Ik herinner me plots een erg leuke anecdote die over filmregisseur Joseph von Sternberg wordt verteld. Hij was de ontdekker van Marlene Dietrich en heeft met haar beroemde films gemaakt zoals o.a. "Shanghai express". Zijn laatste film speelde zich af in Japan en daarom reisde hij naar dat land. Daar aangekomen filmde hij echter alles in een .....studio! Toen men hem vroeg waarom hij speciaal naar Japan gekomen was om dan alles in een studio op te nemen, antwoordde hij: "Omdat ik een dichter ben" (!!!)
In de huiveringwekkende documentaire "Das Drama von Dresden" die gisteren op Canvas werd uitgezonden, is er één punt waar ik graag de aandacht op zou willen vestigen omdat het mij erg heeft getroffen: geen enkele Duitse overlevende maakte gewag van enige haat tegenover de Geallieerden, iets wat, rekening houdend met de gruwelen die zij hadden meegemaakt , niet zo verwonderlijk zou geweest zijn. Ofschoon zij nog altijd werden achtervolgd door de verschrikkingen van die gruwelijke nacht, kwam het woord "vijand" niet over hun lippen. Beseften zij maar al te goed dat het zo ver was kunnen komen door de schuld van hun eigen leiders of hadden de makers van het programma bepaalde uitlatingen weggesneden? Wie zal het zeggen? Wat telt is wat er uiteindelijk op het scherm te zien was en dat was positief. Alleen zo een serene behandeling van zo een netelige gebeurtenis kan er toe bijdragen om mensen dichter bij elkaar te brengen. Er is al genoeg haatzaaierij de dag van vandaag.
Ik heb altijd gevonden dat de Italiaanse filmregisseur Michelangelo Antonioni een Aziatische ingesteldheid bezat die duidelijk tot uiting kwam in al zijn films. Zijn beeldcomposities die erg strak gecadreerd waren, zijn aandacht voor details (een schaduw op een muur, het geluid van een ventilator, enz.) het onderkoelde acteren, de rustige en afstandelijke manier van filmen, dit alles deed me altijd denken aan Aziatische films. Groot was echter mijn verbazing toen ik vernam dat het de Aziatische regisseurs waren die door Antonioni geïnspireerd werden! Zij hadden zijn films gezien en waren erg onder de indruk van zijn stijl met het gevolg dat zij hem begonnen te imiteren en zo mogelijk nog te perfectioneren. Als dat inderdaad zo is dan neemt het niet weg dat men nog altijd kan spreken van een Aziatische Antonioni want hij zou nooit die Aziatische regisseurs hebben beïnvloed indien zijn filmbeelden hen totaal vreemd hadden geschenen. Zij herkenden zich juist in hem, in de manier waarop hij zijn visie op de werkelijkheid gestalte gaf. Maar hoe de zaak ook in elkaar zit, Antonioni was waarschijnlijk de minst Westers ingestelde regisseur die er bestond of bestaat want hij leeft nog altijd ondanks het feit dat hij geboren is in 1912 en bijna 94 jaar is!
"Three times" is een Taiwanese film die momenteel in de filmzalen te zien is. Hij bestaat uit een drieluik dat zich afspeelt in drie verschillende perioden maar telkens door dezelfde acteurs wordt vertolkt. Het is werkelijk een prachtwerk zoals alleen Aziaten dat weten te verwezenlijken. Afgemeten camerawerk, minutieus gecadreerde beelden, af en toe muziek die als het ware aan de beelden kleeft , schitterende kleuren en subtiele vertolkingen. De hoofdactrice is niet alleen erg mooi maar speelt haar drie rollen op een erg ingetogen manier. Zij suggereert alleen maar haar gevoelens, ook weer typisch Oosters. Alleen het tweede gedeelte valt nogal langdradig uit, daar had de regisseur wel één en ander mogen uit wegsnijden. Maar dit wordt dan ruimschoots gecompenseerd door het laatste gedeelte dat zich in 2005 afspeelt en dat heel wat dynamischer oogt. Kortom, voor alle liefhebbers van Aziatische films is "Three times" ten zeerste aan te bevelen.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
