Hoe komt het toch dat zoveel mensen met vijandige gevoelens tegenover de Verenigde Staten toch zo slaafs dat land op alle gebied naäpen? Ofwel beseffen zij dit zelf wel maar proberen zij met hun kritiek de aandacht van hun eigen gedrag af te leiden, zoals een leugenaar die een ander beschuldigt van liegen. Ofwel zijn zij zo veramerikaniseerd dat zij er zich zelfs geen rekenschap meer van geven. En dat is pas écht erg!
Als ik de naam Jeanne Moreau lees dan denk ik automatisch aan films zoals "Les Amants" , "Jules et Jim", "Eva", "Journal d'une femme de chambre", enz. allemaal klassiekers die gelukkig op DVD te verkrijgen zijn. Deze opsomming is verre van volledig, wel integendeel, want zij heeft in heel wat prachtige films gespeeld en onder leiding van beroemde regisseurs (Orson Welles, Luis Bunuel, Antonioni, Louis Malle, Joseph Losey om er maar enkele te noemen) gewerkt. Wat mij bij haar altijd enorm aansprak waren de risico's die zij bij de keuze van haar rollen durfde nemen. Boven vermelde films zijn daar alleszins een voorbeeld van. In de jaren vijftig in een film als "Les Amants" de hoofdrol vertolken lag niet zo voor de hand. Ook de keuze van haar regisseurs wees op het lef van deze intelligente actrice. Verschillende keren nam zij een rol aan in een film van een beginnend regisseur. Het gevaar van een fiasco lag dus op de loer. Haar recente bezoeken aan de stad Gent naar aanleiding van het filmfestival tonen aan dat zij nog niet veranderd is. Ik heb nu nog niets gezegd over haar formidabel acteertalent maar dat staat zozeer boven alle twijfel verheven dat ik hier eigenlijk niets kan aan toevoegen. Of toch nog dit: zij was inderdaad een nogal koele vertolkster maar dan wel één die onder een schijnbaar onverschillige gelaatsuitdrukking een erg gekweld innerlijk leven liet vermoeden dankzij haar talent. Ik wil hier ook nog bij vermelden dat zij een goede vriendin was van Orson Welles, een bewijs te meer op welk hoog niveau zij zich bevond. Al leeft Jeanne Moreau dan nog, een legende is zij nu al!
Jammer dat de TV-reeks "Tipping the velvet" afgelopen is. Men heeft daar in Groot-Brittannië veel herrie over gemaakt omdat er wat lesbische seks(?) scènes in worden vertoond. Blijkbaar heeft dit weer de aandacht afgeleid van het feit dat het hier vooral om een mooi en aangrijpend liefdesverhaal gaat. Het vrouwelijk hoofdpersonage dat door haar geliefde in de steek werd gelaten en daarna aan lager wal geraakt, is eigenlijk op zoek naar een nieuwe passionele liefde die zij op het einde ook vindt. Deze geschiedenis wordt zodanig verfilmd dat het wel degelijk zo overkomt, de rest is bijzaak: de tijdsgeest, de decors, de seksuele geaardheid van de hoofdpersonages zijn maar details die slechts als omcadering moeten gezien worden. Actrice Rachel Stirling (dochter van Diana Rigg die in "The Avengers" speelde) weet dat door haar vertolking schitterend op te roepen. Ondanks het provocerend en amoreel gedrag van haar personage weet zij perfect over te brengen dat in Nan Astley vooral een vurig verlangen naar liefde smeult dat onmogelijk geblust kan worden door welke lichtzinnige daad dan ook. "Tipping the velvet" is dus op de keper beschouwd romantisch, weliswaar in een modern jasje gestoken, maar romantisch niettemin.
Ik koester al lang mijn bedenkingen bij de opiniepeilingen waarmee men ons te pas en te onpas om de oren slaat. Over de vraag of zij wetenschappelijk verantwoord zijn, spreek ik mij niet uit maar wel over het feit dat zij regelmatig gepubliceerd worden. Voor mij gelden alleen de verkiezingen zélf als enige en echte opiniepeilingen maar blijkbaar kan men niet zo lang wachten en probeert men dus nu al de uitslag ervan te raden. Ik vermoed eerder dat al die opiniepeilingen vooral gebruikt worden als drukkingsmiddel op de politici om ervoor te zorgen dat zij een bepaalde politieke koers zouden volgen. Wanneer een opiniepeiling aantoont dat een meerderheid van de burgers positief staat tegenover een bepaald wetsontwerp, dan kan men met zekerheid voorspellen dat politici daardoor meer gemotiveerd zullen zijn om er hun schouders onder te zetten. Indien een meerderheid van de bevolking tegen is dan is de kans groot dat het bij een ontwerp blijft en dat de wet in de lade gestopt wordt. Voor de populariteit van politici geldt hetzelfde: een slecht cijfer halen in een opiniepeiling zal een politicus het mes op de keel zetten om toch maar meer populaire maatregelen te nemen. Met gedegen politiek heeft dit echter niets meer te maken zodat ik van mening ben dat opiniepeilingen het niveau van de politiek alleen maar naar beneden halen. Zalig de politicus die er niet wakker van ligt!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
