Het overlijden van Maurits Coppieters zal een grote leegte nalaten in de Vlaamse politieke wereld. Of zou dat toch moeten doen. Tot op het einde van zijn leven is hij een gedreven politicus geweest die de politiek niet gebruikte om carrière te maken maar om iets voor de mensen te doen: hij is nooit genezen van zijn idealisme en voor één keer was "ziekte" heilzaam. Hij was ook een man met klasse, geen populist zoals er nu al te veel rondlopen. Toen ik in de jaren zestig van de vorige eeuw eens naar een meeting van de toenmalige Volksunie was gegaan, heb ik Coppieters daar zien en horen spreken. Die gebeurtenis heeft op mij een diepe indruk nagelaten, zo diep zelfs dat ik tot het einde toe zijn politieke carrière ben blijven volgen. De laatste jaren werd er veel gesproken over Nieuwe Politiek, maar ik heb alleen maar de woorden gehoord, bij Maurits Coppieters heb ik de daden gezien ! Dat was nieuwe politiek avant la lettre. Politici zouden hem het beste kunnen gedenken door wat van zijn integriteit over te nemen, dat zou een goed begin kunnen zijn.
Al meer dan dertig jaar denk ik eraan om de romans van Charles Dickens te lezen. Vroeger heb ik het nooit gedaan omdat ik altijd dacht dat Dickens een romantisch schrijver was van sentimentele verhalen, en misschien was hij dat ook, en daarna ben ik er niet toe gekomen omdat ik bijna geen romans meer lees, mijn voorkeur gaat meer en meer uit naar geschiedkundige boeken of essays of andere nonfictie. Maar zoals het mij zo dikwijls al overkomen is, bracht het toeval me weer op het pad van die populaire Britse auteur. Toen ik in mijn bibliotheek op zoek was naar een bepaald boek, werd mijn aandacht ineens getrokken door een boek van Godfried Bomans: "Dickens, waar zijn uw spoken ?". Het gevolg was dat ik dit uit de kast heb gehaald en erin ben beginnen lezen. Het enthousiasme waarmee Bomans over Dickens schrijft, is zo aanstekelijk dat ik nu toch geneigd ben om me in die "sentimentele" romans te verdiepen. Hij huldigt niet alleen uitvoerig het talent van deze schrijver maar hij vertelt ook over de strijd die er bestond tussen Dickens en die andere grote schrijver van de negentiende eeuw, nl. William Thackeray. Deze laatste was intelligenter dan Dickens maar bezat niet diens schrijverstalent. Ik wil hier uitvoerig citeren wat Bomans daarover zegt: "Thackeray, met zijn veel fijnere intelligentie, begreep Dickens volkomen. Hij schatte hem hoog, en tegelijk kon hij met de beste wil van de wereld een glimlach niet weerhouden. De hoogschatting kwam voort uit het besef de mindere te zijn in loutere scheppingskracht, de glimlach uit het bewustzijn superieur te zijn van geest. In beide had hij gelijk. Maar hij kon niet vergen dat Dickens de situatie doorzag en berustte erin. Hij zag in, dat, als Dickens Thackeray begreep, hij zou ophouden Dickens te zijn." Het is met zulke zinnen dat Bomans me bekoort en dat zal blijven doen.
Kim Cattrall, de verleidelijkste actrice in de TV-reeks "Sex and the city", heeft een boek gepubliceerd met als titel: "Seksuele intelligentie". Ik heb dit boek nog niet ingekeken maar ik heb het wel al in stapels in de boekhandels zien liggen zodat ik wel het kaft kan bespreken. De foto van Kim Cattrall is in zwart-wit wat op zich al origineel is in deze tijd van felle en flikkerende kleuren. Zij poseert volledig naakt maar zonder dat er iets onbetamelijks te zien is. Tussen haakjes: ik denk dat er bij haar NIETS onbetamelijks is en waarom gebruikt men dit woord bijna uitsluitend wanneer het met bloot te maken heeft ?! Foto's van gruwelijk verminkte lijken vind ik heel wat onbetamelijker, maar dit tussen haakjes. Kim Cattrall kijkt recht in de lens waardoor zij de lezer als het ware in de ogen kijkt. Haar blik oogt intelligent en ietwat ondeugend, alsof zij elk ogenblik kan beginnen lachen. Daardoor krijgt haar verleidelijkheid een speels karakter , een verwijzing naar de TV-reeks. Omdat er geen enkele achtergrond te bespeuren valt, staat zij in het volle licht van de schijnwerpers. De manier waarop zij poseert is erg stijlvol, zij lijkt bijna gebeeldhouwd maar dan een beeldhouwwerk dat niet doods is maar erg levend. Kortom, de vormgeving van deze uitgave krijgt van mij tien op tien. Als de inhoud even goed is, dan is dit een boek dat het verdient om een tophit te worden. Het weze haar gegund!
Vandaag herdenken we weer het einde van de "Groote Oorlog". Ik vind het gepast dat men dit nog altijd doet. Toch is er ook een ironische kant aan de zaak. Men blijft immers het einde van een oorlog herdenken die eigenlijk onrechtstreeks de oorzaak geweest is van een nog veel gruwelijker slachting. Je zou dus verwachten dat men aan het einde van WO II nog meer aandacht zou besteden. Ik zou daarom de verlofdag van vandaag naar 8 mei verplaatsen om aan te geven dat deze datum het einde inluidt van een eeuwenlange Europese waanzin en het begin was van een verenigd Europa waarin de volkeren van Oost en West tot het besluit zijn gekomen dat de uitstraling van ons continent in de wereld alleen maar gebaat kan zijn door vrede, in eerste instantie een Europese vrede om daarna dan uit te monden in een wereldvrede. Of droom ik ? Dan wil ik alleszins niet wakker worden !
Ik nam gisteren nog eens een boek van Marina Tsvetajeva ( 1892 - 1941) ter hand, meer bepaald haar notities over de Russische Revolutie. Daarin schrijft zij ergens het volgende: " Van de communisten heb ik tot op heden, persoonlijk, geen slechte daad gezien. Niet hen haat ik, maar het communisme. ( Al twee jaar hoor ik van alle kanten: 'Het communisme is prachtig , de communisten zijn vreselijk! ' Het komt me de oren uit ! ) "
Deze woorden zijn te lezen in haar boek "Ik loop over de sterren" en daarin vind men nog zulke pareltjes van een schrijfster die niet alleen erg intelligent was maar ook ongelofelijk goed de tijd aanvoelde waarin zij leefde zodat zij al op voorhand voorzag wat er te gebeuren stond. Niet verwonderlijk dus dat het leven voor haar niet zo prettig was: zij wist teveel.
Naar aanleiding van haar overlijden is er de laatste dagen veel geschreven over ROSA PARKS, een naam die ik doelbewust met hoofdletters schrijf omdat ik daarmee haar groot(s)heid wil beklemtonen. Haar leven toont aan hoe men door een kleine moedige daad een hele maatschappij tot inkeer kan brengen, want daar ging het over: "inkeer", de Verenigde Staten bevonden zich immers op het gebied van de burgerrechten op het verkeerde pad. Er is dus niet zoveel voor nodig om een land van koers te doen veranderen, alleen maar een paar moedige mensen. Als ik zie wat Cindy Sheehan vandaag de dag bewerkstelligt met haar protest tegen de oorlog in Irak, dan beschouw ik haar als een reïncarnatie van ROSA PARKS, maar nu op het gebied van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Dus weeral een vrouw die, vertrekkende van haar eigen concrete situatie, het heft in eigen handen neemt en zo de publieke opinie ( en de president ???) doet kantelen !
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
