Deze week nam ik nog eens een boek in handen dat 25 jaar geleden verschenen is. Omdat het in mijn ogen nog altijd actueel is, kan ik de drang niet weerstaan om er enkele zinnen uit te citeren. "Het is in het afwijzen van de toekomst, dat de kern van het verval ligt." Aansluitend daarbij: "Eerder dan door de rede, worden zij bewogen door het gevoel en dat is op zich zelf al een kenmerk van verval. Om tot de kern van de zaak te komen, betekent dit, dat hun belangstelling eenzijdig gericht is op het heden en dat ook voor hen de toekomst enkel het einde is." En dan de volgende zin: "Door te vervallen schept iedere beschaving een leegte, waarin de krachten van de mededingende beschaving gezogen worden." Deze citaten zijn afkomstig uit het boek: "De toekomst van het ouder worden", geschreven door prof. C.Northcote Parkinson en dr. H.Le Compte en uitgegeven bij Elsevier. Dit is een vertaling van "The law of longer life" eveneens in 1980 uitgegeven in de V.S. (Troy University Press). In vergelijking met deze uitgave is de Nederlandstalige versie maar pover wat betreft de lay-out: het is niet zo overzichtelijk gedrukt als de Amerikaanse. Maar wat mij vooral stoort is dat men het Amerikaanse woord "liberal" vertaald heeft als "liberaal" (!!!) Op het eerste gezicht is dit correct maar bij nader inzien wordt er eigenlijk het tegenovergestelde mee bedoeld. Een "liberal" in de V.S. is een Democraat, wat men hier een socialist noemt, zij het dan een socialist-light, en het Nederlandse woord "liberaal" zou men kunnen vergelijken met een Amerikaanse Republikein. Daardoor ontstaat dus bij de lezer de indruk dat beide auteurs datgene verwerpen wat zij eigenlijk aanprijzen! Indien dit boek ooit heruitgegeven zou worden, dan hoop ik vurig dat men zulk een fout zal corrigeren.
Wat een vrouw was zij toch, die Jane Fonda !! Als protest tegen de Vietnamoorlog, die toen in alle hevigheid woedde (1972), trok zij naar het "vijandige" Hanoi om daar voor de hele wereld haar kritiek op haar eigen regering kenbaar te maken. Vandaar dus, Hanoi Jane, de naam haar gegeven door haar tegenstanders die haar een verraadster vonden en nog vinden. Sommige mensen blijken een erg goed geheugen te bezitten, toch voor zulke zaken. Ik weet ook wel dat het vanwege Fonda een stommiteit was om te gaan poseren naast het Noord-Vietnamese afweergeschut en zo de indruk te geven dat zij ermee akkoord ging dat er Amerikaanse soldaten werden uit de lucht gehaald. Maar voor het overige viel er op deze moedige reis niets aan te merken. Op slag werd zij daardoor een heldin en de woordvoerster van de anti-oorlogsbeweging. Het kwam voor mij dan ook als een koude douche wanneer ons aller Jane in de jaren '80 ineens haar zinnen had gezet op aerobics: zij was zakenvrouw geworden. Ik moet toegeven dat ik haar van dan af uit het oog heb verloren al zal zij daar nooit enige hinder van ondervonden hebben! Groot was mijn vreugde echter toen ik haar onlangs in een interview hoorde verkondigen dat zij radicaal tegen de oorlog in Irak is gekant. Onze strijdlustige Jane is terug. Dat zij in het zelfde gesprek ook toegaf dat zij christen is geworden, is haar zaak: ten eerste maakt zij absoluut geen deel uit van de fundamentalistische christenen en ten tweede had zij evengoed boeddhiste kunnen worden en dan zou er ook niet met haar gelachen worden. Dus ? Wat een vrouw IS zij toch, die Jane Fonda!
Als kind en als puber hoorde ik in mijn omgeving alleen maar op spottende toon spreken over de politicus Camille Huysmans. Dit had tot gevolg dat ik hem zag als een wat halfgekke, rare man die voor het overige niet veel betekende. Zijn overlijden bracht bij mij dan ook geen enkele emotie teweeg. Vele jaren later las ik echter her en der artikels over Huysmans waardoor ik hem in een totaal ander daglicht zag. Hij was dan misschien wel excentriek, maar zeker niet gek. Van dan af hoopte ik over die beruchte politicus meer te vernemen. Die hoop ging in vervulling toen een aantal jaren geleden een nieuwe biografie verscheen, geschreven door Jan Hunin. Daarin wordt overvloedig aangetoond welk een fascinerende persoonlijkheid Camille Huysmans bezat, een man met een visie op de toekomst. Hij was verdraagzaam, sociaal voelend, artistiek aangelegd en spitsvondig, om maar enkele eigenschappen te vermelden. Wat zijn verdraagzaamheid betreft wil ik hier vooral wijzen op zijn afkeer van het antisemitisme, dit in een periode (de jaren '30) waarin het de normaalste zaak van de wereld geacht werd om antisemiet te zijn. Hij zei daarover het volgende: "IK ACHT HET BENEDEN MIJN MENSELIJKE WAARDIGHEID OM VOOR HET ANTISEMITISME TE CAPITULEREN" . Als men het woord "antisemitisme" vervangt door "racisme" dan is die uitspraak perfect van toepassing op onze hedendaagse tijd. Of waarom niet BEIDE woorden samen gebruiken?!
Als fervent filmliefhebber wil ik het nu eens hebben over twee van de grootste regisseurs van de laatste vijftig jaar, nl. Ingmar Bergman en Michelangelo Antonioni. Zij worden ook beschouwd als, wat men noemt, vrouwenregisseurs m.a.w. zij besteden vooral aandacht aan de vrouwelijke personages in hun films, personages die door hen gekarakteriseerd worden als mensen die fijngevoeliger en complexer zijn dan mannen. Ook de manier waarop de actrices door deze regisseurs gefilmd worden is erg flatterend: zij worden zodanig in beeld gebracht dat zij niet langer sexobjecten zijn maar wezens van vlees en bloed die op een erg subtiele manier de werkelijkheid aanvoelen. Zo zijn Bergman en Antonioni erin gelukt om de kijker duidelijker te tonen wat er allemaal fout loopt in onze maatschappij, beter dan indien zij het door middel van mannelijke personnages hadden gedaan. Toch is er een verschil merkbaar tussen deze beide regisseurs. Bij Bergman heb ik nogal eens de indruk dat hij de vrouwen gebruikt (een nogal overdreven term, ik weet het) om vooral zijn eigen persoonlijke gevoelens te veruitwendigen, maar dan langs een vrouwelijke omweg. Hij verschuilt zich achter zijn actrices. Antonioni daarentegen filmt de vrouwen meer als een waarnemer die hen liefdevol gadeslaat en hen toelaat hun vrouwelijkheid op een authentieke wijze te beleven voor de camera. Mijn sympathie gaat dan ook uit naar deze laatste omdat hij het vrouw-zijn van zijn personnages niet probeert te manipuleren. In mjn ogen komt dit eerlijker over. Ook op zuiver filmisch vlak verkies ik deze elegante Italiaanse regisseur boven de zwaarwichtige Zweed, maar in deze beschouwing heb ik deze kwestie links laten liggen omdat daar meerdere bladzijden voor nodig zouden zijn om dit behoorlijk uit te leggen.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
