DE KLEINE DENNENBOOM DIE GROOT WILDE ZIJN

In een groot donker bos groeide een kleine dennenboom. Die wilde alleen maar groter worden. Hij keek op naar zijn grote broers en maakte zich geen zorgen over een warme zon of een frisse wind. Hij zag de kinderen niet die bosbessen plukten en riepen ‘kijk eens wat een coole kleine dennenboom!’. Dat wilde hij niet horen. Alle dagen groeide hij een beetje. Er kwamen regelmatig takken bij maar hij bleef zuchten: ‘was ik maar groot, dan kon ik de blauwe hemel voelen en de vogels nesten laten bouwen in mijn hoogste tak.’ In de winter kwam Piet Konijn en sprong zomaar over het boompje. “Niet doen, konijn”, riep het boompje verdrietig. De volgende winter had hij zo zijn best gedaan dat Piet niet anders kon dan een omwegje maken.

Drie seizoenen later kwamen houthakkers met hun scherpe zagen en hakten de grootste bomen om. Die vielen met een doffe plof neer en iedere keer leek het grote dennenbos zijn adem in te houden. De vogels durfden niet meer zingen en de wind stopte met waaien. Alle takken werden weggezaagd, de rechte stukken op karren gelegd en zonder poespas afgevoerd. Ze wisten niet waar ze naartoe gingen en wat er verder zou gebeuren.

 
In de lente vroeg het boompje aan de zwaluwen waar de grote bomen waren, maar zij gebaarden van krommenaas en zegden: ‘zorg maar dat je hier in het bos gelukkig bent!’ Een ooievaar die voorbij vloog klepperde naar beneden: ‘ver van hier heb ik schepen gezien met grote sterke masten en ze roken naar dennenhout.’ En het kleine dappere boompje antwoordde: ’ik wou dat ik ook zó groot was om ver over zee te kunnen varen!’ Kleine Sparremans bleef maar dromen over zee en grote masten en jammerde als de kinderen over zijn takken aaiden. De vogels kwetterden: ‘wees blij dat je niet wordt omgehakt.’ De wind fluisterde: ‘je weet niet hoe goed het is jong te zijn’ en de zon troostte: ‘je hebt een luxeleven in het bos’. Maar het boompje verstond het niet en bleef ongelukkig.
 
Toen werd het december en de sneeuw bedekte de grond en de takken met een pelletje koude sterretjes. Tegen kerstdag kwamen de houthakkers terug, keurden deze keer de kleine boompjes en hakten de mooiste om. De sneeuw werd van hun takken geschud, ze kregen een groen netjasje rondgeschoven, werden op een kar gelegd en verdwenen langs het bospad waar ook de grote dennen vertrokken waren. Het voelde zich nog eenzamer en klaagde: “waar gaan zij naartoe? Ze mogen hun takken houden en worden misschien ook masten voor een schip!”. Hij begreep er niks meer van, schudde zijn takjes en verstond niet waarom ze hem niet gekozen hadden. De mussen aan zijn wortels hadden in de stad door de ramen gekeken en gezien hoe mooi versierd ze waren: “ze worden in de mooiste en warmste kamer van het huis geplant en omhangen met kleurige ballen, gouden slingers en honderden lichtjes. Aan hun voeten liggen de mooiste pakjes met rode en groene strikjes aan!” Het boompje vond meteen dat zoiets misschien nóg beter was dan als mast naar verre landen te varen, hoewel het zich afvroeg wat er later met die boompjes gebeurde. Ook dat wisten de mussen niet en raadden hem aan toch maar te genieten van de frisse lucht in het bos. Het boompje treurde en bleef triestig.

Twee jaar later was het dennetje al een beetje den geworden en de kinderen kwamen voorbij en riepen: “opa, kijk eens wat een mooie boom!” Hij voelde zijn naalden strak omhoog komen en tegen Kerstmis voelde hij zich gelukkig toen hij werd uitgegraven. Maar dat geluk duurde niet lang, want na een doffe plof voelde hij zich meteen een beetje triest. Hij was helemaal niet gelukkig, kreeg grote schrik en besefte dat hij zijn vrienden moest achterlaten. Toen rolden er dikke harstranen over zijn takken bij de gedachte dat hij de bloemen en vogels nooit meer zou terug zien.

Hij kreeg een prijskaartje aangebonden en een fiere man met een mooie groene jas droeg hem voorzichtig een groot huis binnen. In een prachtige kamer met grote vazen, zetels en tafels vol speelgoed werd hij zomaar in een grote pot geplant met zand aan zijn voeten. Toen versierden kinderen hem en omdat hij nu kerstden was geworden trilde hij van vreugde terwijl hij alsmaar mooier werd. Hij kreeg slingers, kleurige ballen en meer dan 100 lampjes netjes over zijn takken verdeeld. Onderaan lagen mooi ingepakte cadeautjes, ook met groene en rode strikjes en ’s avonds werden al die lampjes aangeknipt. Zo fel had hij nooit geglinsterd en gefonkeld en voelde zichzelf keigelukkig omdat de kinderen in de handen klapten en de grote mensen zagen dat het goed was.

Heel de familie gourmette met zelfgemaakte sausjes, taart en ijs en toen zongen ze rond de boom heerlijke liedjes. De kinderen mochten pakjes openen en brieven voorlezen. Iedereen was tevreden met zijn geschenkjes en niemand bekommerde zich nog om de kerstboom. Opa vertelde leuke verhaaltjes bij de open haard en toen het nog later werd, gingen de kleintjes naar bed en stilletjes hoopte het dennenboompje dat het de volgende dag opnieuw snoepgoed en pakjes zou krijgen.

Enkele dagen later belandde hij in een zwarte zak in een stoffige hoek op een zolder en toen ging de deur dicht. Hij vroeg zich af waarom hij niet in de mooie kamer mocht blijven en hoopte om in de lente weer naar buiten te mogen. De eerste dagen zag hij niemand meer tenzij een kleine muis die hem troostte door te vertellen dat zij het daar wel gezellig vond. Maar het boompje hield niet van muizen en vond vogeltjes veel vriendelijker. Het voelde zich triest en droomde over hoe groen het bos wel was en hoe lekker het gras kon ruiken na een frisse regenbui…

Midden in de zomer werd de zolder opgeruimd en hij belandde buiten. Hij werd in mootjes gehakt en daarna in brand gestoken. Toen bleef er alleen maar een hoopje as over…

Marcel Huysmans

18-12-2019, 17:03 geschreven door Marcel Huysmans