Ik zit hier al een tijdje te kijken naar een portret (verschenen in "Standaard Magazine" van 10 sept. 2005) van Elke Boon, gefotografeerd door Johan Jacobs en ik kan mijn ogen er niet van afhouden, zo fascinerend vind ik deze foto. Er is vooreerst de beeldcompositie die erg doeltreffend is in al haar eenvoud: door de persoon gewoon in het midden te plaatsen wordt er een maximum aan effect bereikt. De onscherpe achtergrond zorgt ervoor dat de figuur volledig los komt te staan van de omgeving waardoor alle aandacht onverbiddelijk naar deze vrouw geleid wordt. De opname bezit daarenboven een enorme dramatische kracht dankzij het overvloedig gebruik van zwart. Het aangrijpende van deze foto wordt echter niet alleen bewerkstelligd door de techniek maar ook, en niet in het minst, door de gefotografeerde persoon zelf: het gezicht van Elke Boon ademt een zekere droefheid uit, haar gelaatsuitdrukking is getekend door een bepaalde tragiek wat als resultaat heeft dat zij voor mij overkomt als een erg mooie en ontroerende vrouw. Hoever is men hier niet verwijderd van al die glamourfoto's die alleen maar een onnoemelijke leegte proberen te camoufleren, meer niet ! Dit portret van Elke Boon (die zelf een begenadigd fotografe is) toont ons de aangrijpende menselijkheid van een boeiende vrouw. Wat kan men meer verlangen van een foto ?
Ik hoor rondom mij nogal eens de mening verkondigen dat de euro er de schuld van is dat het leven zo duur geworden is. Door die redenering worden volgens mij oorzaak en gevolg verwisseld, want het is toch niet de euro "op zich" die de prijzen heeft doen stijgen maar wel allerlei handelaars die van de omschakeling naar de euro misbruik hebben gemaakt . Zij hebben er immers van geprofiteerd om hun prijzen drastisch te verhogen: zij zijn dus de schuldigen , met als kampioenen de uitbaters in de horeca, de mensen die altijd de eersten zijn om aan de klaagmuur te staan. Zij zouden zich beter eens afvragen hoe het komt dat zoveel zaken in hun sector failliet gaan!
En dan nog iets: al dat gezanik over de euro getuigt van een erg negatieve ingesteldheid want het is toch een enorme luxe om bij het reizen naar landen van de euro-zone geen geld meer te moeten omwisselen, plus daarbij nog het voordeel dat men de prijzen in het buitenland gemakkelijk kan vergelijken met de Belgische. Ook psychologisch is de euro van onschatbare waarde want zo krijgt men duidelijk het gevoel dat men in de eerste plaats Europeaan is en daarna pas Belg of Vlaming. Naar het schijnt is de euro ook belangrijk op de financiële markten maar daar weet ik te weinig van om er iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Er ligt hier dus nog heel wat werk voor de boeg van onze politici die er tot hiertoe duidelijk niet in geslaagd zijn om de euro aan te prijzen bij de bevolking. Als men echter constateert hoevelen onder hen zelfs het anti-Europese gevoel van de burger aanwakkeren dan heb ik er de grootste twijfels bij dat er van hen op dat vlak iets te verwachten valt.
Tot slot nog dit: de euro is er nu eenmaal, men zou er dus beter mee leren leven in plaats van altijd maar te denken aan vroeger. Europeanen zouden zich meer op de toekomst moeten richten dan zouden zij niet altijd voorbijgestoken worden door de Amerikanen op wie zij toch zo graag kritiek leveren. Ach, jammerend Europa, dat eens een invloedrijk werelddeel is geweest !
Daags voor ik op reis vertrok, kreeg ik een schokkend bericht te verwerken: iemand die ik goed heb gekend heeft zich..... opgehangen!!! Dit bericht was zo schokkend omdat het totaal onverwacht was, zeker van die persoon. Hij betekende veel voor mij, hij was als het ware een vaste waarde waar ik altijd kon op terugvallen als het nodig was. Mijn eerste spontane reactie was er één van woede omdat hij tot zo iets in staat was geweest, daarna kwam dan het verdriet omdat ik hem voortaan zal moeten missen. Die mengeling van woede en verdriet is een combinatie die ik moeilijk te verwerken vind. Bij een ander plotseling overlijden zoals bij een ongeval kan men misschien wel boos zijn op andere personen die het ongeluk hebben veroorzaakt , maar het verdriet over het gemis overheerst. In het geval van een zelfmoord is dat echter totaal anders: hier is het de persoon in kwestie die zich uit vrije wil van het leven heeft afgekeerd, want daar komt het eigenlijk toch op neer, zich AFKEREN van het leven omdat men het niet meer de moeite waard vindt. Dit is zeker schrijnend wanneer het gaat over iemand die kinderen had en een interessant beroep uitoefende waarin hij tot de besten behoorde. Het wil dus zeggen dat die twee zaken voor hem niet genoeg waren, dat hij aan andere dingen meer belang hechtte. Voor zover ik weet was die persoon niet ziek zodat ik vermoed dat het hier om problemen in zijn privéleven ging. Het is een magere troost te weten dat ieder mens zelf over zijn leven beschikt, de vraag is zelfs of dit wel waar is ?! Waar het echter WERKELIJK om gaat is het besef dat de overledene het beeld dat ik van hem had, kapot heeft gemaakt: hij was dus feilbaar, zelfs erg feilbaar. Eens ik dat zal kunnen accepteren, zal mijn woede over zijn onherroepelijk besluit kunnen wegebben en zal alleen het verdriet blijven. Mijn ontgoocheling is dus ook een uiting van egoïsme: waar haalde hij het uit om mijn positieve beelvorming over hem met de grond gelijk te maken ???! De enige les die ik daaruit kan trekken is dat ik iemand niet als sterker moet zien dan hij/zij in werkelijkheid is, maar uit ervaring weet ik dat zoiets niet zo simpel is omdat de meeste mensen zich nu eenmaal als sterke personen willen profileren. Of was het omdat het hier een man betreft, want zoals men weet hebben mannen een bijna panische angst om als zwak bestempeld te worden, met alle gevolgen vandien dus . Ik voeg daar nog een beschouwing aan toe: zou het kunnen dat "zwakke" (let op de aanhalingstekens!) mensen sterker zijn dan men op het eerste gezicht zou vermoeden ?! Dit is een gedachte die ik wel genegen ben want die ik nogal bevestigd zie bij mijn contacten met het "zwakke" (let opnieuw op de aanhalingstekens!) geslacht. Of nog: hoe elk het tegendeel is van wat hij/zij schijnt te zijn.
Eén van de beste films die de laatste tijd op DVD zijn verschenen is ontegensprekelijk de Vlaamse film "Steve+Sky". Ik heb deze film in de bioscoop gezien en vond hem zo goed dat ik een paar weken erna nog eens ben gaan kijken. Ik had eigenlijk verwacht dat hij heel wat meer succes ging hebben: blijkbaar heeft het verhaal en de uitwerking de mensen wat afgeschrikt. Ik heb in mijn omgeving alleszins het woord "geschift" horen vallen bij een bespreking van deze film! Voor mensen die liever een verhaal zien dat gewoon chronologisch wordt verteld, is het in dit geval natuurlijk even wennen aan de talrijke flashbacks en flashforwards , maar eenmaal men het systeem doorheeft zie ik niet in wat daar moelijk aan is. Wat dan overblijft is een erg aangrijpende en zelfs poëtische (ondanks de rauwe dialogen) liefdesgeschiedenis die regelmatig doorspekt wordt met flarden anarchistische humor. Deze film weet vooral te ontroeren door de prachtige vertolking van de hele cast met een speciale vermelding echter voor Delfine Bafort: zij IS gewoonweg Sky, nergens heeft men de indruk dat zij SPEELT . Daarenboven is het dan nog een erg mooie vrouw ook. Ook de stijl van de film is heel anders dan de boerenfilms die we vroeger door de strot geduwd kregen. In dit geval bezit de film een internationale klasse : de fotografie, de montage, het gebruik van de muziek, alles draagt ertoe bij dat ik zou durven spreken van een "moderne" film. Als men dan leest met welke povere financiële middelen zo iets tot stand werd gebracht, dan verdient het resultaat nog wat meer lof, al is dit iets wat in feite geen rol zou mogen spelen. Kwaliteit drijft altijd boven. Aan regisseur Felix Van Groeningen zeg ik dus: doe zo voort!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
