Die dag deed zij weer datgene wat haar telkens opnieuw een kick bezorgde, iets waar zij dol op was. Ofschoon zij depressief was, slaagde zij er nogmaals in om ergens diep in haarzelf de bron aan te boren die haar gezicht deed stralen. Die dag poseerde zij voor foto's. Zij had het zelf voorgesteld.
Haar neerslachtigheid leek te verdwijnen. Het fototoestel dat zij op haar gericht voelde, deed haar veranderen. Zij kon weer glimlachen. Het was alsof zij een knop had omgedraaid waardoor haar zwaarmoedigheid wegsmolt als sneeuw voor de zon. Was het maar waar ! Hoe graag zij ook poseerde, toch was haar présence voor de camera slechts schijn. Dat bleek maar al te duidelijk toen zij op een bepaald moment door het raam naar buiten keek. Al keek zij dan wel, zij zag niets want een muur van verdriet verhinderde dat, een muur waar zij niet doorheen geraakte. Al scheen de zon nog zo mooi, in haar diepste wezen heerste de duisternis. Haar innerlijke bron bleek plotseling te zijn opgedroogd. Gedurende enkele seconden zakte haar fameuze uitstraling beneden het vriespunt. Heel even kwamen haar werkelijke gevoelens weer naar boven. Vroeger was zo een bruuske terugval nooit gebeurd. Toen was die uitstraling telkens ononderbroken geweest, een vuurwerk van de meest uiteenlopende poses, de meest gevarieerde gelaatsuitdrukkingen. De betovering was nooit gestopt. Deze keer zat de droefheid echter te diep in haar verankerd om nog weggelachen te kunnen worden. Deze plotselinge inzinking maakte maar al te duidelijk hoe neerslachtig zij wel was, hoe moeilijk het voor haar was om de vonk naar het fototoestel te doen overslaan. Deze mooie en levenslustige vrouw was innerlijk gebroken, gekwetst door het leven, doch doorheen deze diepe kwetsuur sijpelde onweerstaanbaar en misschien ongewild de levenskracht weer door met het gevolg dat die uitstraling na een tijdje weer te voorschijn kwam. De houdingen volgenden elkaar op, de magie deed weer haar werk. De band met het verleden werd hersteld ondanks de gebeurtenissen van de laatste maanden. Zij had dus toch gelijk gehad met haar vraag om gefotografeerd te worden. Deze vraag die de avond ervoor totaal absurd leek, was er in feite een bewijs van dat zij er weer bovenop wilde geraken. Het toonde aan dat zij niet van plan was passief in haar lot te berusten. Het poseren was een begin van haar stijd tegen de zwaarmoedigheid die haar hart omknelde en bijna kapot had gemaakt. Het was bijna een voorwendsel geweest, een manier om weer vat op het leven te krijgen. In die zin waren de opnamen reeds op voorhand geslaagd, welke tekortkomingen er na de ontwikkeling ook zichtbaar zouden worden. Dat was voor haar bijkomstig, al hoopte zij natuurlijk dat de foto's geslaagd zouden zijn. Na deze krachtinspanning zag zij er ineens erg vermoeid uit. Het gevecht tegen haar depressie had zijn tol geëist. Toch was het niet tevergeefs geweest. Zij was er immers in geslaagd om de schreeuw in haar binnenste heel even het zwijgen op te leggen. Haar levenlust zou tenslotte triomferen ondanks alles.
Filip Dewinter vindt dat de multiculturele maatschappij niet werkt. Dat is natuurlijk subtieler uitgedrukt dan te zeggen dat hij er tegen is. Wat is er nu zo erg aan een multiculturele maatschappij, buiten het woord zelf natuurlijk dat op sommigen blijkbaar een afschrikwekkend effect heeft ?! Vroeger had men ook verschillende culturen die tegenover elkaar stonden, denken we maar aan de schoolstrijd toen een vrijzinnige cultuur slag leverde met een katholieke cultuur. Maar ja, dat waren rasechte Vlamingen, daar heeft men nooit problemen mee! Wat Dewinter en zijn trawanten écht willen is gewoon een terugkeer naar de jaren vijftig, naar het ongerepte Vlaanderen van Schipper naast Mathilde, m.a.w. naar een Vlaanderen dat nooit bestaan heeft. Van retro-politiek gesproken!
Er is een vrouw die me al jaren mateloos intrigeert en fascineert. In Europa is zij niet zo bekend. Haar naam is STELLA ADLER. Zij was van Joodse afkomst. Zij speelde toneel maar was vooral een erg gepassioneerde en intelligente lerares in de kunst van het acteren. Over één van haar leerlingen zei zij het volgende: "Hij is de meest bewuste, het meest meevoelend levend wezen. Hij wéét gewoon. Indien je fysisch of mentaal gekwetst bent, dan richt hij zich daarop. Hij wil dit niet, maar hij vermijdt het niet... hij kan niet bedrogen noch voor de gek gehouden worden. Indien je de kamer verlaat, dan zou hij jou kunnen zijn." Deze woorden gaven blijk van inzicht en intuïtie want die leerling was niemand minder dan ....Marlon Brando! Ik stip dit even aan om er de aandacht op te vestigen dat het een vrouw is die deze legendarische acteur heeft ontdekt én gevormd, dus niet Elia Kazan, de regisseur van o.a. "A streetcar named desire". Men vergete het niet!
Er zijn tegenwoordig meer en meer mensen die zich verzetten tegen het zogenaamde politiek correcte denken. Als argument halen zij daarvoor het recht op vrije meningsuiting aan, maar het probleem is dat hun beweegredenen niet zuiver zijn. Ik ben eveneens voor een vrije meningsuiting maar ik ben van oordeel dat zoiets geen vrijgeleide mag zijn tot het beledigen of kwetsen van anderen. Het getuigt immers van weinig fatsoen om mensen op zo een manier te behandelen. Daar gaat het om, maar als blijkbaar een groeiend aantal individuen dat niet meer beseffen, dan is het inderdaad noodzakelijk om wetten te stemmen die zo een laakbaar gedrag strafbaar maken. Het is toch voor de hand liggend, of het zou dat moeten zijn, dat het ontkennen van de Holocaust kwetsend is voor Joden die familieleden in de kampen verloren hebben. Of dat het eveneens kwetsend is om een Marokkaan een makak te noemen of een zwarte een nikker. Een beetje meer fatsoen en het vermaledijde politiek correcte denken zou niet nodig zijn.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
