EEN ZESDE ZINTUIG

Statistiek is een van de vakken waarvan ik vroeger intens kon genieten. Voor sommigen was het een aangename hindernis waar je toen voorbij moest maar voor anderen een onoverklauterbare muur. Later doken de praktijkvoorbeelden in diverse quizzen op als snelle kwelduivels met eindeloze variaties op de vragen met x aantal rode ballen en y aantal witte ballen. Het rijtje bespiegelingen werd constant afgesloten met de zin: wat is de kans dat twee ballenpakkers A en B in elk 4 beurten, zonder teruglegging van de getrokken ballen 4 witte (A) en 4 rode ballen getrokken hebben… Met het nodige gezond verstand en vooral met het nodige geduld kun je dergelijke puzzel oplossen omdat het gewoon een manipuleren is van de nodige eenvoudige regeltjes die redelijk snel tot een wondere oplossing leiden. Er is maar één oplossing mogelijk en wanneer die zich dan nog manifesteert in de vorm van 1 kans op 672 dan lijkt dit een wonder van de veertiende macht. En toch is het eigenlijk simpel!

Ben je zeker dat je ze nog alle vijf hebt?… Bij deze uitspraak kun je nog denken aan de vijf vijzen die je nog altijd op de juiste plaats dacht of tenminste nog bezit, of anders aan de 5 zintuigen waar we zomaar van voorzien zijn en die in meer of mindere mate meer verfijnd of rudimentair bij elk van de kinderen van de schepping werden achtergelaten. Zien, horen, proeven, ruiken en voelen zijn de werkwoorden die Aristoteles rubriceerde om de sensoractiviteiten van het oog, het oor, de smaakpapillen, de neus en de tast weer te geven. Je wordt iets gewaar en je interpreteert de signalen van dat bewust zintuig in de grijze mengelmoes van je brein. Je kunt je zintuigen ontwikkelen en als het ware een ‘specialist’ worden in een van deze ‘gewaarwordingen’. Als alle bereikbare grenzen van alle ‘zinnen’ niet meer volstaan, hebben we mogelijk nog een zesde zintuig, hoewel dat zesde zintuig voor iedereen niet hetzelfde is. Intuïtie en telepathie seinen ‘gevoelens’ of ‘energieën’ van diverse pluimage door. Het moederinstinct is er een voorbeeld van. Je kunt het onmogelijk vorm geven; je kunt niet uitleggen waar het vandaan komt, je kunt er geen diploma in halen, maar van één ding ben je wel zeker: het moederinstinct is er! Je hebt er geen taal voor nodig, want je zendt geen woorden door, wel de gevoelens die ermee gepaard gaan: en die zeggen meer dan honderdduizend woorden samen.

Mijn zoon kocht ooit een maandagsportkrant in een krantenwinkel, bladerde op een bank door die krant en dwaalde even over de horoscoop, een rubriek waaraan ik zelf een hoog ‘kwatchgehalte’ toedicht. Hij las op die frisse meimorgen de aansporing dat het die dag ‘zijn geluksdag’ zou zijn, vooral financieel. Hij keerde terug op zijn stappen, kocht één kraslot en kwam buiten met zomaar 250 euro. Eigenlijk waren het Belgische Franken, maar ik heb hier de moderne transitie meteen gemaakt. Echt gebeurd! Als bij ons in de familie iemand een lotje mag kiezen, wordt heel dikwijls met een dikke wijsvinger naar dezelfde gewezen omdat geld blijkbaar vaak bij dezelfde wil zijn. Zo’n afwijking heb ik zelf niet.

Het gebeurde 36 jaar geleden. Toen mijn vader zaliger zijn laatste dag ‘thuis’ was, viel de klok in de living stil. Voor hem heb ik nog altijd een grenzeloze bewondering en ik noem hem nog altijd mijn grootste technoloog van de twintigste eeuw. Die avond stelde hij de klok opnieuw in op 22.40 u. Daarna vertrok hij voor het laatst, op eigen kracht, naar zijn bed, zijn laatste rustplaats thuis, waar hij onverwacht geveld werd door een longembolie. Toen ik overhaastig thuis kwam, was hij in alle drukte al opgehaald door een ziekenwagen, waarvan mijn moeder zich enkel nog de loeiende sirenes en de twee verplegers herinnerde. Ze waren zich duidelijk bewust dat het ging om het leven van een ‘levende ‘ mens. Maar de klok stond stil en is niet meer vertrokken. Het was en het bleef 22.40 u. Ik heb ze ook nooit meer ‘in gang’ gekregen. Klokken repareren was wèl een erfelijke afwijking van me. Veertien bange dagen later kwam de verpleegster in het UZA zeggen dat we best naar huis konden gaan. Door een onzeglijk gevoel zijn moeder en ik toch blijven zitten en die avond vóór Moederdag is vader gestorven. Om 22.40 uur! Dit kon geen toeval meer zijn: noch het tijdstip, noch de goddelijke ingeving van boven… Daar stel ik me nog altijd vragen over.

Doodgaan en anderen onrustig maken is er ook nog een voorbeeld van. In rusthuizen ervaar je dikwijls een opvallend verschijnsel. Wanneer iemand doodgaat, gebeurt het soms dat de andere mensen in de buurt van de stervende ook onrustiger worden naarmate de dood van hun buur nabij komt. Die onrust verdwijnt wel na een paar dagen en toont aan dat woordeloos angsten, emoties en gewaarwordingen kunnen worden doorgegeven, niet gehinderd door muren, vloeren of soorten materie. Dan kun je spreken van buitenzinnelijke waarnemingen die te maken hebben met intuïtie, met de indruk hebben dat, met plots iets weten of een ingeving krijgen, of met een beklemmend gevoel.

Niet alles moet gezegd worden. Ik heb een goede vriend, collega, naam- en dorpsgenoot die ook naar het Antwerpse is uitgeweken en zelfs jarenlang dezelfde vakken heeft gegeven binnen dezelfde school. Wij werden dikwijls voor een vergadering uitgenodigd die voor de andere bedoeld was; wij hebben op die ‘verkeerde’ vergadering soms beslissingen genomen voor de andere omdat we wisten hoe de andere zou gereageerd hebben…Zelfs op restaurant – in eten én drank én dessert – hebben we meestal dezelfde keuze en wij hebben ontelbare keren aan de telefoon gezegd: ‘ik wilde je juist opbellen…’ Dit is energieoverdracht, telepathie en intuïtie die je niet voor mogelijkheid houdt, maar die helemaal niet verzonnen is. Als je zelf begint na te denken, zul je zeker ook van die ontoevallige toevalligheden kunnen bovenhalen. Dat zesde zintuig is zonder meer een van de grootste raadsels voor de mens. Voor sommigen bestaat het echt, anderen vinden het vooral verbeelding. Maar het geeft altijd stof tot nadenken.

Marcel Huysmans