Gisteren ben ik naar een optreden geweest van de Afro-Amerikaanse zangeres Dianne Reeves. Een tijdje geleden had ik nauwelijks van haar gehoord. Het is pas met de film "Good night and good luck" waarin zij verschillende optredens ten beste geeft dat mijn oog op haar gevallen is. Nu kan ik me gewoonweg niet meer voorstellen dat ik haar ooit NIET heb gekend! Wat een fantastische zangeres! Hoe goed beheerst zij haar stem waarmee zij in staat is om met het grootste gemak van erg lage naar erg hoge tonen op te klimmen en omgekeerd. Met een minimum aan gebaren staat of zit zij gewoon op het podium en tovert moeiteloos pareltjes van songs te voorschijn. Vanaf het begin had zij het publiek op haar hand en gedurende de haar optreden richtte zij zich meermaals tot de toehoorders op een erg spontane manier. En dan was er weer dat typisch zwart stemgeluid dat blijkbaar alle zwarten, of toch de meesten, gemeen hebben. Blanke zangers mogen doen wat ze willen, op dat vlak zullen zij altijd tekort schieten: ik zie het alleszins zo omdat ik altijd een zwak heb gehad voor de aparte klank van de stemmen van zwarte zangers en zangeressen. Ik heb me dan ook direct twee CD's van Dianne Reeves aangeschaft om thuis nog te kunnen genieten van deze prachtige zangeres.
Reeds 30 jaar lang spoken de volgende zinnen regelmatig door mijn hoofd. Zij zijn afkomstig van de beroemde én beruchte filosoof Friedrich Nietzsche en dienden als inleiding voor zijn laatste boek. Hier volgt het eerste gedeelte ervan: "Op deze volmaakte dag, waarop alles rijpt en niet alleen de druif bruin wordt, brak voor mij de zon door, een blik op mijn leven: ik keek achterom, ik keek voor me uit, ik heb nooit zo veel en zulke goede dingen tegelijk gezien. Niet voor niets begroef ik vandaag mijn vierenveertigste jaar, ik MOCHT het begraven...." Ik hecht aan deze uitlatingen zoveel belang omdat zij in wezen een uitstekende remedie vormen tegen verzuring, omdat er zo een grote levensaanvaarding vanuit gaat. Dit laatste mag niet verward worden met optimisme!
Omdat ik het vandaag te warm vind om na te denken en zeker om te typen, beperk ik me gewoon tot het citeren van een zin die te vinden is in één van de brieven van de Russische schrijver Toergenjev : "Een scepticus is ontevreden over anderen en zichzelf- een melancholicus alleen over zichzelf, wat heel wat makkelijker en beter is."
Ik heb weer de indruk dat het een hele tijd geleden is dat ik journaliste Caroline Van den Berghe nog op mijn TV-scherm heb gezien. Ik zeg indruk want waarschijnlijk is het niet zo lang geleden als ik wel denk. Maar bij haar heb ik altijd spijt wanneer haar bijdrage aan het Journaal voorbij is. Om de eenvoudige reden dat ik haar een erg bewame vakvrouw vind. Zij heeft een aangename stem, weet op een heldere manier de zaken naar voor te brengen, zij bezit een bepaalde uitstraling en daarenboven is zij nog mooi ook. Het is een vrouw met klasse. Ik herinner me dat zij eens tijdens het Journaal in de studio werd geînterviewd en toen viel het me des te meer op hoe mooi zij wel is. Dat interview had voor mij wel een half uur mogen duren! Ik zie in Caroline Van den Berghe dan ook de latere opvolgster van Martine Tanghe, die andere klassevrouw.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
