Gisteren keek ik nog eens naar "Vivre sa vie" van de beruchte regisseur Jean-Luc Godard, het enfant terrible van de Nouvelle Vague. Deze film uit 1962 komt nog altijd erg modern over, zo modern zelfs dat veel films die tegenwoordig uitgebracht worden, er veel klassieker uitzien. Dit maar om te zeggen hoe vooruitstrevend Godard was. Voor hem bestonden er geen regels waar hij zich zou moeten aan houden. Om een voorbeeld te noemen: wanneer de hoofdvertolkster Anna Karina (ongelooflijk knap) zin heeft om recht in de camera te kijken, dan doet zij dat, meer nog, zij doet het zelfs twee keer waardoor zij duidelijk te kennen geeft dat zij wéét dat zij gefilmd wordt en zij ook aan de toeschouwer als het ware meedeelt dat het maar film is. Het zijn twee prachtige en ontroerende close-ups die me blijven fascineren. Tot zover het filmische aspect van "Vivre sa vie". Waar ik het vooral over wilde hebben, is het gesprek van het hoofdpersonnage Nana met haar vriendin waarin zij uitlegt dat vrijheid ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt: "Ik hef mijn hand op. Ik ben verantwoordelijk. Ik draai mijn hoofd naar rechts. Ik ben verantwoordelijk. Ik ben triestig. Ik ben verantwoordelijk." Ik heb zo goed mogelijk de manier van spreken van Anna Karina proberen weergeven, een stijl die typisch is voor de films van Godard. Het is inderdaad zo dat vrijheid ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Men kan zich niet meer verstoppen achter de traditie of een geloof. Misschien is het daarom dat heel wat mensen zich daar ongemakkelijk bij voelen: het is immers niet meer mogelijk om de schuld op een ander te schuiven. Dat heel wat mensen dat toch nog doen bewijst alleen maar dat zij wel de voordelen van de vrijheid willen, maar niet de nadelen. Voor sommigen zou een strak geleide maatschappij met onwrikbare geboden en verboden een welkome verademing zijn. Zou het kunnen dat er daarom zovele burgers stemmen op extreem-rechts bij ons in het Westen en dat er in de Islamwereld meer en meer aanhangers te vinden zijn voor een rigide fundamentalisme ?! De vraag stellen is ze gedeeltelijk beantwoorden, al spelen er natuurlijk nog andere factoren een rol, maar daar wil ik het hier niet over hebben. Vivre SA vie dus, en er verantwoordelijk voor zijn.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over de "mogelijkheid" dat Turkije lid zou worden van de Europese Unie: ik heb het hier dus wel degelijk over de "mogelijkheid", want zo een toetreding zou maar ten vroegste plaats vinden over tien jaar . Ik vraag me dan ook af waarom men er dan nu reeds zoveel drukte over gemaakt heeft of het moet zijn dat het de bedoeling van bepaalde mensen (of landen ?) was om de publieke opinie tegen Turkije te mobiliseren. Er bestaan nu eenmaal nogal wat politici die er een satanisch genoegen in scheppen om de burgers angst aan te jagen, iets wat altijd lukt , zeker in Europa waar elke verandering bekeken wordt als een verslechtering: het komt bij de Europeanen blijkbaar nooit in hun hoofd op dat bepaalde veranderingen wel eens verbeteringen zouden kunnen zijn! Want waarom is er nu die angst voor Turkije ? Ik weet dat heelwat mensen daar gaan op antwoorden: omdat het islamitisch is en wij christelijk (?) zijn. Ik kan hier alleen maar op antwoorden dat zij zich illusies maken want er zijn al miljoenen Turkse moslims in Europa! Indien men dus de Islam buiten Europa had willen houden, dan had men dat veel vroeger moeten doen en niet nu, het is toch al te laat. Turkije (dat toch voor een deel in Europa ligt) lid laten worden van de Europese Unie zou een signaal kunnen zijn voor de wereld dat wij niet opteren voor een botsing van beschavingen maar voor een samenwerking tussen verschillende beschavingen. En dan is er nog een belangrijk punt dat ik hier zou willen aanstippen: wat moeten de Turken die hier leven wel voelen wanneer zij zien dat hun land op zo weinig sympathie kan rekenen? Dat zoiets niet bevorderlijk zal zijn voor hun relatie met de autochtonen hoeft geen betoog, denk ik . Maar zoals de geschiedenis leert , is de menselijke kant van de zaak dikwijls maar bijkomstig, dus waarom nu ook weer niet ?!
Natacha Atlas is de naam van een Arabische zangeres die er in slaagt om Arabische muziek te vermengen met popmuziek zodat er een boeiend mengsel tot stand komt dat erg meeslepende muziek voortbrengt. Voor wie genoeg heeft van de meestal eentonige Westerse populaire muziek, is Natacha Atlas erg aan te bevelen. Zij durft het zelfs aan om bekende Franse chansons, zoals o.a. "Ne me quitte pas " van Jacques Brel, te "arabiseren": die bekende melodieën krijgen daardoor ineens een exotisch tintje en een ritme dat onweerstaanbaar wordt. Het is muziek die ik nooit beu word en die ik erg opwekkend vind. Als ik echt niet meer weet wat ik nog zou willen beluisteren dan is er altijd nog Natacha. Ik moet hier voor alle duidelijkheid wel toegeven dat ik erg hou van Arabische muziek, haar klank en haar opzwepende ritmes, zodat ik er geen moeite mee heb om de meer commerciële platen van Natacha Atlas te appreciëren. Ik heb al ondervonden dat heel wat mensen, die ik deze muziek laat horen, er erg opgetogen over zijn, zij wisten alleen niet dat zij bestond. Zo ziet men maar weer: onbekend is onbemind.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
