Een bepaalde verlichte geest van uiterst -rechts spreekt nu over racisme naar aanleiding van de positieve actie ("affirmative action" in de V.S.) die minister Vandenbroucke wil doorvoeren ten voordele van bepaalde minderheidsgroepen, zoals o.a. allochtonen. Graag daarover een paar opmerkingen. Ten eerste, het zijn niet alleen de allochtonen MAAR OOK de 50-plussers die daarvan zouden genieten. Ten tweede, racisme is vooral een kenmerk van een meerderheidsgroep ten opzichte van een minderheid die in de hoek geduwd wordt. In het omgekeerde geval is de term racisme eigenlijk niet toepasbaar want een meerderheid kan zich per definitie toch verdedigen of niet soms?!. En ten derde, genoemd heerschap gaat een klacht indienen bij een instelling die hij altijd heeft verketterd! Het begint blijkbaar te "winteren" in iemand's hoofd, zou ik zo zeggen.
Met Jackie bedoel ik hier Jacqueline Kennedy, de gewezen First Lady van de Verenigde Staten. Wat mij bij haar vooral treft, is dat zij het hoogtepunt van haar leven niet alleen bereikt heeft op jonge leeftijd maar vooral in tragische omstandigheden. Zij was pas 34 jaar toen haar man, president John F.Kennedy werd vermoord. Van 22 tot en met 25 november 1963 was zij dé vrouw waarrond alles draaide. Heel Amerika (en de wereld) volgde haar handelingen op de voet, bijna minuut per minuut. Gedurende die dagen besliste zij over de manier waarop haar echtgenoot zou begraven worden, waarbij zij soms radicaal de dan geldende gebruiken negeerde. Het was dus in erg moeilijke omstandigheden dat zij toonde wie zij echt was: een ietwat verlegen maar erg kranige (ex-) First Lady die de touwtjes stevig in handen nam. Ik herinner mij, als was het gisteren, de begrafenis van de neergeschoten president met die moedige Jackie. Voor mij blijft het de meest indrukwekkende plechtigheid die ik ooit heb gezien. Nu ik daar iets over gelezen heb, bemerk ik dat mijn vermoeden juist was, zij was wel degelijk de persoon die de beslissingen had genomen, beslissingen die uitgevoerd werden uit respect voor haar. Ik moet dringend eens wat meer lezen over deze fascinerende, stijlvolle vrouw die op mij een onuitwisbare indruk heeft nagelaten maar over wie ik niet zoveel weet. Het wordt tijd om daar iets aan te doen.
In een programma over soulmuziek op Nederland 3 toonde men de opkomst van het platenmerk Motown dat in het begin van de jaren '60 uit de grond werd gestampt in Detroit. Het is inderdaad zo dat de muziek van The Supremes een onschuldige en jonge indruk nalaat. Het was de uiting van de hoop die er in het begin van dat decennium leefde. De jeugdige, dynamische president John F. Kennedy had de hoop gewekt dat er aan de horizon een betere toekomst voor het grijpen lag. Als men er achteraf aan denkt dan valt het op hoe kort die sfeer van verwachting eigenlijk maar geduurd heeft. De hoopvolle jaren zestig eindigden al nog voor ze goed en wel begonnen waren. In het jaar '62 pleegde Marilyn Monroe zelfmoord, dat was al een eerste grote schok, een teken aan de wand dat er barsten kwamen in het toen heersende optimisme. Alsof dat nog niet genoeg was, werd het jaar daarop Kennedy vermoord waardoor de barst nog wat groter werd en eigenlijk onherstelbaar geworden was. Daarna kwam de oorlog in Vietnam, de moorden op Martin Luther King en Robert F.Kennedy in 1968. Dat alles maakte de desillusie compleet. Op nog geen tien jaar tijd waren de Verenigde Staten van een toestand van euforie beland in een nachtmerrie. De onschuld had plaats gemaakt voor cynisme, een cynisme dat slechts door twee presidenten, Ronald Reagan en Bill Clinton (deze laatste vooral in zijn eerste ambtstermijn), een tijdlang doorbroken is geweest. Zij konden de vlam van de hoop weer enigszins aanwakkeren. Dat is dus weer een tijd geleden. En wat nu?!
Vannacht (Canvas lijkt er zich in te specialiseren om de interessantste programma's om middernacht uit te zenden!!) kon ik me er niet van weerhouden om te kijken naar de documentaire "Embedded '45" over de intocht van de Amerikanen in Duitsland in '45. De opnamen die werden getoond waren gefilmd door soldaten die "ingebed" waren in het Amerikaanse leger. De beelden die men ons liet zien waren zowel gruwelijk als interessant. Gruwelijk door de lijken en de gewonden en al het menselijk leed, interessant doordat men zo een idee kreeg van hoe het toen moet geweest zijn. Daarbij waren er een paar zaken die me opvielen: de Duitse burgers die uit hun kelders waren gekomen, zagen er goed doorvoed uit. Zij stonden verbaasd en verwonderd te kijken naar een leger dat hen eigenlijk kwam bezetten maar hen in feite bevrijdde van een onmenselijke dictatuur. Verschillende mensen glimlachten zelfs. Was het daarom? Van opstandigheid bleek er geen sprake te zijn. Er was nog iets wat mijn aandacht heeft getrokken: ondanks de talloze verwoeste steden en dorpen, waren er ook een paar dorpen te zien waar nog elk huis recht overeind stond. Zoiets verwacht je niet in een land dat eigenlijk grotendeels tot een ruïne herschapen was. Ik stel me dan voor dat er waarschijnlijk Duitsers geweest zijn die van heel die oorlog niets hebben gemerkt, die als het ware niet "ingebed" waren in die gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Ik weet niet of er boeken door hen zijn geschreven over die verwoestende periode. Veel zullen het er alleszins niet zijn om de eenvoudige reden dat het altijd boeiender is om te lezen wat iemand wél dan niét heeft meegemaakt.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
