BARBARA! De vrouw wiens naam ik in vlammende letters op de muren zou willen schrijven! Ik heb het hier over de in 1997 overleden Franse zangeres. Dankzij internet ben ik erin geslaagd een mooi uitgegeven dubbele DVD te bestellen met haar optredens en interviews vanaf 1958 tot '96, heel haar carrière samengevat in vier uur. Wanneer men Barbara zag dan kon het niet anders of men werd getroffen door haar uiterlijk. Ofschoon zij niet mooi was in de klassieke betekenis van dit woord, toch wist zij mij telkens opnieuw in te palmen door haar speciale charme en haar enorme uitstraling. Haar indringende, donkere ogen hadden daar natuurlijk veel mee te maken: het waren ogen die zich in de werkelijkheid vastboorden en waar een grote hypnotiserende kracht van uitging, maar ook een grote tederheid. In één van die interviews zei ze dat ze haar uiterlijk volledig geaccepteerd had. Waarschijnlijk komt het daardoor ook dat men haar na een paar ogenblikken bekijkt als een prachtige vrouw. Maar genoeg nu over haar verschijning, zij was in de eerste plaats toch een zangeres. Ik zal nooit vergeten hoe ik bij een eerste beluistering volledig in de ban was geraakt van haar ongewone manier van zingen. Ondanks die onvergetelijke indruk was ik zo dom om toen geen plaat van haar te kopen. Het waren de jaren '60 en Amerikaanse popmuziek domineerde en leidde de muzikale smaak van de jeugd. Ik besef nu dat ik door die eenzijdige gerichtheid op Angelsaksische muziek veel heb gemist. Hoe anders waren de Fransen die, zoals men kan zien op die DVD, massaal naar de optredens van Barbara gingen en de (niet zo gemakkelijke) woorden van haar chansons van buiten kenden ( "l'exception Française" op haar best!). Een paar jaar geleden kocht ik dan toch eens een CD met haar mooiste chansons en ik was weer van de kaart. Ik heb dan ook vlug haar (onvoltooide) Mémoires gekocht en een biografie. Nu ik meer over haar weet ben ik er des te meer van overtuigd: zij was een fantastische vrouw die een niet bijster gelukkig leven heeft gekend en die haar eenzaamheid en weemoed op een onnavolgbare wijze in woord en klank tot uiting kon brengen. Niet alleen dus een fantastische vrouw, maar ook een unieke zangeres!
Gisteren viel er in de krant goed nieuws op communautair vlak te lezen. De Franse gemeenschap gaat taalcursussen subsidiëren voor een duizendtal leraars in de Nederlandse taal en in het middelbaar onderwijs verkiezen nu meer leerlingen het Nederlands boven het Engels. Hier zullen zowel Walen als Vlamingen wel bij varen: de Walen in de eerste plaats omdat tweetaligheid altijd een voordeel is en ook de Vlamingen want die gaan nu wel verplicht worden om hun eigen taal wat beter te verzorgen. Voor een volk dat tientallen jaren gevochten heeft voor het behoud van het Nederlands zou het de normaalste zaak moeten zijn om die taal bovenmate te respecteren. Het zou immers nogal pijnlijk zijn wanneer Walen Vlamingen zouden moeten wijzen op hun onzorgvuldig taalgebruik. Dàt zou pas écht beschamend zijn!
"Nie pleuje" is het Gentse dialect voor "Niet plooien" en het is de wapenspreuk van de stad Gent. Deze stad waar ik meer dan dertig jaar gewerkt heb en waar ik nu meer dan vijftien jaar woon, ben ik gaan beschouwen als mijn stad. Het is dus een vrije keuze geweest. Ik had evengoed in mijn geboortestad kunnen blijven wonen maar ik kan moeilijk aannemen dat iemand die Gent heeft leren kennen NIET in deze prachtige stad zou willen wonen. Zij is van omvang groot genoeg om zich een stad te mogen noemen en toch ook klein genoeg om nog gezellig te zijn. Om hier de woorden van ex-premier Wilfried Martens te parafrazeren: ik hou van Gent, haar inwoners, haar gebouwen en haar bestuurders met burgemeester Frank Beke op kop. Deze intelligente en geliefde burgervader toont duidelijk aan dat men geen showfiguur hoeft te zijn om populair te zijn. Hij is een welgekomen tegengif voor alle politici die zich te pas en te onpas in allerlei TV-programma's te grabbel gooien en ondertussen vergeten dat zij zich ten dienste moeten stellen van de maatschappij. Jammer genoeg gaat Frank Beke zich geen kandidaat meer stellen voor een volgende ambtstermijn omwille van medische redenen. Hoe spijtig dit ook is, men kan moeilijk anders dan zijn beslissing respecteren.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
