PPP is de afkorting van Pier Paolo Pasolini, de bekende en beruchte Italiaanse filmregisseur en schrijver. Al ben ik dan een groot filmliefhebber, toch ga ik het hier niet over zijn prachtige films hebben maar wel over zijn schrijverschap. Hij schreef niet alleen romans en gedichten maar ook artikels waarin hij vlijmscherp tekeer ging tegen onze verafgode consumptiemaatschappij. Volgens hem kent die maar twee waarden, nl. produceren en consumeren, al de rest wordt naar de prullenmand verwezen of is er op zijn minst aan ondergeschikt. Vandaar dat deze consumptiemaatschappij volgens Pasolini de meest onderdrukkende ideologie is uit de hele geschiedenis, meer nog dan het fascisme van Mussolini! En waarom? "Haar tolerantie is vals want in werkelijkheid is het nog nooit gebeurd dat een mens zo normaal en zo conformistisch moest zijn als de consument". Deze woorden die in 1974 (!) werden geschreven hebben ondertussen hun geldigheid wel bewezen, denk ik. Men kan natuurlijk de opwerping maken dat iemand zelf wel beslist wat hij wel of niet koopt. Theoretisch klopt dit maar de praktijk toont evenwel aan dat men bijna onmogelijk de druk kan weerstaan die er van de reclame en van de omgeving wordt uitgeoefend. De hoofdschuldigen zijn, opnieuw volgens Pasolini, de massamedia en dan vooral het TV-medium dat de kijkers een ideaalbeeld voorschotelt van hoe men zou moeten zijn, een ideaalbeeld dat slechts op lucht gebaseerd is want dat uitsluitend betrekking heeft op het consumeren. Geen wonder dus, en dit zijn nu mijn woorden, dat Europa geteisterd wordt door een enorme geestelijke leegte die dit ooit eens zo glorieuze continent naar de afgrond leidt. Ik wil deze sombere stellingname meteen afzwakken door te zeggen dat men in de hele wereld hoe dan ook Shakespeare zal blijven opvoeren, Mozart zal blijven beluisteren, naar Michelangelo zal blijven kijken zodat de hoogtepunten van onze joods-christelijke cultuur nooit zullen verdwijnen ongeacht of Europa dan vernietigd wordt of niet. De Griekse en de Romeinse cultuur hebben toch ook hun eigen ineenstorting overleefd !
Hoe zou het eigenlijk zijn met de mooie Julie Christie? Ik denk ineens aan haar omdat iemand me gevraagd heeft om de DVD van "Doctor Zhivago" te lenen en daarin speelde zij de hoofdrol. Zij was een unieke (zij speelt nog, maar niet meer zo regelmatig) actrice die in de jaren zestig in veel én goede films te zien was. Zij werd zowat beschouwd als het symbool van de vrijgevochten jonge vrouw die haar eigen weg bewandelde en daarin blonk zij zo uit dat bepaalde filmcritici haar te modern vonden voor de rol van Lara in "Doctor Zhivago". Achteraf is duidelijk gebleken hoe zij er naast zaten. Wie nu deze aangrijpende film be- of herbekijkt denkt niet meer aan die moderne actrice maar ziet Lara en kan niet anders dan vaststellen dat dit één van de meest ontroerende personages is uit de filmgeschiedenis dankzij de gevoelige en onvergetelijke vertolking van Julie Christie. Als deze film een onsterfelijke klassieker (en terecht!) is geworden dan heeft zij daar alleszins veel toe bijgedragen.
Graag sta ik even stil bij het overlijden van de Servische Slobodan Milosevic, niet om mijn eerbied te betuigen maar om eraan te herinneren tot wat demagogen allemaal in staat zijn. Ik herinner me nog heel goed de TV-beelden van een Milosevic die zijn volk onbeschaamd opjutte tegen andere volkeren. Heel zijn ideologie was gebaseerd op nationalisme, een "eigen volk eerst" -ideologie. De resultaten heeft iedereen kunnen zien: 100.000 doden, 1.000.000 vluchtelingen en talloze verwoeste steden. De verantwoordelijkheid van Milosevic hiervoor is verpletterend, maar men moet niet alleen met de vinger naar hem wijzen want als hij een volk kon opjutten dan was er toch een volk dat zich liet opjutten. En waarom lieten zij zich opjutten? Omdat zijn woorden hen als muziek in de oren klonk? Omdat zij dezelfde mening toegedaan waren? Zij stonden er dan toch maar enthoesiast bij te luisteren. Indien zij gewoon niet naar die meetings geweest waren of indien wel, er dan maar halvelings naar hadden geluisterd, dat zou al een verschil uitgemaakt hebben. Het Servische volk draagt dus ook een niet te miskennen verantwoordelijkheid in deze onverkwikkelijke zaak. Er is echter één verzachtende omstandigheid: zij waren het gewend om te luisteren omdat zij reeds tientallen jaren onder een dictatoriaal regime hadden geleefd en zij niet geleerd hadden om kritisch te zijn. Maar deze verzachtende omstandigheid zal er NIET zijn indien zo iets zou plaats hebben in West-Europa waar men toch al een eeuw in een democratische maatschappij leeft.
Hoe komt het toch dat zoveel mensen met vijandige gevoelens tegenover de Verenigde Staten toch zo slaafs dat land op alle gebied naäpen? Ofwel beseffen zij dit zelf wel maar proberen zij met hun kritiek de aandacht van hun eigen gedrag af te leiden, zoals een leugenaar die een ander beschuldigt van liegen. Ofwel zijn zij zo veramerikaniseerd dat zij er zich zelfs geen rekenschap meer van geven. En dat is pas écht erg!
Als ik de naam Jeanne Moreau lees dan denk ik automatisch aan films zoals "Les Amants" , "Jules et Jim", "Eva", "Journal d'une femme de chambre", enz. allemaal klassiekers die gelukkig op DVD te verkrijgen zijn. Deze opsomming is verre van volledig, wel integendeel, want zij heeft in heel wat prachtige films gespeeld en onder leiding van beroemde regisseurs (Orson Welles, Luis Bunuel, Antonioni, Louis Malle, Joseph Losey om er maar enkele te noemen) gewerkt. Wat mij bij haar altijd enorm aansprak waren de risico's die zij bij de keuze van haar rollen durfde nemen. Boven vermelde films zijn daar alleszins een voorbeeld van. In de jaren vijftig in een film als "Les Amants" de hoofdrol vertolken lag niet zo voor de hand. Ook de keuze van haar regisseurs wees op het lef van deze intelligente actrice. Verschillende keren nam zij een rol aan in een film van een beginnend regisseur. Het gevaar van een fiasco lag dus op de loer. Haar recente bezoeken aan de stad Gent naar aanleiding van het filmfestival tonen aan dat zij nog niet veranderd is. Ik heb nu nog niets gezegd over haar formidabel acteertalent maar dat staat zozeer boven alle twijfel verheven dat ik hier eigenlijk niets kan aan toevoegen. Of toch nog dit: zij was inderdaad een nogal koele vertolkster maar dan wel één die onder een schijnbaar onverschillige gelaatsuitdrukking een erg gekweld innerlijk leven liet vermoeden dankzij haar talent. Ik wil hier ook nog bij vermelden dat zij een goede vriendin was van Orson Welles, een bewijs te meer op welk hoog niveau zij zich bevond. Al leeft Jeanne Moreau dan nog, een legende is zij nu al!
Jammer dat de TV-reeks "Tipping the velvet" afgelopen is. Men heeft daar in Groot-Brittannië veel herrie over gemaakt omdat er wat lesbische seks(?) scènes in worden vertoond. Blijkbaar heeft dit weer de aandacht afgeleid van het feit dat het hier vooral om een mooi en aangrijpend liefdesverhaal gaat. Het vrouwelijk hoofdpersonage dat door haar geliefde in de steek werd gelaten en daarna aan lager wal geraakt, is eigenlijk op zoek naar een nieuwe passionele liefde die zij op het einde ook vindt. Deze geschiedenis wordt zodanig verfilmd dat het wel degelijk zo overkomt, de rest is bijzaak: de tijdsgeest, de decors, de seksuele geaardheid van de hoofdpersonages zijn maar details die slechts als omcadering moeten gezien worden. Actrice Rachel Stirling (dochter van Diana Rigg die in "The Avengers" speelde) weet dat door haar vertolking schitterend op te roepen. Ondanks het provocerend en amoreel gedrag van haar personage weet zij perfect over te brengen dat in Nan Astley vooral een vurig verlangen naar liefde smeult dat onmogelijk geblust kan worden door welke lichtzinnige daad dan ook. "Tipping the velvet" is dus op de keper beschouwd romantisch, weliswaar in een modern jasje gestoken, maar romantisch niettemin.
Ik koester al lang mijn bedenkingen bij de opiniepeilingen waarmee men ons te pas en te onpas om de oren slaat. Over de vraag of zij wetenschappelijk verantwoord zijn, spreek ik mij niet uit maar wel over het feit dat zij regelmatig gepubliceerd worden. Voor mij gelden alleen de verkiezingen zélf als enige en echte opiniepeilingen maar blijkbaar kan men niet zo lang wachten en probeert men dus nu al de uitslag ervan te raden. Ik vermoed eerder dat al die opiniepeilingen vooral gebruikt worden als drukkingsmiddel op de politici om ervoor te zorgen dat zij een bepaalde politieke koers zouden volgen. Wanneer een opiniepeiling aantoont dat een meerderheid van de burgers positief staat tegenover een bepaald wetsontwerp, dan kan men met zekerheid voorspellen dat politici daardoor meer gemotiveerd zullen zijn om er hun schouders onder te zetten. Indien een meerderheid van de bevolking tegen is dan is de kans groot dat het bij een ontwerp blijft en dat de wet in de lade gestopt wordt. Voor de populariteit van politici geldt hetzelfde: een slecht cijfer halen in een opiniepeiling zal een politicus het mes op de keel zetten om toch maar meer populaire maatregelen te nemen. Met gedegen politiek heeft dit echter niets meer te maken zodat ik van mening ben dat opiniepeilingen het niveau van de politiek alleen maar naar beneden halen. Zalig de politicus die er niet wakker van ligt!
Lang geleden was ik een grote fan van de actrice en zangeres Doris Day. Ik ging naar al haar nieuwe films kijken en kon blijven luisteren naar haar platen. Daarna is zij veertig jaar uit mijn belangstelling verdwenen. ik vond haar een figuur uit een conservatieve tijd die definitief achter ons ligt. Deze week is dat plotseling veranderd. Ik zag een CD-box van haar staan met drie CD's en dit aan de prijs van slechts 6,50! Mijn beslissing was vlug genomen. Nu ik haar opnieuw beluister valt het mij vooral op dat er, buiten haar onmiskenbare zangkwaliteiten, van haar songs en haar manier van zingen een grote levensvreugde uitgaat. Ondanks het regenachtig weer doet Doris Day de zon stralen en dit niet alleen buiten, maar ook binnen in mezelf zorgt zij voor een warm gevoel. Of hoe optimisme ook langs geluidsgolven kan toegediend worden, minder schadelijk, goedkoper en misschien even doeltreffend als Prozac!
Onlangs hoorde ik in een documentaire over propagandaminister Goebbels twee uitspraken die ik hier graag wil vermelden. Men zag Hitler te keer gaan tegen de intellectuelen en Goebbels zelf was de mening toegedaan dat de media moesten zorgen voor ontspanning, experimenten zijn uit den boze. Waar hebben we zulke woorden nog gehoord?! Het kan interessant zijn om er nog eens aan herinnerd te worden wat en vooral door wie bepaalde zaken vroeger werden aan de man gebracht. Als men in dit geval ziet door wie dan kan men de meningen van bepaalde hedendaagse politici alleen maar met argwaan bekijken. Het spreekt voor zich dat de liefde van Hitler en Goebbels voor het Duitse volk slechts geldig was in zoverre dat volk niet te veel nadacht. En wie doet er het volk nadenken? Toch de intellectuelen en controversiële kunstenaars die het publiek wakker schudden. Dus zo iets moet ten allen prijze vermeden worden, vroeger en blijkbaar ook nu. Maar waarschijnlijk zijn alle leiders in alle tijden altijd die mening toegedaan dus er is niets nieuws onder de zon.
Ik moet hier bekennen dat ik een glimlach moeilijk kan onderdrukken als ik zie hoe vooral Vlaanderen in rep en roer staat omdat een mooie, jonge Turkse vrouw "ontsnapt" is aan de .....vrijheid! Heel veel reacties getuigen eerder van hysterie dan van nuchter denken. Was zij misschien een gevaar voor de openbare veiligheid zoals Dutroux dat wél was ? Ik vraag mij af waarom er zo heftig wordt gereageerd. Is het omdat Fehriye Erdal Turks is én vrouw? Of omdat Laurette Onkelinx Waals is én vrouw? Ik ben geneigd om op beide vragen "ja" te antwoorden.
"Me and you and everybody we know" is de eerste speelfilm van Miranda July en zij bewijst hiermee, als dat nog nodig zou zijn, dat de manier WAAROP iets getoond wordt belangrijker is dan WAT men toont. Indien men aan iemand die de film niet gezien heeft een beschrijving zou geven van bepaalde scènes, dan zou er veel kans bestaan dat die persoon geschokt reageert. Toch is er geen enkele reden om gechoqueerd te zijn want de regisseuse slaagt erin om bepaalde nogal gewaagde handelingen zo natuurlijk voor de camera uit te beelden dat men er geen aanstoot kan aan nemen. Zij velt ook geen oordeel over haar personages die zij met veel sympathie portretteert, dus toch een oordeel. De toon van deze film is afwisselend melancholisch en grappig zodat men er met een warm gevoel aan terug denkt. De schitterende vertolkingen en de mooie fotografie maken het kijkgenot volledig. Warm aanbevolen!
Ik herinner me plots een erg leuke anecdote die over filmregisseur Joseph von Sternberg wordt verteld. Hij was de ontdekker van Marlene Dietrich en heeft met haar beroemde films gemaakt zoals o.a. "Shanghai express". Zijn laatste film speelde zich af in Japan en daarom reisde hij naar dat land. Daar aangekomen filmde hij echter alles in een .....studio! Toen men hem vroeg waarom hij speciaal naar Japan gekomen was om dan alles in een studio op te nemen, antwoordde hij: "Omdat ik een dichter ben" (!!!)
In de huiveringwekkende documentaire "Das Drama von Dresden" die gisteren op Canvas werd uitgezonden, is er één punt waar ik graag de aandacht op zou willen vestigen omdat het mij erg heeft getroffen: geen enkele Duitse overlevende maakte gewag van enige haat tegenover de Geallieerden, iets wat, rekening houdend met de gruwelen die zij hadden meegemaakt , niet zo verwonderlijk zou geweest zijn. Ofschoon zij nog altijd werden achtervolgd door de verschrikkingen van die gruwelijke nacht, kwam het woord "vijand" niet over hun lippen. Beseften zij maar al te goed dat het zo ver was kunnen komen door de schuld van hun eigen leiders of hadden de makers van het programma bepaalde uitlatingen weggesneden? Wie zal het zeggen? Wat telt is wat er uiteindelijk op het scherm te zien was en dat was positief. Alleen zo een serene behandeling van zo een netelige gebeurtenis kan er toe bijdragen om mensen dichter bij elkaar te brengen. Er is al genoeg haatzaaierij de dag van vandaag.
Ik heb altijd gevonden dat de Italiaanse filmregisseur Michelangelo Antonioni een Aziatische ingesteldheid bezat die duidelijk tot uiting kwam in al zijn films. Zijn beeldcomposities die erg strak gecadreerd waren, zijn aandacht voor details (een schaduw op een muur, het geluid van een ventilator, enz.) het onderkoelde acteren, de rustige en afstandelijke manier van filmen, dit alles deed me altijd denken aan Aziatische films. Groot was echter mijn verbazing toen ik vernam dat het de Aziatische regisseurs waren die door Antonioni geïnspireerd werden! Zij hadden zijn films gezien en waren erg onder de indruk van zijn stijl met het gevolg dat zij hem begonnen te imiteren en zo mogelijk nog te perfectioneren. Als dat inderdaad zo is dan neemt het niet weg dat men nog altijd kan spreken van een Aziatische Antonioni want hij zou nooit die Aziatische regisseurs hebben beïnvloed indien zijn filmbeelden hen totaal vreemd hadden geschenen. Zij herkenden zich juist in hem, in de manier waarop hij zijn visie op de werkelijkheid gestalte gaf. Maar hoe de zaak ook in elkaar zit, Antonioni was waarschijnlijk de minst Westers ingestelde regisseur die er bestond of bestaat want hij leeft nog altijd ondanks het feit dat hij geboren is in 1912 en bijna 94 jaar is!
"Three times" is een Taiwanese film die momenteel in de filmzalen te zien is. Hij bestaat uit een drieluik dat zich afspeelt in drie verschillende perioden maar telkens door dezelfde acteurs wordt vertolkt. Het is werkelijk een prachtwerk zoals alleen Aziaten dat weten te verwezenlijken. Afgemeten camerawerk, minutieus gecadreerde beelden, af en toe muziek die als het ware aan de beelden kleeft , schitterende kleuren en subtiele vertolkingen. De hoofdactrice is niet alleen erg mooi maar speelt haar drie rollen op een erg ingetogen manier. Zij suggereert alleen maar haar gevoelens, ook weer typisch Oosters. Alleen het tweede gedeelte valt nogal langdradig uit, daar had de regisseur wel één en ander mogen uit wegsnijden. Maar dit wordt dan ruimschoots gecompenseerd door het laatste gedeelte dat zich in 2005 afspeelt en dat heel wat dynamischer oogt. Kortom, voor alle liefhebbers van Aziatische films is "Three times" ten zeerste aan te bevelen.
Bij de naam Françoise Hardy zullen de meeste mensen wel denken aan het liedje "Tous les garçons et les filles" en terecht, want het is waarschijnlijk één van de bekendste nummers uit de wereld van het Franse chanson. Van toen al had ik een zwak voor deze tengere, breekbare zangeres met die melancholische uitdrukking in haar dromerige ogen. Daardoor was zij anders dan de anderen, een geval apart. En zij is dat gebleven. Iemand die al zo lang samen leeft met zanger en acteur Jacques Dutronc kan men moeilijk als gewoon bestempelen! Tussen de CD's die ik van haar bezit is er één die een echt buitenbeentje is omdat het voor haar doen een gedurfde stap was. Ik heb het over "Le danger" uit het jaar 1994. Het speciale van deze CD is dat het hier geen Franse chansons zijn zoals zij die vroeger zong, maar.... rockmuziek! Zij heeft daar veel kritiek op gekregen: men vond het niet gepast dat een vrouw van 50 jaar zo een genre beoefende, het gekende "schoenmaker blijf bij je leest" indachtig. Ik vond het integendeel erg moedig van Françoise Hardy dat zij dat risico nam en dat zij tegelijkertijd zichzelf trouw bleef. Zij zingt op dezelfde ingetogen, rustige manier zoals we dat van haar gewoon zijn maar de begeleiding gaat daar regelrecht tegenin, waardoor er een bepaalde spanning ontstaat tussen haar stem en de muziek, wat voor mij erg intrigerend overkomt. Na deze CD is zij dan weer op een grootse wijze teruggekeerd naar haar vertrouwde droefgeestige chansons maar met arrangementen die er telkens iets nieuws wisten van te maken. Wat een verschil (en wat een verbetering!) met "Tous les garçons et les filles". Het is alsof zij zichzelf telkens opnieuw heruitvindt.
In de laatste (erg mooie) film van Bernardo Bertolucci "The dreamers" wordt een sfeerbeeld opgehangen van mei '68. Ergens wordt er gesproken over de toenmalige Culturele Revolutie in China en het Rode boekje van Mao. Ik herinner me nog duidelijk de angstaanjagende TV-beelden van miljoenen Chinezen met dat Rode boekje in hun handen: zij citeerden er hele passage's uit want zij hadden het helemaal van buiten geleerd. Als voorbeeld van totalitair gedrag kon dit tellen: ELKE Chinees bezat HETZELFDE boekje waaruit hij DEZELFDE woorden aanhaalde. Alle verschillen tussen mensen werden zo van tafel geveegd. Elkeen werd verondersteld om te denken (?) zoals zijn buurman dacht. Dit is blijkbaar een fenomeen van alle tijden. Wie herinnert zich niet de catechismus die ook van buiten geleerd werd en waarin ook alle antwoorden te vinden waren? Vandaag de dag is er dan het Groene boek (elke kleur moet eens aan bod komen!) dat ook door miljoenen gelovigen wordt meegedragen en waaruit ook te pas en te onpas wordt geciteerd. Het verschil met vroeger is echter dat het nu nog wat gevaarlijker is want een miljard mensen gelooft werkelijk dat de woorden in de Koran rechtstreeks afkomstig zijn van Allah. Daar waar het Rode boekje de waarheden bevatte van een mens en de catechismus de antwoorden van een instituut (de Kerk), bezit men nu "De Waarheid" zoals die door God zelf aan de Profeet werd meegedeeld. Er bovendien nog rekening mee houdend dat deze waarheid ongenadig en onverbiddellijk is, dan begrijpt men dat er niet veel voor nodig is om dit totalitaire denken te doen uitmonden in een verbeten fanatisme. Maar draagt niet elke vorm van totalitair denken de kiem van fanatisme in zich?
Al grasduinend in mijn bibliotheek botste ik op een boek met brieven van de negentiende eeuwse schrijver Gustave Flaubert ("Madame Bovary"). In één van die brieven, gedateerd op 1 maart 1878 schrijft hij: "Die aanmatiging de Islam te willen verdedigen (terwijl de Islam op zich iets monsterlijks is) brengt me buiten mezelf." Daarna volgt dan nog een zin die ik onvermeld laat om bepaalde mensen niet op verkeerde gedachten te brengen. Dus ook toen al waren er lieden die zich geroepen voelden om de Islam te verdedigen. Het is dus blijkbaar een Europees fenomeen van de laatste twee eeuwen om heel welwillend te staan tegenover totalitaire ideologieën. In de jaren dertig van de vorige eeuw wilden velen het nazisme met omzichtigheid benaderen ("apeasement") en daarna pakte men ook het communisme met fluwelen handschoenen aan ("détente"). Toch bleek dit achteraf telkens de verkeerde methode te zijn geweest want juist door een kordaat optreden is men erin geslaagd om zowel het nazisme als het communisme op de knieën te krijgen. Het is bijna alsof Europeanen heimelijk verlangen naar leiders die hen de weg wijzen omdat zij zelf sinds de dood van God niet meer weten van welk hout pijlen maken. Misschien is het daardoor dat nogal wat vrijzinnigen bijzonder mild staan tegenover de Islam. Welaan dan Europa, hebben wij de wereld dan echt zélf niets meer te bieden?!
Over Liza Minnelli zei Frieda Van Wijck dat haar veel vergeven zal worden dankzij haar vertolking in de film "Cabaret". Ik ben het hier volkomen mee eens. De manier waarop zij gestalte gaf aan het hoofdpersonage Sally Bowles was werkelijk onvergetelijk. Het is één van die prachtige vrouwenrollen die maar eens om de tien jaar worden toebedeeld. Hoe knap gemaakt "Cabaret" ook is, toch is het zo dat Liza Minnelli de film IS. Ik bedoel hiermee, dat zij de hele film op haar schouders torst, één misstap in haar interpretatie had de hele film kunnen doen kapseizen. In het TV-programma "Spraakmakers" bekende zij dat zij voor een deel de gebaren van....Charles Aznavour had geïmiteerd! Op het eerste gezicht een bijna ongelofelijke uitspraak tot men dan beelden te zien kreeg van een optreden van de Franse zanger zodat men duidelijk kon zien hoe zo een grandioze vertolking niet zomaar uit het niets ontstaat. Het knappe van de zaak is natuurlijk dat men dat bij het uitkomen van de film niet zag. Minnelli had zich de gebaren van Aznavour op een vrouwelijke manier eigen gemaakt waardoor niet te merken viel dat zij in feite werd geïnspireerd door een man. Zo een werkwijze toont weer eens aan dat ook grote kunstenaars beïnvloed worden door anderen maar hun genialiteit bestaat erin dat zij die invloed zo verpersoonlijken dat het lijkt alsof het allemaal van henzelf komt. Een grote dame, die Liza!
Met wat ik nu ga schrijven heb ik het erg moeilijk omdat John F. Kennedy één van mijn jeugdidolen was en een politicus die ik altijd heb bewonderd. Ik wist wel al een hele tijd dat hij regelmatig overspel pleegde, maar het was veel erger dan ik dacht. In een boek dat ik pas heb gelezen en dat handelt over het echtpaar Kennedy-Bouvier, wordt aangetoond dat JFK niet gewoon overspel pleegde omdat hij zich eens eenzaam voelde, maar gewoon systematisch, bijna dwangmatig had hij sexuele betrekkingen met allerlei vrouwen zoals actrices, call-girls, personeel van het Witte Huis, enz. Waar het hier op neerkomt is dat hij eigenlijk vrouwen gebruikte als wegwerpproducten, niet als menselijke personen met een eigen identiteit. De schrijfster van het boek vindt het verbazend dat een toch vriendelijke en meevoelende man zo een verwerpelijk gedrag vertoonde tegenover vrouwen. Als verklaring daarvoor wijst zij met een beschuldigende vinger naar vader Kennedy die zijn zoons een mentaliteit had bijgebracht die vrouwen hoofdzakelijk bekeek als dienstmeiden van de man: in het openbare leven als trofees om mee te pronken en privé om de sexuele behoeften van de "eerste sekse"(?) te bevredigen. Het toont alleszins weer eens aan hoe belangrijk opvoeding wel is en hoe respect voor anderen moet worden aangeleerd zoniet komt het eens volwassen geworden kind in een neerwaartse spiraal terecht waaruit het nog moeilijk kan ontsnappen. Vanaf nu staat mijn bewondering voor John F. Kennedy dus tussen haakjes!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
