Met grote verwondering heb ik gelezen dat sommige filmcritici "Een ander zijn geluk" van Fien Troch een mislukking vinden. Als dat een mislukking genoemd wordt, wanneer is een film dan niet mislukt ?! "Een ander zijn geluk" heeft mij van begin tot einde in zijn greep gehouden ondanks een paar onvolkomenheden (de te systemathisch terugkerende stiltes, af en toe een nogal geforceerde manier van dialogeren). Op zuiver filmisch vlak is het een erg professioneel gemaakt werkstuk met prachtige en strak gecadreerde beelden, die soms aan Antonioni deden denken, soms ook zelfs aan Stanley Kubrick. Referenties die kunnen tellen! De koele kleuren, het gebruik van een suggestieve klankband, de afgemeten camerabewegingen, dit alles zorgt ervoor dat men naar een film zit te kijken die stijl bezit. Ondanks deze afstandelijke wijze van filmen is deze film toch erg aangrijpend maar dan vanop een afstand alsof de regisseuse slechts met schroom en erg discreet de gevoelens van haar personnages in beeld wilde brengen. Eén bepaalde scène is typerend voor deze aanpak: in een groot warenhuis zegt een man tegen zijn vrouw dat hij kanker heeft. Gewoonlijk volgen dan een paar close-ups die de emoties moeten weergeven. Fien Troch doet dat echter niet, zij laat de camera een achterwaartse beweging maken zodanig dat de toeschouwer in plaats van dichter, van verder af toekijkt, alleen aan de houding van de acteurs valt te merken hoe dramatisch de situatie is. Klasse, vind ik dit! Ik wil ook de acteurs niet vergeten: de meesten spelen een kleine rol en vervullen die uitstekend met als uitschieter Ina Geerts die bijna heel de tijd in beeld is en op een schitterende wijze de gekweldheid van haar personnage weergeeft. Men voelt als het ware haar pijn.Tot slot nog dit: "Een ander zijn geluk" is een echte vrouwenfilm in die zin dat de hoofdpersonen vrouwen zijn die daarenboven afgebeeld worden als mensen van vlees en bloed en die daarvoor niet te pas en te onpas uit de kleren moeten gaan.
In onze Westerse spektakelmaatschappij zijn sommigen er echt in geslaagd om futiliteiten op te blazen tot ongelooflijke proporties. Dat hebben we deze week weer eens kunnen ervaren naar aanleiding van de uitlatingen van mevrouw Van den Bossche over Nederlandse politici. Zelfs in "Terzake" werd er over haar uitspraken gediscussiëerd. Werkelijk hallucinant, moet ik zeggen! Hoe komt het toch dat er zo veel kritiek op haar is losgebarsten terwijl zoveel Vlamingen niet anders doen dan spotten met die Hollanders ? Van schijnheiligheid gesproken. Persoonlijk zoek ik de verklaring voor al die heisa in het feit dat de "beschuldigde" in dit geval een vrouw is. Enerzijds zijn er mensen die jaloers zijn op haar populariteit, anderzijds wordt er denigrerend gedaan over haar bekwaamheid als minister, alsof andere ministers zo bekwaam zijn. Het toeval wil nu dat we de mogelijkheid hebben om de behandeling van minister Van den Bossche te vergelijken met die welke Karel De Gucht te beurt is gevallen in verband met gelijkaardige uitspraken. Heeft men over hem denigrerend gesproken ? De vraag stellen is ze beantwoorden!
Is het mogelijk om een vrouw die haar kind heeft vermoord, toch sympathiek te vinden ? Ik beken dat ik daar bevestigend moet op antwoorden om de eenvoudige reden dat het mezelf is overkomen. Gisteren keek ik naar een TV-documentaire over drie vrouwen die wegens moord in de gevangenis waren beland. Eén van hen had haar zoontje omgebracht en desondanks was zij voor mij de sympathiekste van de drie. Toch had ik vroeger alleen maar afschuw gevoeld toen daarover in het TV-nieuws werd bericht. Maar dan was dat de zakelijke mededeling van een feit geweest waarachter de menselijke persoon verborgen was gebleven, nu echter greep het omgekeerde plaats: de menselijke persoon trad op de voorgrond zodat het feit een gezicht had gekregen waar ik mét of zonder sympathie kon op reageren. In dit geval dus met sympathie. Yoko had een aangename manier van praten en bovendien bezat zij een erg guitige en lieve glimlach. Ik vergat bijgevolg soms compleet welk gruwelijk misdrijf zij had gepleegd. Ik had dus op één en dezelfde persoon totaal tegengesteld gereageerd wat bij mij de bedenking oproept dat men erg voorzichtig moet zijn vooraleer men over iemand oordeelt.
Dana Spinant, een naam die me tot hiertoe volkomen onbekend was. Sedert zondagavond is daar echter verandering in gekomen, en hoe! Het gesprek dat zij in "Het beloofde land" met Nadia Dala voerde, heeft er voor gezorgd dat ik haar niet vlug meer zal vergeten. Deze Roemeense journaliste (hoofdredactrice van "European Voice") was er weer eens een bewijs van, indien dat al nodig zou zijn, dat er overal intelligente mensen te vinden zijn: wat zij over Europa en over België zei, getuigde van veel inzicht. Haar opmerking over het conservatieve karakter van alle maatschappijen, en die van West-Europa in het bijzonder, was terecht. Dat is nu juist het probleem: de West-Europese burgers willen onze maatschappijvorm behouden tot het einde der tijden en bij elke mogelijke verandering wijzen zij met een beschuldigende vinger naar Europa. Het doet dan deugd om eens iemand van de andere kant te horen spreken voor wie elke verandering een verbetering is, ditmaal dankzij dat zelfde Europa. Misschien heeft de houding van de burgers in dit deel van de wereld niet alleen te maken met conservatisme, maar ook met egoïsme en onverschilligheid waarbij dit laatste kenmerk typisch is voor een zelfvoldane maatschappij die er alleen maar aan denkt zich te pletter (soms letterlijk!) te amuseren, meer niet. Wel weinig, moet ik zeggen. Hopelijk lopen er nog veel mensen rond zoals Dana Spinant en slagen zij erin om van het ruziënde Europa één geheel te maken dat naar buiten toe spreekt met één stem.
De nieuwste film van de Canadese regisseur David Cronenberg "A history of violence" is écht een historie vol geweld. Van in het begin voelt men als toeschouwer dat er geweld in de lucht hangt, het barst dan ook op geregelde momenten ongenadig los. Eigenaardig genoeg zijn het juist de schijnbaar meest zachtaardige personen die op de meest brutale manier te werk gaan. De zoon van het hoofdpersonnage die zich in het begin passief laat vernederen door een medestudent, reageert daarna bij een volgende uitdaging uitermate brutaal, totaal onverwacht. Wat de vader betreft, geldt hetzelfde: deze vriendelijke, kalme man rekent op het einde op een onverbiddelijke wijze af met gangsters. Dit maakt deze film erg onrustwekkend en verwarrend, want het zijn niet de "slechterikken" die hun toevlucht nemen tot geweld, maar de "goeden". Het is duidelijk dat de regisseur ons wil tonen dat de wereld niet zo simpel in elkaar zit als men denkt want ook schijnbaar integere mensen zijn, als het erop aankomt, tot alles in staat. Het knappe is dat Cronenberg ons dat op een zuiver filmische wijze aan de man brengt, hierbij geholpen door de prachtige vertolkingen van alle acteurs. Zo lijkt het personnage van de vader in het begin erg breekbaar om dan daarna iemand te worden bij wie de moordlust zo in zijn ogen te lezen staat. Zonder een talentvol acteur kan zo een wisseling van stemmingen niet overgebracht worden. Ook de rol van de echtgenote wordt aangrijpend vertolkt, evenals de figuur van gangster Fogerty die enorm sinister overkomt. Als besluit dus een film om te gaan bekijken, maar toch niet voor iedereen geschikt.
Het verbaast me altijd weer dat uiterst-rechtse partijen voor de dag komen met een ideologie die tweehonderd jaar oud is, nl. het nationalisme. Immers, nationale gevoelens waren een uitvloeisel van de Romantiek. Logisch in feite, want als men begint met het verheerlijken van "de" gevoelens, dan worden gevoelens van aanhankelijkheid aan de geboortegrond en aan eigen land en eigen volk ook op een voetstuk geplaatst als zijnde onaantastbaar. Onlogisch is het dan weer dat men zulke gevoelens zou moeten koesteren voor de grond waar men TOEVALLIG geboren is. Een Brit had evengoed een Ier van Belfast kunnen zijn, een Irakees even zo goed een Amerikaan,enz. Alhoewel het nationalisme reeds twee eeuwen bestaat, is het in het licht van de gehele menselijke geschiedenis een tamelijk recent verschijnsel want voor 1800 bestond het niet. Ik beschouw het dus simpelweg als een tijdelijke afwijking die haar beste tijd heeft gehad. De grandioze mislukking van het Derde Rijk zou toch voldoende moeten aangetoond hebben dat nationalisme een romantische bevlieging was met meer dan akelige nevenwerkingen. Daarom wil ik mijn titel veranderen en schrijven: nationalisme IS romantiek!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
