Tijdens een wandeling in het stadscentrum zag ik affiche's hangen voor de toneelopvoering van "Mieke Maaike's obscene jeugd" van Louis-Paul Boon. Ik heb die bewerking nog niet gezien (maar hoop ze wel te zien) zodat ik me dus beperk tot het boek(je!) van Boon. Hier geldt in feite weer dezelfde opmerking als bij "Lolita" van Nabokov. Al is het dan gewaagd en scheert het rakelings langs de pornografie heen, het is naar mijn mening toch ook erg grappig: men zou kunnen spreken van een "opwindende" humor. Boon schept er plezier in om de lezer een pikant verhaal te vertellen, en dan nog over een erg jong meisje, maar terzelfdertijd relativeert hij het geheel met een aanstekelijke humor die erg parodiërend overkomt. De uitgave zelf van het boek is prachtig: een rood kartonnen kaft met gouden letters en in het midden een zwart-witfoto van een verleidelijke vrouw. Toppunt van ironie is wel dat Boon dit boek geschreven heeft na zijn alom geprezen "Pieter Daens" . Op het ogenblik dat het er naar uit zag dat hij gerecupereerd ging worden door het establishment, gaf hij duidelijk te verstaan dat men (sommigen toch!) te vroeg had gejuicht ! Niet voor niets had hij ooit "Wapenbroeders" geschreven, een bewerking van het middeleeuwse epos over Reinaert de Vos.
Ik vraag me dikwijls af hoe bepaalde mensen die in de jaren zestig van de vorige eeuw een grote rol hebben gespeeld en ondertussen overleden zijn, hoe zij zich nu zouden voelen ? Ik denk dan vooral aan de beroemdste rebel uit die tijd, nl. Ernesto "Che" Guevara. Waarschijnlijk zou men hem nu te romantisch vinden, met zijn lange wapperende haren, zijn guerilla-uniform en zijn onafscheidelijke sigaar. Hij zou nu, nog meer dan veertig jaar geleden, bekeken worden als een spelbreker, als iemand die niet "in" is, niet "cool". Toen Che zijn gloriejaren kende, was de tijdsgeest eigenlijk rijp voor zo een figuur, dat kan men van onze tijd zeker niet zeggen. Che is een verkoopsproduct geworden, niets meer (spijtig genoeg) en niets minder (minder kan al moeilijk!) . Het verheugt me echter wanneer ik zie dat er soms toch nog boeken over hem in de boekhandel te koop liggen, zoals dat schitterende boek dat onlangs in het Nederlands verschenen is met als titel: "Che Guevara, kroniek van een revolutionair" (uitgeverij Tirion). Daarin vindt men een overvloed aan foto's en ook een beknopte biografie en verschillende opmerkelijke uitspraken van de rebel. In mijn ogen had Che maar één groot gebrek en dat was zijn onvoorwaardelijke verknochtheid aan het communisme, hij was te orthodox in de leer, bijna een fundamentalist: het is pijnlijk dit te moeten zeggen maar dat is het toch wat mij na het lezen van geschriften van en over hem is bijgebleven. Jammer, vooral als men weet dat hij niet dom was.
Nog maar eens over film maar dit keer geen filmbespreking maar alleen wat commentaar over de grootste actrice van Europa, nl. Isabelle Huppert. In de film "Gabrielle", die deze dagen in de Vlaamse bioscopen te zien is, speelt Huppert weer eens op een schitterende wijze zoals we het eigenlijk van haar nu al jaren en jaren gewoon zijn, niets nieuws dus maar toch telkens weer verrassend. Deze actrice zit werkelijk boordevol talent en zij geeft daarbij de indruk dat het haar geen enkele moeite kost om zulke complexe en tragische personages te vertolken en dit met een minimum aan gelaatsuitdrukkingen. Haar ogen zijn de voornaamste spiegel van haar gevoelens want op haar gelaat zelf valt met moeite iets te merken, heel haar manier van spelen is bijna een vorm van under-acting maar niettemin erg expressief: het lijkt wel of zij met haar personnage volledig één wordt. Ik denk dat het daarbij een voordeel is dat zij geen speciaal mooi of karakteristiek gezicht heeft met als gevolg dat zij zich als actrice helemaal kan verbergen achter haar rol. Isabelle Huppert wordt daarbij onzichtbaar maar dus des te overtuigender. Iemand als Sophia Loren bijvoorbeeld was daartoe, ondanks haar onmiskenbaar talent, niet toe in staat omdat de kijker altijd in de eerste plaats de vrouw Sophia Loren ontwaardde. Wat me ook telkens weer opvalt bij Isabelle Huppert, en wat ik erg waardeer, is haar totaal gebrek aan sterallure's en glamour. Ik bewonder dit vermogen om na een zo lange en succesvolle carrière zo "doordeweeks" te blijven, maar dan wel een "doordeweeksheid" die uitermate fascinerend is. Onlangs zag ik van haar een fotoboek in de boekhandel liggen met prachtige foto's: een gepast eerbetoon aan deze uitzonderlijk begaafde actrice!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
