De Frans-Joodse zangeres Barbara (over deze unieke kunstenares zal ik het later nog wel hebben) schreef in haar onvoltooide memoires het volgende: "Ik voelde me niet beschaamd noch uitermate fier over mijn Joodse afkomst, maar dit anders-zijn te moeten lezen in de blik van anderen maakte me agressief". Ik denk dat alle "vreemde" (in de ruimste betekenis van dit woord) mensen dit zelfde gevoel delen. Het zou ons er moeten toe aansporen om elke veroordelende manier van kijken uit ons leven te bannen. Niet gemakkelijk inderdaad, maar het zou alleszins een begin kunnen zijn voor een harmonieuzer samenleven met anderen, wie die anderen dan ook zijn.
Er zijn tegenwoordig nogal wat mensen die tekeer gaan tegen de politiek. Op zich is daar niets mis mee. Onbegrijpelijk wordt het pas wanneer hun afkeer van de politiek hen leidt tot het stemmen voor een extreem-rechtse partij. Alsof die niet aan politiek doet! Als er politici zijn die juist wél aan politiek doen dan zijn het de leiders ( dit woord gebruik ik doelbewust) van extreem-rechts: zulke doortrapte en geslepen politici zijn er in de traditionele partijen niet te vinden. Zij wekken alleen maar de illusie dat zij met de doordeweekse politiek niets te maken hebben en daarom misbruiken zij de woorden VLAANDEREN en EIGEN VOLK om zo de misnoegde kiezers naar zich te lokken. Op de keper beschouwd bezondigen zij zich aan volksverlakkerij die in niets verschilt van wat alle extreem-rechtse leiders in de twintigste eeuw constant hebben gedaan. Dat door hen zo fel bejubelde en verheerlijkte volk is er dan achteraf ook altijd bekaaid van af gekomen!
Ik hoor soms in mijn omgeving dat mensen ontgoocheld zijn over hun reis naar Cuba omdat er niet veel te zien is. Ik kan ze geen ongelijk geven, er is inderdaad niet veel te zien: bijna geen historische gebouwen (of het moet het verloederde Havana zijn en Trinidad), geen musea, geen indrukwekkende landschappen. Maar deze tekortkomingen worden ruimschoots gecompenseerd door de mensen die er op dat groene eiland rondlopen. De vriendelijkheid en de fierheid van de Cubanen zijn werkelijk hartverwarmend. Zij bezitten nagenoeg niets, leven in verloederde buurten en toch hebben zij altijd die onverwoestbare glimlach op hun gezicht. Wat mij vooral is opgevallen is de netheid van hun kledij: op geen enkel kledingstuk valt er ook maar een plekje te bespeuren, zelfs niet wanneer zij iets wit dragen. Cubanen zijn mensen met een enorme waardigheid over zich. Dat was trouwens één van de prioriteiten van het duo Castro-Guevara: het volk opvoeden zodat het zich waardig zou gedragen. Daarin zijn zij inderdaad wonderwel geslaagd in tegenstelling tot hun economische politiek die op een mislukking is uitgedraaid. Wie dus alleen geïnteresseerd is in gebouwen en musea en niet rondom zich kijkt, die kan dan alleen maar ontgoocheld worden en zich afvragen waarover anderen het hebben. In mijn titel moet ik dus het woord "Cuba" vervangen door "Cubanen": ode aan de Cubanen, één van de sympathiekste volkeren die er bestaan.
PPP is de afkorting van Pier Paolo Pasolini, de bekende en beruchte Italiaanse filmregisseur en schrijver. Al ben ik dan een groot filmliefhebber, toch ga ik het hier niet over zijn prachtige films hebben maar wel over zijn schrijverschap. Hij schreef niet alleen romans en gedichten maar ook artikels waarin hij vlijmscherp tekeer ging tegen onze verafgode consumptiemaatschappij. Volgens hem kent die maar twee waarden, nl. produceren en consumeren, al de rest wordt naar de prullenmand verwezen of is er op zijn minst aan ondergeschikt. Vandaar dat deze consumptiemaatschappij volgens Pasolini de meest onderdrukkende ideologie is uit de hele geschiedenis, meer nog dan het fascisme van Mussolini! En waarom? "Haar tolerantie is vals want in werkelijkheid is het nog nooit gebeurd dat een mens zo normaal en zo conformistisch moest zijn als de consument". Deze woorden die in 1974 (!) werden geschreven hebben ondertussen hun geldigheid wel bewezen, denk ik. Men kan natuurlijk de opwerping maken dat iemand zelf wel beslist wat hij wel of niet koopt. Theoretisch klopt dit maar de praktijk toont evenwel aan dat men bijna onmogelijk de druk kan weerstaan die er van de reclame en van de omgeving wordt uitgeoefend. De hoofdschuldigen zijn, opnieuw volgens Pasolini, de massamedia en dan vooral het TV-medium dat de kijkers een ideaalbeeld voorschotelt van hoe men zou moeten zijn, een ideaalbeeld dat slechts op lucht gebaseerd is want dat uitsluitend betrekking heeft op het consumeren. Geen wonder dus, en dit zijn nu mijn woorden, dat Europa geteisterd wordt door een enorme geestelijke leegte die dit ooit eens zo glorieuze continent naar de afgrond leidt. Ik wil deze sombere stellingname meteen afzwakken door te zeggen dat men in de hele wereld hoe dan ook Shakespeare zal blijven opvoeren, Mozart zal blijven beluisteren, naar Michelangelo zal blijven kijken zodat de hoogtepunten van onze joods-christelijke cultuur nooit zullen verdwijnen ongeacht of Europa dan vernietigd wordt of niet. De Griekse en de Romeinse cultuur hebben toch ook hun eigen ineenstorting overleefd !
Hoe zou het eigenlijk zijn met de mooie Julie Christie? Ik denk ineens aan haar omdat iemand me gevraagd heeft om de DVD van "Doctor Zhivago" te lenen en daarin speelde zij de hoofdrol. Zij was een unieke (zij speelt nog, maar niet meer zo regelmatig) actrice die in de jaren zestig in veel én goede films te zien was. Zij werd zowat beschouwd als het symbool van de vrijgevochten jonge vrouw die haar eigen weg bewandelde en daarin blonk zij zo uit dat bepaalde filmcritici haar te modern vonden voor de rol van Lara in "Doctor Zhivago". Achteraf is duidelijk gebleken hoe zij er naast zaten. Wie nu deze aangrijpende film be- of herbekijkt denkt niet meer aan die moderne actrice maar ziet Lara en kan niet anders dan vaststellen dat dit één van de meest ontroerende personages is uit de filmgeschiedenis dankzij de gevoelige en onvergetelijke vertolking van Julie Christie. Als deze film een onsterfelijke klassieker (en terecht!) is geworden dan heeft zij daar alleszins veel toe bijgedragen.
Graag sta ik even stil bij het overlijden van de Servische Slobodan Milosevic, niet om mijn eerbied te betuigen maar om eraan te herinneren tot wat demagogen allemaal in staat zijn. Ik herinner me nog heel goed de TV-beelden van een Milosevic die zijn volk onbeschaamd opjutte tegen andere volkeren. Heel zijn ideologie was gebaseerd op nationalisme, een "eigen volk eerst" -ideologie. De resultaten heeft iedereen kunnen zien: 100.000 doden, 1.000.000 vluchtelingen en talloze verwoeste steden. De verantwoordelijkheid van Milosevic hiervoor is verpletterend, maar men moet niet alleen met de vinger naar hem wijzen want als hij een volk kon opjutten dan was er toch een volk dat zich liet opjutten. En waarom lieten zij zich opjutten? Omdat zijn woorden hen als muziek in de oren klonk? Omdat zij dezelfde mening toegedaan waren? Zij stonden er dan toch maar enthoesiast bij te luisteren. Indien zij gewoon niet naar die meetings geweest waren of indien wel, er dan maar halvelings naar hadden geluisterd, dat zou al een verschil uitgemaakt hebben. Het Servische volk draagt dus ook een niet te miskennen verantwoordelijkheid in deze onverkwikkelijke zaak. Er is echter één verzachtende omstandigheid: zij waren het gewend om te luisteren omdat zij reeds tientallen jaren onder een dictatoriaal regime hadden geleefd en zij niet geleerd hadden om kritisch te zijn. Maar deze verzachtende omstandigheid zal er NIET zijn indien zo iets zou plaats hebben in West-Europa waar men toch al een eeuw in een democratische maatschappij leeft.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
