Indien ik ooit een toptien lijst van mijn boeken zou opstellen, dan zou daar alleszins het "Het verstoorde leven" van Etty Hillesum bijhoren. Deze Joodse vrouw heeft van 1941 tot '43 een dagboek bijgehouden dat van zo een diepzinnigheid en menselijkheid getuigt en bovendien zo prachtig geschreven is, dat het eigenlijk verplichte lektuur zou moeten zijn. Het is een boek om alinea na alinea traag te lezen, niet bladzijde na bladzijde want daarvoor zit er te veel tussen en achter de regels verborgen. In wezen is het een religieus boek van een erg onafhankelijk denkende vrouw. Als illustratie van dit laatste het volgende citaat: "Misschien moet de ware, wezenlijke vrouwenemancipatie nog beginnen. Wij zijn nog geen echte mensen, wij zijn wijfjes. We zitten nog vastgebonden en omstrikt door tradities van eeuwen. We moeten nog geboren worden als mens, er ligt hier nog een grote taak voor de vrouw." En als voorbeeld van het religieuze karakter van het boek: "En woorden als God en Dood en Lijden en Eeuwigheid moet men weer vergeten. En men moet weer zo eenvoudig en woordeloos worden als het koren dat groeit, of de regen die valt. Men moet alleen maar zijn."
Hiermee heb ik maar een tipje van de sluier opgelicht want heel dit dagboek zit boordevol wijsheden en overpeinzingen die niet alleen tot nadenken aansporen maar die ook tot rust brengen. Heerlijk!
Ik heb er al dikwijls aan gedacht om voor mezelf eens toptien lijstjes samen te stellen van mijn boeken, CD's en DVD's, zo maar zonder een bepaald doel voor ogen. Ik zou geen rekening houden met het genre. Een thriller bijvoorbeeld kan even knap geschreven zijn als een psychologische roman. Een dagboek kan even vlot leesbaar zijn als een filosofisch werk of als een biografie. Op filmgebied zou ik er evenmin rekening mee houden of het om een musical, een western of een psychologische film gaat omdat men geen genre's met elkaar moet vergelijken maar de films tout court. Een slecht gefilmd psychologisch drama is dus minder waard dan een schitterende western of een meeslepende musical. Alleen wat muziek betreft zou zo een werkwijze moeilijk te verwezenlijken zijn omdat er zo een enorm verschil bestaat tussen de verschillende soorten muziek: hoe kan men Bach vergelijken met een Bob Dylan of een Serge Gainsbourg, toch behoren zij alledrie in hun genre tot de besten. Muziek is ook een erg suggestieve kunstvorm waarbij elk genre een aparte sfeer creëert. Ik voel mij anders bij Ierse muziek dan bij Gregoriaanse gezangen! Een bepaalde melodie roept meestal ook bepaalde herinneringen op zodat men in een bepaalde periode van het leven meer ontvankelijk is voor deze of gene muziek. Daaruit volgt dan logischerwijze dat de beoordeling van muziek erg subjectief is, temeer omdat het de meest abstracte kunst is die er is, men zit eigenlijk gewoon naar klanken te luisteren die men samenvoegt tot een melodie. Hier zal ik mijn lijst dus wel moeten samenstellen op basis van elk muziekgenre apart omdat ik anders met mezelf in de knoop ga geraken.
Het verbaast me altijd weer hoe het mogelijk is dat elk tijdperk in de geschiedenis waarschuwingen van tijdgenoten in de wind slaat. Het lijkt wel alsof men het niet wil weten want hoe kan het anders dat het aangekondigde onheil zich desondanks toch voltrekt? Als voorbeeld wil ik de volgende tekst aanhalen: "Onophoudelijk gaat dat maar door met de perfectionering van de communicatiemiddelen, zodat de verspreiding van geleuter steeds grotere omvang kan krijgen. En niemand schijnt er aan te denken, dat het veel harder nodig is nu eens machines tegen dit soort luchtverontreiniging uit te vinden, om zo dat geklets, waaraan hele staten ten onder gaan, eens te bestrijden." Deze woorden zijn afkomstig van de filosoof Kierkegaard en zijn geschreven in....1851 !!! Verbazend, is het niet?!
Waarom over Marlon Brando schrijven? Heel simpel, ik heb hem nooit alleen maar beschouwd als acteur, hij was veel meer dan dat. Op acteergebied was er na WO II niemand die een vergelijking met hem kon doorstaan. Wie herinnert zich niet zijn vertolking in "A streetcar named desire" of zijn portrettering van Emilio Zapata in "Viva Zapata", Terry Malloy in "On the waterfront", om maar enkele hoogtepunten (er zijn er nog) te vermelden uit zijn beginperiode. In de jaren zestig scheen zijn roem wat te tanen al beviel mij wel erg zijn aanwezigheid als sheriff in "The chase", een profetische film van Arthur Penn. En ook nog zijn twee prachtige vertolkingen in "Reflections in a golden eye" (één van de mooiste films die ik ken) en "Quemada". Daarna volgden dan nog "The Godfather", "Last tango in Paris" en "Apocalypse now". Allemaal films waarin hij totaal verschillende personnages uitbeeldde, maar toch altijd met die ongeëvenaarde typische Brando-toets. Als ik dan achteraf las dat hij meestal improviseerde, dan wijst dit er voor mij nog meer op dat hij een enorm creatief acteur was, "geniaal" zoals regisseur Elia Kazan ooit zei. Maar er was niet alleen dat acteertalent. Marlon Brando was een erg sociaal bevlogen iemand die het steeds opnam voor allerhande minderheden. Reeds in de jaren vijftig stond hij op de bres voor de zwarten, Joden, Indianen, Aziaten, enz., notabene in een tijd waarin het blanke ras zich nog superieur voelde boven alle andere volkeren. Wat deze houding zo sympathiek maakte, was dat dit niets te maken had met een heersende mode maar wel met een diepgewortelde karaktertrek die hem reeds als kind typeerde. Daarom zal ik altijd een groot respect blijven behouden voor deze unieke filmlegende ondanks zijn soms arrogante manier van doen en een paar (zelfs verschillende!) vertolkingen die niet om aan te zien zijn.
Maar in zijn geval neem ik er deze tekortkomingen graag bij, heel graag zelfs.
Politieke en syndicale leiders schermen nogal eens met het argument dat zij hun achterban moeten raadplegen en er dan rekening mee houden. Hebben zij zich al eens afgevraagd door wie en hoe die achterban wordt ingelicht? Er mag toch verwacht worden dat mensen die een grote verantwoordelijkheid dragen, weten waarover het gaat en een bepaalde maatschappijvisie uitdragen. Als zij het niet doen, wie dan wel?! Het is nogal verontrustend wanneer leiders hun volgelingen achterna lopen. Veronderstel dat die achterban racisme een aanvaardbaar verschijnsel vindt, moeten politici de racismewet dan schrappen ? Wat als arbeiders bedrijven kort en klein slaan ? Moeten vakbondsleiders dat dan maar goedkeuren zonder rekening te houden met de maatschappij in haar geheel ? Ik heb zo een vermoeden dat die leiders zich gewoon verschuilen achter hun achterban omdat zij geen duidelijke richtlijnen meer durven geven, zij zijn dus meer lijders dan leiders geworden. Misschien is dit slechts één van de vele symptomen van een op hol geslagen maatschappij die geen enkele toekomstvisie meer te bieden heeft?! Tragisch? Niet noodzakelijk. Triestig? Dat wel, maar het is een troost te weten dat het niet de eerste keer in de geschiedenis is dat zo iets gebeurt, een bepaalde maatschappijvorm zal altijd wel blijven bestaan, het zijn toch alleen maar uiterlijkheden die veranderen, dus waarover zich zorgen maken. Deze laatste woorden zijn niet ironisch bedoeld!
Gisteren heb ik een prachtige namiddag beleefd in de kerk van het college te Sint-Niklaas. Naar aanleiding van Kerstmis had daar een gospelconcert plaats. Vermits gospelmuziek één van mijn lievelingsgenre's is, was ik erg benieuwd om horen hoe Sandrine die muziek zou interpreteren. Ik moet bekennen dat ik een beetje ontgoocheld was toen ik het programma las en zag dat zij maar vier nummers zou zingen. Ik had immers een ticket besteld omdat zij in grote letters op de affiche stond, maar dat bleek een geraffineerde tactiek van de inrichters geweest te zijn om de mensen naar dat concert te lokken, want gedurende het eerste halfuur trad het Gymel ensemble op die op een schitterende wijze gekende gospelliederen ten gehore brachten: soms deden zij me denken aan het vroegere Golden Gate Quartet. Daarna kwam daar nog het knapenkoor In dulci jubilo bij waarvan de goede reputatie algemeen gekend is. En pas nadat deze twee koren samen ook bijna een halfuur hadden gezongen, betrad Sandrine het podium om slechts vier gospels te zingen. Al was dit dan weinig, toch maakte dit korte optreden indruk omdat zij daarmee weer eens aantoonde wat voor een krachtige stem zij bezit. Deze stem in combinatie met die twee koren zou wel eens een prachtige gospel-CD kunnen opleveren, denk ik. Meer nog, ik denk het niet, ik ben er zeker van! In plaats van rillingen van de kou te hebben door te gaan winkelen, had ik dus rillingen van emotie door zoveel muzikale schoonheid te beluisteren. Voor de fans van Sandrine verwijs ik graag naar haar website www.sandrinemusic.be waarop erg mooie foto's te zien zijn van haar optredens, foto's genomen door Chris Bulté, de specialist in dat genre.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
