Dit keer ga ik me beperken tot het navertellen van een verhaal waarmee Orson Welles ("Citizen Kane") regelmatig op de proppen kwam en waarin veel wijsheid verborgen zit. Hier volgt het:
"Ik ga je nu vertellen over een schorpioen. Deze schorpioen wilde een rivier oversteken en vroeg aan een kikker om hem te dragen. 'Nee' zei de kikker. 'Nee, dank u. Als ik je op mijn rug laat zitten, dan kun je mij steken en de steek van een schorpioen is dodelijk.' De schorpioen antwoordde: ' Dat zou toch niet logisch zijn ?' (want schorpioenen willen altijd logisch blijven) 'Als ik je steek, dan sterf je en zal ik verdrinken.' Daardoor was de kikker overtuigd en liet de schorpioen op zijn rug plaats nemen. Maar juist in het midden van de rivier voelde hij een verschrikkelijke pijn en besefte dat de schorpioen hem toch had gestoken. 'Logica!' riep de stervende kikker. 'Daar zit weinig logica in!' 'Ik weet het ' zei de schorpioen, 'maar ik kan het niet verhelpen, dat is nu eenmaal mijn karakter.' Laten we dus drinken op karakter."
In één of ander tijdschrift las ik een tijdje geleden dat vrouwen in een gesprek meestal het persoonlijk voornaamwoord "ik" gebruiken en dat mannen zich dikwijls verschuilen achter het woord "men". Ik ben daar dan beginnen op letten en ik kwam tot de slotsom dat er in die bewering veel waarheid zit. Zelfs wanneer men (!) een vrouw nog niet goed kent, dan komt zij erg persoonlijk over: zij vertelt over wat ZIJ heeft meegemaakt, over wat ZIJ voelt. Als buitenstaander wordt je dus in haar leefwereld binnen geloodst, terwijl mannen meestal "beschouwingen" ten beste geven, als een soort van pantser waarachter zij zich verbergen. Om het beknopt samen te vatten zou men dus kunnen beweren dat er hier een botsing plaats vindt tussen een subjectieve en een objectieve zienswijze. Dat merkt men bijvoorbeeld vooral bij kunstenaars. Omdat ik een filmliefhebber ben zoek ik daar altijd mijn voorbeelden. Onder de filmregisseurs zijn het vooral de vrouwen die erg persoonlijke, intieme films realiseren. De beroemdste onder hen, Jane Campion ("The piano", "In the cut") is daar wel het beste bewijs van. Mannen daarentegen filmen zo koel mogelijk, of proberen dat toch, om hun gevoelens te verbergen. Niemand minder dan Stanley Kubrick ("The shining", "Eyes wide shut") was daar de beste illustratie van: in al zijn films hield hij zoveel mogelijk afstand van zijn personnages al kon ook hij niet verbergen dat hij gevoelens had. Is het daarom dat er meer en meer vrouwen kunstenaar worden omdat het een goede uitlaatklep is voor hun gevoelens ? Het zou alleszins een rol kunnen spelen al zal het niet de enige reden zijn want vrouwen hebben zo al de gave om hun gevoelens te uiten in het dagelijks leven, het zijn eerder de mannen die hun toevlucht tot de kunst nemen om datgene mee te delen wat diep in hun binnenste verborgen zit.
De laatste tijd is er nogal wat discussie ontstaan over zin en onzin van het politieke correcte denken. Ik vind dat men daar toch voorzichtig mee moet zijn. Twee voorbeelden om dat te illustreren: enkele weken geleden zag ik op de Nederlandse televisie het programma "Zomergasten" dat gepresenteerd werd door Connie Palmen. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, ware het niet dat zij af en toe een sigaret opstak voor de camera. Het spreekt van zelf dat zoiets in onze tijd bijna niet meer getolereerd wordt na alle campagnes tegen het roken. Eerst vond ik dit schokkend maar achteraf bekeken stoorde het me minder en minder: zij moet maar weten of zij haar gezondheid schade wil toebrengen. Een ander voorbeeld is dat van het racisme: omdat er nu een anti-racismewet van kracht is, zijn er mensen die van oordeel zijn dat racistische uitlatingen moeten kunnen, dat men moet vrij zijn om te kunnen zeggen wat men wil. Deze laatste uiting van politieke incorrectheid vind ik veel erger want daardoor kwetst men bepaalde mensen terwijl Connie Palmen toch moeilijk de tv-kijker kan kwetsen door te roken. De verklaring hiervoor is simpel: racisme is een ethische kwestie, zoals diefstal of moord, en dan is het toch logisch dat daartegen wetten bestaan!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
