Ik wil vandaag wijze woorden citeren van Johan Anthierens : "Een veldheer haalt zijn inspiratie op het veld van eer waar hij geschiedenis schrijft met het bloed van zijn soldaten." Ik haal dit uit het boek "Leve mij" (uitgeverij Van Halewijck) dat een ruime keuze biedt uit teksten die zijn hele carrière omspannen. Niet te missen lektuur, zowel qua inhoud als qua stijl !
De titel van dit boek van de Israëlische schrijver Amos Oz geeft goed de inhoud ervan weer. Het is echt een verhaal vol liefde en vol duisternis. Met veel liefde vertelt Oz over zijn familie, soms erg ironisch maar altijd vol begrip voor hun menselijke zwakheden. Duisternis is er eveneens genoeg aanwezig: dit is immers het verhaal van de zelfmoord van zijn moeder. Het portret dat hij van zijn moeder schildert is het meest aangrijpende van dit boek, het is erg sec geschreven en met een enorm inlevingsvermogen gesuggereerd zodat bij het lezen de rillingen over je rug lopen. Samen met haar stap je als het ware mee haar dood tegemoet, een dreigend noodlot waar niet aan te ontsnappen valt. Zo te zien zou men misschien kunnen denken dat dit een zwaarwichtig boek is dat moeilijk te verteren valt, toch is dit niet zo, er duiken regelmatig passages op die echt op de lachspieren werken zoals bijvoorbeeld dat tafereel waar de vader het pakje opent met de eerste exemplaren van een door hem uitgegeven boek of de beschrijving van de fanatieke kuisdrang van zijn grootmoeder. De sfeer wordt door Amos Oz altijd op een erg sensuele manier weergegeven zodat je bijna het stof en de vuiligheid proeft van het toenmalige Jerusalem (jaren '40 van de vorige eeuw). Dit boek is echter niet alleen het verhaal van de familie Klausner (een naam die Amos daarna veranderd heeft in het Hebreeuwse Oz), maar ook het ontstaan van Israël wordt er heel subtiel in verweven: in dit geval een noodzakelijk iets want men maakt niet elke dag mee dat er een nieuwe staat wordt opgericht. Dat zoiets een grote impact heeft op de personnages in het verhaal spreekt dan ook voor zich. Maar spreken over dit boek is één ding, het aandachtig lezen is waar het écht om te doen is !
De Vlaamse Fatma Pehlivan (van Turkse afkomst) is er het beste bewijs van hoe mensen van vreemde afkomst zich weten te integreren zonder daarom hun eigen cultuur op te geven. Iemand die thuis is in twee culturen heeft toch een ruimere visie dan iemand met maar één cultuur. Tijdens het lezen van haar boek "Enkele reis Istanboel/Brussel Wetstraat" had ik de hele tijd de indruk dat zij dezelfde waarden verdedigt die haar partijgenote Freya Vanden Bossche eveneens aanhangt. Het is dus volkomen terecht dat zij op het einde het volgende schrijft: "Mocht ik in Turkije leven, dan zou ik voor dezelfde normen en waarden opkomen." Inderdaad, dezelfde normen en waarden, maar vanuit een andere gezichtshoek. Als zo iets de Vlaamse identiteit al doet wankelen, dan is het maar povertjes gesteld met die identiteit en dan is dat zeker NIET de schuld van "de anderen", wie die anderen dan ook mogen zijn !
De reportage in Panorama (20 november) over de Kosovaar die wapens inzamelt voor Kosovo vond ik onthutsend. Om twee redenen, eerst en vooral omdat men kon zien hoe gemakkelijk men in de Verenigde Staten wapens kan kopen en die dan verzenden. Als deze Kosovaar daarin slaagt dan kunnen andere mensen zonder scrupules dat ook doen. Wie weet zijn er voor het ogenblik op die manier verschillende transacties aan de gang: dat belooft voor de toekomst ! Onthutsend ook omdat deze Kosovaar ondanks zijn gewetenloze handelen toch altijd sympathiek bleef: met een charmante glimlach en op een kalme toon legde hij uit waarom hij zulke dingen deed. Bepaalde van zijn uitspraken hadden iets sinister en dreigend : het was duidelijk dat fanatisme hem niet vreemd was. Deze reportage was in die zin verwarrend omdat erin werd aangetoond dat men terzelfdertijd iemand wel op moreel vlak kan veroordelen maar hem toch moeilijk kan verafschuwen. Ik voorspel dan ook dat deze Kosovaar een held voor zijn volk zal worden omdat hij alle eigenschappen bezit waaruit helden gemaakt worden: onbuigzaam, toegespitst op één doel, een verleidelijke zelfverzekerdheid, onbevreesd tot op het roekeloze af en daar bovenop dan nog een grote dosis charisma.
Zangeres Kate Bush heeft ongeveer dezelfde leeftijd als Madonna. Hiermee houdt elke vergelijking tussen beide zangeressen dan ook op. Kate (ik noem haar zo omdat zij dit zelf zo op de hoes van haar CD zet) is een dichteres/ zangeres die haar parels van klanken over de wereld uitstrooit wanneer het haar past, anders zwijgt zij. Dit heeft zij duidelijk aangetoond door de luisteraars meer dan tien jaar te laten wachten op haar nieuwe CD "Aerial". En blijkbaar heeft die lange wachttijd haar niet in de vergetelheid ondergedompeld, wel integendeel als ik de reacties her en der op het internet lees. Opnieuw is zij erin geslaagd om heel breekbare, broze songs ten gehore te brengen: bij het beluisteren van haar CD zou ik het zelfs ongepast hebben gevonden om in een krant te bladeren uit vrees de betovering te doorbreken! Haar subtiele manier van zingen dwingt je eigenlijk om stil te blijven luisteren, want wat zou je anders ondertussen kunnen doen: elke handeling zou als een vloek overkomen in die bedwelmende klankwereld. Een ander opmerkelijk kenmerk van Bush (met haar naamgenoot is zeker geen vergelijking mogelijk !!! ) is het erg vrouwelijke karakter van de muziek die zij creëert. Het is een welgekomen tegengif tegen zovele andere hedendaagse popmuziek die van agressie een kwaliteit probeert te maken, zowel wat teksten betreft als qua uitvoering. Nee, Kate Bush schenkt ons ONEIGENTIJDSE muziek die erg persoonlijk is, speciaal en toch genietbaar voor een breed publiek. Doe zo verder, Kate, maar laat ons niet meer zo lang wachten !
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
