Juist een jaar geleden ben ik begonnen met mijn blog. Ik schrijf nu mijn tweehonderdste beschouwing en het zal ook mijn laatste zijn. Ik was van in het begin van plan om dit een jaar vol te houden ongeacht de reacties die erop zouden komen, veel of weinig, goede of slechte. Het enige wat ik in het oog hield was het bezoekersaantal, zolang dat naar omhoog ging was dat voor mij voldoende reden om verder te schrijven. Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om vooral over films en boeken te schrijven maar ik ben daar vrij vlug van afgeweken omdat er nog andere zaken zijn die me erg boeien. Achteraf constateer ik dat ik vooral die personen en onderwerpen heb behandeld die een grote invloed hebben uitgeoefend op mijn denkwereld. Ik denk er nu aan om het beste van mijn beschouwingen wat meer uit te werken omdat sommige onderwerpen dat wel vragen. Ik heb dit echter niet gedaan omdat ik het zo beknopt mogelijk wilde houden. Ik weet uit eigen ervaring dat een lang artikel minder aanspoort tot lezen dan iets dat kort en bondig is. Misschien kan ik dan volgend jaar een tweede boek uitgeven waarin ik me vooral beperk tot de interessantste beschouwingen maar dan uitvoeriger behandeld. Wanneer ik het geschrevene vluchtig overloop dan valt het me op dat ik me af en toe wel heb laten verleiden om over bepaalde actuele onderwerpen te schrijven iets wat ik eigenlijk betreur omdat de actualiteit iets is wat vlug verdwijnt in de plooien van de geschiedenis. Er bestaat daar een Arabisch gezegde over dat zoiets in een paar woorden duidelijk maakt: "De hond (de actualiteit) blaft, de karavaan (de geschiedenis) trekt voorbij." Die actuele beschouwingen zullen er dus sowieso al uit vliegen, dat is zeker. Soms heb ik me toch laten imponeren door bepaalde gebeurtenissen die dag in dag uit in de media werden besproken maar die welbeschouwd daarom nog geen beslissende invloed zullen uitoefenen op de loop der geschiedenis. Tot slot vond ik het fantastisch dat ik zo in alle vrijheid over van alles en nog wat mijn mening heb kunnen neerschrijven. Dit allemaal dankzij seniorennet. Ere kome dus toe aan Pascal Vyncke!
Ik heb een tijd geleden al eens geschreven over het prachtige Venetië. Ik had het dan vooral over de stad zelf. Nu zou ik nog iets willen zeggen over de geschiedenis van de Republiek van Venetië. De Venetianen zijn er in geslaagd om 1000 jaar (er is nog iemand die zo lang wil bestaan!) hun republiek in stand te houden tegen een enorme overmacht in. Een paar eeuwen lang weerstonden zij zelfs het islamitische Ottomaanse rijk. Het waren dus geen amateurs. Om dit te bereiken zorgden zij ervoor dat zij het best bewapende leger hadden in die regio. Door hun ligging ging hun aandacht natuurlijk vooral uit naar een slagvaardige vloot. Daardoor oefenden zij een afschrikwekkend effect uit op hun vijanden, vijanden die zij soms zelfs achtervolgden tot op de Balkan om ze daar dan te liquideren. Op die manier slaagden zij erin om te beletten dat die in de stad zouden geraken, iets wat pas voor de eerste keer zou gebeuren op het einde van de achttiende eeuw toen Napoleon met zijn leger Venetië binnentrok. En dit was dan nog de schuld van de Venetianen zelf omdat zij gedurende de achttiende eeuw op het decadente pad waren gesukkeld. Zij dachten alleen maar aan feesten en op financieel vlak verslechterde hun toestand zienderogen zodat er geen geld meer over was voor militaire zaken. Dat deze neergang pas na duizend jaar heeft plaatsgegrepen mag eigenlijk al een wonder heten. Wat indien zij zich wel waren blijven inspannen om de beste te blijven? Zou de Republiek van Venetië dan nu nog bestaan? Vragen waar natuurlijk geen antwoord op te geven is omdat de geschiedenis nu eenmaal is wat ze is.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.