De Sneeuwvlokken Als sneeuwvlokken draaien we maar wat rond dwarrelen tenslotte naar de grond en eenmaal daar beneden smelten we langzaam uit de HOF VAN EDEN naar de SOF VAN HEDEN
André Léonard de Aar(t)sbisschop van M(stech)echelen.
Degenen , die bij gelegenheid mijn blogs volgen, zullen wel begrepen hebben , dat ik op zijn zachtst gezegd , beslist geen vriend ben van die geïnstitutionaliseerde RK. Santekraam . Mijn adrenaline stroomde dan ook als tsunamiachtige vloedgolven door mijn lichaam toen ik de berichten las omtrent de stellingname van de weldoorvoede aar(t)sbisschop Léonard t.a.v de aidsproblematiek in de minder bedeelde ontwikkelingslanden. Hij stelde nl. dat de slachtoffers van aids biologisch gestraft werden door een immanente rechtvaardiging, of wat minder verzachtend gezegd : Eigen schuld , dikke bult". Dus geen "first aid"(=eerste hulp) voor aids!, dus geen condooms voor het geknot van het genot., of geen dranger op een tochtige deur , of geen driftige pret zonder een gebed of alleen maar verdrongen ratio voor de natuurlijke libido. Maar ook dan nu maar het gevolg van het celibaat: We hebben gezien waarop dit alles de spui(t)gaten uitloopt : sexueel misbruik alom , de verwrongen ratio ten koste van een legio weerloze knapen . Geen woord meer over die ontaarding met die hypocriete immanente rechtvaardiging. Sterker nog, eenVrij -spraak voor de nu bejaarde schenders onder het motto" clementie bij de aflatende potentie" Vergeven dan maar de gevolgen van dat ramp-zalige, verzonnen celibaat, dat bedoeld is om te onthouden, maar dat je na de completen gerust weer kunt vergeten. Daarna houden de broeders op die internaten onschuldige knapen op die slaapzalen letterlijk extra in de "gaten." Een en al gestampij onder de zgn. schijnh(g)eilige witgewassen pij.. De daardoor biologisch geactiveerde bult is dan ook volledig hun onvoorwaardelijke eigen schuld . Neen, Léonard : Geen enkele verschoning voor deze misselijkmakende vertoning.!!! Nu is het echt tijd om voor die immanente ongerechtigheid het glad gestreken habijt vanwege het aangedane leed te vervangen door een goed passend boetekleed. Maup
Blaise Pascal schrijft in zijn lezenswaardige " Pensées" (1670): "Wij nemen geen genoegen met het leven dat wij in ons hebben en ons eigen wezen; wij willen in de voorstelling van de anderen een denkbeeldig leven leiden en doen daarom ons best om ons te vertonen. Het menselijk leven is slechts een eeuwige illusie ; alles wat we doen is elkaar voor de gek houden en elkaar vleien. Vallen voor de verleiding van de verbeelding is je zelf op een aangename manier de ogen uitsteken" Ik geef het toe : een zwartkijkerig begin na een grote vakantie.
Zo hebben we allemaal onze eigen wijsheid . Niemand uitgezonderd. We verzuipen zo langzamerhand in de denkBEELDEN. Het is ons vanaf het begin van ons bestaan tot op heden niet gelukt van denkwijzen tot echte kenwijzen te komen. De gapende kloof hiertussen proberen we al eeuwen lang te dichten met een niet aflatende stroom van woorden, woorden en nog eens woorden. Een eindeloos verbaal gespartel en geproest , waarmee een ieder voor zich probeert het hoofd boven water te houden. Maar helaas of gelukkig want:...."alzou iemand het geluk hebben de volledige waarheid te vinden , dan nog zou hij het zelf niet weten; er is slechts het gissen..." (Xenophanes ca 575- 480 v. Chr.)
In het voorlaatste blogje schreef ik over onze grote taalacrobatische filosoof Peter Sloterdijk. Je zit comfortabel in je bioscoopstoel te genieten van de beelden die hij middels zijn uniek verbeeldende taalcamera ( die helaas nergens te koop is) op je voorstellingsvermogen projekteert. De een na de andere taalster(neologismen met een taaltechnische term) rolt hier voorbij (bijv baarmoedersubstituut, exo-uterus etc). Wilt u dit spannende taalbalancerende danswerk op het koord ,dat gespannen is tussen fictie en feit, met eigen oor aanhoren , raad ik u aan eens naar het programma "Das Philosophische Quartet" te luisteren en vooral te kijken. Het wordt eens om de zoveel weken op ZDF uitgezonden. Maar aan dat hooggespannen koord zit een groot risico verbonden. Het loopt vanaf het strakgespannen punt van de fictie naar het slappe in de knoopgeraakte punt van de feitelijkheid. De ontknoping is maar al te vaak het verstrikt geraken in het gevang van zijn eigen beeldvorming. Wanneer u nog even terugkijkt op het voorlaatste blogje leest u zijn conlusie , dat wij het verwende dier zijn , dat slechts in kunstmatige toestanden kan leven en in de vrije natuur geen schijn van kans heeft!!
Welnu, hiermee verzeilt Sloterdijk in het gevang van zijn prachtig ontwikkelde beeldvorming van zijn taal- acrobatische capriolen. Hij vliegt daardoor uit de bocht en geraakt deerlijk in de knoop van de ingewikkelde feitelijkheid/werkelijkheid. Hier manifesteert de mens zich niet als het verwende dier , maar toont zich juist in die vrije natuur als een wezen dat alle kansen heeft om te overleven. Hij beschikt nl. over creativieit , die het dier node mist. Het dier is bij zijn geboorte bepaald door zijn instinct en loopt daarmee het gevaar dat hij er daadoor natuurlijk eerder instinkt.
Om mijn metaforiek nog even voort te zetten ga ik nu lekker tot september de lucht uit om daarna d.m.v één van die menselijke creaties meteen weer de lucht in te gaan om elders weer van andere creaties gebruik te maken om zo hopelijk tot een mooie recreatie te komen , die wij gewoonlijk vakantie noemen. Mijn kat moet ik echter achterlaten in het oppas asiel , hetgeen mij altijd weer een katerig gevoel bezorgt.
Ik wens u allen een creatieve en recreatieve vakantie toe.
Taal is een prachtige vorm van expressie. Er zijn verschillende vormen van taal : 1. lichaamstaal , 2. gebarentaal, 3. beeldendekunstentaal, 4. schrijftaal 5. techniektaal , 6. vaktaal, 7. spreektaal. Bij de eerste vier hebben we materie nodig zoals lichaam voor 1, handen en voeten voor 2, steen,verf , kwast en doek voor 3, potlood pen , papier computer voor 4, 5 en 6, en ja voor nummer 7 klanken in de vorm van woorden en/of muziek. De eerste 2 vormen zijn ook toebedeeld aan de dieren, maar de rest zijn voorbehouden aan de mens , door Nietzsche ook wel aangeduid als das nicht festgestellteTier. Maar aan alle vormen ligt het beeldend vermogen ten grondslag. Helaas is dat vermogen over de mens ( van het dier weten we dat niet ) niet gelijkelijk verdeeld, maar dat iedereen er principieel over beschikt , moge duidelijk zijn. Wij als mens hebben allemaal de drang d.m.v taal , in welke vorm ook , ons te uiten. Vloeken, bidden schreeuwen blogs schrijven, musiceren schilderen boetseren en ga zo maar door. Wanneer daar blokkades in optreden ( bijv o.a. autisme ) hebben we een groot probleem. Het van ons afschrijven , uitspreken , vloeken, janken en lachen zijn van zeer grote therapeutische waarde. Wanneer dit niet meer lukt , moet je naar de dokter. Het gaat niet altijd om diepgravende gesprekken , het lekkerbekken en vrijblijvend gelul is een heerlijke vorm van een grote sociale waarde. De blogs op ons seniorennet mogen daarvan een bewijs zijn, vooral de categorie filosofie doet daar uitbundig aan mee , mijzelf beslist niet uitgesloten. Maaaaar!!! ? ( daar is dat vermaledijde woordje weer) er is altijd weer een schaduw waar de zon schijnt. En gatverdarrie (zo'n eufemistisch vloekje lucht weer even lekker op ) begint het ge-emmer weer.
Nietzsche beschouwde de taal als één lange bloemrijke corso van metaforen.(vormen van beeldspraak). Wij spreken graag in beelden, in de hoop dat onze bedoelingen duidelijk worden. Peter Sloterdijk is daar wel een grootmeester in. Zijn taalgebruik is een vorm van geniale woordacrobatiek. Hij haalt vaak de mooiste en ingewikkeldste taalstunten uit. Zweeft daarin boven de grond ( werkelijkheid) en je wacht dan met spanning af of hij niet naar beneden zal donderen. Een boeiend en spannend schouwspel. Het volgende mag daarvan een illustratie zijn. In zijn "Weltfremdheit"(1993) verhaalt hij ons van het ingrijpende gebeuren van het wonder van de geboorte. Mensen, zo zegt hij, verlaten eigenlijk nooit de baarmoeder. Node verlaten ze de paradijselijke plek van de geborgen , warme moederschoot. Hun gehele aardse leven blijven ze echter terugverlangen naar deze toestand van de utererus en zoeken ze naar baarmoedersubstituten. Ook verschillen zij van alle andere primaten hierin, dat ze eigenlijk een jaar te vroeg geboren worden, hetgeen hun spijtoptante gevoelens verhevigt. Gedurende dat eerste jaar is het de moeder , die als eerste de rol van zo'n baarmoedersubstituut vervult, die hij dan met een typisch sloterdijkse term een exo-uterus noemt. Wanneer de mens langzamerhand op eigen benen leert staan , creëert hij voor zichzelf allerlei binnenwerelden (sferen), waarbinnen hij zich min of meer veilig voelt. Hij is een sferen-bouwend en sferen-bewonend wezen. Het huis is zo'n sfeer, maar ook een familie, een stad of dorp, een land , kerk en religie beschouwt Sloterdijk als uteromimetische fenomenen ( weer zo'n typische sloterdijkse term, in gewone taal : baarmoeder-nabootsende verschijnselen ) Gevangen in zijn eigen ver( in)-beelding komt Sloterdijk dan tot de m.i twijfelachtige conclusie , dat de mens het verwende dier is, dat slechts in kunstmatige luxe - toestanden kan leven en in de vrije natuur geen schijn van kans zou hebben. Die conclusie bestrijd ik graag een volgende keer en u raadt het misschien al : weer met metaforen.!!
Hopelijk is het me gelukt in de voorgaande contactpunten enigszins duidelijk te krijgen dat de snelle voortgang van de techniek ons gezonde verstand te boven gaat. De informatiegolven spoelen over de randen van ons denkvermogen heen. We tobberen en dobberen maar wat rond. Door met rechtse en linkse roeispanen beurtelings wat kromme slagen te maken om de boot recht te houden worden we zeik nat en het daarme gepaardgaande gezeik zat. Het postmoderne relativisme ( er gelden vele waarheden) en het fundamentalistisch absolutisme ( er geldt slechts een waarheid ), atheisten , agnosten en gelovigen benatten en bezatten elkaar over en weer. De roergangers van weleer zoals o.a kerk, geloof, politiek en wetenschap is de helmstok door de techniek uit handen genomen. Onze condition humaine is daardoor vervangen door een condition technique. De traditionele, antropocentrische en instrumentalistische opvattingen van de techniek gaan niet meer op. Maar filosofen zouden geen goede filosofen zijn als ze daarvoor geen creatieve symptoom beschrijving zouden hebben ontwikkeld . Peter Sloterdijk is er zo een. In 1993 onsproot Weltfremdheit aan zijn suggestieve taalacrobatische pen De volgende maand gaan we bij hem even langs.
Bij de algeme omgangstaal van alledag met de daarbij steevast terugkerende "stopwoorden" Zeker en vast"( Vlaams) of "Zeker Weten" ( Nederlands) krijg ik altijd het onaangename gevoel door de onzinnige inhoud ervan. Bij het verstrijken der jaren en , zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, met het voortschrijdend inzicht, heeft juist onze wereld door de virtuele revolutie een groot gehalte van onzekerheden opgeleverd.Wij zijn geleidelijk via de electronische technieken , losgeraakt van een wereldbeeld dat enigszins werd bepaald door het antropisch principe, een verschijnsel ,waardoor wij onze belevingswereld op menselijke maat beleefden. De vorige keer zijn wij het onmetelijke heelal ingeschoten en nu dalen we via de nanotechniek in de onvoorstelbare diepten van de subatomaire wereld tot aan de superminusculaire deeltjes van een ómvang van een een miljardste van een miljardste cm . In Cern ( op de grens tussen Frankrijk en Zwitserland ) heeft men tevens op zo'n 100 meter onder de grond een 27 km lange ringbuis gebouwd waardoor men met een aan lichtsnelheidgrenzende snelheid electronische "kanonnen ' deeltjes kan afvuren , die dan in botsing komen met hun tegenliggers , waardoor men uit deze crash het Biggs deeltje hoopt te vinden. Dit deeltje is vernoemd naar de theoretische natuurfysicus Prof.Dr. Higgs , die dat zuiver en alleen met en in zijn hoofd heeft geconcipieerd. Een ongelooflijk mentale prestatie . Waartoe een menselijk brein al niet in staat is!! En nu op zoek d.m.v. bovengenoemde gigantische Cern proef naar de verificatie van dit reeds benoemde en beroemde "God's Particle". Dit overstijgt geheel en al ons voorstellings vermogen , of anders gezegd , dit druist volledig tegen het antropisch principe in. Ook uit de inmidddels , zo neem ik aan , bekende kwantumtheorie is gebleken dat subatomaire deeltjes op hetzelfde tijdstip op twee plaatsen tegelijk kunnen zijn, dat ze zowel een golf als een deeltje kunnen zijn en ze bovendien zomaar uit het het "niets" kunnen verschijnen en verdwijnen. U ziet , dat ik "niets" tussen aanhalingtekens heb gezet. De wetenschappers zijn nu al zover dat in dat niets -vacuum iets moet zijn dat massa((lees materie) aanwezig is , dat wij niet meer kunnen waarnemen: de zgn zwarte of donkere materie. En dat zou dan dat Higgs-deeltje moeten zijn. Het wordt zeer spannend. Tot de volgende keer maar weer. Maup
Het antropisch principe (2) (zie ook blog van 01-12-2009)
Stel je nu eens de volgende situatie voor. Er verschijnt een beroemde concertpianist op het podium van het het Concertgebouw. Hij zal een programma spelen van bijv. Chopin.. Men heeft echter op het podium een vleugel neergezet met een andere meer gelijkmatige indeling van de zwarte - en witte toetsen. Het is duidelijk dat onze virtuoos van dat ingestudeerde programma niets terechtbrengt. Hij zal lang moeten oefenen om met dat veranderde toetsenpatroon vertrouwd te raken. Hoe ons huidige ongelijkmatige toetsenpatroon tot stand gekomen is heeft te maken met de zgn. kwintencirkel. Natuurlijk gaat elke vergelijking niet helemaal op om het probleem , dat wij met ons voorstellingsvermogen hebben de huidige snelle ontwikkelingen van de techniek te volgen . Het kan wellicht enigszins het gevoel vertolken dat wij bij de de huidige stand van de techniek hebben en ervaren. Zo zijn we in het vorige artikel ( antropisch principe 1: zie blog d.d. 01-12-2009 ) de oneindige ruimte en tijd van het heelal in geschoten met behulp van de elektronische telescopen en tot 7500 lichtjaren toe op het eerste onbegrijpelijke zwarte gat gestoten. Nu, het gaat bij de hedendaagse theorieën allang niet meer om de alledaagse ervaring zoals ze door onze zintuigen en ons voorstellingsvermogen worden opgedaan en verwerkt. Het is nu materiaal dat verkregen wordt door zeer complexe instrumenten , waarin een heleboel zeer ingewikkelde theorieën verwerkt zijn. Gaston Bachelard karakteriseerde deze wetenschappelijke instrumenten dan ook "als gematerialiseerde theoreën". Onze zintuigen zijn daarbij als zeer onbetrouwbaren bronnen van kennis gebleken. Wij kunnen er echter alleen maar mee aflezen wat deze geavanceerde machines en meetinstrumenten ons bieden en die resultaten , die ons worden aangereikt, staan vaak haaks op de alledaagse ervaring van ons wereldbeeld . De volgende keer nemen we dan eens een duik in de onmetelijke diepten, die adembenemend zijn.
De klok loopt.......... De tijd vliegt. Daartussen in vergt het veel oefening om bij het meanderen op eigen tenen te gaan staan en niet op die van anderen !
Samen hoop ik met u daarbij de juiste cadans te vinden in
Met het oog en oor op de klimaatconferentie komt dit Kerst - klank/beeld uit Kopenhagen. Nu maar hopen dat de stemmen daar net zo harmonieus en melodisch zullen klinken.!! Klik daartoe op de onderliggende link. Vergeet niet de boxen aan te zetten. Het kan even duren voordat u doorgelinkt wordt. Dit hangt af van de snelheid van uw computer. Alvast voor u een goede Kerst toegewenst. Maup
Naschrift: Copenhagen Men begon in C Groot. Maar er ontstond al snel een grote kakofonie. Nu maar hopen, dat er in het vervolg meer muziek in zit, want daarin alleen zijn de mooiste akkoorden te bereiken!!
Zo, na het intermezzo van beeld en geluid , weer even terug naar 02-10-2009. Hier beschreef ik hoe wij door de spectaculaire techniek met name van onze vertrouwde percepties van ruimte en tijd van "de pot "worden gerukt. We kunnen met onze uiterst geavanceerde electronische apparatuur onvoorstelbaar ver in het heelal doordringen. Zo las ik laatst , dat men in Amerika al op 7500 lichtjaren afstand het eerste onbegrijpelijke zwarte gat heeft gelocaliseerd. Dit zijn gegevens waar wij met ons denken geen voorstelling meer van kunnen maken. Het tot nu toe gebruikelijke antropisch principe wordt daarmee niet langer van toepassing verklaard.: Dit principe luidt" In het heelal is/was voldaan aan de noodzakelijke nogal speciale voorwaarden voor ons bestaan, zodat wij nog als mens ( antropos ) binnen menselijke denkkaders daarvan kunnen denken, spreken en voorstellingen maken. Om niet in al te veel abstract verbaal brei(ij)werk terecht te komen , ga ik u de volgende keer aan de hand van een concreet alledaags voorbeeld dit antropisch principe hopelijk duidelijk maken.
Zoals u wellicht weet werd peter de Grote gebiologeerd door Amsterdam. De rondvaart op de Neva laat duidelijk overeenkomsten zien tussen de grachten van Amsterdam en het IJ.
Fotointermezzo 3 Het Catharine paleis bij St Petersburg.
Op circa 30 km van St Petersburg ligt het zomerpaleis, waar Catharina II, de dochter van Peter de Grote en Catharine I, graag in de zomer vertoefde. De archtect Rastrelli richtte voor haar het belangrijkste onderdeel van het complex in tot dit oogverblindende paleis. Geld speelde hierbij totaal geen rol. Rastrelli slaagde erin de façade met een lengte van meer dan 300 meter rijkelijk te voorzien van beeldhouwwerken. Alleen al voor de buitenkant werd ongeveer 300 kilo goud gebruikt. Het interieur is van een oogontstekende schoonheid , met de barnstenen kamer als voorbeeld van overdadige en overstelpende schoonheid. Hiervan kon ik helaas geen foto's maken vanwege de strenge suppoosten met hun dreigende goelag -blikken. Verwonder en kijk zelf door op de hieronderstaande link te klikken.
Ik heb m'n uitstekende compact camera mee genomen om niet te veel op te vallen. Dat kwam me uitstekend van pas bij de balletvoorstelling van de "Sleeping Beauty". Deze vond plaats in het huistheater van het Winterpaleis in de Hermitage. Hier was een fotografeerverbod. De opnames zijn daarom niet optimaal omdat : a de camera problemen had met de moeilijke belichtingsomstandigheden b zijn baas in het geniep moest knippen.
Klik op de hierbijgevoegde link en beoordeel zelf het redultaat.
Morgen vertrek ik naar ST- Petersburg. Daarom deze keer weinig tekst, maar veel beeld.
Klik daartoe op de onderstaande links voor de dia-serie die ik verleden week gemaakt heb van de Basiliek in Oudenbosch (Brabant).
De tweede link (daaronder) verbindt u naar uitgebreide informatie over dit prachtige gebouw, waarvan Dr. Pierre Cuypers de architect is. Deze kreeg zijn opleiding in Antwerpen en werd geboren in Roermond ( Limburg).
Geweldig om de spectaculaire ontwikkelingen van de electronische techniek te mogen meemaken. Als enthousiaste hobby-fotograaf met mijn digitale spiegelreflexcamera en de daarbij benodigde verschillende lensen de complexe wekelijkheid te ontwerkelijken is een steeds weerkerende verrassende belevenis. De daarbij gevoegde talloze beeldbewerkingsprogramma's op mijn computer maken het ook nog eens mogelijk om de ruimtelijke (spationele) realiteit te manipuleren tot een grafisch ruimtelijke virtualiteit. Maar ook met het begrip tijd (tempus) valt een en ander te beleven. De techniek maakt het ook mogelijk om van een cyclisch meetbare klokkentijd tot een lineair onmeetbare digitale tijd te komen. We kunnen in "no time"d.m.v. internet (bijv met Skype) over de hele wereld in beeld en geluid met iedereen in contact komen. En dit is relatief nog niet eens zo spectaculair wanneer wij dat vergelijken met o.a. de ruimtevaartraketten , die bijv nu al onderweg zijn naar Saturnus om daar onderzoek te doen naar een van de vele manen , die deze planeet omcirkelen. We gaan naar de maan en "gaan daarmee niet aleen naar de maan" , want over een paar jaar ligt Mars alweer aan onze voeten. Wij worden door deze tijdruimtelijke (spatiotemporele) exponentiële ontwikkelingen van onze natuurlijke basisconcepten van tijd en ruimte vervreemd. Deze zijn op zich al problematisch genoeg getuige de vele pogingen die zijn ondernomen om hiervan een duidelijk inzicht te krijgen. ( o.a door Kant , Augustinus , Einstein en niet te vergeten de quantummechanica). Wij worden van de onze gewende concepten van "de pot"gerukt en voelen ons daardoor niet meer op ons gemak. Vanuit die gepemperde levensfase is het weer noodzaak op eigen benen te leren staan en schoorvoetend te leren lopen naar een open nieuwe mondiale en universele fase , die zijn weerga niet kent. Fantastisch , dat het SeniorenNet ons daar de helpende hand biedt.
Na de hoofdlijnen en zijlijnen (zie het vorige artikel) gaan we nog even door met spoorlijnen. Met dit beeld hoop ik u duidelijk te maken dat filosofie nooit enig raakpunt kan krijgen met de weerbarstige werkelijkheid. U staat op een perron op de trein te wachten. Voor u liggeen de twee rails , waarop de trein maar niet wil komen. Ze zijn vanaf uw standpunt rechtvooruit precies evenwijdig aan elkaar. Maar zijdelings bekeken verdwijnen ze aan de horizon in een punt.In perspectieftaal noemen we dat het raakpunt., maar weten dat dit gezichtsbedrog is. Stel , u mag voor deze keer plaats nemen naast de wagenvoerder van de lang verwachte trein. Nu wordt het helemaal spannend , want het raakpunt bereikt u nooit, sterker nog het wijkt met u mee vooruit door de voorruit. U wordt bedrogen door uw ogen. of wel : gezichtsbedrog pur sang , ook wel optische illusie genoemd.
In het engels noemen ze "gedachtengang " "a train of thoughts" en dit past precies in mijn beeldspraak. Wij allen zitten in a train of thoughts , die nooit stopt . In ons hoofd zit een bovenleiding ( de denkkracht) die ons voortstuwt langs de ene rail ( de realiteit ) en de andere rail ( de virtualiteit) ofwel langs zijn en schijn. , en die schijnen bij elkaar te komen, maar dat blijkt een ernstige vergissing te zijn. Daar komen we alleen achter als we voorin zitten, de overige passagiers in de trein merken hier niets van . Zij verkeren in een positie waarin ze alleen in hun "train of thoughts" denken vooruit te gaan. De vele jaren , dat ik filosofie heb gestudeerd , was ik een passagier in die "train of thoughts". Ik genoot van de prachtige landschappen en vergezichten die langs schoven. Die kwamen in allerlei mooie gedachten voorbij.( zie o.a. de vele blogs onder de categorie filosofie ) Totdat ik , na vele jaren naast de wagenvoerder mocht plaats nemen , erachter kwam , dat al dat filosofische denken en praten nooit nooit , maar dan ook nooit van enige invloed is geweest op de werkelijkheid. We dachten dat wel in de trein, maar voorin gezeten blijkt het één grote optische illusie te zijn. "Don't talk philosophy", zegt een van de personages uit de klassieke film Gone with the Wind , en de ondertiteling geeft weer "Vertel geen onzin"! Tot de volgende keer maar weer of niet, want u kunt altijd nog aan de noodrem trekken. Maup -=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
