In het dagboek van de Italiaanse schrijver Giacomo Leopardi (1798-1837) lees ik de volgende woorden over illusies: "Het duurzaamste genoegen van dit leven is het ijdele genoegen van de illusies. Ik beschouw de illusies als dingen die een zekere werkelijkheidswaarde bezitten, gegeven het feit dat zij essentiële bestanddelen vormen van het systeem van de menselijke natuur, en door de natuur aan alle mensen zijn geschonken, en wel zo, dat ze niet versmaad mogen worden als dromen van een enkeling, maar gezien moeten worden als dingen die werkelijk bij de mens horen, die door de natuur zijn gewild en zonder welke ons leven uitermate ellendig en barbaars zou zijn etc. Daarom zijn ze noodzakelijk en maken ze wezenlijk deel uit van het samenstel en de orde der dingen." Op het eerste gezicht heeft Leopardi gelijk omdat een leven zonder één enkele illusie erg vervelend zou zijn maar wanneer men dieper ingaat op de zaak dan moet men toch constateren dat de éne illusie de andere niet is. Dus per definitie verkondigen dat illusies (onder verstaan "alle") noodzakelijk zijn zet de deur open voor fanatisme want ook fanatici geloven in illusies, het zijn alleen de verkeerde. Tot zover deze slechts oppervlakkige en te korte beschouwing over de woorden van Leopardi. Hoe het dan wel in elkaar steekt, daar ben ik zelf nog niet uitgeraakt.
De acteur Peter O'Toole zal altijd wel bekend blijven voor zijn grandioze vertolking van Lawrence of Arabia in de gelijknamige film. Al had hij daarvoor reeds kleinere rollen gespeeld in een paar andere films, toch kan men de rol van Lawrence als zijn werkelijke debuut beschouwen. En wat voor één! Op slag stond zijn naam met gouden letters aan het filmfirmament geschreven. ik herinner me nog als was het gisteren welke indruk "Lawrence of Arabia" op mij had gemaakt. Ik had meer uitgekeken naar die beroemde acteurs zoals Anthony Quinn en Alec Guinness dan om die compleet onbekende titelrolvertolker bezig te zien. Achteraf echter constateerde ik dat die onbekende acteur de meeste indruk had gemaakt. De intensiteit waarmee hij gestalte had gegeven aan de mysterieuze Lawrence was onvergetelijk. De Britse filmhistoricus David Thomson zegt daarover zelfs dat Peter O'Toole de film in een andere richting had geduwd dan regisseur David Lean eigenlijk voor ogen stond. Hij had meer de nadruk gelegd op het neurotische karakter van het personage. De carrière van O'Toole doet me een beetje denken aan die van Orson Welles die met zijn eerste film "Citizen Kane" eveneens aan de top stond om daarna dan langzaam aan bergaf te gaan. Toch zijn er nog verschillende vertolkingen geweest waarmee O'Toole bewees dat hij één van de beste acteurs van zijn generatie was, ik denk hier aan "Becket" of aan "Lion in winter" om maar die twee te vermelden. Maar niets kon de uitstraling evenaren waarmee hij de fascinerende T.E.Lawrence had getypeerd.
In deze tweede documentaire over Madonna zien we dit keer een wereldster die heel wat sympathieker en menselijker overkomt dan de persoon die ons getoond werd in "In bed with Madonna" (ook "Truth or dare" genoemd). In "I'm going to tell you a secret" komen ook personen uit haar entourage aan bod zodat de camera niet uitsluitend gericht is op haar. De kijker wordt duidelijk gemaakt dat er heel wat mensen zijn die het succes van Madonna mogelijk maken en zij worden dan ook volkomen terecht in de bloemetjes gezet. Eigenlijk zijn dé vedetten in deze fim haar twee kinderen die, ofschoon hun aanwezigheid telkens maar een paar minuten bedraagt, een grote indruk nalaten door hun ongecompliceerd en openhartig optreden. Zij relativeren daardoor het gigantische karakter van de shows van hun wereldberoemde moeder. Men komt eventjes terug met beide voeten op de grond te staan. Deze twee uur durende documentaire verveelt geen enkel moment omdat men afwisselend beelden van haar optredens te zien krijgt en daar tussendoor opnamen van achter de schermen, het éne in kleur en het andere in zwart-wit. Pas op het einde komt de toeschouwer te weten welk geheim Madonna ons wil vertellen. Ik ga het hier dan ook niet prijsgeven. Ik weet dat zij niet overal en zeker niet door iedereen even geliefd is maar het is nu eenmaal zo dat zij zich een plaats op het wereldtoneel heeft weten te veroveren die door slechts weinigen voor haar werd bereikt. En zij blijft maar aan de top staan! Alsof dat de plaats is die haar van nature toekomt. In tegenstelling tot Marilyn Monroe is Madonna echter geen slachtoffer maar een vrouw die de touwtjes stevig in handen houdt en zelf beslist wat en hoe iets moet gebeuren. De fouten die zij begaat zijn dan ook hààr fouten. Een paar weken geleden schreef ik over godinnen. Zonder Madonna te veel te willen verheerlijken komt zij daar toch dichtbij in de buurt. Ik gebruik hier het woord "godin" dan wel in de zin zoals men vroeger sprak over de "goddelijke" Greta Garbo, niets meer maar zeker niets minder!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
