Gisteren had ik een meningsverschil met iemand die zei dat men hard moest worden. Toen ik vroeg waarom, was het antwoord: omdat de maatschappij hard is. Dit lijkt op het eerste gezicht de logica zelf maar bij nader inzien volkomen fout want men kan de redenering ook omdraaien: de maatschappij is hard omdat de mensen hard geworden zijn. De nazi-maatschappij was antisemitisch omdat de Duitse burgers antisemitisch waren: waren zij dat niet geweest dan had er nooit zo een jodenvervolging plaats gevonden. Het is dus het overdreven vermogen van de mensen om zich aan te passen wat de problemen veroorzaakt. Ik ga hier nu iets zeggen wat voor velen bijna als een provocatie zal overkomen: er is niet teveel individualisme maar te weinig!
Ik wil hier wel eerst omschrijven wat ik daaronder versta. Een individualist is voor mij iemand die er een onafhankelijke, kritische mening op na houdt en zich niet door bepaalde, volgens hem verkeerde, strekkingen in de maatschappij laat beÏnvloeden. Als hij dus vindt dat hij in een maatschappij moet leven die volgens hem te hard is dan zoekt hij naar andere middelen om te vermijden dat hij door die hardheid wordt besmet. Kunst is natuurlijk hét middel om te ontsnappen. Ik wantrouw al die politici die te pas en te onpas individualisme gelijk stellen aan egoïsme. Het is wel voor de hand liggend waarom zij dit doen: meegaande, conformistische burgers zijn voor hen veel gemakkelijker te leiden dan individualisten met het gevolg dat zij de grote woorden bovenhalen.
Er was niet alleen Maria Rosseels die een grote invloed op me heeft uitgeoefend, maar een zo mogelijk nog grotere invloed heeft de dichter Anton van Wilderode op me gehad. Ik heb zelfs vier jaar les van hem genoten, ik zeg wel duidelijk "genoten" , want zo kwam het bij mij over: zijn lessen waren altijd boeiend en doorspekt met humor zodat de tijd voorbij vloog. Hij was het die me aan het lezen heeft gezet en die ons inwijdde in de geheimen van de literatuur, zowel de klassieke als de moderne. Ik zal nooit vergeten hoe hij ons een verhaal van Heinrich Böll voorlas, dat was voor mij niets minder dan een openbaring. En zo zijn er nog veel momenten geweest die onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift staan. Hij was een leraar die nooit zijn stem verhief maar gezag uitoefende door zijn hele wezen, zijn manier van doen. Het toppunt was wel dat hij een nogal krassend stemgeluid had, eerder zelfs onaangenaam, en toch bleef je in de ban van wat hij zei. Het is pas veel later dat ik zijn gedichten heb leren appreciëren wat mijn respect voor hem nog wat heeft doen toenemen. Ik kan alleen maar hopen dat er tegenwoordig nog zulke leraars bestaan want hun waarde is werkelijk onschatbaar.
Deze week vroeg ik me af hoe het komt dat ik zo geïnteresseerd ben in film en waarom ik zo een grote sympathie heb voor Azië. Na een tijdje nagedacht te hebben vond ik het antwoord: Maria Rosseels. Meer dan veertig jaar geleden las ik haar filmkritieken en ik was daar zo door geboeid dat ik aandacht ben beginnen geven aan de filmkunst. Zij kon daar met zo een passie (in die tijd!!!) over schrijven dat ik ook besmet geraakte door de filmmicrobe. Ofschoon zij waarschijnlijk maar weinig wist over filmtechniek, toch kon zij de lezer duidelijk maken wat er nu juist belangrijk was aan een bepaalde film. Het bleef daar echter niet bij, het onderwerp van de besproken film was voor haar een gelegenheid om commentaar te geven op de toenmalige maatschappij, een commentaar dat achteraf bekeken nog altijd stand houdt, want hoe actueel was haar kritiek op het "ieder-voor-zich" principe dat zij reeds einde de jaren '50 (!!!) had geconstateerd?!
Wat Azië betreft, dat is ook zo een voorliefde die door haar is bewerkstelligd. Toen ik haar boek "Oosterse cocktail" had gelezen, was ik op slag een fan geworden van de Aziatische mentaliteit en ben ik het nog altijd. Ik weet wel dat bepaalde literatuurkenners soms nogal geringschattend spreken over haar romans (waaronder het bekende en verfilmde "Dood van een non") maar zelfs als zij al gelijk zouden hebben dan heeft Maria Rosseels mij alleszins op weg gezet om mijn blikveld te verruimen en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.
Het gaat hier inderdaad over de TV-reeks "Xena, warrior princess" ! Toen ik zondagnamiddag wegens het slechte weer nog eens keek naar een aflevering van deze serie, besefte ik hoezeer ik ervan genoot: het was hetzelfde gevoel als bij het bekijken van een James Bondfilm: ik laat me meesleuren door het verhaal dat vol nonsens zit (of juist daardoor ?) en terzelfdertijd moet ik ermee lachen. Bij "Xena, warrior princess" komt er echter nog iets anders bij. Hier zit er nog heel wat "achter" de beelden verborgen, zoals men soms "tussen" de regels moet lezen. Zo zijn er de dialogen die vol dubbele bodems zitten en erg ironisch overkomen. Maar vooral is deze reeks erg feministisch: Xena en haar strijdmakker Gabrielle weten alle uitdagingen in woord en daad het hoofd te bieden, zij worden bijna als godinnen afgeschilderd. Zelfs na de meest verwoede gevechten zien zij er nog verleidelijk uit (kijk ik er daarom zo graag naar ???), alsof er niets is gebeurd. Dan is er nog de relatie tussen deze twee vrouwen: is die lesbisch of niet ? Men kan het er in zien maar men kan het ook negeren. Zo gaat het met alles: men kan het er in zien maar het moet niet. Dit maakt deze reeks dan ook zowel geschikt voor kinderen als voor volwassenen, vind ik: deze laatsten kunnen genieten van het vernuft van de makers, terwijl de eersten met spanning de avonturen van onze godinnen kunnen volgen. Hoe ik er toe gekomen ben naar zo een TV-reeks te kijken ? Een hele tijd geleden had ik eens een bespreking gelezen in "De Standaard" die erg lovend was en dat heeft me er toe aangezet om de sprong te wagen, met alle gevolgen vandien.
Er wordt tegenwoordig veel over de Islam gesproken en vooral over de dreiging ervan en terecht, men zou toch wereldvreemd moeten zijn om helemaal niet te weten dat die godsdienst een enorme uitdaging vormt voor het Westen. Meestal wordt onder die uitdaging dan vooral de dreiging gezien van het terrorisme (zonder het woord "moslim" ervoor, want men spreekt toch ook niet van het "katholieke" terrorisme in Noord-Ierland ?!) . Dit is natuurlijk niet onterecht, het Westen wordt bedreigd, maar wat mij eigenlijk nog meer verontrust is het volgende : het zal iedereen wel al opgevallen zijn dat er in onze westerse maatschappij een grote geestelijke leegte te bespeuren valt. De inwoners van dit werelddeel zijn geen burgers meer maar zijn onmerkbaar veranderd in mensen die zich alleen nog bezig houden met consumeren, met verbruiken, wat ogenschijnlijk nog hun enige reden van bestaan is geworden. Het gevolg hiervan is dat het geestelijke van de mens volledig naar de achtergrond wordt verschoven, een verschuiving die men moeilijk als positief kan bestempelen: het gebruik van drugs, alcoholisme, sexverslaving, zelmoord,enz. allemaal zaken die er op wijzen dat er iets fout is gelopen in het Europa van vandaag. Het lijkt er dus wel degelijk op dat heel wat mensen geen houvast meer hebben en daar onder lijden. En nu kom ik dan tot het punt wat mij het meest intrigeert: als er ergens een leegte is dan kan het niet anders of die leegte wordt opgevuld door iets, het is zoals een put in de weg waar het water naartoe loopt. In Europa (ik spreek hier duidelijk wel alleen over Europa want in de Verenigde Staten gelooft men wél nog) zien we dus een grote geestelijke leegte die er naar streeft om gevuld te worden met iets, wat het ook is. Er rekening mee houdend dat de Islam een erg eenvoudige godsdienst is, in tegenstelling tot het Christendom en het Jodendom, met een heilig boek, de Koran, "waaraan geen twijfel is" (soera al-bakara) dan zou het wel eens kunnen dat de Islam aan heel wat ontwortelde mensen een houvast zou kunnen geven. Dit is nu mijn vrees: wat gaat er gebeuren als vele (blanke en hier geboren) Europeanen zich tot de Islam zouden bekeren ?! Ze buiten zetten kan niet want het zijn rasechte (????) Europeanen. Er blijven dan maar twee mogelijkheden over: ofwel laat men hen doen en blijven zij gewoon deel uitmaken van onze Westerse maatschappij ofwel dwingt men hen om hun nieuwe geloof af te zweren (zoals in de Middeleeuwen) en te vervangen door, ja ...door wat ? Aangezien het Christendom hier maar een schim meer is van wat het vroeger geweest is zou zo een handelwijze geen zin hebben. Er is dus maar één mogelijkheid ! Voorlopig toch...
Toen ik een paar weken geleden nog eens in boekhandel "De Slegte" was (na de FNAC één van mijn favorieten), zag ik daar twee stapels boeken liggen over Marguerite Duras: het betrof hier de biografie die Laure Adler van de bekende Franse schrijfster ("Hiroshima, mon amour") heeft geschreven . Ik kon onmogelijk dit boek NIET kopen, dit om verschillende redenen: ik ben al lang een fan van Duras, het leven van interessante mensen boeit mij altijd enorm en tenslotte was er de spotgoedkope prijs van het boek, amper 5,99. Ik liep bijna met het boek onder mijn arm naar huis om er zo vlug mogelijk in te beginnen lezen. Groot was mijn vreugde toen ik na een paar bladzijden ontdekte dat het een schitterende en meeslepende biografie was , na twee weken had ik het dan ook uitgelezen. Wat me vooral trof, is de hoge leeftijd die Marguerite Duras bereikt heeft ondanks haar woelig leven vol passie en drank: zij is 82 (!) jaar geworden, waaruit ik alleen maar kan besluiten dat zij erg sterk moet geweest zijn, niet alleen fysisch maar ook geestelijk want zij is tot op het einde van haar leven in staat geweest om boeken te schrijven. Het is niet de eerste keer dat ik constateer dat geniale mensen een tamelijk zelfdestructief gedrag aan de dag leggen: het is alsof zij echt gebukt gaan onder hun te veel aan talent en het dan proberen te vernietigen, eigenaardig genoeg (en gelukkig!) zonder resultaat. Andere voorbeelden liggen zo voor de hand: Serge Gainsbourg, Orson Welles, Van Gogh, Francis Bacon, Marlon Brando,enz. de lijst is te lang om ze allemaal op te noemen. Welke conclusie ik daaruit moet trekken weet ik zo direct nog niet maar wat ik wél weet is dat mensen die hun eigen leven kapot maken daarom nog niet geniaal zijn, om de eenvoudige reden dat zij de omgekeerde weg volgen.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
