslanden met daarin kleine delen kalkgrasland en heischraal grasland. De kalkgraslanden liggen vaak op de steile hellingen van plateauranden. Ook zijn er onderaardse groeven aanwezig.

In 1881 ontdekte Marcel de Puydt, een Belgisch archeoloog, in het Savelsbos de eerste sporen van prehistorische vuursteenmijnbouw. Hij trof een groot aantal gebruiksvoorwerpen aan. De mijnen bestaan uit honderden schachten met galerijen, waar de mensen zo'n 5500 jaar geleden vuurstenen uit haalden om werktuigen (o.a. bijlen en hakken) van te maken. Merkwaardig is dat overal in de omgeving grote hoeveelheden vuursteenscherven te vinden zijn, die vaak afkomstig zijn van prehistorische productie van stenen bijlen en dergelijke. Tot in de 19e eeuw werden vuurstenen ook gebruikt om vuur mee te maken met hulp van een tonteldas. In mindere mate werd er destijds ook vuursteen gewonnen voor de bouw. Het gebruik van vuursteen bleef in deze omgeving echter nogal beperkt vergeleken met bijvoorbeeld de Voerstreek. Ook werd er vroeger kalksteen of mergel gewonnen om land en weiden te bemesten. De mergel komt op sommige plekken aan de oppervlakte en daar zijn ingangen de berg (mergelgroeve) in. Door het hele bos verspreid bevinden zich deze mergelgroeven. Na de Tweede Wereldoorlog stopte deze cultuur. Soms worden nog wel champignons geteeld in de grotten. Veel van die ondergrondse gangen staan nu op instorten. Bekende namen zijn: de Dolekamers, de Hel, de Beuk, het Varkensgat, Het Wijnkeldertje en het Mergelgat. In de grotten, waar een constante temperatuur van 10 graden Celsius heerst, overwinteren vleermuizen. Het zijn bijzondere plekken die we ontdekken.

We wandelen een eindje verder en komen aan Huize de Beuk is een oude boswachterswoning nabij Gronsveld die al in 1848 werd gebouwd. Het pand is opgetrokken uit kalksteen en werd gebouwd in opdracht van de Belgische familie Martens uit Leuven. De naam van het pand is afkomstig van de eerste bewoners, de familie Beuken. Tussen 1848 en 1938 werd het pand door drie generaties Beuken als bos- of veldwachter bewoond. Vanaf de hooggelegen woning konden ze de omgeving goed in de gaten houden. Drinkwater werd gehaald in de waterput aan de voet van de steile Wijngaardsberg die in 1847 was aangelegd door Andreas Beuken, de eerste bewoner van het pand. In 1870 werd het pand verkocht aan de Maastrichtse familie Schreinemacher, maar de Beukens bleven er wonen. In 1955 vertrok de familie Aarts, de laatste bewoner. In 1959 kwam het gebouw in bezit van Staatsbosbeheer die het gebruikte als weekendverblijf voor personeel

In 1961 werd een betonnen waterput met filter aangelegd. In de loop van de jaren 1970 verviel het huis steeds verder en toen het in de jaren 1980 dreigde gesloopt te werden, kwam er toch nog een redding. In 1989 werd Huize de Beuk gerestaureerd door de Heemkundestichting Grueles en leden van de Wildbeheereenheid Savelsbos. De heuvel waarop Huize de Beuk staat heet de Wijngaardsberg. Hier werd nog tot in de tweede helft van de 18e eeuw wijn verbouwd. Op andere plekken verdween deze al eerder door enkele strenge winters aan het eind van de 17e en begin van de 18e eeuw. De gangen in de kalksteen zijn de restanten van de kalksteenwinning die al vanaf 1500 werd gewonnen ten behoeve van de woningbouw. Ook de Utrechtse Dom werd al rond 1500 gebouwd van “Gronsveltsteen”. De winning werd echter bemoeilijkt door de slechte kwaliteit van het gesteente en de aanwezigheid van veel vuursteen in het gesteente. Nadat de kalksteen gewonnen was, werden de gangen nog een tijdlang gebruikt voor de kweek van champignons. Dit eindigde echter ook in 1963. Daarna werden de groeven afgesloten ten behoeve van de rust van de overwinterende vleermuizen.

We wandelen nog een eind door het prachtige bos en langs de velden om dan weer terug te komen aan het Keerhoes waar een mooie en interessante wandeling eindigt.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Cadier en Keer

37E MARCHE INT. DU PLATEAU.

LES PIQUANTS.

HERVE.

We bevinden ons in het oosten van België, op een groen plateau dat begrensd wordt door de Duitse en Nederlandse grenzen aan de ene kant en door de Maas en de Vesder aan de andere kant. Het Land van Herve is gekenmerkt door groene weiden afgezoomd met hagen. De hagen zijn stilaan uit het landschap aan het verdwijnen maar hadden de bedoeling dat het vee zich hierachter kon verschuilen tegen het gure weer. Je zal ook merken dat er heel wat boomgaarden zijn. Meteen weet je al waarom Hervekaas, mousserende cider, peren- en appelstroop de streekspecialiteiten zijn.

In het bijzondere landschap van Herve vind je ook een paar bezienswaardigheden die zeker een ommetje waard zijn, maar bovenal kom je naar deze regio voor de prachtige wandelingen die je er kan maken. Het zijn vooral de landschappen die we toch wel uitzonderlijk mogen noemen. Het Land van Herve is immers befaamd voor zijn wallenlandschappen, zoals de Normandische ‘bocages’, maar dan in een Belgische versie. Weiden en aanplantingen met fruitbomen, afgezet met hagen, vormen het aantrekkelijke decor van een frisgroene streek met zachte heuvels en valleien. Tal van paadjes die in de tijd van toen de boerderijen met elkaar verbonden, vormen nu een verstild paradijs voor ons wandelaars. In het Land van Herve mag men uitpakken met drie ‘lijsttrekkers’. De alom gekende ‘Herve’ is de enige Belgische kaas met een beschermde herkomstbenaming (AOP). Het is een zachte kaas met gewassen korst en met een zeer specifieke geur. Hij wordt gemaakt van rauwe of gepasteuriseerde koemelk, volgens een oud procédé. Soms wordt hij gegeten met stroop en dat brengt ons meteen bij het tweede uithangbord van de streek: appel- en perenstroop. Deze stroop wordt al sinds de 17e eeuw gemaakt door de boeren in het Land van Herve. Ze gebruikten daarvoor hun eigen boomgaarden. Bedoeling was om het hele jaar fruit te kunnen eten. Aan deze ambachtelijk bereide stroop wordt geen zoetstof toegevoegd, omdat het fruit al voldoende suikers bevat. De stroop kan probleemloos tien jaar bewaard worden en wordt gebruikt bij verschillende culinaire toepassingen. Hekkensluiter van de kopgroep is de cider, wat niet zo onlogisch is in het licht van de fruitbomenteelt.

We wandelen verder en gaan dan richting Jose. Jose een klein dorpje met een kerk een paar huizen, eentje is wel bijzonder te zien aan het wapenschild boven de ingang anno 1742. Wij wandelen verder en genieten van de prachtige zichten over het landschap. Zo komen we in Soumagne. Weer het prachtige landschap speelt hier een hoofdrol. Wat verder komen we aan “Charbonnage des Xhawirs” Een lange traditie van kolenwinnen in Jose kwam een einde in 1969 door de sluiting van de kolenmijn Xhawirs. Het gebruik van kolen van Xhawirs en Jose begon in de late zestiende de baronnen van Woelmont, de heren van Soiron zijn de eerste mijneigenaars. De steenkool werd aan de oppervlakte gebracht met hulp van een lier en kabels getrokken door paarden, de mijn werd verlicht door kaarsen en de galerijen werden ondersteunt door hout. De steenkool erd verkocht in de omliggende dorpen. Vanaf 1937 werd de NV Herve Wergifosse de concessiehouder. In 1926 word de mijn eigendom van Coal Werister die de exploratie overneemt. In 1960 werkten er nog 700 mijnwerkers in de mijnbouw. De mijnbouw zal eindigen in 1969. Vandaag is er niet veel meer te zien van de mijn buiten een deel van de terril en enkel gebouwen die nu een nadere gebruik hebben.

Wij wandelen weer verder en komen langs de hoeve Jose nu een restaurant en dan komen we aan de oude spoorweglijn. Koninginnestuk is de verharde bedding van een vroegere spoorlijn die als het ware de ruggengraat vormt van het land van Herve. De zogenaamde ‘Lijn 38’ (LA LIGNE 38 (HERVE)) is 40 km lang en verbindt Hombourg met Chênée. En als het op treinlandschappen aankomt, heeft de streek nog iets bijzonders in petto. Deze oude spoorlijn, die in 1957 definitief voor het treinverkeer werd afgesloten, vormt nu een opmerkelijk wandelparcours in het Land van Herve.

We komen aan de station van Herve en wat verder zijn we terug in het centrum van Herve waar onze wandeling eindigt.
 
LIJN 38

Vandaag is de oude spoorlijn 38 exclusief voorbehouden voor wandelaars, joggers, ruiters en mountainbikers. De bedding behield haar oorspronkelijke sintelbekleding, die soepel aanvoelt voor schoenen en hoeven. Wanneer u het Land van Herve van noord naar zuid doorkruist, ontdekt u een streek met een grote verscheidenheid aan landschappen, een gulle plantengroei en oude gebouwen die getuigen van het verleden.

Met als vertrekpunt het oude station van Herve, dat werd omgetoverd in VVV-kantoor en eetcafé, brengt Lijn 38 u naar Thimister en Clermont-sur-Berwinne, een van de mooiste dorpen van Wallonië. Wanneer u Lijn 38 verder volgt, passeert u het zogenaamde 'Blockhaus' vooraleer u Froidthier bereikt. Daar gaat u over de prachtig gerestaureerde brug van 'Chaumont', die in haar vroegere staat werd hersteld. Lijn 38 stopt hier nog niet en u kunt de wandeling verder zetten naar Aubel, waar u bij het voormalige station een locomotief ontdekt. Na Aubel zet Lijn 38 koers naar het oude plattelandsstation van Hombourg. U zult er tal van oude rijtuigen en locomotieven aantreffen. Het spoorgedeelte Montzen - Hombourg werd in 1999 door een privé-persoon heraangelegd. Hij is tevens eigenaar van het station van Hombourg. Soms stopt daar een toeristische trein. Ten slotte brengt het traject Hombourg - Plombières u naar het station van Plombières en het oude mijnterrein.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Herve

Zeer mooi zeker kijken tot einde

MARCHE PROVINCIALE.

COMITE PROVINCIAL DE LIEGE.

LIEGE.

Als grootste toeristische stad van Wallonië bezit Luik talloze te ontdekken rijkdommen. De Maas die de stad van zuid naar noord doorkruist, de steile, beboste heuvels die haar omringen en haar opvallende reliëf die veel originele perspectieven opleveren, en haar typische wijken verlenen de stad Luik bijzonder veel charme.

Wij vertrekken met de wandeling aan het Park Astrid aan de Quai de Wallonie. Bij de samenvloeiing van Maas en Albertkanaal, staat een reuze groot monument voor koning Albert I. Wij wandelen langs het water wat een prachtig zicht de blauwe lucht, de gouden bladeren, het water met zijn weerspiegeling. Dat we in de industriële streek zitten kun je zien aan de terriels rond de stad. Wij wandelen in Coronmeuse een deel van de stad Luik met mooie huizen en dan wandelen we langs het golfterrein in Rue du Baron met een prachtig clubhuis. We wandelen langs het domein en hebben prachtige zichten over de omgeving. We komen zo aan een van de vele industriële erfgoed sites.

We komen aan de vroegere “mijnsite du Baneux” de mijnschachten “Grand Bacnure” en Petite Bacnure” van de gebouwen zijn niet veel meer over maar toch kun je zien dat hier een mijn geweest is. De mijnschachten zijn afgedekt, maar er zijn toch paaltjes geplaats waar de mijnschachten geweest zijn. BN1 433 meter diep. En BN2 533 meter diep. Wij wandelen over het domein en kunnen de infoborden aflezen.

We komen zo aan de “coteaux – flanken” Grenzend aan het historische hart van Luik strekken de Coteaux de la Citadelle zich uit over een oppervlakte van 86 ha, de zuiderse flanken van één van de steilste hellingen langs de alluviale Maasvlakte. De Coteaux de la Citadelle omvatten vele getuigenissen van het historische stadsbeeld met meer dan 60 geklasseerde monumenten en 5 beschermde sites. Al sinds de XIII-de eeuw door stadsmuren omringd, heeft de heuvelflank steeds deel uitgemaakt van de stad.

We ontdekken er spectaculaire sites, zoals de beroemde trappen van de Montagne de Bueren of de panorama’s vanaf de boulevards van de Citadel. Een wandeling langs de Coteaux is ook een gelegenheid voor niet alledaagse ontmoetingen en andere, meer persoonlijke ervaringen. Tot de uiterste hoeken van de stad doordringen, achter de gevelrijen een wirwar van binnenkoertjes, trappen en steegjes doorkruisen om uiteindelijk het licht en de rust van de terrasjes te bereiken, met aan onze voeten de stille daken en torens van de stad. Een bevoorrechte plek voor de bezoeker op zoek naar kalmte en groene plekjes, midden in de stad.

Hier hebben we een prachtig zicht op de stad en de Maas. De Citadel waar we even wat op rondwandelen. Met een prachtig zicht op de Maas. Ook de collegiale kerk van St. Bartholomeus, in het historische hart, Hors-Château kun je vanop deze helling goed zien. We wandelen nu vanop de citadel verder en komen zo weer terug op ons vertrekpunt. Een mooie en aangename wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van CP Luik

A L’ECOUTE DU BRAME DU CERF.

LES BOURLINGUEURS DU SUD.

HABAY-HOUDEMONT.


De gemeente Habay ligt in het grensgebied tussen de Ardennen, het Land van Aarlen en het Land van Gaume, hemelsbreed 15 km ten noordwesten van Aarlen.

De fraaiste delen van de valleitjes van de Anlier en de Rulles en een groot deel van het woud van Anlier liggen op het grondgebied van Habay. Habay is een schilderachtig Ardens dorpje op 48 meter hoogte. Het ligt vlakbij één van de grootste beboste zones van België (7000 ha). Het dorp heeft een typisch landelijk uitzicht bewaard. Het is geen toeval dat de industriëlen in de 17de eeuw belangstelling toonden voor de Rulles-vallei. Twee voorname factoren speelden hierbij een rol: het water en het woud. De Rulles met haar snelle loop, en op bepaalde plaatsen haar breed dal, was de uitgelezen plaats om er werkplaatsen op te richten gedreven met de hydraulische kracht. De naastgelegen wouden gingen op hun beurt het hout leveren, die omgevormd tot houtskool, brandstof konden leveren voor de ijzerindustrie. Vijf fabrieken werden opgericht in korte tijd op slechts kilometers van elkaar en vormden zo een soort industriële pool die meer dan twee eeuwen floreerden en de oorzaak waren tot de bloei van de twee Habay’s en het hele dal. Deze uitzonderlijke sites vormen tegenwoordig een waardevol natuurlijk kader.

Hun uitzicht doet ons soms vergeten welke belangrijke omvorming deze landschappen ondergaan hebben, om onder mensenhand de Rullesloop te bemeesteren. Het andere dorp dat tot de gemeente Habay behoort is Rulles. In Rulles vindt men 4 loopbruggen en 14 bruggen. Twee van die bruggen werden in 1940 verwoest en tijdens de ontploffing ervan stierf een Belgische militaire P. Coller. In het noorden wordt het dorp omringd door het bos van Rulles en de dorpen van Thibessart en Anlier. In het oosten ligt Houdemont, in het westen Marbehan en Villers-sur-Semois in het zuiden. Verscheidene rivieren lopen door deze streek waarvan de Rulles de belangrijkste is. De Rulles, met zijn zijrivieren mondt uit in de Semois. Het dorp ligt op een hoogte van 350 meter tot 424 meter. Het is een prachtige streek om te wandelen.

We wandelen het dorp uit langs het station en zo de velden en de natuur binnen. De natuur is hier prachtig en vandaag hebben we geluk wij maken de trek van kraanvogels mee. Duizende vogels trekken over de streek. Gewoon nooit meegemaakt zoveel groepen die overvliegen en dan het geluid dat ze maken, gewoon prachtig om mee te maken. Wij nemen al onze tijd om dit spektakel te bewonderen.

We wandelen wat verder en komen in Malpierre wat een prachtige zichten hebben we hier over d estreek we zijn hier op 350meter hoogte. Wij wandelen verder en komen zo in Mortinsart. Een klein dorpje maar met prachtige grote boerderijen. We wandelen weer verder en genieten van het schouwspel als er weer een groep kraanvogels overkomt, wat verder komen we terug in ons vertrekdorp.

Een heel mooie en aangename wandeling hebben we hier gehad, komen zeker nog eens terug om te genieten van deze prachtige streek.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Habay-Houdemont

39E MARCHE D’HIVER.

WALLONIA – NAMUR. CLUB DE MARCHE.

WEPION.

Wépion is de Waalse hoofdstad van de aardbei. In het dorpje is zelfs een museum te vinden dat is gewijd aan deze vrucht en in het eerste weekend van september wordt in het dorp het feest van de aardbei gevierd.

Wépion is gelegen aan de Maas en langs de oever van de rivier kunt u een vijf kilometer lang jaagpad bewandelen. In de omgeving van het dorp is een ruïne van een klooster uit de 17de eeuw te vinden, de Marlagne. Lodewijk XIV verbleef hier tijdens het beleg van Namen. Tijdens de Franse Revolutie werd het karmelietessenklooster verwoest. In de omgeving van Wépion kunt u heerlijk wandelen. We wandelen verder en komen zo aan het Chateau Le Moutier. Dit landelijk domein werd in 1890 opgericht en begin 1900 gerestaureerd. Het bevindt zich op de heuvels boven Wépion en biedt een uitzonderlijk uitzicht op de Maasvallei. In 1908 wordt het domein door een Brusselaar, Aurélien Bayot, overgekocht. Hij wil het landelijk domein ombouwen tot een kasteel en met de mooiste residenties uit de vallei wedijveren. Aangezien zijn moeder uit Auvergne afkomstig is, vindt hij voor de inrichting van het domein, zijn inspiratie in de Franse stijl. Vandaag is het een hotel met een prachtig park.

We wandelen langs het kasteelpark en dan wandelen we het dal binnen. Prachtige zichten over het mooie landschap. We wandelen verder en komen zo terug aan de Maas. Tegenover ons ligt Dave - soms Dave-sur-Meuse genoemd - en geldt als een van de meest schilderachtige plaatsjes aan de Maas. Maar vooral het Kasteel Dave is bijzonder gelegen.

Het bestaat uit een aantal van de oudste gebouwen aan de zijde van de spoorlijn Namen-Dinant, en het 18de-eeuwse kasteel direct aan de Maas. Het is omringd door een park van 7 ha in Engelse stijl, met een aantal zeldzame boomsoorten. De grote bossen aan de westelijke kant van de spoorweg behoren tot het domein en worden om hun hout geëxploiteerd.

Domein en kasteel zijn niet publiek toegankelijk. Wij hebben er wel een prachtig zicht op van deze zijde van de Maas. Nu wandelen we Wepion binnen langs het Museum van de Aardbei. Spijtig dat het niet open is, nog even en we zijn terug aan ons vertrek.

Een mooie en aangename wandeling met het bijzonder mooie Dave.
 
Als we naar huis rijden passeren we Malonne. Hier bevind zich de oude abdij Malonne. De abdijgebouwen zijn prachtig, spijtig dat de koer vol staat met auto’s.

De abdij van Malonne werd gesticht rond 651 door Sint-Bertuinus (Frans: Saint-Berthuin), een angelsaksische monnik. De Benedictijner monnik stierf in Malonne in 698. In de 9e eeuw werd een tweede kerk gebouwd en in 1193 vond de inwijding van een derde, Romaanse kerk plaats. De monniken kozen de regel van Sint-Augustinus in 1147. In 1841 werden de abdijgebouwen overgenomen door de Broeders van de Christelijke Scholen. Vandaag zijn de abdijgebouwen getransformeerd tot het complex schoolgebouwen dat bekend staat als Saint-Berthuin. In de voormalige abdijkerk, daterend uit de 18e eeuw, wordt het reliekschrijn van Saint-Berthuin bewaard. De kerk fungeert nu als parochiekerk. Er zijn schilderingen op Córdoba-leder te bezichtigen. Sinds de stichting van de abdij nam ook de traditie van het brouwen van abdijbier een aanvang. Het wordt gebrouwen als blond of bruin bier in de varianten Bière de Malonne of Gribousine Malonne.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Wepion

GEWOON PRACHTIG

9E MARCHE DES PETITS GRIS.


LA CARACOLE ANDENNAISE.


ANDENNE.
 
Andenne is een prachtig stadje aan de Maas. De stad telt ruim 24.000 inwoners en ligt op een hoogte van 110 meter.

De gemeente Andenne ligt aan weerszijden van de rivier de Maas, de stad Andenne bevindt zich aan de zuidoever. Ten zuiden van de Maas begint ook de streek van de Condroz. De Maas slingert zich als een zilver lint door het landschap. Wij vertrekken met de wandeling aan de Maas.

Al vlug komen we in de natuur, mooi zichten over het landschap, de herfstkleuren geven alles nog een mooier uitzicht. We wandelen langs prachtige landwegen en paadjes. Als we de vallei uitwandelen en omhoogklimmen zijn de zichten adembenemend. Ook de typische huizen en boerderijen uit de Ardennen zijn bijzonder mooi. Het is een beleving om van al dat moois te genieten. Als we boven op de vallei zijn krijgen we een prachtig zicht op de Maas.

Nog wat verder wandelen door het prachtig landschap met mooie zichten en dan dalen we af naar de oevers van de Maas. Nu wandelen we het stadje Andenne binnen en gaan langs de straten met mooie oude huizen. Soms zijn de detail bijzonder mooi, zoals het ijzeren hek met bloemen op. Dan komen we weer aan de oever van de Maas. Nog even langs het water en dan komen we terug aan ons vertrekpunt. Een mooie en aangename wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Andenne

HERFSTWANDELTOCHT.

WANDELVRIENDEN RANSDAAL.

RANSDAAL. NL.

Ransdaal is een kerkdorp, gelegen in het Ransdalerveld in de gemeente Voerendaal, Limburgs Nederland. In 1932 werd de kerk gebouwd, welke opgebouwd is uit Kunradersteen. De architect was Frits Peutz. Deze kerk is gewijd aan de heilige Theresia, de stijl is neogotiek en modern. De toren is erg on-Limburgs, met een zadeldak.

In Ransdaal bevinden zich een aantal originele boeren hoeven. Onze wandeling laat ons vandaag verschillende van deze schitterende hoeves zien. Ook gebouwen die opgetrokken zijn in Kunradersteen.
 
Kunrader Kalksteen is harder dan het meeste krijtgesteente, omdat het zand bevat. Het is in het verleden veel gebruikt als bouwmateriaal. Kunrader Kalksteen is gebruikt in vele boerderijen, kastelen en kerkgebouwen. De kalksteen werd al voor de komst van de Romeinen gebruikt voor het bemesten (bemergelen) van akkers en weilanden. Later werd het gebrand en gebruikt als metsel- en pleisterkalk. De aanwezige hardere stenen werden gebruikt als bouwstenen. Tegenwoordig wordt Kunrader Kalksteen bijna uitsluitend bij de restauratie van oude bouwwerken gebruikt, die er oorspronkelijk uit zijn opgetrokken.

We wandelen Ransdaal uit langs een prachtige weg waar we van de herfstkleuren kunnen genieten. We komen ook verschillende soorten paddenstoelen tegen. Wij worden ook getrakteerd op bijzonder mooie vergezichten over het Limburgs landschap. We wandelen naar Ubachsberg. De verklaring van de naam is vrij eenvoudig; de berg of heuvel bij Ubach. Het eerste deel van de oudste vermelding (Ubac) wordt ook wel in verband gebracht met "ouw" of "ooi", hetgeen nat weiland of waterland betekent. Ubachsberg is ook de thuishaven van Wijngoed Fromberg. Dit wijngoed vervaardigt zijn eigen wijn, de Fromberger, evenals een zevental andere wijnen. De wijngaarden liggen bij het gehucht Fromberg. Even ten westen van Colmont is een buurtschap van Ubachsberg.

Colmont telt een 30 huizen en boerderijen. Een aantal van deze huizen zijn opgetrokken uit Kunradersteen. Aan een T-splitsing staat een bidkapel, opgetrokken in kunradersteen. Ze is in 1946 gebouwd uit dankbaarheid dat het gehucht geweldloos bevrijd werd in de Tweede Wereldoorlog. De kapel is gewijd aan de heilige Cornelius. De buurtschap ligt in het overgangsgebied tussen de Duitse Eifel en de Belgische Ardennen. De omgeving is ook rijk aan natuurgebieden zoals de Vrouwenheide, de Kunderberg en de Putberg. Hier liggen ook resten van kalkovens.

We wandelen weer veder en keren terug richting Ransdaal met weer verschillende stukken prachtige natuur, mooie vergezichten over het landschap. Zo komen we terug in Ransdaal voorbij de kerk en zo terug aan de vertrekzaal. Een mooie en aangename wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Ransdaal

36E MARCHE INT. DU HOUX. 

LES ROTEUS DI HOUSSAIE BEYNE-HEUSAY.
 
BEYNE-HEUSAY.
 
Beyne-Heusay ligt aan de industriële rand van Luik. Tijdens het Ancien Regime woonden en werkten hier talrijke ‘spijkersmakers’. Ze leverden hun spijkers en klinknagels aan Luikse kooplui, die ze naar de toenmalige Verenigde Provinciën.

In de 19de eeuw werd de mijnactiviteit intenser, en op het grondgebied van de gemeente ontstonden verscheidene kolenmijnen. Van enkele mijnen zijn de resten vandaag de dag nog te zien. We vertrekken met de wandeling in het centrum langs het stadhuis en dan de natuur in. Prachtig met al de herfstkleuren wat verder komen we aan het Chateau de Neufcour.

Het kasteel is een groot gebouw in renaissance stijl is meer dan 4 eeuwen oud. De buitenmuren zijn meer dan 1 meter dik, de grachten die geheel rond het kasteel liepen zijn na een brand in 1790 opgevuld. Zijn huidige uitzicht dateert van uit 1661-1663. Authentieke documenten verstrekken informatie dat mijnheer Chevalier Walther Lambert - Emmanuel de Neufcour, heer van "Petit-Beine", hier leefde in 1670. Mijnheer de Ecuyer Nicolas van Grady van Neufcour volgde hem op in 1678. In 1754 was de heerlijkheid van "Petit-Beine" door de prins-bisschop afgestaan aan baron van Sbenbier. Sinds 1915, het kasteel (Park, boerderijen) behoort tot de kolenmijnen van Wérister , die vervolgens de zeer vervallen gebouwen met behoud van de oude stijl van deze gebouwen heeft gerenoveerd. Dus, mijnheer Noël Dessard en zijn familie bezit het kasteel tot aan zijn dood, 11 maart 1982 in haar 100ste jaar. Het kasteel werd vervolgens verkocht en kocht in juli 1986 door de heer Philippe RALET. Het kasteel van Neufcour herbergt momenteel de ambassadeur van Zuid-Korea. Het is een indrukwekkend gebouw, uitgestrekte landerijen en gebouwen. Prachtig om te zien.

Wij wandelen verder en komen langs een prachtig bos met wat overblijfsel van een kolenmijn. Wij wandelen door een mooie vallei met heel mooie herfstkleuren, bijzonder mooi. We wandelen verder en komen zo aan in Vaux-sous-Chevremont. Aan het gemeentehuis is de controlepost. Na de rust wandelen we de oude spoorweg op en komen zo aan de “Site du Basse-Ransy Nord”.

De terril Basse-Ransy ligt op het grondgebied van twee gemeenten, Chaudfontaine en Luik, en is een van de kleinste Luikse terrils: amper een halve hectare groot. Ondanks die beperkte oppervlakte gedijen hier tal van zeldzame soorten, waarvan sommige op geen enkele andere locatie in het Pays des Terrils werden waargenomen. Dat is bijvoorbeeld het geval voor de veldkrekel die in kolonies leeft in bijzondere biotopen, zoals plekjes aan de rand van de weg of droge graslanden. De zwart glanzende veldkrekel is de terril Basse-Ransy gaan koloniseren vanaf de RAVeL-route (lijn 38) die er net langs loopt. De mijn werd tussen 1827 en 1931 ontgonnen, veel zichtbare sporen zijn niet meer aanwezig behalve een betonnen put op de helling. De plek is wel goed aangeven met info borden.

We blijven op RAVel 38 verder wandelen en genieten van de mooie herfstkleuren. Weer verder komen we terug in het bos van Beyne met de ruïne van de burg. Nog wat verder en we beëindigen een mooie wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen:

Van Beyne-heusay

HERFSTTOCHT.

WC. AVIAT SINT-TRUIDEN.

GELINDEN.

Gelinden is een tamelijk heuvelachtige gemeente, die haar hoeven en welvaart aan de vroegere rechtsmacht te danken heeft over de omliggende dorpen. De classicistische Sint-Quintinuskerk uit 1791 heeft een recentere toren uit 1873 en een mooie zestiende eeuwse kerkschat. Spijtig dat de kerk meestal gesloten is en niet te bezoeken.

Wij wandelen vanuit Gelinden door de velden en langs boomgaarden naar Engelmashoven. Hier komen we op het parkoers van de wandeling van het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren, Verborgen Moois. De streek rond Gelinden is wereldwijd vermaard voor Mergel. Maar vooral voor de gevonden fossielen.

Hier wat uitleg: De kalkmergel van Gelinden is ongeveer 58 miljoen jaar geleden afgezet in een estuarium. In het rustige water vermengde zout zeewater zich met zoet rivierwater. Deze omstandigheden waren ideaal voor het fossiliseren van zee- en landplanten. Vouwen en andere beschadigingen wijzen erop dat de bladeren door rivieren uit het binnenland zijn aangevoerd. Er zijn 59 soorten gevonden, die tot 20 families behoren. Vergelijking van de fossiele bladeren met huidige planten, maakt het mogelijk om het landschap en de flora te reconstrueren. Het gebied langs de bovenstroom van de rivier bestond uit weelderig bos, waarin tweezaadlobbigen domineerden. De bladeren van deze bomen waren leerachtig en bleven altijd groen. In het bos stonden ook bomen met fijne blaadjes, die hun bladeren verliezen. Er heerste een tropisch tot gematigd klimaat. Het was niet bijzonder heet, maar mild en vochtig, wat gunstig was voor soorten en planten die langs de waterkant groeiden en van schaduw hielden. Het landschap moet bergachtig geweest zijn, aangezien typische laaglandsoorten ontbreken. Volgens wetenschappers lijkt de vegetatie nog het meest op de plantenwereld van de bergen van Japan en Indonesië. De 'Gelinden Flora' vormt een mengeling van bergsoorten en soorten uit een subtropisch klimaat. Ze zijn typisch voor de zogenaamde 'Gelindenregio'.
 
De wandeling brengt ons naar de mergelwand en dan verder langs de weg naar de volgende mergelwand. Het is toch bijzonder dat zoveel fossielen bewaard zijn in deze mergel.

We wandelen verder en komen in Groot Gelmen. Deze ligt in de vallei van de Herk, we komen aan “De Zwaan” tegenover de Sint-Martinus kerk, de neo-romaanse kruiskerk uit 1880. De Zwaan is wellicht de oudste herberg in de provincie. Ook een bijzonder Kasteel ligt hier wat verder namelijk Kasteel de Motte. Nu wandelen we even op het wandelpad “Katarakt” langs de oude kersenweide. Spijtig alle kersenbomen zijn geveld, het was zo een mooie boomgaard nu een is het een groene kale vlakte. We wandelen verder door de velden en weilanden, hier is het wel heuvelachtig.

Achter ons verdwijnt Groot Gelmen en wij wandelen verder. We komen zo weer in Engelmanshoven-dorp. En dalen nu af. We wandelen verder en komen zo terug in Gelinden. Een mooie en aangename wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen:

Van Gelinden

MARCHE DU VAL DE L’OURTHE.

BOTT-IN D’ESNEUX.

ESNEUX.

Esneux ligt in een dal, waar het riviertje de Ourthe doorheen slingert. De gemeente strekt zich uit langsheen de Ourthe, die de ruggengraat van haar grondgebied zou kunnen worden genoemd.

Stroomafwaarts vormt de rivier een grote meander van 6km, die een schiereiland omsluit waarop zich het bekoorlijke gehucht Ham bevindt. Esneux heeft verschillende monumenten en historische gebouwen bewaard, evenals talrijke huizen gebouwd met de steen en in de typische stijl van de streek. Esneux telt nog verschillende adellijke woningen, zoals het chateau de la Tour, kasteel De Fly en andere. Op onze tocht langs de rivier en langs de velden en bossen kom je bijzondere natuurformaties tegen zoals “la Roche aux Faucons” letterlijk “Valkenrots”

Bovenop een heuvel aan de rand van de Waalse buurgemeente van Tilff torent een monumentaal kasteel parmantig boven de omgeving uit: Château Le Fy, dé plaatselijke trots. Dit kasteel werd in 1904-1905 opgetrokken voor Edouard Van Parys (dat was een afstammeling van P.P. Rubens!), schoonzoon van Ernest Solvay. De plannen werden getekend door Paul Saintenoy in eclectische stijl. We wandelen Esneux uit en komen aan “Le grande site de la Bouck de L’Ourthe” dit is werkelijk een prachtig stuk van de wandeling we komen aan de oude kalkoven en wandelen dan verder door het dal van de Ourthe. Het dorpje Ham komt in zicht na een aantal velden en de boompartij van Beaumont. Wat als eerste opvalt, zijn de grijze gevels en daken. Het hele architecturale geheel staat sinds 1991 op de monumentenlijst en strekt zich richting zuiden uit. De woningen hebben min of meer allemaal dezelfde stijl, en zijn met zeer veel smaak gerestaureerd. Om een mooi uitzicht te hebben, gaan we voorbij de enige nog overgebleven grote boerderij en tot aan de top van de heuvel van Ham. Hiervandaan is het uitzicht over de Valkenrots adembenemend (200m hoog). Deze rots steekt 120m boven de rivier uit.

Ham is een écht rustgevende plek, deze Bocht van de Ourthe. Hier komen aan “Site classe de beaumont” een prachtige plek met waardevolle gebouwen. We wandelen nu werkelijk in de bocht van de Ourthe. Gewoon prachtig uitzichten de hoge rotsen verdienen hun naam “Valkenrots” spijtig dat deze mooie vogels verdwenen zijn. we komen nu aan de Ourthe en in Méry. Dit Ourthedorp ligt tussen de grotere centra Tilff en Esneux. Tot de fusies van 1977 behoorde Méry trouwens tot Tilff, daarna werd het een deel van de gemeente Esneux. Ook in Méry zijn tijdens het interbellum heel wat landelijke villa’s gebouwd in Méry-sur-Ourthe. We wandelen een stukje langs de 'Quai des pecheurs' is wel leuk. De bewoners van de 18de eeuwse kalkstenen huizen langs de Ourthekade waren tot begin 20ste eeuw sterk verbonden met de bedrijvigheid rond het Ourthewater. Dit deel van de Ourthe werd immers vroeger bevaren met platboten die goederen en mensen aanvoerden. Er waren vroeger ook 'barques' die voor overzetten zorgden. Het was in Méry dat de laatste 'barque' op de Ourthe in 1978 uit de vaart werd genomen. Hij staat nu opgesteld bij de rotonde waar de weg naar Dolembreux aftakt.

Ook staat er nog een klein visser huisje en aan de oever nog een gedeelte van een kalkoven. Wij wandelen een heel eindje langs de Ourthe. Boven op de heuvel zien we de abdij van Brialmont liggen. Het Kasteel van Brialmont domineert, van bovenop de rots, de mooie vallei van de Ourthe. Weinig inwoners weten dat er een Abdij van de cisterciënzer monniken staat. In de 19e eeuw was het eigendom van de familie Mélotte de Lavaux ; daarna van de familie Otreppe de Bouvette ; daarna van de cisterciënzer monniken (in 1961).

In 1956 door de dood van G. d'Otreppe, kwam het kasteel in handen van zijn dochter, een non, welke het aan de gemeenschap gaf. Pas op 5 augustus 1961 installeerde een nonnengemeenschap zich op de hoogten van Tilff in het Kasteel van Brialmont. Naast activiteiten in de landbouw, is er onlangs een champignonkwekerij geopend. Hier worden bruine, heerlijk smakende champignons geteeld volgens de traditie van het land.

We wandelen weer verder door het prachtige landschap via Hony komen we terug in Esneux. Nog even door het dorp met zijn gezellige winkelstraat en aan de oever van de Ourthe. Zo komen we terug aan ons vertrek. wat een pracht van een wandeling hebben we vandaag kunnen maken met prachtige zichten, de Ourthe en zijn dorpjes. Gewoon uitzonderlijk mooi.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Esneux

Spaghetti Night- Zeer Mooi

38. INTERNATIONALE VOLKSWANDERUNG.

CHARLYS WANDERCLUB MONTENAU.

MONTENAU.

Dit bekoorlijke dorp ligt in het dal van de Amel en de Emmels. Een houtzagerij, een glashandel en de bekende “Montenauer Schinken” zijn alternatieven voor de bosbouw en de landbouw.

Montenau was lange tijd de kleinste entiteit van het Hof van Amel. In 1887 zorgde de aanleg van een spoorlijn echter voor de economische expansie van het dorp. Voor de Eerste Wereldoorlog passeerden in het station van Montenau tot 40 treinen per dag. Na 1945 verloor de spoorlijn haar belangrijkheid. In 1987 werden de spoorstaven opgebroken en was het definitief gedaan. Op de plaats van de spoorlijn werd een fiets- en wandelpad aangelegd, dat de naam Ravelpad draagt. Het pad heeft een lengte van 18 km en is aangelegd in de vroegere spoorwegbedding, de zogenaamde “Vennbahnstrasse”. Cafés en restaurants langs het traject nodigen uit tot een korte rustpauze. Dit pad is geschikt voor de hele familie. Onderweg vertellen infopanelen ons over de geschiedenis van de spoorweg en ook over de natuurgebieden waar we langs komen.

Al vlug zijn we in het Wolfsbusch. Het Wolfsbusch in het westen van het dorp is één van de meest geliefde wandelgebieden in de Oostkantons. Het hoogteverschil varieert tussen de 370 en de 595 meter en garandeert daardoor zeer afwisselende wandelingen in een schilderachtig decor. De vooruitstekende rotsen “Am Stein” en “Kuckerell” bieden heerlijke panorama’s. Op de rotsmassa “Am Stein” staat een 20 meter hoog houten kruis, dat van ver zichtbaar is. De totale oppervlakte bedraagt zowat 1000 ha. Naaldbomen zijn de meest voorkomende bomen. Loofbomen nemen ongeveer 20% in. Het Wolfsbusch is een uitgesproken brongebied, dat het waterleidingsnet rechtstreeks van water voorziet. Het ijzerhoudende water is drinkbaar, zeer verfrissend en smaakvol. Als wild treffen we hier nog aan: de ree, de haas en de vos. Het hert, het everzwijn en de das zijn zeer zeldzaam geworden.

In de middeleeuwen werden in het Wolfsbusch grote molenstenen vervaardigd. Meer dan honderd, gedeeltelijk afgewerkte stenen, liggen hier nog verspreid. Wie die mensen waren, die deze stenen achterlieten, is tot op heden een raadsel. Aan het oorlogsmonument in Ondenval en aan het wortelmuseum in Amel staan nog zulke molenstenen. Zoals de naam het zegt, huisden hier vroeger wolven, die het schapenbestand van de arme dorpsbewoners plunderden. Er werd een premie uitgeloofd voor het vangen van een wolf. Rond 1870 zou de laatste wolf terecht gekomen zijn in een valkuil van de boeren. Hij werd genadeloos dood geslagen. Een wild zwijn zal je hier niet meer tegenkomen.

 
Legende over het Wolfsbusch!
 
Een legende vertelt dat in de rotsspleten van de Kuckerell vroeger dwergen gewoond hebben. Zij vervaardigden molenstenen. In het Waals zegt men “Pierres de Sotais”, wat zoveel betekent als “kabouterstenen”. Zij brachten de afgewerkte stenen ’s nachts naar Montenau. In ruil kregen ze eten, klaargemaakt door de dorpelingen. Op een dag zouden deze dwergen hals over kop vertrokken zijn. Niemand weet echter waarom. In hun haast vergaten ze hun schat mee te nemen. Deze was ergens in een rotsspleet verborgen. Tot op heden heeft nog niemand ze teruggevonden. Een andere legende vertelt dat het gebied ten westen van de Kuckerell toegewijd was aan de Germaanse god Wotan. Dit zou de reden zijn dat het gebied “Zum Verbotenen” genoemd werd. De Franse benaming “Waud” voor Wolfsbusch zou eveneens afgeleid zijn van de naam van deze heidense godheid.
 
We wandelen door de prachtige natuur, een veelheid van paddenstoelen sieren de bossen in alle kleuren en vormen.

We wandelen verder en komen dan langs Klooster St. Raphaël. Als we Montenau binnen komen ontdekken we het klooster St.Raphaël. Dit mooi gelegen gebouw was eerst een opvangtehuis voor de missionarissen van Steyl. Na 1950 werd het een retraiteplaats en een vormingshuis. Sinds 1987 wordt de villa ingenomen door een gebedsgemeenschap bestaande uit twee contemplatieve orden, zowel mannen als vrouwen. De aanbouw met 27 kamers dient nu nog als vormingscentrum en is voor iedereen toegankelijk, ook voor vakantiegangers. We wandelen verder en komen zo terug aan de ons vertrek.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Montenau

HERFSTWANDELTOCHT.

DE TRAMPELKEU.
 
SCHIMMERT. KLEIN HAASDAL.

De legende van Schimmert

De naam Schimmert zou volgens een oude legende afkomstig zijn van Karel de Grote, die tijdens een trektocht zou zijn verdwaald. Plots zag hij een licht schijnen (Schinnen) en een licht schimmeren (Schimmert). Als dank voor het weer terugvinden van zijn geplande route liet Karel de Grote op de plaatsen waar hij beide lichtschijnselen waarnam een kapel bouwen.

Schimmert maakt deel uit van de gemeente Nuth, gelegen in de provincie Limburg. De belangrijkste weg is de Hoofdstraat, waaraan de kerk is gelegen. Groot Haasdal en Klein Haasdal (samen Hazel genoemd) zijn twee gehuchten behorend bij Schimmert in de gemeente Nuth. De naam Haasdal is waarschijnlijk afkomstig van het Germaanse "habukas dala" = "dal van de havik". Wij vertrekken met de wandeling in Klein Haasdal. Al vlug wandelen we langs weilanden en zo komen we aan de rand van het Ravensbosch, is een gevarieerd hellingbos met hoogteverschilen van zo'n 50 meter en een oppervlakte van zo'n 80 ha. Het is een zeer heuvelachtige bos.

Zo we komen aan het kleine Joodse begraafplaats, met vier graven die bewaard zijn gebleven in het gehucht Groot-Haasdal, op de Kleverberg, in het verlengde van de Kleverstraat/ Kleverbergstraat, aan de rand van het Ravensbos. De hardstenen grafstenen dragen zowel een tekst in het Hebreeuws, als in het Nederlands. Tevens staan de data op de grafstenen zowel als volgens de Joodse kalender als de gregoriaanse kalender weergegeven. De Hebreeuwse teksten beginnen allen met de tekst פנ (PN), hetgeen staat voor Po Niqbar (hier is begraven), of met de tekst פט (PT), hetgeen staat voor Po Tamoen (hier is verborgen) en eindigen met תנצבה, (TNTBH) hetgeen staat voor Tijeh Nisjmato Tseroera Bitsoer Hachajim (zijn/ haar ziel gebundeld in de bundel [der zielen] des levens). Deze teksten zijn vergelijkbaar met het Latijnse r.i.p. (requiescat in pace, oftewel: rust in vrede) op Christelijke grafstenen.De teksten op de grafstenen zijn met enige moeite nog vrij goed te lezen, maar ze zijn al duidelijk aangetast door een eeuw weer en wind. De stenen zijn erg groot en zo'n twee meter hoog. De kleine begraafplaats werd rond 1822 in gebruik genomen. Al in de eerste helft van de vorige eeuw raakte de Joodse begraafplaats van Schimmert in de vergetelheid. Toen in 1950 hoogspanningskabels werden aangebracht, werd de begraafplaats "herontdekt".

We wandelen nu een heel eind door het bos en komen aan de kasteelhoeve Bockhof. Een restant van een oorspronkelijk adellijk huis, de uit 1677 daterende kasteelhoeve Bockhof (genoemd naar ridder de Bock van Haesdal). De pachthof ligt aan de weg Groot-Haasdal. Het kasteel, dat via een weggetje langs de hof bereikbaar is, is een witgepleisterd, uit twee lagen opgebouwd bakstenen gebouw, met hardstenen deur- en vensteromlijstingen. Het vierkante torentje uit 1677 is voorzien van een tentdak met daarop een koepeltje en een spits in de vorm van een doorgesneden ui. Op deze ui staat een windvaan uit 18e eeuw, voorzien van het familiewapen van Von Bock. De pachthof bestaat uit een schuur en een pachterwoning. Na 1840 hoort deze niet meer bij het kasteelgoed. Het herenhuis krijgt dan een aparte ingang via een zijweggetje langs de schuurgevel. De ruimte tussen de hof en het kasteel wordt dan een binnenplein, dat aan de oostkant wordt afgesloten door een poort. Hierna volgt nog een tweede splitsing. Een stalvleugel, haaks op de weg Groot-Haasdal, wordt dan gedeeld, beide delen worden als woning ingericht elk voor een aparte eigenaar. De voorgevels worden op een gegeven moment voorzien van sierpleisterwerk. Alhoewel het vandaag nog een geheel lijkt behoort het toch toe aan verschillende eigenaars. Maar het geheel is mooi bewaard en de moeite om eens te bekijken

Wij wandelen verder en de 38 meter hoge watertoren van Schimmert, ontworpen door de architect Jos Wielders komt in zicht, wij zijn terug in Klein Haasdal. Zo komen we terug aan ons vertrekpunt.

Een mooie wandeling is het wel geworden, in het dorp is er nog een “Boerderijmuseum” en vandaag worden er oude boerenstielen vertoont. We willen wel eens gaan kijken wat er te beleven valt.

BOERDERIJ- en HEEMKUNDEMUSEUM SCHIMMERT

Het boerderij- en heemkundemuseum te Schimmert herbergt op een passende locatie een omvangrijke na-oorlogse collectie tractoren, machines en gebruiksvoorwerpen. In de bijhorende tuin en op de achterliggende akker groeien bloemen, groenten en ook oude gewassen, zoals men die op een boerderij zou kunnen aantreffen.

Wij kunnen getuige zijn, hoe ooit het seizoen bepaalde wat er in een boerengezin die dag gebeuren moest. Vandaag zal er gedemonstreerd worden hoe er in vroegere dagen geploegd, gezaaid en gedorst werd. Ook vinden er demonstraties plaats van stroop stoken, vlaaienbakken in de leem oven, wecken en nog meer van die arbeidsintensieve klussen, die ooit heel gewoon waren.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Schimmert

35E MARCHE CHARLEMAGNE. 

MARCHEURS ALLIANCE WARSAGE.
 
WARSAGE.

Warsage is een deelgemeente van de gemeente Dalhem in de provincie Luik. In het Nederlands noemt deze gemeente Weerst. Oorspronkelijk spraken de inwoners van Weerst één van de plaatselijke Nederlandstalige dialecten in Overmaas. Weerst kende vanaf de achttiende eeuw echter een geleidelijke verfransing. In de negentiende eeuw was het dorp volledig Franstalig. Weerst werd gesticht op een golvende leembodem.

Het landschap vertoont veel overeenkomsten met dat van het nabijgelegen Zuid-Limburg. Uitgestrekte velden en weilanden, met hier en daar een prachtige hoeve. Ook vinden we nog overblijfsels van de fortengordel. Verschillende bunkers staan er in het veld. In de verte zien we de kolenmijn van Blegny. Wij wandelen nu richting Tilleul met zijn boerderijen en huizen in hard steen. Vooral de grote hoeven zijn mooi om te zien, we wandelen verder en komen zo in Bombaye. Hier komen we nu langs de “chateau ferme de Bombaye”. Is aan reservatie toe en staat in de steigers, deze XVIIIde eeuwse kasteelboerderij is een juweeltje van bouwkunst. Als de restauratie voltooid zal zijn is het een pracht van een gebouw.

We wandelen weer verder en komen in Sangville met zijn kapel midden in de weg, de weg splits rond de kapel. We wandelen weer verder ne nemen de weg naar Cornwez. Hier komen langs een prachtige hoeve. We wandelen nu door de weilanden en komen langs het kasteel van Dalhem. Het kasteel ligt in een toeristische streek, aan de rand van "Le Pays de Herve ". Het ligt op de weg van Visé naar Dalhem, op een enkele honderden meters van het oude historische dorp Dalhem.

Dalhem was, met 's-Gravenvoeren, de kern van het kleine graafschap Dalhem, oorspronkelijk Voeren geheten, en was lange tijd onder bestuur van de Verenigde Provinciën. Het werd overeenkomstig 's-Gravenvoeren ook wel 's-Gravendal(hem) genoemd. De naam Dalhem is van Germaanse oorsprong en betekent "woonplaats in het dal". Het graafschap Dalhem maakte deel uit van de Landen van Overmaas. Gelegen in het “Land van Herve” we wandelen weer verder en genieten van de prachtige streek. We komen dan aan de ezelopvang, verschillende ezels staan naar de wandelaars te kijken, fijn dat er een opvang voor deze prachtige dieren. Nog wat verder wandelen en dan komen we aan het einde van onze prachtige wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Warsage